สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 314

โจวฉือเซินยังคงสวมเสื้อผ้าชุดเดิมในตัวเมื่อวาน ในตอนที่เขาเดินออกมานั้น หร่วนซิงหว่านก็กำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัว

เขาเดินเข้ามาและโอบกอดเธอมาจากทางด้านหลัง ลมหายใจอุ่นๆ แผ่ซ่านไปทั่วลำคอของเธอ "รู้ได้ไงว่าฉันยังไม่ได้ทานข้าวเย็น?"

"......ฉันไม่ได้ทำให้คุณสักหน่อย"

หร่วนซิงหว่านพูดพลางบิดตัวไปมาสองครั้ง เธอหลุดออกมาจากอ้อมแขนของเขา จากนั้นก็นำวัตถุดิบทั้งหมดลงไปในหม้อ

โจวฉือเซินอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและพูดออกมาว่า "งั้นทำให้ใคร?"

"ฉันทำให้ตัวเอง"

"ไหนบอกว่าเธออิ่มแล้วไง"

"ก็ฉันหิวอีกแล้ว"

เมื่อโจวฉือเซินได้ยินแบบนั้นเขาก็มองไปที่ท้องน้อยของเธอ จากนั้นก็ครุ่นคิดและพูดออกมาว่า "ท้องเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ตาบ้านี่มันโรคจิตจริงๆ !

หร่วนซิงหว่านไล่โจวฉือเซินออกมาจากห้องครัว "ฉันไม่มีเวลามาสนใจคุณหรอกนะ คุณออกไปนั่งด้านนอกโน้นไป"

โจวฉือเซินเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น และทันทีที่เขานั่งลง กริ่งประตูก็ดังขึ้น

หร่วนซิงหว่านยื่นศีรษะออกมาแล้วพูดว่า "คุณไปดูให้หน่อยว่าใครมา"

โจวฉือเซินไม่แม้แต่จะเงยหน้า "ไม่ต้องไปดูหรอก คนขายซอสถั่วเหลือง"

ดูเหมือนเขาจะยังไม่ยอมแพ้

หร่วนซิงหว่านเบะปากของเธอ เธอรู้ว่าโจวฉือเซินออกไปก็คงพูดอะไรได้ไม่มากนอกจากคำดูถูกและเสียดสี แบบนั้นเป็นการดีเสียกว่าที่จะไม่ออกไปเปิดประตู

เป็นอย่างที่คิด หลังจากกริ่งประตูดังอยู่ครู่หนึ่งมันก็เงียบหายไป

ไม่นานหร่วนซิงหว่านก็เดินออกมาจากห้องครัว และวางอาหารไว้ด้านหน้าของโจวฉือเซิน

โจวฉือเซินมองไปที่เธอแล้วยิ้มออกมา "ให้ผมเหรอ?"

"ให้หมามันกิน"

โจวฉือเซิน "......"

หร่วนซิงหว่านกลับเข้ามาในครัวอีกครั้ง เธอเข้าไปเป็นเวลานานไม่รู้ว่าเธอเข้าไปทำไม

หลังจากกินเสร็จ โจวฉือเซินก็ใส่ภาชนะในอ่างล้างจาน เขาเห็นว่าหร่วนซิงหว่านกำลังทำซูชิอยู่จึงถามออกไปว่า "ทำไมถึงทำเยอะขนาดนั้น?"

"ให้มะ......"

พูดออกมาได้เพียงนิดเดียว หร่วนซิงหว่านก็เงียบไป เธอเองก็อยากกินด้วยแต่ว่าจะพูดแบบนั้นออกไปก็ไม่ได้

ชายหนุ่มพูดออกมาเสียงต่ำว่า "หืม?"

จากนั้นไม่นาน หร่วนซิงหว่านก็พูดออกมาเบาๆ ว่า "คุณบอกว่าพรุ่งนี้จะไปเดทไม่ใช่เหรอ? ฉัน......ฉันแค่เตรียมอาหารนิดหน่อย"

โจวฉือเซินยิ้มออกมาที่มุมปาก ขมวดคิ้วและถามว่า "ต้องการให้ช่วยไหม"

"คุณ......" ตอนแรกหร่วนซิงหว่านจะบอกว่าให้เขาไปอยู่เฉยๆ นั่นแหละคือการช่วยเหลือที่ดีที่สุด แต่เมื่อคำพูดจะหลุดออกไปจากปากของเธอ เธอกลับยื่นมันฝรั่งให้กับเขา "ช่วยเอานี่ไปล้างให้หน่อย"

หลังจากที่เข้าไปในบ้านตระกูลหลินแล้วไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เธอคิดว่าก่อนที่จะไปอยู่ที่นั่นอยากจะไปเดทกับเขาดีๆ สักครั้ง

