สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 341

หร่วนซิงหว่านถอนความคิดกลับและยิ้ม "ไม่มีอะไร"

เพ้ยซานซานหยิบแบบแปลนขึ้นมา "งั้นฉันไปล่ะ มีอะไรให้โทรหาฉัน"

"ได้ ไปเถอะ"

ในตอนเช้า เมื่อหร่วนซิงหว่านไปเติมน้ำที่ห้องกาแฟ มีหญิงสาวคนหนึ่งค่อยๆ ขยับเข้ามา และกระซิบว่า "พี่ซิงหว่าน ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?"

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ มือของหร่วนซิงหว่านก็สั่นขึ้น และได้นึกถึงฉากที่น่าอายเมื่อเช้าโดยไม่รู้ตัว

เธอวางแก้วน้ำลงแล้วหันไปยิ้มเบาๆ "ได้สิ เรื่องอะไร"

"ก็คือ......" หญิงสาวลังเลเล็กน้อย เหมือนกับว่าไม่รู้จะเอ่ยปากอย่างไรดี

หร่วนซิงหว่านไม่รีบร้อน รอให้เธอค่อยๆ คิด

ผ่านไปครู่หนึ่ง หญิงสาวจึงเอ่ยขึ้นว่า "พี่ซิงหว่าน พี่ยังจำคนที่มาที่ร้านของพวกเราได้ไหมว่ามีคนแบบไหนบ้าง? ก็ชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบถึงห้าสิบปี ดูไปแล้วเป็นคนร่ำรวยและมีสง่ามาก"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกงุนงงเล็กน้อย "ทำไมจู่ๆ ถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ?"

หญิงสาวถอนหายใจ "ก็เมื่อวาน คนที่มาหาพี่ที่ร้านนั้น...... อาจจะเป็นพ่อของพี่นะ?"

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก ส่งสัญญาณให้เธอพูดต่อ

"หลังจากที่ฉันเห็นเขา ก็อดที่จะนึกถึงอีกคนไม่ได้ เลยรู้สึกว่าบุคลิกลักษณะของพวกเขาคล้ายกันมากเป็นพิเศษ คนนั้นน่าจะเคยมาที่ร้านเรา แต่ฉันนึกให้ตายก็นึกไม่ออกว่าเขาเป็นใคร ฉันคิดทั้งคืนก็นึกไม่ออก พี่ซิงหว่านอย่าถือสาเลยนะ ฉันเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำมาตั้งแต่เด็ก เรื่องใดเรื่องหนึ่งต้องคิดออกก่อนถึงจะยอมเลิกได้"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ไม่เป็นไรจ้ะ บางครั้งฉันก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน"

หญิงสาวกล่าวต่อว่า "ทุกวันมีคนมาร้านเยอะแยะมากมาย พี่คงจำไม่ได้เหมือนกัน จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ฉันก็แค่ถามไปเรื่อยเปื่อย"

ก่อนหน้านั้นถ้าเธอถามคำถามนี้มาก หร่วนซิงหว่านอาจจะไม่มีคลับคล้ายคลับคลาอะไรเลยจริงๆ

แต่เมื่อเช้าของวันนี้ ในหัวเธอก็กำลังคิดถึงคนคนนี้

ดังนั้นเมื่อหญิงสาวพูดขึ้น เธอก็รู้ว่านั่นคือใคร

แต่ระหว่างหลินจื้อหย่วนและWilliam ยังคงแตกต่างกัน

หลินจื้อหย่วนจงใจแกล้งทำเป็นอ่อนโยนและสง่างาม หลังจากผ่านช่วงเวลามาหลายปี เกือบจะกลายเป็นหน้ากากหนาๆ หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเขา และอารมณ์ก็ไม่เปิดเผยออกมาง่ายๆ

ส่วนWilliamเป็นสุภาพบุรุษที่ฝังลึกอยู่ในกระดูก แต่โจวฉือเซินพูดถูก เขาเป็นนักธุรกิจ บางครั้งเขาก็อาจจะมีการคาดการณ์ของเขา บ้างก็คงจะมีการปฏิบัติการระมัดระวังรอบคอบทุกจังหวะของเขา

