สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 360

และเมื่อผ่านการจูบนั่นไป ความหนาวเย็นที่อยู่ระหว่างคิ้วของโจวฉือเซินก็ดูเหมือนจะจางหายไปด้วย ความโกรธส่วนใหญ่ของเขาก็หายไป มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย และดวงตาสีดำของเขาจ้องมองมาที่เธอ

หร่วนซิงหว่านถลึงตามาทางเขา "มองอะไรคะ? ไม่เคยเห็นคนสวยเหรอ?"

เสิ่นจื่อซีทนมองไม่ไหวอีกต่อไป ตัดสินใจแบกรับภาระของการเป็นเพื่อน ก่อนจะพูดอย่างเลี่ยงไม่ได้ว่า "สวย สวยครับ คุณค่อนข้างสวยเลยทีเดียว มีอะไรก็มาทำกับผมเถอะครับ เขามีภรรยาแล้ว คุณทำแบบนี้ มันค่อนข้าง......ไม่ดีนะ"

หร่วนซิงหว่านส่งเสียงในลำคอ ก่อนจะหันไปมองทางโจวฉือเซิน "มีภรรยาแล้วยังออกมาเที่ยวเล่นอีก ผู้ชายเฮงซวย!"

โจวฉือเซิน "......"

เขาหันไปมองเสิ่นจื่อซีด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เพื่อนของเขาถอนหายใจก่อนจะแตะบ่าของเขา "ไม่ใช่ว่าเพื่อนไม่ช่วยนายนะ แต่ใจฉันมันรู้สึกผิด ถึงแม้ปกติฉันจะดูสง่างาม แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ฉันเกิดมาพร้อมกับคำว่าเป็นธรรม สองคำนี้สลักลงในกระดูกดำ คนอื่นฉันไม่สนหรอกนะ แต่ฉันจะไม่ยอมให้เพื่อนของฉัน ทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยต่อครอบครัวต่อหน้าเป็นอันขาด!"

"ดังนั้น มีอะไรก็มาทำกับผมเถอะครับ ผมเต็มใจที่จะเสียสละ" เขาพูด พลางปาดน้ำตาไปด้วย "เพื่อที่ครอบครัวของเพื่อนจะสามารถปรองดองเต็มไปด้วยความสุข สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ควรทำยิ่งแล้ว เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่ต้องเกรงใจ แค่เพียงนายกลับตัวกลับใจได้ก็เป็นอันโอเค"

หร่วนซิงหว่านเพิ่งรู้ เพื่อนรอบกายของโจวฉือเซินไม่มีคนปกติเลยสักคน มีไอ้คนที่ไม่มีความคิดอย่างเจียงย่านหนึ่งแล้ว ตอนนี้ยังมีผู้ชายเฮงซวยที่สมองน่าจะมีปัญหาเพิ่มมาอีกคน

เธอไม่ต้องการสิ้นเปลืองเวลาอยู่ที่นี่กับพวกเขาอีกต่อไป หยิบของก่อนจะพูดว่า ฉันมีธุระต้องไปทำก่อน พวกคุณเที่ยวเล่นกันให้สนุกนะคะ"

ทันทีที่หร่วนซิงหว่านก้าวเดินออกไปเสิ่นจื่อซีก็รีบจะเดินตามไปด้วย แต่โจวฉือเซินกลับลุกขึ้นเร็วกว่าเขาไปหนึ่งก้าว

เสิ่นจื่อซีพูดเสียงแข็งใส่ว่า "สิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไปมันเป็นเรื่องไร้สาระเหรอ? นายทำแบบนี้กับภรรยาที่อดทนต่อความเจ็บปวดและลำบากได้ลงคอ?"

โจวฉือเซินชำเลืองมองเขา "ถ้านายมีเวลาว่างมากละก็ ไปตรวจสมองหน่อยนะ"

พูดจบ เขาก็ก้าวยาวๆออกไป

ทันทีที่พวกเขาจากไป หยาวเยาก็เห็นว่ามันดึกมากแล้ว ก่อนจะแยกย้ายกันจากไป

เสิ่นจื่อซีเดินออกไป พลางต่อสายหาเจียงย่านไปด้วย "ทำไมโจวฉือเซินถึงได้เล่นบ้าอะไรขนาดนี้? หรือเขาไม่มีภรรยา นี่แกล้อฉันเล่นเหรอวะ"

"จะไม่มีได้ไง คืนนี้ไม่ใช่ว่าเขาไปง้อเมียอยู่หรอกเหรอ พอเถอะน่า เขาง้อภรรยาที่ไหน ก็เห็นอยู่ว่าหาข้ออ้างออกมาอ่อยสาว สิ่งที่น่าขยะแขยงที่สุดก็คือยังจะปล่อยเขาไปอีก ไม่คิดเลยว่าฉันที่อยู่ในสมรภูมิรักทั่วทุกสารทิศมานับสิบกว่าปี จะมาแพ้อยู่กำมือเขา มันไม่น่าเป็นอย่างนี้เลย!"

