สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 357

Danielนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดขึ้นว่า "คุณหร่วนน่าจะเข้าใจผิด แม้ว่าผมอยากจะขอโทษซานซานด้วยใจจริง แต่ที่ผมมานี่ ไม่ใช่เพราะเธอ"

หร่วนซิงหว่านเอียงศีรษะเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ

แต่เห็นได้ชัดว่าDanielไม่ได้ตั้งใจจะบอกความจริงกับเธอ เขาแค่พูดว่า "แล้วผมก็ขอบอกคำเดิม คุณหร่วนจำไว้นะครับ ว่าผมเป็นเพื่อนที่อยู่ฝ่ายเดียวกับคุณ ก็พอแล้ว"

เมื่อได้ยิน หร่วนซิงหว่านกลับหัวเราะ "ฉันคิดว่าเหตุผลที่เพื่อนสามารถเรียกว่าเพื่อนได้ ก็คือพวกเขาซื่อสัตย์และเชื่อใจซึ่งกันและกัน คุณคิดว่าอย่างนั้นไหมคะ?"

เมื่อDanielได้ยิน เขาก็หาคำพูดไปต่อไม่ถูก

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันรู้ว่าคุณต่อต้านฉัน ดังนั้นมีเรื่องมากมายก็เลยไม่เต็มใจที่จะบอกกับฉัน รวมไปถึงเฉิงเว่ยด้วย แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของคุณคืออะไร หรือตัวตนของคุณเป็นยังไง ฉันก็คงไม่ไปยุ่ง หรือไปสนใจอะไรคุณ แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็หวังว่าเราจะไม่ข้ามเส้นกันนะคะ"

"คุณหร่วน ผม......"

"ที่จริงแล้ว ฉันก็เคยคิดมาก่อน ว่าที่คุณจงใจย้ายมานี่แท้จริงแล้วเพราะอะไรกันแน่ ในเมื่อไม่ใช่เพราะเพ้ยซานซาน ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะเป็นฉัน ใช่ไหมคะ? " หร่วนซิงหว่านพูดต่อ "ไม่ว่าคุณจะเข้าหาฉันด้วยเหตุผลอะไร หรือว่าอาจจะมุ่งไปทางตระกูลหลิน สรุปก็คือ สำหรับฉัน ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ใช่ศัตรู แต่ก็แน่นอนว่าไม่ใช่เพื่อนที่คบหากันได้อย่างสนิทใจหรอกค่ะ"

คำพูดของหร่วนซิงหว่านตรงไปตรงมามาก กระทั่งตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด Danielถึงกับหลุดหัวเราะ "ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ"

แต่เขาแค่ไม่สามารถบอกหร่วนซิงหว่านได้โดยตรง ว่าเหตุผลที่เขามาที่นี่ ก็เพื่อปกป้องเธอ

อย่างนี้ไม่เพียงแค่ทำให้เรื่องราวกลับตาลปัตร แต่มันยิ่งทำให้เรื่องราวซับซ้อน

เขาลอบถอนหายใจ "คุณหร่วน ผมรู้ครับว่าถึงผมพูดอะไรไป มันก็คงยากที่จะทำให้คุณปล่อยใจไม่ให้ระวังได้ แต่ผมสาบานได้ ว่าผมไม่ได้มีเจตนาที่จะทำร้ายคุณเลย"

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันรู้ค่ะว่าคุณจะไม่ทำร้ายฉันแน่ แต่......ฉันก็ขอบอกคำเดิมนะคะ ถ้าหากคุณไม่ชอบซานซาน คราวหลังก็พยายามหลีกเลี่ยงโอกาสที่จะได้พบกันเสียเถอะค่ะ"

"ครับ ผมจะจำในสิ่งที่คุณหร่วนพูด"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย เธอพูดขอบคุณ ก่อนจะจากไป

Danielพิงราวบันได นิ้วเรียวเคาะราวจับเบาๆ ถ้าหากยังเป็นอย่างนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วหร่วนซิงหว่านจะต้องสงสัยว่าเขามีจิตใจทำเรื่องที่ชั่วช้าแน่

เฉิงเว่ยไม่มีเหตุผลที่เหมาะเจาะเพียงพอที่จะอยู่เคียงข้างเธอ ตอนนี้ก็ดีแล้ว กลับกันเป็นเขาที่จะต้องทำทุกอย่างเพื่อหาข้อแก้ตัว

ไม่เพียงเท่านั้น ยังต้องแบกรับว่าเป็นผู้ชายชั่วช้าคนหนึ่งด้วย

การเสียสละในครั้งนี้ มันช่างยิ่งใหญ่เกินไปละ

......