สองคนนี้อาจจะอยู่ในระดับเดียวกัน แต่ในความเป็นจริงเพียงแค่มองอย่างใกล้ชิดก็จะรู้สึกว่าคนสองคนนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

หร่วนซิงหว่านพูด "น่าจะมีคนแบบนี้นะ ฉันเองก็คลับคล้ายคลับคลาอยู่บ้าง"

หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ใช่ไหมๆ ฉันว่าแล้วไง ฉันพูดกับพวกเธอก็ยังไม่เชื่อฉัน มีคนแบบนี้ก็ดีแล้ว แสดงว่าฉันไม่ได้มีภาพหลอนปรากฏออกมา พี่ซิงหว่านฉันไปทำงานก่อนนะ"

"ไปเถอะ"

เมื่อกลับมาถึงห้องทำงาน หร่วนซิงหว่านก็หยิบโทรศัพท์ออกมา คิดอยู่นานก่อนจะโทรหาเฉิงเว่ย "เฉิงเว่ย ตอนนี้นายยุ่งอยู่หรือเปล่า?"

"ไม่ยุ่ง มีอะไรเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูดเสียงเบา "ออกมาดื่มกาแฟสักแก้วได้ไหม"

เฉิงเว่ยไม่ลังเล จึงตอบตกลงทันที

หลังจากนัดสถานที่กันไว้แล้ว หร่วนซิงหว่านก็หยิบของขึ้นมา และสั่งงานให้กับสาวๆ ในสตูดิโอแล้วค่อยออกไป

เมื่อหยวนซิงหว่านขึ้นรถเพิ่งจะเสียบกุญแจ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ และส่งข้อความถึงโจวฉือเซินว่า [ฉันไปหาเฉิงเว่ยละ มีเรื่องจะถามเขานิดหน่อย]

เรื่องราวมันจะดีกว่าที่หากอธิบายให้ชัดเจน เพื่อป้องกันไม่ให้อิตาบ้าหึงอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือ

โจวฉือเซินน่าจะยุ่ง จึงไม่ได้ตอบกลับ

หร่วนซิงหว่านขับผ่านไปรถติดนิดหน่อย เมื่อเธอมาถึง เฉิงเว่ยก็รออยู่ที่นั่นแล้ว

เธอนั่งอยู่ตรงข้ามเฉิงเว่ย "ขอโทษนะ รอนานแล้วไหม?"

เฉิงเว่ยยิ้มและเรียกให้พนักงานมา "ผมมาถึงก่อนคุณก็แค่สองนาทีเอง อยากดื่มอะไร?"

หร่วนซิงหว่านสั่งอเมริกาโน่เย็นหนึ่งแก้ว เฉิงเว่ยรับเมนูมา หลังจากสั่งของหวานอีกสองชิ้น เขาก็คืนเมนูให้พนักงาน "แค่นี้แหละ"

หลังจากที่พนักงานจากไป หร่วนซิงหว่านก็ไม่ได้อ้อมค้อม จึงพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "ก่อนหน้านี้นายมาหาฉัน...... มีเรื่องอะไรจะพูดใช่ไหม?"

เฉิงเว่ยไม่คาดคิดว่าเธอจะถามเรื่องนี้ และอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "ทำไมจู่ๆ ถึงพูดถึงเรื่องนี้ล่ะ? ซิงหว่าน ผมไม่ได้มีความหมายอะไรแค่อยากเจอคุณเท่านั้นเอง......"

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "วันนั้นปรากฏตัวในงานเปิดการประมูลของหลินซื่อ และอยู่ต่อหน้าทุกคน ได้บอกว่าฉันอาจจะเป็นลูกสาวของหลินจื้อหย่วน นายรู้เรื่องนี้ใช่ไหม?"

เฉิงเว่ยพยักหน้า "เคยได้ยินมาบ้าง"

"ก่อนหน้านั้น Danielได้เตือนผมหลายครั้งว่าต้องระวังหลินจื้อหย่วนและหลินจืออี้สองพ่อลูก ดังนั้นผมเดาว่า เหตุผลที่เขาเข้าใกล้หลินจืออี้ไม่ใช่เพราะเขาชอบหล่อน แต่เพื่อบรรลุเป้าหมายอะไรสักอย่าง ผมพูดไม่ผิดใช่ไหม?"

