สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 350

สี่สิบนาทีต่อมา รถหยุดที่หน้าอาคารที่พักอาศัย

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ในรถ มองดูซ้ายขวา แน่ใจแล้วว่าที่ที่เธอกำลังจอดอยู่นี้ ก็คือที่ที่โจวฉือเซินเคยพาเธอมาก่อนหน้านี้ เธอก็ค่อยเปิดประตูรถแล้วเดินลงมา

เพียงแต่ว่าชุมชนนี้มีขนาดที่ใหญ่มาก และมีคนจำนวนมาก ดังนั้นหร่วนซิงหว่านจึงไม่ค่อยมีเบาะแสอะไร

เธอหาที่ที่มองเห็นได้กว้างขวางหน่อย นั่งลงบนม้านั่ง ใช้วิธีการที่โง่ที่สุดและไม่มีประสิทธิภาพมากที่สุด รอ

หร่วนซิงหว่านก็ไปถามโจวฉือเซินไม่ได้ เขาไม่บอกเธอแน่นอนเลย ยังจะต้องเฝ้าระวังเธออีก ยิ่งไม่มีประสิทธิภาพแน่เลย

ทำไมไม่ลองเสี่ยงโชคเหมือนตอนนี้ล่ะ เพื่อว่า

หร่วนซิงหว่านก็นั่งนิ่งๆ อยู่อย่างนี้ จ้องมองทุกคนที่เข้าออกจากชุมชน

เวลาผ่านไปอย่างเร็ว ไม่นาน ท้องฟ้าก็ค่อยๆ มืดลง

หร่วนซิงหว่านหยิบมือถือออกมาดู แล้วถอนหายใจ ดูเหมือนว่าเธอโชคไม่ค่อยดีนะ

เธอสะพายกระเป๋าหันหลัง เดินไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็เห็นเงาของคนคนหนึ่งกำลังเดินมาหาเธอ

หร่วนซิงหว่านหยุดเดินแล้วเงยหน้ามอง ว่าแล้ว เป็นหนุ่มสาวที่โจวฉือเซินพาเธอไปที่ห้างสรรพสินค้าเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

รู้สึกได้ถึงการจ้องมองของเธอ หลี่เสวี่ยก็มองมา และรู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่ยิ่งกว่านั้นคือประหลาดใจ: "คุณRuan?"

หร่วนซิงหว่านเดินใกลกเข้าไป พยักหน้าให้เธอ: "สวัสดีค่ะ"

หลี่เสวี่ย: "ทำไมคุณRuan......"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า: "ฉันบังเอิญมาทำธุระแถวๆ นี้หน่อย นึกถึงครั้งก่อนโจวฉือเซินเคยพาฉันมา บอกว่าพวกเธออยู่ที่นี่ ก็เลยแวะเข้ามาดู ไม่คิดว่าจะบังเอิญขนาดนี้" ว่าแล้ว เธอมองดูของที่หลี่เสวี่ยถืออยู่ "เพิ่งซื้อผักกลับมาเหรอ?"

หลี่เสวี่ยรู้ตัวอีกทีแล้วตอบว่า: "ใช่......เพิ่งซื้อผักกลับมาเอง"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม: "มองดูแล้วหนักมากเลยนะ มาฉันช่วยเธอยก ฉันซื้อของมาให้เจ้าตัวน้อยพอดีเลย ขึ้นไปดูเขาหน่อย"

อาจเป็นเพราะว่าคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้ หลี่เสวี่ยตกตะลึงแป๊บ กำลังจะปฏิเสธ แต่หร่วนซิงหว่านก็ได้หยิบสิ่งของที่อยู่ในเธอมาแล้ว คำที่มาถึงปากก็กลืนกลับไปต่อ ถ้าเธอปฏิเสธไปโดยตรง เหมือนจะชัดเกินไปแล้ว และยิ่งน่าสงสัยเข้าไปอีก

หลี่เสวี่ยพูดอย่างเร็วว่า: "ในเมื่อคุณRuanมาแล้ว งั้นก็อยู่ทานข้าวด้วยกันนะคะ ฉันไปซื้อผักเพิ่มอีกหน่อย"

พูดเสร็จก็อยากจะถือโอกาสจากไป

แต่หร่วนซิงหว่านกลับเรีบกเธอ ยิ้มอย่างอ่อนหวาน: "ไม่ต้องยุ่งยากอะไรขนาดนั้นหรอก ฉันยังมีเรื่องนิดหน่อยที่ต้องทำ ขึ้นไปดูเจ้าตัวน้อยหน่อยก็ไปแล้ว ฉันก็ไม่ได้เห็นเขานานแล้ว"

