สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 358

หยาวเยาเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเพ้ยซานซาน หร่วนซิงหว่านได้ยินเพ้ยซานซานพูดถึงชื่อนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่ก่อนหยาวเยาอยู่เมืองอื่นมาโดยตลอด ปีนี้เพิ่งจะมาเมืองหนานเฉิง นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเธอได้เจอกัน

เสียงเพลงดูเหมือนจะเปิดให้ดังที่สุด และหร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าสมองของเธอกำลังใกล้จะถูกสั่นสะเทือน

เธอปัดโทรศัพท์ไปมาอย่างเบื่อหน่าย เมื่อนับเวลาไอ้ผู้ชายนั่นอีกสองวันก็จะกลับมาแล้ว

ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังคิด ว่าต้องเอาเขาออกจากแบล็คลิสไหม ไม่อย่างนั้นไอ้บ้านี่เมื่อถึงตอนนั้นก็จะโต้แย้งอีก และคงจะไม่ยอมให้

อย่างไรก็ตามเมื่อหร่วนซิงหว่านคิดวิธีนี้ ยังไม่ทันที่จะได้ทำ หนุ่มหล่อที่หยาวเยาพูดถึงก็ได้เดินเข้ามา

เพ้ยซานซานโน้มตัวเข้ามาใกล้หร่วนซิงหว่าน และกระซิบ "หล่อจริงนะนี่ ดูสายตาเจ้าชู้นั่นสิ ว้า ถึงแม้จะไม่ได้เขียนเอาไว้บนหน้าแต่ดูท่าแล้วเป็นผู้ชายเลวแน่"

หร่วนซิงหว่านมองตามสายตาของเธอไป และได้สบตาเข้ากับชายหนุ่มพอดี เมื่อเขาเห็นเธอเข้า ก็พลันเลิกคิ้วเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้อย่างสุภาพ ก่อนจะถอนสายตากลับมา และกระซิบ "จริง"

เพ้ยซานซานลอบถอนหายใจ "ฉันไม่น่าไปหวังอะไรเลย"

เสิ่นจื่อซีหยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะส่งข้อความเข้ากลุ่ม ：[Tavernมีสาวสวย มาเร็ว!]

เจียงย่าน：[ไม่ใช่ว่านายเพิ่งกลับจีน?]

เสิ่นจื่อซี：[กลับมาก็เจอสาวสวยเข้าเลย]

เจียงย่าน：[ยังดูสาวสวยที่ต่างประเทศไม่พออีกเหรอวะ?]

เสิ่นจื่อซี：[เพราะว่าดูจนเลี่ยนแล้วนะสิ ก็เลยกลับมาดูที่ประเทศเรา ดวงฉันดีวะ กลับมาก็เจอคนโคตรสวยเลย]

เสิ่นจื่อซี：[ประธานโจวละ? ทำไมไม่พูดอะไรเลย?]

เจียงย่าน：[ช่วงนี้เขาทำให้ภรรยาโกรธนะ ก็เลยพิจารณาตัวเองอยู่]

เสิ่นจื่อซี：[? เขาหย่าไปแล้วไม่ใช่เหรอ?]

เจียงย่าน : [ต่างประเทศไม่มีอินเทอร์เน็ตเหรอ?]

เสิ่นจื่อซี：[อ๋อ ฉันแค่ดูสาวสวยบนอินเทอร์เน็ต ไม่สนใจเรื่องซุบซิบหรอก]

เสิ่นจื่อซี：[พวกนายจะมากันไหม อย่ามาหาว่าพี่ไม่ให้โอกาสในแข่งอย่างเป็นธรรมนะ ถ้าไม่มาฉันจะลงมือละ]

เจียงย่านกำลังพิมพ์อยู่ ทันใดเสิ่นจื่อซีก็ส่งรูปกลับมาให้ดู

แม้ว่าแสงไฟจะสลัวและมีขวดไวน์เรียงกันเป็นแถว แต่เจียงย่านกลับรู้จักใบหน้าที่คุ้นเคยนั่นได้ทันที

เจียงย่าน：[......]