เจียงย่าน "เหอะ"

ปัญญาอ่อน

เสิ่นจื่อซีพูด "ไม่ได้ ฉันยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ นายมีช่องทาการติดต่อเมียของโจวฉือเซินไหม ฉันจะฟ้อง"

เจียงย่านเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนพูด "มีสิ"

อีกด้าน หร่วนซิงหว่านออกมายืนอยู่ข้างถนนเพื่อเรียกแท็กซี่ แต่ตอนนี้มีคนมากมายอยู่ข้างนอกคลับ ไม่ว่าจะเรียกออนไลน์หรือเรียกข้างถนน ต่างก็ต่อคิวกันเป็นร้อย

เธอหาที่นั่ง ก่อนจะเอามือกดขมับที่ตึงเครียด

พลันเสียงของโจวฉือเซินดังมาจากข้างกาย "ดื่มไม่ได้แล้วยังจะงอน ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหมว่ามันไม่สบาย?"

หร่วนซิงหว่านหันหน้าไปอีกทาง ไม่สนใจเขา

โจวฉือเซินนั่งข้างเธอ ก่อนจะบิดฝาน้ำแร่และส่งให้ "โกรธผมแต่ก็บอกเหตุผลมาหน่อยเถอะ คราวหลังคิดจะไม่สนใจผมแล้วเหรอ?"

"ไม่ใช่ว่าคุณรู้ไปหมดทุกเรื่องเหรอคะ? ต้องให้ฉันพูดเหรอ?"

โจวฉือเซินเอื้อมมือพาดไปทางพนักเก้าอี้ยาวของเธอ ก่อนจะพูดอย่างเกียจคร้าน "ถ้าผมรู้ ก็คงไม่นั่งโง่เง่าเหมือนตอนนี้หรอก"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเย็นชา ไอ้ผู้ชายคนนี้ยังจะเสแสร้ง

เธอหยิบน้ำแร่ในมือเขา ก่อนจะจิบเล็กน้อยก่อน และพูดว่า "วันก่อนฉันไปหาลูกสะใภ้ของน้าฉินมา"

โจวฉือเซินขมวดคิ้ว "โอ้?"

หร่วนซิงหว่าน "คุณไม่รู้เหรอ?"

"คุณไม่ได้บอกผมนี่ ผมจะรู้ได้ยังไง?"

"ฉันนึกว่าคุณจะมีญาณหยั่งรู้เสียอีก"

โจวฉือเซินเลียริมฝีปากบางอย่างสงบ "คุณโกรธเพราะเรื่องนี้?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ไม่ค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นอะไรละ บอกผมมาตรงๆเถอะ"

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึก "พี่สาวของจี้หวยเจี้ยนมาหาฉัน เธอพูดเรื่องเรื่องหนึ่ง"

โจวฉือเซินพูด "เรื่องอะไร?"

"เธอบอกฉันว่า เรื่องที่ฉันตกลงไปในสระน้ำที่ตระกูลโจวมันไม่ใช่อุบัติเหตุ เป็นเธอเองที่สั่งให้คนมาทำ" หร่วนซิงหว่านมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย "สองสามวันมานี่ฉันครุ่นคิดเรื่องนี้มาโดยตลอด เป็นเพราะฉันทำเรื่องเลวร้ายมาหรือเปล่านะ คนที่รับโทษก็เลยต้องมาเป็นลูกสองคนของฉัน ไม่อย่างนั้นทำไมกันละ พวกเขายังไม่ทันได้ออกมาลืมตาดูโลกเลย ก็ดันถูกคนทำร้ายเสียแล้ว เพื่อไม่ให้พวกเขาเกิดมายังโลกใบนี้? "

เมื่อได้ยินเช่นนั้น โจวฉือเซินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย "คุณทำเรื่องเลวร้ายอะไร ทั้งหมดนี่มันไม่ใช่เพราะคุณเลยนะ"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างสงบ "ตอนนั้นฉันพยายามทุกวิถีทางเพื่อที่จะแต่งงานกับคุณ เลยเป็นผลให้คุณเกลียดฉันถึงสามปีไงละคะ นี่เรียกว่าเลวไม่พอเหรอคะ?"

