สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 362

วันรุ่งขึ้นเมื่อหร่วนซิงหว่านตื่นขึ้นมา ได้รู้สึกเจ็บปวดที่เอว และเวียนศีรษะ

จะทรมานแค่ไหนก็ทรมานมากเท่านั้น

เธอประคองลุกขึ้นนั่งด้วยมือข้างเดียว โลกทั้งใบราวกับกำลังหมุนอยู่ตรงหน้าเธอ

ในตอนนั้นเอง ประตูห้องนอนก็ถูกผลักเปิดออก เสียงทุ้มต่ำของชายคนนั้นดังขึ้น "ตื่นแล้วหรือ?"

หร่วนซิงหว่านมองไป และใช้พลังสุดท้ายคว้าหมอนที่อยู่ข้างๆ ขว้างมันออกไป "คนเลว!"

โจวฉือเซิน "......"

เขารับหมอนไว้ในอ้อมอก ริมฝีปากบางก็ยกยิ้มเล็กน้อย "เมื่อคืนไม่ใช่ว่าปรนนิบัติคุณอย่างสบายแล้วเหรอ ทำไมตื่นมาก็พลิกแพลงไม่รู้จักกันแล้วล่ะ?"

ใบหูของหร่วนซิงหว่านแดงระเรื่อขึ้น อิตาบ้านี่ยังมีหน้ามาพูดถึงมันอีก!

แม้ว่าเมื่อวานเธอจะเมา แต่เธอก็ไม่ใช่จำอะไรไม่ได้เลย

อิตาบ้าฉวยโอกาสที่เธอเมา และเปลี่ยนวิธีทรมานเธอ

มิฉะนั้นตอนนี้เธอจะรู้สึกแย่ขนาดนี้เหรอ?

โจวฉือเซินเดินก้าวขายาวๆ เข้ามาใกล้ วางหมอนลง "เอาละ เป็นความผิดของผมเอง นอนต่ออีกหน่อยไหม?"

"นายค่อยๆ นอนเองเถอะ"

หร่วนซิงหว่านเปิดผ้าห่มลุกขึ้น เมื่อเท้าเหยียบลงไปที่บนพื้น ขาทั้งหมดก็สั่นเทาขึ้น

โจวฉือเซินช่วยพยุงเธอไว้ และกลั้นรอยยิ้มที่มุมปากไว้ "ครั้งต่อไปผมจะระวังนะ"

"ฝันไปเถอะ! ไม่มีครั้งต่อไปแล้วย่ะ!"

หร่วนซิงหว่านโบกมือของเขาอย่างอารมณ์เสีย และเดินเข้าไปในห้องน้ำ

โจวฉือเซินมองตามแผ่นหลังของเธอ แล้วสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่พอใจ

หร่วนซิงหว่านรู้สึกไม่ไหวจริงๆ จึงแช่ตัวในอ่างอาบน้ำสักพัก

พอลุกขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกว่าบริเวณที่ปวดเมื่อยก็ดีขึ้นมาก

หลังจากอาบน้ำเสร็จ หร่วนซิงหว่านกำลังกลุ้มใจว่าจะใส่อะไร เสียงของโจวฉือเซินก็ดังขึ้นจากนอกประตู "เสื้อผ้าวางไว้ที่ประตูแล้ว"

หร่วนซิงหว่านหลับตาลง และไม่อยากสนใจเขา

รอจนเสียงฝีเท้าออกไปไกลแล้ว เธอถึงได้ยื่นมือออกไปหยิบ

เสื้อผ้าเหล่านี้ ทั้งนอกและในทั้งหมดนี้ก็เป็นขนาดไซน์ของเธอ

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ สวมมันลงไป

เมื่อเดินมาถึงห้องรับแขก โจวฉือเซินก็ยืนโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียง บนโต๊ะอาหารมีข้าวต้มและผักวางอยู่แล้ว

หร่วนซิงหว่านลูบท้องที่ว่างเปล่า และนั่งลงทานอาหาร

หลังจากนั้นไม่นาน โจวฉือเซินก็โทรศัพท์เสร็จ เขาดึงเก้าอี้ออกและนั่งลงตรงข้ามเธอ "หัวข้อของการแข่งขันรอบสองออกมาแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านส่งเสียงอืมออกมาอย่างอ่อนแรง

โจวฉือเซินเห็นดังนั้น ก็ถามต่อว่า "ยากไหม?"