"ถ้าอย่างงั้น......ที่บ้านก็ไม่มีผมไม้อะไรเลย ฉันไปซื้อมาหน่อยนะ"

ข้างๆ ก็มีแผงผลไม้ หร่วนซิงหว่านบอกว่า: "เดี๋ยวฉันไปซื้อเอง"

อีกอย่างแล้วไปบ้านคนอื่น ไปมือเปล่าก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

เดินไปถึงแผงผลไม้ หร่วนซิงหว่านหันมอง เห็นหลี่เสวี่ยก็ยื่นอยู่หลังเธอ ไม่มีการกระทำอะไรที่ผิดปกติ

เธอเอียงหัว ถอนสายตากลับ และซื้อผลไม้ตามฤดูกาล

แต่เมื่อตอนที่เธอไม่ได้ใส่ใจ หลี่เสวี่ยก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และส่งข้อความออกไปอย่างรวดเร็ว

พอหร่วนซิงหว่านมองมา เธอก็แกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่งยิ้มให้กับหร่วนซิงหว่าน

ซื้อผลไม้เสร็จ หร่วนซิงหว่านก็เดินขึ้นไปชั้นบนกับหลี่เสวี่ย

หลี่เสวี่ยเป็นคนเริ่มหาเรื่องพูด: "คุณRuan ฉันเห็นในเน็ตว่า คุณเปิดสตูดิโอด้วยตัวเองใช่ไหมคะ?"

"ก็ไม่ใช่ฉันเปิดเองหรอกนะ เปิดกับเพื่อนค่ะ"

"ออๆ ถึงจะเป็นอย่างงี้ก็เก่งมากเลยค่ะ เดี๋ยวนี้คนที่สวยและมีความสามารถเหมือนคุณRuanเนี้ยน้อยมากเลยนะคะ"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม: "ก็แค่โชคดีไปหน่อยแหละคะ"

หลี่เสวี่ยพูดว่า: "คุณRuanอย่าถ่อมตัวไปเลยค่ะ ความโชคดีกับความสามารถที่แท้จริงเนี้ยขาดอันไหนไปก็ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันได้เห็นผลงานการออกแบบของคุณแล้ว ออกแบบได้ดีมากเลยค่ะ บางครั้งฉันก็อิจฉาคุณนะคะ ถ้าฉันมีความสามารถเหมือนคุณละก็ ฉันก็คงไม่......"

พูดไปถึงครึ่งหนึ่ง เธอก็หยุดพูด

หร่วนซิงหว่านถามว่า: "เป็นไรหรือเปล่าคะ?"

หลี่เสวี่ยยิ้มแหยๆ : "เปล่าคะไม่มีไรค่ะ ด้านหน้าก็ถึงแล้ว คุณRuanเดินต่อไปเลยค่ะ"

"ค่ะ"

เดินไปถึงหน้าประตู หลี่เสวี่ยหยิบกุญแจแล้วเปิดประตู มองเข้าไปข้างในสองสามครั้ง แล้วค่อยหันไปหาหร่วนซิงหว่านแล้วพูดว่า: "คุณRuanเชิญเข้าค่ะ บ้านรกไปหน่อย อย่าถือสานะคะ"

"ไม่เป็นไรหรอก มีเด็กของเยอะเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วค่ะ"

หลี่เสวี่ยนำผักและผลไม้ที่ซื้อมาวางไว้บนโต๊ะ และเดินไปที่ห้องนอน นำเจ้าตัวน้อยที่ลืมตาโตๆ อุ้มออกมา: "รบกวนคุณRuanช่วยฉันดูลูกหน่อยนะคะ ฉันไปทำอาหารเย็นก่อนค่ะ"

หร่วนซิงหว่านอุ้มเจ้าตัวน้อยมา เหมือนกลัวจะทำให้เขาตกใจ ลดเสียงเบาลง: "ค่ะ"

หลี่เสวี่ยก็รีบเอาของแล้วเข้าห้องครัว ถอนหายใจ ในที่สุดก็โล่งอกโล่งใจลงหน่อย

เจ้าตัวน้อยเห็นหร่วนซิงหว่านแล้วเหมือนดีใจมาก หัวเราะคิกคักอยู่ในอ้อมแขนของเธอเสมอ มือน้อยกำหมัดไว้แน่นๆ ยิ้มอย่างมีความสุข

