สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 349

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเล็กน้อย ถามอย่างไม่เข้าใจวว่า: "นี่คุณ......"

Danielยิ้ม: "ผมยังไม่มีแผนที่จะจากเมืองหนานเฉิงไปในตอนนี้ ก็เลยเปิดร้านเปียโนขึ้น หาเรื่องให้ตัวเองทำหน่อย"

เพ้ยซานซานหมดคำพูด ถ้าว่างจริงก็ไปหาคุกเข่าสิ จะมาทำให้เธอน่ารำคัญอย่างงี้ทำไม!

หร่วนซิงหว่านก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะบอกว่าบังเอิญหรือใครจงใจทำ

Danielพูดต่อว่า: "ต่อไปพวกเราก็เป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว ต้องการให้ช่วยเหลืออะไร บอกผมได้ตามตรงเลยครับ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าอย่างสุภาพ: "ได้คะ"

ก่อนจะจากไป Danielก็มองดูเพ้ยซานซานอีกครั้ง ยิ้มเพื่อแสดงการทักทาย

เพ้ยซานซาน: "......"

พอDanielจากไปแล้ว สาวๆ ทั้งหลายต่างก็กลับที่หน้าของตัวเองหมด ส่วนเพ้ยซานซานเดินไปที่สำนักงานกับหร่วนซิงหว่าน เธอเองก็ไม่สามารถที่จะอธิบายได้โดยคำพูดเพียงประโยคเดียวได้

ทันทีที่ประตูสำนักงานปิดลง เธอก็อดไม่ได้ที่จะด่าว่า: "เขามีโรคจิตจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย จงใจแน่เลย!ฉันก็แค่เคยโลภหน้าตาของเขาเอง และทำดีกับเขาไปชั่งหนึ่ง เขาถึงกับทำถึงขั้นนี้เลยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ในบนที่นั่ง ไม่รู้ว่าจะพูดไรในตอนนี้

เธอเองก็รู้สึกว่าจู่ๆ Danielจะปรากฏขึ้นที่นี่ได้ไง ไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญแน่นอน

แต่ว่าตกลงคือเรื่องอะไร เธอเองก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน

แต่ว่ามีสิ่งหนึ่งที่เธอแน่ใจว่า Danielคงจะไม่ทำร้ายเธอหรอก ไม่งั้นก็ไม่รอถึงตอนนี้หรอกนะ

อีกฝ่ายหนึ่ง เพ้ยซานซานยิ่งพูดยิ่งโมโห: "ตอนนี้ฉันสงสัยอย่างมากว่า เป็นเพราะเขาอยู่กับหลินจืออี้นานเกินไป เลยทำให้ใจของเขาบิดเบือนไปแล้ว คิดว่าฉันชอบเขา ตั้งใจเรียกร้องความสนใจตาหน้าฉัน!ซิง เมื่อกี้แกได้ยินไหม เขาเรียกฉันว่าซานซาน ?ฉันกับเขามีความสัมพันธ์ที่ดีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนเธอไปยังใช้สายตาแบบนั้นมามองฉันอีก ฉันแน่ใจแล้วว่า เขามาเพื่อจีบฉัน!"

หร่วนซิงหว่าน: "?"

เพ้ยซานซานตบโต๊ะ รู้สึกว่าทนไม่ไหว: "ไม่ได้ ฉันจะไปอธิบายให้เขาเข้าใจให้ชัดเจน เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป บนถนนสายนี้มีฉันไม่มีเขา มีเขาไม่มีฉัน!"

ก่อนที่เธอจะทำข้อผิดพลาดอะไรที่ไม่สามารถแก้ได้ หร่วนซิงหว่าก็รีบห้ามเธอไว้: "ซานซาน ใจเย็นๆ ก่อน จุดประสงค์ของเขาคืออะไรเรายังไม่ชัดเจน เราสังเกตอีกทีดีๆ นะ"

เพ้ยซานซานสูบลมหายใจเข้าลึกๆ บรรเทาอารมณ์ แล้วก็ถอนหายใจอีกครั้ง: "จะว่าไปมันก็ผิดที่ฉันเองแหละ ฉันไม่ควรจะมีเสน่ห์มากขนาดนี้ ทำให้เขาลืมไม่ลง ตอนนี้ถึงได้ตามหาฉันมาถึงที่นี่เลย"

ขณะที่พูดอยู่ เพ้ยซานซานก็ยกมือขึ้นมาแล้วดม: "ซิงซิง แกว่าในตัวของฉันมีกลิ่นที่พิเศษหรือเปล่า ก็คือแบบผู้ชายห่วยๆ ได้กลิ่นแล้ว ก็จะหลงรักฉันขึ้นมาเลย?"