โจวฉือเซินเอาลิ้นดุนฟัน "ทำไมถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก?"

"นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการจะถามฉันเหรอ"

"เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าเอามาคิดอีกเลยนะ" โจวฉือเซินวางมือไว้บนศีรษะของเธอ ก่อนจะลูบเบาๆ "ถ้าหากว่าคุณต้องการมีลูกอีกเพราะเหตุผลนี้ ผมสามารถ......"

หร่วนซิงหว่านตัดบท "ขอบคุณนะคะ แต่ไม่เป็นไร ที่คุณพูดก็ถูก เรื่องเลวร้ายอะไรนั่นฉันไม่เคยทำ แต่สิ่งที่คุณทำมันไม่น้อยเลย"

โจวฉือเซิน "......"

หร่วนซิงหว่านลอบถอนหายใจ "อย่างไรบนโลกใบนี้ ก็ไม่มีพ่อแม่คนไหน ที่ทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ลูกตัวเองเกิดออกมาหรอกค่ะ บาปที่ร้ายแรงอย่างนี้ตัวคุณเองก็ควรแบกรับเอาไว้ อย่าส่งให้รุ่นต่อไปเลยค่ะ"

โจวฉือเซินรู้สึกว่าขมับของตัวเองเต้นเร่าอย่างดุเดือด

เขาควบคุมอารมณ์ของตัวเอง "คุณดื่มไปเยอะเท่าไหร่?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ใครจะไปจำได้ละ ฉันอารมณ์ไม่ดีก็ดื่มตลอดนั่นแหละ"

โจวฉือเซินเหลือบมองเวลา "คืนนี้คุณอย่ากลับไปตระกูลหลินเลย"

"ไม่ ฉันต้องกลับ"

โจวฉือเซินไม่คิดจะพูดไร้สาระกับเธออีก เขายันกายลุกขึ้น และอุ้มเธอกลับไปด้วย

หร่วนซิงหว่านไม่คิดดิ้นรนอะไร เพียงแค่หลับตานิ่งในอ้อมอกของเขา

เธอใช้วิธีการก้าวร้าวทุกรูปแบบ และถึงกับพูดคำหยาบคาย แต่ไอ้บ้านี่ก็ยังไม่ปล่อย

บางทีเธออาจจะคิดมากเกินไป

ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อของหร่วนซิงหว่านก็ดังขึ้น เธอคลำหาออกมาดูก็พบว่าเป็นหมายเลขไม่คุ้นตา แต่ก็กดรับอย่างรวดเร็ว "สวัสดีค่ะ ใครคะ"

"สวัสดีครับ ผมคือ...... คนแปลกหน้าที่มีคุณธรรม คืออย่างนี้ครับ คืนนี้สามีของคุณกำลังดื่มเหล้าอยู่ในบาร์คนเดียว ที่จริงแล้ว ผมยังคิดว่า เรื่องทะเลาะกันของสามีภรรยาเป็นเรื่องของความเชื่อมั่น ทะเลาะกันมากเกินไปก็ไม่ดี คุณโทรหาเขาให้เขากลับบ้านจะดีกว่าไหมครับ?"

หร่วนซิงหว่านพูด "คุณโทรผิดแล้ว ฉันไม่มีสามีหรอกค่ะ"

ปลายสายของโทรศัพท์เสิ่นจื่อซีพูดด้วยความสับสน "ไม่น่านะครับ เจียงย่านเป็นคนให้เบอร์นี้มานี่"

หร่วนซิงหว่านเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดว่า "เขาได้จูบกับใครสักคนในบาร์ใช่ไหมคะ?"

"อ่า? นี่......เอาละ ในเมื่อคุณรู้เรื่องแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมจะไม่ปิดบังคุณนะครับ ในฐานะที่เป็นเพื่อน ผมละอายใจกับพฤติกรรมอย่างนี้ของเขามาก เรื่องอย่างนี้......"

ฉับพลัน น้ำเสียงเย็นชาของผู้ชายก็ดังขึ้นมาตัดบทสนทนา "เสิ่นจื่อซี นายประสาทเหรอ?"