เมื่อกลับมาถึงสตูดิโอ หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะได้นั่ง เพ้ยซานซานก็วิ่งปร๋อเข้ามาหา "การจับฉลากของวันนี้เป็นยังไงบ้าง? การแข่งขันรอบสองต่อไปนี่มั่นใจไหม?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันจับได้ของเวินเฉี่ยน"

เพ้ยซานซาน "......"

เธอแสดงความไม่พอใจ "ซวยชะมัด"

หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกเช่นกันว่าการเดินทางครั้งนี้ค่อนข้างเหนื่อย เธอเอนกายบนเก้าอี้ ก่อนเหยียดตัว และพูดอย่างเกียจคร้านว่า "ตอนนี้ฉันไม่รู้จะจับต้นชนปลายยังไงเลย แต่ยังโชคดีที่การแข่งขันครั้งนี้มีเวลา10วัน"

เพ้ยซานซานขมวดคิ้ว "แล้วเวินเฉี่ยนละ เธอจับฉลากได้ของใคร?"

หร่วนซิงหว่านครุ่นคิด "ดูเหมือนว่าจะเป็นหลี่เฟิงนะ"

เพ้ยซานซานไม่ค่อยรู้เรื่องวงการการออกแบบเครื่องประดับได้มากเท่าหร่วนซิงหว่าน ยกเว้นเหล่าคนดังที่มีชื่อเสียง โดยพื้นฐานแล้ว เธอไม่รู้จักคนอื่นๆ เลย ดังนั้นเธอจึงถามว่า "ใครคือหลี่เฟิง?"

"เขาก็ค่อนข้างเก่งเลยนะ ผลงานของเขาได้รับรางวัลระดับนานาชาติมากมาย"

"อย่างไรฉันไม่เข้าใจกฎของพวกเธอ มันทำให้ฉันเวียนหัว" เพ้ยซานซานตบไหล่ของหร่วนซิงหว่าน ก่อนจะพูดอย่างหนักแน่น "สู้ๆนะ คนสวย! เอาชนะพวกเขาให้ได้!"

หร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อได้ยินสิ่งนี้ "สาวสวยมันเป็นฉายาของเธอไม่ใช่เหรอ เอามาให้ฉันได้ไง?"

ก่อนหน้านี้ ชื่อเว่ยซินของเพ้ยซานซานคือสาวน้อยเวทย์มนต์คนสวยมาโดยตลอด หลังจากประสบกับความตายทางสังคมในวันนั้น เธอก็เลยเปลี่ยนชื่อในชั่วข้ามคืน "ไม่สำคัญหรอก ตอนนี้มรดกของฉันได้ถูกส่งต่อไปให้เธอแล้ว เธอต้องสู้ๆนะ! ตำแหน่งแชมป์ต้องเป็นของเธอแน่นอน!"

เมื่อได้ยินเธอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นมาทันทีว่า "เธอยังติดต่อกับเด็กคนนั้นอยู่ไหม?"

เพ้ยซานซานยิ้มเยาะ "ไม่แล้วละ เขาลบฉันไปแล้ว อาจเป็นเพราะแม่ของเขาคิดว่าฉันไม่น่าเชื่อถือจริงๆละ ตอนนี้ฉันก็เลยเพิ่งรู้ตัวว่า เจ้าเด็กเกเรนั่นก็มาเพื่อเอาเปรียบฉันฟรี!"

หากเหตุการณ์นี้ถูกพูดต่อ ชื่อเสียงของเธอจะต้องพังทลาย!