เสิ่นจื่อซี：[เป็นไง ดีงามเลยใช่ไหม? คนข้างเธอก็ไม่เลวเลยนะ แต่สายตาที่มองมายังฉันมันมีแววดูถูก น่าจะหลอกไม่ง่ายขนาดนั้น]

เจียงย่าน：[ฉันแนะนำให้นายซื้อตั๋วเครื่องบินกลับซิดนีย์คืนนี้เลย]

เสิ่นจื่อซีค่อยๆพิมพ์เครื่องหมายคำถาม

ในขณะนั้นเอง อยู่ดีๆก็มีประโยคหนึ่งเด้งขึ้นมาว่า "ที่อยู่"

เมื่อเสิ่นจื่อซีเห็นว่าวิธีการอ่อยอย่างนี้ไร้ประโยชน์ จึงรีบส่งตำแหน่งของเลขโซฟาที่นั่งไปทันที

หลังจากส่งไป เขาก็พิมพ์คุยกับเจียงย่านเป็นการส่วนตัวอีกครั้ง[นายบอกว่าเขามีเมียแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมเห็นสาวสวยแล้วทนไม่ไหวละ]

เสิ่นจื่อซีวิจารณ์：[ฉันเพิ่งรู้ว่าผู้ชายก็ไม่ได้ดีเด่อะไรนัก โดยเฉพาะผู้ชายโลเลที่มีเมียอยู่แล้ว]

เสิ่นจื่อซีทอดถอนใจ：[นี่เลยเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่อยากแต่งงาน]

เจียงย่าน：[อ้อ]

เจียงย่าน ：[ขอให้นายโชคดีนะ]

เสิ่นจื่อซี：[แน่นอนอยู่แล้ว/ยิ้มjpg]

หลังจากแชทเสร็จแล้วเสิ่นจื่อซีจึงวางโทรศัพท์มือถือลง ก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้น เพื่อทำการทักทาย

เพ้ยซานซาน "......"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เพ้ยซานซานอดไม่ได้ที่จะถามหยาวเยา "นี่เธอไปหาแมงดานี่มาจากไหนกัน? อ่อยชัดเจนเหลือเกิน" "

หยาวเยาไม่รู้สึกอะไรเลย "ใช่เหรอ?เมื่อวานตอนฉันขับรถ ดันบังเอิญขับชนรถเขานะสิ เขาไม่เพียงแต่ช่วยฉันนะ ยังจะโทรเรียกประกันให้ด้วย ฉันคิดว่าเขานิสัยค่อนข้างดีทีเดียว ก็เลยแลกวีแชทกัน อีกอย่าง เธอไม่ใช่เป็นคนวอแวให้ฉันแนะนำผู้ชายหล่อๆให้เหรอยะ ยังจะเลือกอีก!"

"ผู้ชายหล่อระดับนี้ฉันคุมไม่อยู่หรอก ปล่อยให้เธอได้เสวยสุขไปช้าๆเถอะ"

"เฮ้ย!"

ตอนที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกระซิบกระซาบกันอยู่นั้น จู่ๆเสิ่นจื่อซีก็พูดขึ้นมาว่า "สาวๆครับ อีกเดี๋ยวเพื่อนผมคนหนึ่งจะมาด้วย พวกคุณไม่ว่าอะไรใช่ไหม?"

หยาวเยารีบพูดขึ้นทันที "ไม่ว่าอะไรเลยคะ แค่หล่อก็โอเคแล้ว"

ประโยคหลังของเธอเบามาก แถมเสียงเพลงก็ดังอีก เสิ่นจื่อซีก็เลยได้ยินไม่ชัดนัก แต่แค่ได้ยินพวกเธอบอกว่าไม่เป็นอะไรก็ถือว่าผ่านแล้ว

ที่นี่นอกจากหร่วนซิงหว่านกับเพ้ยซานซานแล้ว ก็ยังมีเพื่อนของหยาวเยาอีกสองสามคน หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็เล่นเกมเล็กๆกัน

ตลอดทั้งเกมเพ้ยซานซานเห็นว่าหร่วนซิงหว่านจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอจึงใช้ข้อศอกแตะเธอ ก่อนจะพูดว่า "เธอยังคิดถึงไอ้ผู้ชายนั่นอยู่อีกเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมา และหัวเราะ "ปละ......เปล่านี่"

"ฉันเห็นว่าเธอไม่สนใจเขาเป็นเวลานานแล้วนะ เขาน่าจะรู้ความผิดของตัวเองแล้วละ เธอก็พอได้แล้วนะ คุยกับเขาได้แล้ว"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจ "เดี๋ยวค่อยว่ากันเถอะ ยังไงเขาก็ยังไม่กลับมา"

"ก็ใช่" เพ้ยซานซานตบบ่าเธอ "ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องคิดแล้ว เรื่องน่าปวดหัวเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคิด วันนี้สนุกกันให้เต็มที่!"

