สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 365

อีกด้านหนึ่ง

Danielขึ้นไปที่ชั้นสอง และกดหมายเลขของเฉิงเว่ย "ฉันน่าจะถูกพบแล้ว ระงับแผนทั้งหมด"

สำหรับเรื่องการถูกพบตัว พวกเขาได้มีการเตรียมการไว้นานแล้ว เฉิงเว่ยถามว่า "นายถูกพบตัวได้ยังไง?"

"ประมาทเกินไป" Danielนั่งอยู่บนโซฟา และกล่าวเบาๆ ว่า "ตอนแรกฉันตั้งใจจะคุยกับหร่วนซิงหว่านเกี่ยวกับการโอนหุ้น แต่ไม่คิดว่าหลินจื้อหย่วนจะส่งคนมาเฝ้าถึงห้องเปียโน จิ้งจอกเฒ่าตัวนั้น แม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินอะไรจากที่เราพูด แต่ก็คงไม่หยุดมือง่ายๆ"

"เข้าใจแล้ว ตอนนี้พวกเราไม่มีเงื่อนงำที่คุ้มค่าอะไร แม้ว่าหลินจื้อหย่วนจะสืบหา มันก็เป็นเพียงแค่สงสัย หาหลักฐานไม่เจอ" หยุดไปครู่หนึ่ง เฉิงเว่ยก็พูดต่อ "แต่ช่วงนี้เขาน่าจะส่งคนมาตามนาย ระวังหน่อยก็พอแล้ว"

Danielวางสาย และมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เรื่องการโอนหุ้นนี้ เป็นเพียงเหยื่อที่หลินจื้อหย่วนปล่อยออกมาเท่านั้น สิ่งที่เขาต้องการจะทำจริงๆ คงจะต้องมากกว่านั้น

แต่คนหลินจื้อหย่วนซ่อนตัวอยู่ในเงามืดเพื่อตามเขาไป เขาพบว่าเขาอยู่ในที่เดิมเหมือนแต่ก่อน หลังจากได้ออกจากห้องเปียโน ก็ไปที่บาร์ ช่วงระยะนั้นไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ทั้งสิ้น

......

เมื่อตอนกลางคืน ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังวาดรูปอยู่นั้น จู่ๆ ประตูห้องทำงานก็ดังขึ้น เพ้ยซานซานชะโงกหน้าเข้ามา "ซิงซิง เธอยังไม่กลับอีกเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้าแล้วพูดว่า "ฉัน...... รออีกสักพักน่ะ"

ได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเพ้ยซานซานก็เผยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ออกมาทันที "งั้นก็ได้ ข้างนอกฝนตก แล้วอย่าลืมเอาร่มไปด้วยนะ อย่าให้เป็นหวัดล่ะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ได้ เธอระวังตัวด้วยระหว่างทางกลับด้วยนะ"

หลังจากที่เพ้ยซานซานออกไป หร่วนซิงหว่านก็บิดขี้เกียจ ลุกขึ้นขยับคอเล้กน้อย นี้ถึงได้ยินเสียงฝนที่ตกลงมาจากข้างนอก

เธอมองดูเวลา และก็เกือบเก้าโมงแล้ว ไม่รู้ว่าโจวฉือเซินจะมาหรือไม่มา

หร่วนซิงหว่านหยิบโทรศัพท์ออกมา และกำลังจะโทรไปถาม เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากหน้าประตู

หร่วนซิงหว่านคิดว่าโจวฉือเซินมา แต่เมื่อเปิดประตูออกมา ก็พบว่าคนที่ยืนอยู่ในสตูดิโอ คือเซ่หรง

ร่างกายเซ่หรงเต็มไปด้วยฝน ดูน่าสังเวชเล็กน้อย

เขาเดินไปหาหร่วนซิงหว่านสองสามก้าว และคนข้างหลังสีหน้าระแวดระวังจากนั้นก็ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เซ่หรงรับรู้ได้ถึงความคิดของเธอ จึงหยุดฝีเท้าลง "ผมมีข่าวของหร่วนจุนแล้ว"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว "เขาอยู่ไหน?"