มีคนเข้ามาช่วยหนึ่งคน แถมยังช่วยอย่างเต็มที่ หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าความไวในการทำอาหารเพิ่มขึ้นมาก ผ่านไปไม่นานทุกอย่างก็เรียบร้อย สุดท้ายก็นำวัตถุดิบที่เหลือใส่กลับเข้าไปในตู้เย็น

ในตอนที่เธอกำลังจะเก็บของต่างๆ โจวฉือเซินพูดออกมาว่า "ไปอาบน้ำเถอะ ที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง"

ในเมื่อเขาเป็นคนยื่นข้อเสนอออกมาเอง แน่นอนว่าหร่วนซิงหว่านไม่มีทางปฏิเสธ

ในตอนที่เธอเดินออกมาจากห้องครัวได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงชามแตกดังออกมาจากด้านหลังของเธอ

หร่วนซิงหว่านหลับตาและปลอบใจตัวเอง ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เนื่องจากก่อนหน้านี้โจวฉือเซินไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย ตอนนี้แค่เขามีน้ำใจและเต็มใจที่จะทำก็ดีมากแล้ว

กลับไปที่ห้องนอนเพื่อเอาชุดนอน ในตอนที่กำลังจะเข้าไปในห้องอาบน้ำ ก็ได้ยินเสียงชามแตกสองครั้งติดต่อกัน

ตาบ้านั่นต้องการที่จะช่วยฉันเก็บกวาด หรือต้องการที่จะทำลายภาชนะกันแน่?

หร่วนซิงหว่านสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ช่างเถอะ ยังไงก็ต้องย้ายบ้านอยู่ดี เมื่อถึงเวลานั้นซานซานอยู่คนเดียวก็คงไม่ทำอาหารเอง เอาของพวกนี้ไปมากก็หนักเปล่าๆ แตกไปแล้วก็ช่างมันเถอะ

หลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จและเดินออกมา ภาชนะในห้องครัวก็ถูกโจวฉือเซินล้างเป็นที่เรียบร้อยแล้ว......แตกไปก็ไม่น้อย

ในห้องนั่งเล่นมองไปไม่เห็นร่างของชายคนนั้น

หร่วนซิงหว่านปิดไฟและเดินกลับไปที่ห้องนอน

ในห้องนอน โจวฉือเซินได้นอนรออยู่บนเตียงแล้ว และเขากำลังอ่านหนังสือที่วางไว้บนหัวเตียง

หร่วนซิงหว่านอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ตาบ้านี่เป็นตัวของตัวเองจริงๆ

โจวฉือเซินเงยหน้าขึ้นและสบสายตาเธอ เงียบไปพักหนึ่งและพูดออกมาว่า "ฉันมีชุดถ้วยชามลิมิเต็ดชุดหนึ่ง พรุ่งนี้ฉันจะให้หลินหนานส่งมาให้"

"ไม่เป็นไร คุณควรจะเก็บมันไว้ค่อยๆ ทำลายมันไปทีละน้อยนะ"

พูดจบหร่วนซิงหว่านก็เดินมาที่โต๊ะหนังสือ ดึงเก้าอี้ออกมา จากนั้นก็หยิบสมุดร่างขึ้นมา

โจวฉือเซินปิดหนังสือที่เขากำลังอ่านอยู่ "ไม่นอนเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านตอบกลับมาโดยไม่หันหน้า "ฉันยังไม่ง่วง คุณนอนก่อนเลย"

ก็เห็นกันอยู่ว่าตาบ้านี่มีแผนอะไรอยู่ในใจ เธอจะไม่ติดกับเป็นอันขาด

ตอนนี้เธอยังเจ็บตามร่างกายอยู่เลย

โจวฉือเซินเลิกผ้าห่มขึ้น เดินมาอยู่ด้านหลังของเธอและนั่งลงไปที่ขอบเตียง

เมื่อหร่วนซิงหว่านได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวเธอก็หันหน้ากลับมาทันที เธอตกใจเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น อ้าปากค้างและพูดว่า "คุณ......ทำไมคุณถึงไม่นอน มานั่งตรงนี้ทำไม"

"ผมรอคุณอยู่"

รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยจากการแววตาอันร้อนแรงที่จ้องมาของเขา เธอกระแอมและพูดออกไปโดยไม่ใส่ใจว่า "คุณไม่ต้องรอฉันหรอก......นักออกแบบมักจะได้รับแรงบันดาลใจมากขึ้นในตอนกลางคืน เมื่อได้รับแรงบันดาลใจแล้วเป็นไปได้ว่าจะทำงานทั้งคืนโดยไม่นอน"

โจวฉือเซินถามออกมาว่า "ตอนนี้เธอมีแรงบันดาลใจแล้วหรือยัง?"