ไม่รู้ว่าเพราะดื่มเหล้า หรือเพราะที่นี่มันช่างน่าอึดอัด สักพักหร่วนซิงหว่านก็รู้สึกมึนหัว เธอจึงขอตัวไปห้องน้ำ

เมื่อเสิ่นจื่อซีเห็นเช่นนี้ จึงฉวยโอกาสตอนไม่มีใครสนใจ รีบตามไปทันที

หร่วนซิงหว่านยืนล้างมืออยู่ในห้องน้ำ เมื่อใช้ฝ่ามือเย็นเฉียบนาบเข้ากับใบหน้าอุ่นร้อน เธอจึงค่อยรู้สึกดีขึ้นมาก

เธอหยิบกระดาษมาเช็ดมือ เมื่อออกมาจากห้องน้ำ ตรงหน้าเธอพลันมีแขนข้างหนึ่งขวางเอาไว้ เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้น "มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?"

หร่วนซิงหว่านยืนนิ่งอยู่กับที่ มองไปยังเขาด้วยใบหน้าเฉยเมย "ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ต้อง"

เมื่อเห็นว่าเธอต้องการจะไป เสิ่นจื่อซีจึงก้าวมายืนตรงหน้า "อย่าเกรงใจเลยครับ ออกมาเที่ยวเล่นช่วยเหลือกันก็เป็นเรื่องธรรมดา ผมเห็นคุณเมานิดหน่อย ให้ผมไปส่งที่บ้านดีไหมครับ? รถผมอยู่ข้างนอกนี่เอง"

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้า ก่อนพูดอย่างเงียบๆ "ฉันมีแฟนแล้วค่ะ"

เมื่อเสิ่นจื่อซีได้ยิน เขาทำเพียงเลิกคิ้ว ดูท่าจะไม่สนใจอะไร "แล้วไงครับ เพื่อนผม......คนที่ผมรู้จักคนหนึ่ง มีภรรยาแล้วยังออกมาเที่ยวเล่นได้เลย น้องสาว ผู้ชายมันไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้นหรอก อย่าเห็นว่าพวกมันสำคัญไปเลย"

หร่วนซิงหว่านพูด "เหรอคะ"

"ใช่สิ คุณดูนะว่าจะมีใครใจกว้างได้เท่าผมไหม แต่ไหนแต่ไรมาผมไม่เคยปิดบัง ถ้าเข้ากันได้ก็เดินหน้าพัฒนาความสัมพันธ์ไป ช่างหัวแฟนของคุณสิ ไปกับผม ถ้าเข้ากันไม่ได้เราก็เป็นเพื่อนกันได้นี่ คุณว่าไง?"

เขาพูดพลางยื่นมือไปเชยคางของหร่วนซิงหว่าน แต่กลับถูกเธอปัดออก "ถึงแม้แฟนฉันจะไม่ใช่คนดีอะไรก็จริง แต่คุณก็เทียบอะไรเขาไม่ได้เลยสักนิด"

นี่เป็นครั้งแรกของเสิ่นจื่อซีเลยที่มีคนพูดแบบนี้กับเขา แต่เขาไม่โกรธ ทำได้เพียงหัวเราะ "คุณพูดมาขนาดนี้ ผมละอยากเห็นแฟนของคุณจริง อยากจะดูสักหน่อยว่าจะดีเลิศขนาดไหน ผมเทียบเขาไม่ได้เลยสักนิดเหรอ?"

ไม่ไกลออกไป โจวฉือเซินยืนอยู่กับที่ ยืนมองฉากตรงหน้าพลางเอามือข้างเดียวล้วงกระเป๋า เขาเลียริมฝีปากอย่างสงบ และงักเท้าที่กำลังจะก้าวเดินตรงไปข้างหน้า ราวกับอยากจะรู้ว่าหร่วนซิงหว่านจะตอบอย่างไรออกไป