"ไม่ใช่ยาก แค่น่ารำคาญนิดหน่อย"

พูดตามตรง เธอเองก็คิดไม่ถึงว่าที่จับได้จะเป็นผลงานของเวินเฉี่ยน

ไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าเรื่องบังเอิญ หรือโชคชะตาพัวพันกัน

โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึ้น "เพราะเรื่องนี้ถึงไม่มีความสุข อารมณ์ไม่ดีก็เมินผม?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

อิตาบ้านี่ช่างหาบันไดให้ตัวเองจริงๆ

หร่วนซิงหว่านกลืนโจ๊กในปากแล้วถึงพูดขึ้นว่า "หัวข้อของการแข่งขันรอบสอง คือเพิ่งจะออกมาเมื่อวาน กับฉันไม่สนใจคุณมันไม่เกี่ยวข้องอะไรกันเลย"

โจวฉือเซินเลียฟันเล็กน้อย แล้วก็ไม่ได้ถามอะไรต่ออีก รู้ว่าคงไม่ได้ยินคำพูดอะไรดีๆ จากเธอ

เพียงกล่าวแค่ว่า "กินเสร็จแล้วผมจะไปส่งคุณ"

หร่วนซิงหว่านทานข้าวเสร็จออกจากบ้าน ได้สิบเอ็ดโมงแล้ว พอถึงสตูดิโอ ก็สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว

ก่อนที่เธอจะลงจากรถ โจวฉือเซินก็พูดขึ้นมาว่า "คืนนี้ผมยังมีประชุม ไม่มารับคุณแล้ว รีบกลับเร็วๆ นะ"

"เข้าใจแล้ว"

หร่วนซิงหว่านกำลังจะยื่นมือออกไปเปิดประตูรถ แต่โจวฉือเซินก็ดึงเธอกลับไป ดวงตาดำขลับของเขาจ้องเธออย่างเขม็ง "ยังโกรธอยู่อีกเหรอ?"

"เปล่า"

เธอไม่ได้โกรธเขา แต่ที่โกรธคือโกรธตัวเองเท่านั้น

โจวฉือเซินขมวดคิ้ว "คุณอารมณ์เสียกับผมเรื่องอะไร พูดออกมาได้ไหม?"

หร่วนซิงหว่านมองเขาเงียบๆ "ฉันบอกคุณไปนานแล้ว คุณแค่คิดว่ามันไม่สำคัญเท่านั้น"

"ประโยคไหนของคุณที่ผมรู้สึกว่าไม่สำคัญ? เพียงเพราะคุณอยากมีลูกผมไม่ตกลงงั้นเหรอ? เมื่อคืนไม่ใช่......"

"หุบปาก!"

ริมฝีปากของโจวฉือเซินโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม "เด็กดี เลิกงอแงได้แล้ว ไม่ใช่ว่าคุณอยากเจอหลานชายของน้าฉินหรอกเหรอ อีกสองวันผมจะพาคุณไปเอง"

หร่วนซิงหว่านมองเขาแบบนี้ ราวกับต้องการมองเห็นข้อบกพร่องบนใบหน้าของเขา

แต่เห็นได้ชัดว่า เธอล้มเหลวแล้ว

สีหน้าของเขายังคงสงบนิ่ง เหมือนที่ผิดมาตลอดมาคือเธอ

หร่วนซิงหว่านยอมแพ้แล้ว ก้มหน้าแล้วพูดว่า "หลายวันมานี้ฉันต้องยุ่งอยู่กับการแข่งขัน อีกไม่กี่วันค่อยว่ากันเถอะ"

"ได้"

เมื่อเข้าไปในสตูดิโอ หร่วนซิงหว่านก็นอนคว่ำหน้าลงบนโต๊ะ และมองดอกยิปโซที่นอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดเธอก็กลับมามีสติอีกครั้ง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เปิดคอมพิวเตอร์ และเริ่มค้นหาผลงานเก่าของเวินเฉี่ยน ค้นหาครั้งแล้วครั้งเล่าก็ใช้เวลาทั้งบ่ายแล้ว

แม้แต่เพ้ยซานซานก็มาส่งน้ำชาตอนบ่ายให้เธอ เธอก็ยังไม่สังเกตเห็น

เมื่อถึงตอนเย็น หร่วนซิงหว่านมีความคิดบางอย่าง จึงได้ร่างเส้นไว้คร่าวๆ แล้วค่อยกลับไป

