สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 340

หลังจากกินอิ่มแล้ว หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกสบายใจอย่างที่สองสามวันนี้ไม่เคยเป็นมาก่อน

โจวฉือเซินเห็นดังนั้น ก็เอ่ยถามว่า "ตระกูลหลินไม่ให้ข้าวคุณกินเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านห่อตัวอยู่บนโซฟา "ฉันไม่อยากกินข้าวพร้อมพวกเขาต่างหาก กลัวว่ากินแล้วจะเจ็บกระเพาะเอาน่ะสิ"

สองสาววันมานี้ที่เธออาศัยอยู่ที่ตระกูลหลิน ส่วนใหญ่มีแต่มากินที่สตูดิโอเอา หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จค่อยกลับไป

ปกติแค่อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันก็ทรมานมากแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องร่วมโต๊ะทานอาหารด้วยกันเลย

ทรมานยิ่งกว่าโดนแล่เนื้อหนังเสียอีก

ขณะที่คิด หร่วนซิงหว่านก็รำพันออกมาว่า "อาหารฝีมือป้าจางนี่อร่อยจริงๆ อร่อยกว่าสั่งมากินเยอะเลย"

โจวฉือเซินเอ่ยพูดนิ่งๆ "ถ้าคุณย้ายกลับมา ก็จะได้กินแบบนี้ทุกวัน"

หร่วนซิงหว่านสำลักไอออกมา รู้ว่าตาหมาบ้านี่กำลังจะพูดอะไร จึงไม่ได้ต่อบทสนทนา เพียงแค่พูดขึ้นมาว่า "ใช่สิ วันนี้หลินจื้อหย่วนพาฉันไปไหว้ภรรยาของเขาที่สุสานด้วย...."

"คุณไหว้ไหม?"

"ไม่ ทายสิฉันเจอใคร?"

โจวฉือเซินรับคำของเธอ "ใคร?"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยขึ้น "William จะว่าไปก็บังเอิญดีเหมือนกันนะ เพื่อนของเขาก็ฝังอยู่ที่นั่นเหมือนกัน"

โจวฉือเซินพูดขึ้นลอยๆ "ใช่บังเอิญจริงๆ"

"จริงๆแล้วฉันรู้สึกว่าWilliamดูลึกลับมากเลยล่ะ" หร่วนซิงหว่านคิดอยู่สักพัก ก็งึมงำกับตัวเองว่า "ในเมื่อเขาเป็นนักธุรกิจ ก็น่าจะรู้ว่าสถานการณ์ของหลินซื่อกรุ๊ปตอนนี้เป็นยังไง แต่เขากลับเลือกที่จะร่วมงานกับหลินซื่อกรุ๊ปในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาแค่อยากได้โอกาสร่วมงานในระยะเวลาสั้นๆเพื่อขยับขยายตลาด แบบนั้นหลินซื่อกรุ๊ปก็เป็นแค่สะพานสำหรับเขา ไม่ก็....."

โจวฉือเซินหรี่ตาลง พร้อมกับจดจ้องมาที่เธอ "ไม่ก็อะไร?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "เปล่า"

เมื่อครู่จู่ๆเธอก็คิดขึ้นมาได้ว่า Williamอาจจะพุ่งเป้าไปที่หลินจื้อหย่วน

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม มีแวบหนึ่งที่เธอคิดว่าบางทีเขากับDanielอาจจะมีความเกี่ยวพันกัน

แต่ความคิดนี้มันดูไร้สาระไปหน่อย

ในตอนที่เธอกำลังเหม่อลอยอยู่นั้น โจวฉือเซินก็ดีดนิ้วลงบนหน้าผากของเธอ "เรื่องของคุณจัดการเสร็จแล้วเหรอ ถึงได้ไปคิดเรื่องของคนอื่น"

หร่วนซิงหว่านลูบหน้าผาก มองมาที่เขาอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็ออกปากไล่กายๆ "คุณควรกลับไปได้แล้ว!"

โจวฉือเซิน "นี่คุณยังจะวาดโครงร่างอีกเหรอ?"

"ใช่ไง ฉันเคยบอกคุณแล้วไง เวลามีแรงบันดาลใจน่ะ ไม่นอนทั้งคืนก็ยังได้....."

"แรงบันดาลสำคัญหรือชีวิตสำคัญ?"