ครั้งนี้ สีหน้าของเฉิงเว่ยดูจริงจังมากขึ้น เขาอ้าปากแต่ไม่ได้พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านกล่าวต่อว่า "เมื่อรวมกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานของหลินซื่อพวกนั้น บวกกับการกระทำของDaniel ดังนั้นฉันจึงมีเหตุผลที่ดีที่จะสงสัย เรื่องเหล่านี้ และสำหรับเขาแล้ว มันต้องเชื่อมโยงกันเรื่องอย่างใดอย่างหนึ่งอย่างแน่นอน แม้ว่าเขาจะไม่ได้วางแผนไว้ด้วยตัวเอง เช่นนั้นเขาก็คงแอบผลักดันอยู่อย่างลับๆ"

"ซิงหว่าน ผม......"

"ฉันรู้ว่าคุณกับDanielไม่ใช่แค่เพื่อนกัน เรื่องพวกนี้ฉันแค่คาดเดาก็เท่านั้น ยิ่งจะไม่บอกใคร ฉันก็จะไม่ถาม จุดประสงค์ของพวกคุณ ว่าแท้จริงแล้วคือการได้ครองตระกูลหลิน หรือเป็นการทำลายตระกูลหลิน? สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับฉันมากนัก"

หลังจากพูดจบ หร่วนซิงหว่านก็สูดหายใจเข้าลึกๆ "ฉันแค่อยากจะถามว่า นอกจากพวกคุณแล้ว ยังมีคนอื่นที่มีเหตุผลเดียวกันอีกไหม?"

เฉิงเว่ยหัวเราะ "ซิงหว่าน คนคนนั้นคุณก็รู้จัก"

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านมีการตอบสนอง เขาก็พูดต่อ "ในเหตุการณ์ต่างๆ ในตระกูลหลิน ประธานโจวทำนั้นก็ไม่น้อยไปกว่าพวกเรา"

เฉิงเว่ยกล่าวต่อว่า "ที่จริงแล้วถึงแม้หลินจื้อหย่วนจะจัดการหลินซื่ออย่างเป็นระบบระเบียบ แต่สิ่งที่เขาแอบทำก็น้อยครั้งที่จะสามารถเห็นแสงสว่างได้ ดังนั้นศัตรูของเขาจึงมีมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นในโลกธุรกิจนี้ ไม่เคยมีมิตรที่นิรันดร์ มีเพียงแค่ผลประโยชน์ที่ไม่เปลี่ยนแปลงเท่านั้น"

หร่วนซิงหว่านเหมือนเดาได้ว่าเขาคงจะไม่พูดความจริง และไม่ได้หวังอะไรมาก เพียงแค่ยิ้มบางๆ

ในเวลานี้ พนักงานได้ยกกาแฟมา

ได้ถือเป็นการยุติการสนทนานี้ไป

เฉิงเว่ยไม่ได้เลือกหัวข้ออื่นขึ้นในทันที "ผมได้ยินมาว่าคุณเข้าร่วมการประกวดนักออกแบบ การเตรียมการเป็นอย่างไร"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ก็โอเคนะ ตอนนี้เป็นช่วงเริ่มแรกของการแข่ง หลักๆ ยังต้องรอดูกันทีหลัง"

"คุณมีความสามารถอยู่แล้ว เดิมทีควรจะไปถึงต่างประเทศมานานแล้ว เพียงแต่......"

"มันผ่านไปแล้ว"

เฉิงเว่ยถอนหายใจอย่างไม่มีเสียง "ใช่ มันผ่านไปแล้ว"

แต่มีบางเรื่องสามารถผ่านไปได้ และยังมีเรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถผ่านไปได้

ตอนที่แยกจากกัน เฉิงเว่ยเรียกหยุดเธอไว้ "ซิงหว่าน"

หร่วนซิงหว่านหันกลับมา "มีอะไรเหรอ?"

"คุณ......" เฉิงเว่ยเม้มปาก "ถ้าเป็นไปได้ อย่าไปสืบค้นหลินจื้อหย่วน เขาอันตรายกว่าที่คุณคิดเสียอีก"