"ฉันต้องการเงิน"

สี่คำนี้พูดตรงไปตรงมามาก ไม่มีแม้แต่วงกลมอ้อมค้อมใดๆ ทั้งสิ้น

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก "เท่าไหร่""

"ห้าแสน"

"ตอนนี้ฉันไม่มีให้คุณมากขนาดนั้น พรุ่งนี้......"

เซ่หรงขัดจังหวะเธอ "คืนนี้เท่านั้น"

หร่วนซิงหว่านกำลังจะเปิดปากพูด แต่สังเกตเห็นว่าน้ำฝนที่ตกลงมาบนพื้น เป็นสีแดง

พูดได้ว่า บนตัวเซ่หรงได้รับบาดเจ็บ

ไม่กี่วินาทีต่อมา หร่วนซิงหว่านก็หยิบบัตรออกมา "ในนี้มีสามแสน ที่เหลืออีกสองแสน ฉันจะโอนผ่านโทรศัพท์ให้คุณ"

"ขอบคุณ" เซ่หรงรับบัตรมา และกล่าวต่อว่า "หร่วนจุนอยู่ในโกดังร้างที่ท่าเรือ แต่ทางที่ดีคุณอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม เขาฉลาดมาก และคุ้นเคยกับพื้นที่นั้นเป็นอย่างดี ถ้าคุณไม่รีบ อีกไม่กี่วันเดี๋ยวรอให้ผมไปที่นั่น ผมสัญญาว่า ครั้งนี้จะไม่ปล่อยให้เขาหนีไปอีกแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ฉันเข้าใจแล้ว และยังพูดแบบนั้นเหมือนเดิม ตราบใดที่คุณพบเขาแล้ว เงินที่เหลือ ฉันจะให้คุณไม่ขาดแม้แต่นิดเดียว"

เซ่หรงไม่ได้พูดอะไรอีก จึงหันหลังและเดินเข้าไปในม่านฝน

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของเขา หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นว่า "เดี๋ยวก่อน"

เซ่หรงหันกลับมา มองเธอผ่านคืนฝนที่ตกหนัก

"คุณจะไปไหน"

"โรงพยาบาล"

หร่วนซิงหว่านเงียบไปหลายวินาที ก่อนจะหยิบกุญแจขึ้นมา "ฉันจะไปส่งคุณเอง ฝนตกหนักขนาดนี้ เรียกรถยาก"

เซ่หรงคงแปลกใจที่เธอจะพูดแบบนั้น และยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนโดยไม่ตอบอะไร

หร่วนซิงหว่านมองไปที่เลือดที่อยู่บนพื้น ก็ไม่สนใจที่จะไปทำความสะอาด แต่กลับกลับไปที่ห้องทำงานเพื่อหยิบของบางอย่างและกุญแจรถ จากนั้นก็หยิบร่มอีกสองคัน แล้วล็อกประตูสตูดิโอ หลังจากออกไปแล้ว เธอก็ส่งร่มให้เซ่หรง "รถอยู่ตรงนั้น ไปกันเถอะ"

ผ่านไปนาน เซ่หรงจึงยื่นมือออกไปรับมัน

หลังจากขึ้นรถแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ถามว่า "โรงพยาบาลไหน?"

เซ่หรงบอกที่อยู่แห่งหนึ่ง และหร่วนซิงหว่านก็พิมพ์ในแอพการนำทาง

ฝนยิ่งตกก็ยิ่งหนัก และเงียบไปพักใหญ่ เซ่หรงถึงจึงเอ่ยว่า "คุณออกมากับผมแบบนี้ ไม่กลัวผมจะทำอะไรเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านจดจ่ออยู่กับเส้นทางข้างหน้า "ถ้าคุณอยากจะทำอะไรฉันจริงๆ คุณก็ลงมือที่สตูดิโอแล้ว และฉันก็เอาชนะคุณไม่ได้ ทำไมทำเรื่องที่เกินความจำเป็นด้วยล่ะ?"