หร่วนซิงหว่านไม่ทันได้โต้กลับ ก็ถูกโจวฉือเซินดึงเข้ามาในอ้อมกอด

เขาวางคางลงบนหัวของเธอ เอ่ยพูดเสียงทุ้มต่ำว่า "อยู่นิ่งๆ นอนพักกับผมสักพัก"

ในน้ำเสียงของเขา ไม่อาจปิดซ่อนความเหนื่อยล้าได้เลย

หร่วนซิงหว่านเม้มริมฝีปาก ช่างมันเถอะ

ไหนๆก็วาดโครงร่างเสร็จแล้ว ลองปรับดูอีกสักหน่อย ผลงานสำเร็จรูปจะได้ดีกว่าเดิม

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกินอิ่มมากเกินไปหรือเปล่า หร่วนซิงหว่านในตอนนี้ถึงได้เริ่มง่วงขึ้นมา เธอหาวพร้อมกับหลับตาลงช้าๆ

ในตอนที่เธอกำลังจะหลับ เสียงของโจวฉือเซินก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง "สองสามวันนี้ถ้าคุณว่าง ลองหยั่งเชิงถามหลินจื้อหย่วนดูหน่อยนะ"

หร่วนซิงหว่านนึกว่าเขาจะพูดเรื่องสำคัญอะไร จึงตื่นขึ้นมาในทันที "ถามอะไร?"

โจวฉือเซินพูดต่อช้าๆว่า "เปอร์เซ็นต์ที่ผมจะได้ย้ายไปอยู่ตระกูลหลินกับคุณมีมากเท่าไหร่"

".........."

หร่วนซิงหว่านล่ะอยากจะผ่าสมองของตาหมาบ้านี่ดูจริงๆว่าข้างในนั้นมีอะไร

เธอผลักโจวฉือเซินออก เอ่ยพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี "ฉันว่าเปอร์เซ็นต์ที่คุณจะโดนกระทืบตายมีมากกว่านะ ถ้าประธานโจวไม่เชื่อก็ลองไปดูสิ"

"อนาถขนาดนั้นเลย?"

"ไม่อย่างนั้นแล้วจะยังไง หรือว่าประธานโจวคาดหวังว่าหลินจื้อหย่วนจะใช้ขบวนเกี้ยวพาคุณเข้าตระกูล"

นัยน์ตาดำขลับของโจวฉือเซินมองมาที่เธอ พร้อมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "แล้วคุณอยากให้ผมใช้กระบวนเกี้ยวพาคุณเข้าตระกูลเมื่อไหร่ล่ะ"

หร่วนซิงหว่านเงียบไป ตาหมาบ้านี่พูดอะไรไม่เข้าเรื่อง

เธอหลับตาลง "นอนได้แล้ว"

ในที่สุด เสียงของโจวฉือเซินก็ไม่ได้ดังขึ้นมาอีก

ในขณะที่กึ่งหลับกึ่งตื่น หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกได้ถึงแรงโอบรัดบริเวณรอบเอว

ช่างเป็นฝันดีอย่างที่นานๆทีจะมีครั้ง

......

เช้าวันถัดมาในตอนที่เพ้ยซานซานมาถึงสตูดิโอ ก็เห็นพนักงานสาวกำลังล้อมหน้าประตูเอาไว้ พร้อมกับทำท่าลังเลไม่มีใครกล้าเข้าไป

เธอเอ่ยพูดว่า "อะไรกัน ลืมเอากุญแจมาเหรอ?"

ขณะที่พูดเธอก็กำลังจะเดินเข้าไป แต่สาวน้อยคนหนึ่งก็มาดึงแขนเธอเอาไว้ พร้อมกับทำมือชู่วๆ จากนั้นก็ชี้เข้าไปข้างใน

ในตอนที่เพ้ยซานซานมองเข้าไป ก็พลันเบิกตาโพลง แรงถึงขนาดนี้เลยเหรอ?

เธอกระแอมไอ แล้วโบกมือให้สาวน้อยทั้งหลายแยกย้าย "เช้าขนาดนี้ น่าจะยังไม่กินข้าวเช้ากันล่ะสิ ไปๆๆ อยากกินอะไรก็ไปกินเลย อย่าลืมซื้อกลับมาให้ฉันด้วยนะ"

เมื่อเหล่าสาวน้อยพากันเดินออกไปแล้ว เพ้ยซานซานก็ล้วงโทรศัพท์ออกมา กดโทรออกเบอร์หร่วนซิงหว่าน

แต่หร่วนซิงหว่านวางโทรศัพท์ไว้ในห้องทำงาน ลืมหยิบติดตัวมาด้วย แถมยังปิดเสียงอีกต่างหาก

สองคนนี้จะนอนทั้งชาติเลยหรือไง ทำไมหลับลึกขนาดนั้น?