หร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะเบะปาก "อาจเป็นเพราะเมื่อตอนโจวฉือเซินส่งเขากลับบ้านน่าจะโฉดชั่วเกินไป ทำให้พ่อแม่ของเขาคิดว่า พวกเราต่างก็เป็นคนไม่ดี"

เพ้ยซานซานพูดอย่างจริงจัง "ฉันชอบคำอธิบายนี้ของเธอมาก นั่นแหละ มันเป็นปัญหาของไอ้ผู้ชายนิสัยแย่ ไม่ใช่ของพวกเรา"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ก่อนที่เพ้ยซานซานจะออกไป เธอก็คิดอะไรขึ้นมาอีก แล้วหันกลับมาพูดว่า "ทะเลาะกันครั้งนี้ มันหนักไหม?"

หร่วนซิงหว่านนิ่งไปชั่วครู่ "หา?"

"ฉันเห็นว่าเขาไม่โทรมาหาเธอหลายวันแล้ว ไม่ส่งดอกไม้มาด้วย ก็เลยคิดว่าที่พวกเธอทะเลาะกันครั้งนี้คงจะรุนแรงน่าดูเลยนะ"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกไร้อำนาจในทันที "ไม่ได้ทะเลาะสักหน่อย ก็แค่ไม่อยากเห็นเขาแค่นั้นแหละ"

พอเห็นก็รำคาญ

เพ้ยซานซานรู้สึกว่า ตอนนี้ตัวเองรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของเธอ "ก็ดี ฉวยโอกาสตอนที่ไอ้ผู้ชายแย่นั้นไม่อยู่ พอดีกับที่มีวันพักผ่อน2วัน เพื่อนฉันว่าจะไปเที่ยวเล่นกัน ได้ยินมาว่ามีหนุ่มหล่อ เลยให้ฉันไปสนุกด้วย เธอไปด้วยกันเถอะน้า"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า และมองไปยังคอมพิวเตอร์อย่างอ่อนล้า "ฉันขอผ่านนะ ฉันยังต้องวาดแบบร่าง"

"ไหนบอกว่ายังมีเวลาอีก10กว่าวันไง ยิ่งไปกว่านั้นนะตอนนี้เธอก็ยังไม่มีแนวคิดเลย ออกไปผ่อนคลายหน่อยน่า ไม่แน่ว่าแรงบันดาลใจอาจจะมา ไปกัน!"

เพ้ยซานซานไม่รอให้อธิบาย เธอรีบลากหร่วนซิงหว่านออกไป "วันนี้ไม่เมาไม่กลับ!"

......

เวลาสองทุ่ม ความมืดก็เริ่มโรยราท้องฟ้าแล้ว

เพ้ยซานซานจอดรถไว้ริมถนน มองไปยังผู้คนที่พลุกพล่าน แล้วจึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ "ที่นี่วัยรุ่นเยอะจริง ถ้าอยากจะหาแฟน ก็ต้องมาที่นี่แหละ"

หร่วนซิงหว่านพูด "ช่างมันเถอะน่า อย่าตกลงไปในหลุมพรางของผู้ชายแย่ๆอีก"

"ผู้ชายหล่อที่แย่ นั่นไม่เรียกว่าแย่ ก็แค่หัวใจแหลกสลายเป็นชิ้นๆ แต่ละชิ้นก็ตกหลุมรักแต่ละคนต่างกันแค่นั้น"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ยอมแพ้กับเหตุผลผิดเพี้ยนของเธอจริง

หลังจากลงรถ เพ้ยซานซานก็พาหร่วนซิงหว่านเดินตรงไป ผ่านฝูงชนจำนวนมาก ท้ายสุดก็มานั่งลงบนโซฟาคลับ

มีหญิงสาวคนหนึ่งยื่นมือมาทักทายพวกเธอ "ซานซานทำไมเพิ่งมาถึง เราเปิดเหล้าไว้พร้อมแล้ว" พูดพลาง จึงหันไปมองหร่วนซิงหว่าน "นี่คงเป็นซิงหว่านสินะ สวัสดี ฉันชื่อหยาวเยา"

หร่วนซิงหว่านยิ้มน้อยๆ "สวัสดีค่ะ"

ที่โซฟายังมีคนอื่นอีกหยาวเยาแนะนำพวกเขาให้ตามลำดับ

เพ้ยซานซานกวาดตามองไปรอบๆ "ผู้ชายหล่อที่เธอว่าละ?"

หยาวเยาพูดเสียงเบา "เธอรีบอะไร คนหล่อมักจะมาท้ายสุดย่ะ อย่ารีบสิ รอก่อน!"