เซ่หรงไม่พูดอะไรอีก น้ำฝนสีเลือดที่อยู่บนตัวได้เปียกโชกไปทั้งที่นั่งแล้ว

เมื่อมาถึงหน้าโรงพยาบาล หร่วนซิงหว่านก็หยุดรถ เซ่หรงก็รีบเปิดประตูลงจากรถไปในทันที

หร่วนซิงหว่านมองตามแผ่นหลังของเขา คิดอยู่พักหนึ่ง ก็เดินตามไป

เมื่อเดินไปถึงหน้าเคาน์เตอร์ของโรงพยาบาล หร่วนซิงหว่านก็เห็นเซ่หรงกำลังจ่ายเงินอยู่ แต่เนื่องจากรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขา พร้อมกับมีเลือดเต็มตัว ทำให้พยาบาลดูเหมือนจะตกใจ โดยไม่มีการตอบสนอง

หร่วนซิงหว่านเดินเข้าไป รับใบเรียกเก็บเงินจากเซ่หรง แล้วยื่นไปให้พยาบาลพร้อมกับบัตรธนาคาร

พยาบาลเห็นดังนั้น จึงล้มเลิกความคิดที่จะแจ้งตำรวจ

หร่วนซิงหว่านมองไปที่ชื่อในใบเรียกเก็บเงิน เวินเฉียง

ถ้าเธอเดาไม่ผิด นี่น่าจะเป็นพ่อของเวินเฉี่ยน

หลังจากจ่ายค่าธรรมเนียมแล้ว พยาบาลคืนได้บัตรธนาคารและใบรายการกลับมา "หัก......หักค่าผ่าตัดครั้งแรกให้พวกคุณแล้ว ยอดเงินในบัตรไม่พอ ค่าใช้จ่ายที่เหลือนั้นรอ...... รอการผ่าตัดครั้งต่อไป ค่อยจ่ายทีหลัง"

หร่วนซิงหว่านรับมา "ขอบคุณค่ะ"

เธอส่งของในมือให้เซ่หรงอีกครั้ง อีกฝ่ายรับมา แล้วรีบขึ้นไปข้างบนไปหาหมอ

พรุ่งนี้ต้องผ่าตัดแล้ว ถ้าคืนนี้หาเงินไม่ครบ ก็ไม่ทันแล้ว

หร่วนซิงหว่านไม่ได้ตามไปอีก ขณะที่กำลังจะจากไป ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าโทรศัพท์ในกระเป๋ากำลังสั่นอยู่

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เห็นโจวฉือเซินโทรหาเธอไม่ได้รับสิบสาย

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอโทรออกอย่างรวดเร็ว

ไม่นาน เสียงเย็นๆ ของชายคนนั้นดังขึ้น "อยู่ที่ไหน?"

"ฉันอยู่......โรงพยาบาล"

"รออยู่ตรงนั้นอย่าขยับ เดี๋ยวผมรีบไป"

"เอ่อ......"

หร่วนซิงหว่านยังไม่ทันได้พูดอะไร โจวฉือเซินก็วางสายไป

เธอยกมือขึ้นลูบคิ้ว แม้ว่าเธอจะลืมนัดกับอิตาบ้านี่ไป ฟังจากน้ำเสียงของเขาไม่ต้องน่ากลัวขนาดนั้นก็ได้หรอกมั้ง

คนที่ฟังได้รู้สึกขนลุกซู่ขึ้น

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่หน้าประตูโรงพยาบาลได้ไม่นาน ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง "เรื่องวันนี้ ขอบคุณนะ"

หร่วนซิงหว่านหันกลับมา และพูดเบาๆ ว่า "ไม่เป็นไร เงินที่เหลืออีกสองแสนฉันได้โอนไปที่โทรศัพท์ของคุณแล้ว คุณเช็กดู"

"ผมได้รับมันแล้ว" หลังจากเงียบไปสองวินาที เซ่หรงก็พูดต่อว่า "เมื่อการผ่าตัดของอาเวินเสร็จสิ้นแล้ว ผมจะไปหาหร่วนจุน"

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "เขาซ่อนตัวนานมากขนาดนั้น ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร คุณควรไป......จัดการบาดแผลของคุณก่อนเถอะ"