เพ้ยซานซานเกาะหน้าต่าง จากนั้นก็ใช้มือเคาะกระจก

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านตื่นขึ้นมา ก็รู้สึกปวดคอเล็กน้อย รู้งี้เมื่อคืนไม่น่ามานอนตรงนี้เลย

เธอเงยหน้าขึ้น ก็สบตาเข้ากับสายตาเฉียบแหลมของเพ้ยซานซานพอดี

หร่วนซิงหว่าน "......."

หลังจากนิ่งไปครู่ใหญ่ ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าที่นี่คือที่ไหน จึงเด้งตัวลุกขึ้นมาจากโซฟาด้วยความรวดเร็ว

โจวฉือเซินตื่นเพราะเธอขยับตัว

เมื่อเพ้ยซานซานเห็นทั้งสองคนตื่นขึ้นมาแล้ว จึงเดินไปนั่งยองๆอีกด้าน

เพื่อไม่ให้หร่วนซิงหว่านเขินจนมุดหน้าหนี

หลังจากความชลมุนช่วงเช้าสิ้นสุดลง ในที่สุดโจวฉือเซินก็ขอตัวกลับไป

เมื่อเห็นแววตาแซ็วๆจากสาวน้อยทั้งหลาย หร่วนซิงหว่านก็ยิ่งรู้สึกเสียใจย้อนหลัง

แต่สิ่งที่หร่วนซิงหว่านคิดไม่ถึงก็คือ หลินจื้อหย่วนโทรมาหาเธออย่างห่วงใย เนื่องจากเมื่อคืนเธอไม่ได้กลับบ้าน

เธอวางสายได้ไม่ทันไร เพ้ยซานซานที่กำลังเดินเข้ามาก็อดจิ๊ปากไม่ได้ "ดูไม่ออกเลยว่าเขาก็เสแสร้งเก่งเป็นเหมือนกัน สมกับเป็นพ่อของหลินจื้ออี้จริงๆ"

หร่วนซิงหว่านกระตุกริมฝีปาก จากนั้นก็พูดว่า "มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?"

เพ้ยซานซานวางกระดาษปึกหนึ่งลงต่อหน้าของเธอ "นี่เป็นรูปภาพตัวอย่างเครื่องประดับชิ้นเล็กของสตูดิโอ แกตรวจดูหน่อยว่าใช้ได้หรือเปล่า ถ้าไม่มีปัญหาอะไรฉันจะได้เอาไปให้โรงงานทำให้เลย"

หร่วนซิงหว่านพลิกดู "ไม่มีปัญหาอะไรนะ เออใช่สิ สองวันก่อนฉันส่งภาพร่างที่ลูกค้าสั่งทำไปให้โรงงานแล้วนะ ทางโรงงานน่าจะทำเสร็จแล้ว ยังไงแกช่วยเอาติดกลับมาให้ฉันหน่อยแล้วกัน"

"ได้" เพ้ยซานซานตอบรับ จู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า "ฉันเกือบลืมไปเลย เมื่อวานDanielมาหาแกด้วยแหละ"

หร่วนซิงหว่านสงสัย "มาหาฉัน? เขาว่าไงบ้าง?"

เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อวาน เพ้ยซานซานก็อดเบ้ปากขึ้นมาไม่ได้ "ก็พูดจามั่วซั่วไปเรื่อย ฉันก็เลยบอกเขาว่า พ่อของหลินจืออี้พาแกไปที่ไหนสักแห่ง แล้วหลังจากนั้นเขาก็ดูเคร่งเครียดขึ้นมา คงกลัวคนอื่นไม่รู้มั้งว่านั่นว่าที่พ่อตาของเขา"

นั่นก็แปลกว่า Danielรู้ว่าเธอออกไปข้างนอกกับหลินจื้อหย่วน?

ความคิดชั่วแวบเมื่อคืน พลันปรากฏขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

เมื่อเห็นหร่วนซิงหว่านเหม่อลอย เพ้ยซานซานก็ยื่นมือออกไปโบกตรงหน้าเธอ "ซิงซิง คิดอะไรอยู่?"