มุมปากหร่วนซิงหว่านมีแต่รอยยิ้ม อุ้มเจ้าตัวน้อยไว้แล้วนั่งลงบนโซฟา ตอนแรกกะว่าจะหาของเล่นอันหนึ่งให้เธอเล่น แต่ว่าในห้องนั่งเล่นเหมือนจะไม่มีของเล่น เธอก็อุ้มเจ้าตัวน้อยไว้แล้วเดินไปที่ห้องนอนเด็ก เอาของเล่นอันหนึ่งแล้วให้เขา

กำลังจะออกไป หร่วนซิงหว่านก็หยุดลง มองดูห้องที่ไม่มีใครเลย ขมวดคิ้วเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านอุ้มเจ้าตัวน้อยมาที่หน้าประตู สายตาหยุดลงที่ตู้รองเท้า

เธอเก็บสายตาคืน มองดูรอบๆ

ในห้องนี้ ไม่เห็นมีร่องรอยการใช้ชีวิตของบุคคลที่สองเลย

แต่ว่าก็เป็นเพราะเช่นนี้นะสิ ถึงยิ่งแปลกประหลาด

หลี่เสวี่ยจะทิ้งเด็กเล็กแค่นี้ไว้ในบ้าน แล้วออกไปซื้อผักคนเดียวได้ไงเนี้ย

นี่มันน่าประหลาดใจจริงๆ เลย

ขณะนี้ หลี่เสวี่ยก็ออกมาจากห้องครัว เดินไปที่หน้าของหร่วนซิงหว่าน: "คุณRuan สร้างความลำบากให้กับคุณแล้วนะคะ เอาลูกให้ฉันเลยค่ะ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแล้วยื่นเด็กให้เธอ

เธอค่อยเอ่ยปากว่า: "คุณเลี้ยงลูกคนเดียวเหรอคะ?"

เมื่อหลี่เสวี่ยถูกเธอถามคำถามอย่างกะทันหัน หนังศีรษะของเธอก็ชาไปหมด ทันใดนั้นเธอไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี: "ก็......ก็ไม่ใช่หรอกค่ะ ตอนที่ฉันยุ่งมากๆ ฉันก็จะ......ก็จะฝากเพื่อนบ้านช่วยดูแลหน่อยค่ะ"

หร่วนซิงหว่านรู้แจ้งกระจ่างในฉับพลันอ่อไปคำหนึ่ง แล้วพูดว่า: "ที่แท้เพื่อนบ้านเป็นคนช่วยคุณดูแลเด็กนี่เอง แล้วสามีคุณละคะ?ฉันจำได้ว่าคุณยังมีลูกอีกคน?เรียนอนุบาลหรือประถมคะ?"

"เออ......"

มีเหงื่อสองหยดไหลลงบนหน้าผากของหลี่เสวี่ย

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นอีกว่า: "ฉันเห็นว่าในบ้านไม่ได้ใส่รูปภาพของสามีคุณแล้วลูกอีกคนของคุณเลยค่ะ"

ตอนหร่วนซิงหว่านพูด บนใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มจางๆอยู่ เสมอราวกับไม่ได้จงใจถาม

แต่หลี่เสวี่ยก็รู้ว่าความร้ายแรงของเรื่องนี้ ประธานโจวได้บอกกับเธอไว้ล่วงหน้าแล้ว ไม่งั้นตอนที่อยู่ห้างสรรพสินค้า เธอเองก็ไม่ทำแบบนั้นหรอก

ขณะที่หลี่เสวี่ยกำลังตื่นเต้นอยู่ จู่ๆ กริ่งประตูก็ดังขึ้น และเธอก็รีบพูดขึ้นว่า: "ฉัน......ฉันไปเปิดประตูเองค่ะ"

พอประตูเปิด คนที่ยืนอยู่ด้านนอกนั้น เป็นชายหนุ่มหน้าตาธรรมดา กับเด็กอีกคนที่มีอายุประมาณห้าหกขวบ

ผู้ชายพูดว่า: "ที่รัก คุณอย่าโกรธผมอีกเลยนะครับ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่อยากสนใจผม แต่ผมขอให้คุณเห็นแก่ลูกแล้ว กลับบ้านกับผมเถอะนะ"