"แน่นอนว่าฉันมี!"

"งั้นก็วาดสิ"

หร่วนซิงหว่านกำลังหลอกเขาอยู่ ตอนนี้สมองของเธอว่างเปล่า มีแรงบันดาลใจก็บ้าแล้ว แต่ในเมื่อเธอพูดออกไปเป็นปี่เป็นขลุ่ยแล้ว เธอก็ทำได้แค่กัดฟันและวาดภาพลงไปในสมุดร่าง

ไม่นานเธอก็หยุด

เธอวางปากกาลงแล้วมองกลับมาที่โจวฉือเซิน "ถ้ามีคนมองมาที่ฉันแล้วฉันวาดไม่ได้"

โจวฉือเซินเลิกตาของเขาขึ้น ถึงแม้ว่าไม่ได้พูดอะไรแต่เมื่อเขาเห็นนัยน์ตาของหร่วนซิงหว่าน เขาก็ดูออกว่า "โกหก"

หร่วนซิงหว่านลูบจมูกของเธอ จากนั้นก็ปิดสมุดร่างพร้อมกับลุกขึ้น "พอแค่นี้ก่อน นอนเถอะ"

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านนอนลงบนเตียง เธอก็รีบนำผ้าห่มมาคลุมร่างของเธอไว้ทันที

โจวฉือเซินปิดไฟ นอนลงมาข้างๆ เธอ จากนั้นก็เอาเธอมาไว้ในอ้อมแขน

มือทั้งสองข้างของหร่วนซิงหว่านอยู่ที่หน้าอก และปฏิเสธออกไปอย่างรุนแรง "ฉันไม่เอาแล้ว!"

"ไม่เอาอะไร?"

เมื่อเห็นว่าใช้ไม้แข็งแล้วไม่ได้ผล หร่วนซิงหว่านจึงทำได้แค่ใช้ไม้อ่อน เธอพูดเบาๆ ว่า "ขอร้องแหละ ตอนนี้ฉันยังเจ็บอยู่เลย"

ภายใต้ความมืด โจวฉือเซินยิ้มออกมาที่มุมปาก "เจ็บตรงไหน?"

"เจ็บทุกตรง!"

โจวฉือเซินค่อยๆ พูดออกมาว่า "ทำอีกสักกี่ครั้งก็ไม่เจ็บแล้ว"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอเตะชายหนุ่มคนนั้นภายใต้ผ้าห่ม จากนั้นก็หันร่างไปทางหน้าต่าง

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ชายคนนั้นก็เข้าหาเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ทำอะไรนอนจากโอบมาที่เองของเธอเบาๆ

หร่วนซิงหว่านลืมตาขึ้นคิดว่าเขาผิดปกติ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จู่ๆ หร่วนซิงหว่านก็พูดออกมาว่า "ประธานโจว ฉันขอถามอะไรคุณอย่างหนึ่งได้ไหม?"

"อืม?"

"วันนี้คุณไปไหนมา?"

ด้านหลังของเธอไม่มีเสียงตอบรับใด

โจวฉือเซินไม่ได้ตอบคำถามเธอ

หร่วนซิงหว่านพูดต่อว่า "คุณไม่ตอบก็เป็นไร ฉันแค่ถามไปงั้นๆ "

ในตอนที่เธอเพิ่งจะหลับตา โจวฉือเซินก็พูดออกมาว่า "ผมไปดูงานที่ห้างสรรพสินค้ามา"

เมื่อได้ยินอย่างนั้นหร่วนซิงหว่านก็พยักหน้าและถามออกไปอีกว่า "งั้นคุณได้ไปเจอใครมาบ้างไหม"

"ไม่มีนะ" เงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นโจวฉือเซินก็พูดขึ้นมาว่า "แต่มีเด็กคนหนึ่งวิ่งเข้ามาชน"

หร่วนซิงหว่านตระหนักได้ในทันใด "ไม่น่าล่ะ บนเสื้อคลุมของคุณถึงได้มีกลิ่นนมอยู่ ไม่ใช่สิ ยังมีกลิ่นอื่นอยู่อีก"

โจวฉือเซินพูดออกมาว่า "น้ำลายของเขาเลอะมาที่เสื้อของฉัน มันอาจจะเป็นกลิ่นของเจ้านี่ก็ได้"

"......"

เธอเข้าไปดมใกล้

ตอนนี้เธอก็กำลังนึกอยู่

โจวฉือเซินพูดออกมาว่า "ยังไม่นอนเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านตอบกลับมาทันที "นอนๆๆ !"