หร่วนซิงหว่านอดยิ้มไว้ พูดอย่างจริงจังว่า: "ที่จริงฉันรู้สึกว่าDanielก็ไม่ถือว่าเป็นผู้ชายห่วยๆ หรอกนะ เขากับหลินจืออี้ก็แค่......"

เพ้ยซานซานเบะปาก: "ช่างเถอะ แกก็อย่าช่วยเขาอธิบายละ ฉันไม่เคยเห็นคนไร้เหตุผลแถมยังน่าตลกไร้สาระแบบนี้ด้วย อิตาบ้าโจวฉือเซินนั้นยังดีกว่ามันเยอะเลย"

ในเวลานี้ คอมพิวเตอร์ของหร่วนซิงหว่านก็ดังขึ้นสักพัก เป็นอีเมลจากผู้จัดการแข่งขันดีไซเนอร์ แจ้งว่าเธอผ่านรอบคัดเลือกและเข้าสู่รอบรองชนะเลิศได้สำเร็จ

หัวข้อของรอบรองชนะเลิศคือเชิญดีไซเนอร์ที่ผ่านรอบคัดเลือกแล้ว สามวันต่อมาให้ไปที่สนามแข่งขันเพื่อจับฉลาก

เพ้ยซานซานและหร่วนซิงหว่านเห็นผ่านรอบคัดเลือกแล้ว ทั้งสองก็คงความสงบเหมือนเดิน ถ้าหักขยันสู้มาขนาดนี้แล้ว เพียงแค่รอบคัดเลือกยังผ่านไม่ได้ แบบนี้ก็ไม่ความหมายอะไรแล้ว

ดีไซเนอร์สิบกว่าคน คนที่ผ่านรอบคัดเลือกมีแค่สิบคน นี่ก็หมายความว่า การแข่งขันคราวหน้าจะยากขึ้นกว่านี้แน่นอน

และไม่ว่าจะเป็นเวินเฉี่ยนหรือจ้าวเชียนเชียน อีกทั้งหลินจืออี้ ก็จะไม่ยอมแพ้ง่ายดายอย่างแน่นอน

เพ้ยซานซานเองก็ไม่รบกวนหร่วนซิงหว่านอีก ตบไหล่เธอแล้วเดินออกไป

หร่วนซิงหว่านก็ปิดอีเมลทิ้ง เริ่มทำงาน

ถึงตอนเที่ยง หร่วนซิงหว่านวางพู่กันลง และบิดขี้เกียจ กำลังจะเรียกเพ้ยซานซานออกไปกินข้าว ประตูสำนักงานก็ถูกเคาะดังขึ้น

"เข้ามาเลยค่ะ"

ไม่ช้า ป้าจางก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเธอ

ในมือเธอยังถือถังเก็บความร้อนไว้หลายอัน

เนื่องจากก่อนหน้านี้หร่วนซิงหว่านบอกว่าเธอต้องกินข้าวในสตูดิโอเสร็จก่อนทุกวันถึงจะกลับตระกูลหลิน โจวฉือเซินเลยให้ป้าจางนำอาหารมาส่งเธอทุกคืน แต่ว่าตอนนี้ยังเที่ยงวันอยู่เลย

มองดูความแปลกใจของหร่วนซิงหว่านออก ป้าจางยิ้มแล้วพูดว่า: "คุณนายค่ะ ก่อนที่คุณผู้ชายจะทำงานนอกสถานที่ ได้บอกกับป้าว่า ให้ป้าส่งอาหารให้คุณสองมื้อในทุกวัน คุณนายอยากกินอะไรก็บอกป้าได้นะคะ"

หร่วนซิงหว่านตกตะลึง หูก็แดงขึ้นมา: "ไม่ต้องแล้วค่ะ วันหนึ่งมาสองครั้งลำบากเกินไปค่ะ เอาเหมือนเดิมแหละคะ ส่งแค่อาหารเย็นก็พอแล้วค่ะ......"

"โอ๊ย คุณหญิง คุณกำลังพูดเรื่องอะไรคะ หน้าที่ของป้าเนี้ยก็คือดูแลคุณและคุณท่านให้ดี มันจะยุ่งยากได้ยังไงคะ" เหมือนกลัวหร่วนซิงหว่านจะไม่ตกลง ป้าจางก็พูดอีกว่า "ก่อนคุณท่านจะจากไปบอกว่า ถ้าหากสองสามวันนี้น้ำหนักของคุณนายลดลง คุณท่านก็จะหักเงินเดือนป้าค่ะ"

หร่วนซิงหว่าน: "......"

อิตาบ้านี้เอารัดเอาเปรียบคนทำงานอย่างเดียว

ป้าจางวางถังเก็บความร้อนไว้ตรงหน้าเธอ: "คุณนายคืนนี้อยากกินไรค่ะ เดี๋ยวป้าทำให้ค่ะ"

หร่วนซิงหว่านคิดแล้วพูดว่า: "ซุปปลาเหมือนเดิมค่ะ"

"ได้เลยค่ะ เดี๋ยวป้าไปซื้อปลาที่ตลาดเดี๋ยวนี้เลยค่ะ"

ตอนป้าจางกำลังจะจากไป หร่วนซิงหว่านก็รีบเธอพอดี: "ป้าจางค่ะ ฉันขอถามเรื่องบางอย่างหน่อยได้ไหมคะ?"

"คุณนายถามมาเลยค่ะ กับป้าแล้วยังจะเกรงใจอะไรกันคะ"

หร่วนซิงหว่านเลื่อนโทรศัพท์ของเธอไปมา เงียบไปสักพักแล้วพูดว่า: "ป้ายังจำวันที่15ของเดือนนี้ได้ไหมคะว่าป้ากำลังทำไรอยู่"

หลังถามคำถามนี้ออกมา หร่วนซิงหว่านเองก็รู้สึกไร้สาระ เปลี่ยนเป็นเธอ ถ้าหากได้ยินช่วงเวลานี้โดยไม่มีจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด เธอเองก็ไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นตัวเองทำไรอยู่

เธอกำลังจะบอกว่าช่างเถอะ ป้าจางเองก็กำลังไตร่ตรองแล้วตอบว่า: "วันที่15 คือวันศุกร์ใช่ไหมค่ะ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า: "ใช่ค่ะ"

ป้าจางบอกว่า: "ป้าจำได้ว่า วันนี้ลูกสาวป้ามีการประชุมผู้ปกครอง ป้าได้ขอลากับคุณท่านหนึ่งวันโดยเฉพาะเลยนะ"

"แล้วป้ากลับคฤหาสน์ซิงหูเมื่อไหร่คะ?"

"น่าจะเช้าวันรุ่งขึ้นมั้งคะ ใช่ค่ะ พอกลับไป คุณท่านก็บอกให้ป้ามาส่งอาหารเย็นให้คุณนายค่ะ" ว่าแล้ว ป้าจางถามอย่างหยั่งเชิงว่า "คุณนายค่ะ หรือเป็นเพราะว่าเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?"

ได้ยินเช่นนี้ หร่วนซิงหว่านยิ้มแล้วบอกว่า: "เปล่าคะ ฉันก็แค่ถามเฉยๆ ค่ะ ป้าจางไปทำงานของป้าเลยค่ะ"

พอป้าจางออกไปแล้ว หร่วนซิงหว่านถอนความคิด มองดูถังเก็บความร้อนที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าควรทำไงดี

อย่างนี้แล้ว การคาดเดาของเธอวันนั้นไม่ผิดแน่นอน ป้าจางเป็นคนทำซุปปลาเองจริง

แต่ว่าทำไมโจวฉือเซินถึงจงใจโกหกเธอละ?

ในเมื่อป้าจางเป็นคนทำซุปปลา งั้นเธอก็ต้องอยู่ที่เมืองหนานเฉิงแน่นอน

แต่ทำไมโจวฉือเซินกลับไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเธอเลย

อิตาบ้านนี้กำลังทำไรกันแน่

หร่วนซิงหว่านคิดไม่ออก เธอถอนหายใจหนึ่งครั้ง เอามือนวดขมับเบาๆ ลุกขึ้นแล้วนั่งลงที่โต๊ะกาแฟ

กินข้าวไปไม่กี่คำ หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ เธอไม่ทันคิดอะไรมาก เพื่อยืนยันการคาดเดาในใจ เธอรีบลุกขึ้นและหยิบกุญแจรถออกไป