เมื่อเข้าไปในบ้านตระกูลหลิน หร่วนซิงหว่านเห็นรถที่ไม่เคยเห็นมาก่อนได้จอดอยู่ในสวน

ในห้องนั่งเล่น หลินจื้อหย่วนกำลังคุยกับชายแปลกหน้าอยู่

เมื่อชายคนนั้นเห็นเธอ ก็ลุกขึ้นและยิ้ม "สวัสดีครับคุณหร่วน"

หร่วนซิงหว่านมองไปที่หลินจื้อหย่วน และมองเขาอีกครั้ง "คุณคือ?"

"ผมเป็นที่ปรึกษาทางกฎหมายของหลินซื่อครับ วันนี้ผมมาเพื่อเรื่องการโอนหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ของประธานหลิน ให้กับคุณหร่วน"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว "หุ้น?"

หลินจื้อหย่วนพูดขึ้นมาว่า "ฉันเองก็คิดเรื่องนี้มานานแล้ว แต่เธอก็พูดถูก ส่วนเหล่านี้เป็นสิ่งที่เธอสมควรได้รับมัน"

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก และยิ้มบางๆ

หลินจื้อหย่วนมีเจตนาดีเช่นนี้ได้อย่างไร เดาว่าไม่รู้ว่าเขาได้ทำกับดักอะไรอยู่เพื่อที่รอให้เธอได้กระโดดลงไป

แต่หร่วนซิงหว่านไม่สามารถปฏิเสธได้โดยตรง สิ่งที่เธอบอกพวกเขามาตลอดคือ เธอมาเพื่อเงิน

เธอหยิบเอกสารบนโต๊ะขึ้นมา และมองอย่างสบาย ๆ "ฉันเซ็นชื่อไว้ด้านบนก็พอแล้วใช่ไหม?"

ที่ปรึกษากฎหมายรีบหยิบปากกาออกมา "ใช่ครับใช่ครับ เซ็นที่ส่วนท้ายที่สุดของเอกสาร และประทับลายมือก็พอแล้ว"

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้เขา "ขอโทษนะคะ ฉันไม่เข้าใจเรื่องกฎหมายมากนัก ฉันเอากลับไปดูให้ละเอียดได้ไหม หลังจากที่ฉันเซ็นแล้ว ค่อยส่งมันไปให้คุณก็ได้"

"คุณหร่วนไม่เข้าใจตรงไหน? ผมสามารถให้คำตอบต่อคุณได้"

"ฉันต้องดูหนังสือโอนหุ้นเล่มนี้ มันมีประโยชน์กับฉันมากน้อยแค่ไหน ฉันต้องเข้าใจให้ละเอียดค่อยเซ็นชื่อ ไม่อย่างนั้นถ้าขาดทุนไปก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องพูดแล้ว"

ที่ปรึกษากฎหมายลังเล "นี่......"

ในเวลาเดียวกันก็มองไปที่หลินจื้อหย่วน

คนหลังโบกมือและลุกขึ้นกล่าวว่า "คุณสามารถหาคนที่รู้กฎหมายช่วยดูให้คุณ จัดการให้เสร็จภายในสัปดาห์นี้ก็ได้ครับ"

"ขอบคุณประธานหลินล่วงหน้าแล้วค่ะ"

หร่วนซิงหว่าน พูดจบก็พยักหน้าชมเชย ก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองโดยไม่หันกลับมามอง

ที่ปรึกษากฎหมายกระซิบว่า "ท่านประธาน ให้เธอเอาเอกสารไปแบบนี้จริงๆ หรือครับ?"

หลินจื้อหย่วนกล่าว "แม้ว่าเธอจะเอามันไป แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้"

หนังสือโอนหุ้นนี้อาจกล่าวได้ว่าไม่มีปัญหาเลยแม้แต่นิดเดียว

หลินจื้อหย่วนหรี่ตาลง และพูดต่อว่า "นายไปจัดการเรื่องที่เหลือเถอะ เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง"

"ครับ"

ที่ปรึกษากฎหมายตอบแล้วแยกจากไป

ตราบใดที่หร่วนซิงหว่านสามารถเซ็นสัญญาโอนหุ้นได้สำเร็จ เช่นนั้นแผนการของพวกเขา ก็จะสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง