สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 368

ไม่กี่วันต่อมา หลินจื้อหย่วนไม่ได้พูดถึงเรื่องการโอนหุ้นต่อหน้าหร่วนซิงหว่านอีกเลย ดูเหมือนว่าเขาต้องการที่จะทำให้เรื่องนี้หายไป

หร่วนซิงหว่านกำลังยุ่งอยู่กับการแข่งขัน เพราะยังไงก็รอมาเป็นเวลานานแล้ว และสองวันเธอก็ไม่รีบร้อนอีกแล้ว

เมื่อถึงวันแข่งขันรอบใหม่ ผู้เข้าแข่งขันทุกคนมาถึงสถานที่ และได้ส่งมอบผลงานไป

ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน มีได้บททดสอบมาแบบงง เจ้าหน้าที่รออยู่ที่นั่น เพื่อลงทะเบียนผลงานทีละคน

"สิบวันมานี้ลำบากทุกท่านแล้ว ผลการแข่งขันจะประกาศในอีกสามวัน ขอให้ทุกคนเตรียมตัวสำหรับรอบชิงชนะเลิศด้วยค่ะ"

ก่อนหน้านี้ผู้จัดงานเคยกล่าวไว้ว่า เมื่อการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศนั้น ประกาศผลผู้ชนะเลิศสามคนที่ผ่านเข้าสู่รอบชิง จะเข้าร่วมการแข่งขัน เมื่อผลงานถูกส่งออกไปแล้ว ผู้ตัดสินจะตัดสินผลการที่ตรงนั้น และให้คะแนนการแข่งขันทันที

ดังนั้นในช่วงสามวันนี้ จึงไม่อาจพักผ่อนได้อย่างเต็มที่ อย่างไรเสียก็ทำให้ทุกคนตกอยู่ในสถานการณ์ที่ตึงเครียด

หลังจากส่งผลงานเสร็จ หร่วนซิงหว่านก็เดินออกจากประตูไป จางจิ้งก็เดินตามมา " Ruan ตอนแรกกะว่าจะเลี้ยงข้าวเธอสักมื้อ แต่ตอนนี้ดูแล้ว พวกเราคงไม่มีอารมณ์แล้ว รอจนการแข่งขันจบลง ค่อยกินกันให้อร่อยๆ นะ" ครั้งนี้ต้องขอบคุณเธอจริงๆ ไม่งั้นฉันคงเป็นเหมือนพวกเขาแล้ว"

หร่วนซิงหว่านมองไป ระหว่างคิ้วของคนสองสามคนเต็มไปด้วยความหดหู่ เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับผลงานของตัวเอง และหมดหวังที่จะไล่ตามสามอันดับแรกนี้

"ไม่ต้องเกรงใจ นี่เป็นสิ่งที่ควรทำ"

ความแข็งแกร่งของจางจิ้งไม่ต้องสงสัยเลย นักออกแบบคนอื่นๆ น่าจะมีการพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว แต่ดูเหมือนว่าทั้งหมดจะไม่เป็นที่น่าพอใจ

จางจิ้งกล่าวว่า "งั้นฉันไปก่อนนะ เจอกันรอบชิงชนะเลิศ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "เจอกันรอบชิงชนะเลิศ"

หลังจากที่จางจิ้งจากไป หร่วนซิงหว่านเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงของเวินเฉี่ยน เธอพูดอย่างหงุดหงิดว่า "ฉันบอกแล้วไงว่าฉันแข่งอยู่ รอฉันมีเวลาก็จะกลับบ้านแล้วไปดูเขาไม่ได้เหรอ? เธอรู้ไหมว่าการแข่งขันนี้สำคัญกับฉันมากแค่ไหน?"

ริมฝีปากของคนที่อยู่ตรงข้ามเธอขยับเล็กน้อย ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เวินเฉี่ยนก็พูดต่อ "อีกไม่กี่วันก็จะถึงรอบชิงชนะเลิศแล้ว อย่ามารบกวนฉันอีกนะ"

หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที ก็ได้มีชายพูดว่า "ขอให้โชคดีนะ"

หลังจากพูดจบ เขาก็หันกลับไป และสบตากับหร่วนซิงหว่านพอดี

เวินเฉี่ยนเองก็มองมาเช่นกัน จากนั้นก็ขมวดคิ้ว ถอยหลังไปหนึ่งก้าว เพื่อดึงระยะห่างระหว่างคนทั้งสองออกไป

เซ่หรงหันกลับไปมอง ราวกับสัมผัสได้ถึงเจตนาของเธอ จากนั้นจึงลดหมวกลง แล้วรีบจากไป

เวินเฉี่ยนสองมือกอดอก แล้วพูดขึ้นอย่างไม่เกรงใจ "คุณไม่รู้หรือว่าการแอบฟังคนอื่นคุยกัน เป็นการกระทำที่ไร้มารยาทเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูดเบาๆ ว่า "ฉันรู้แค่ว่านี่เป็นสถานที่สาธารณะ ฉันไม่มีหน้าที่ที่จะขยับที่ให้คุณ"

เวินเฉี่ยนยิ้มเยาะ "ดูจากน้ำเสียงของคุณแล้วรู้สึกภูมิใจ เหมือนจะพอใจกับผลงานของตัวเองมาก"

"ดูจากความกังวลของคุณแล้ว ดูเหมือนว่าคุณจะไม่พอใจกับผลงานของตัวเองเลย?"

คงคิดไม่ถึงว่าเธอจะประชดประชันเช่นนี้กลับ สีหน้าของเวินเฉี่ยนเย็นชาลงไปเป็นอย่างมาก

หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดกับเธออีก จึงหันหลังเตรียมจะจากไป

เวินเฉี่ยนตะโกนอยู่ข้างหลังเธอ "คุณมั่นใจในตัวเองขนาดนี้ ผู้ชนะในรอบชิงชนะเลิศครั้งนี้เป็นของคุณเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านหยุดเดิน "ฉันพูดแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"เธอไม่ได้หมายความอย่างนั้นหรอกหรือ?"

"ฉันไม่เคยมีความคิดเช่นนี้มาก่อน แค่ใช้ความสามารถของตัวเองเท่านั้น และการโชว์ความสามารถของเราออกมา ขอบคุณ" หร่วนซิงหว่านมองไปที่เธอ และพูดอย่างไม่เย็นชาว่า "แทนที่จะมากังวลเรื่องฉันที่นี่ เธอควรไปดูพ่อเธอดีกว่า"

ได้ยินดังนั้น สีหน้าของเวินเฉี่ยนก็บิดเบี้ยวไปหลายส่วน "ไม่ใช่เรื่องของแก!"

มุมปากของหร่วนซิงหว่านกระตุกเล็กน้อย และก็เดินจากไป โดยไม่ได้พูดอะไรอีก

เหมือนใครเขาจะชอบยุ่งอย่างไรอย่างนั้น

หร่วนซิงหว่านเพิ่งกลับมาถึงสตูดิโอ เพ้ยซานซานก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่อยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด

เธอเอ่ยไม่เข้าใจว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

เพ้ยซานซานกระซิบ "เสี่ยวเฉินมาแล้ว"

หร่วนซิงหว่านอึ้งไป ตอนแรกอยากจะถามว่าไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์ ทำไมเขาถึงมีเวลามาที่นี่ และเห็นเพ้ยซานซานมีสีหน้าแปลกๆ เธอก็รู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น เธอพูดขึ้นมาว่า "ฉันเข้าใจแล้ว""

จากนั้นเดินไปที่ห้องทำงาน

ในห้องทำงาน หร่วนเฉินนั่งหลังให้เธอ มองไม่เห็นอารมณ์บนใบหน้า

หร่วนซิงหว่านปิดประตู และถามว่า "เสี่ยวเฉิน นายมาได้อย่างไร วันนี้ไม่มีเรียน?"

หร่วนเฉินค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง หยิบรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋าแล้วผลักมาตรงหน้าเธอ

หร่วนซิงหว่านหลุบตามอง บนรูปภาพ เป็นภาพของเธอกับหลินจื้อหย่วน

ดูฉากนี้ น่าจะเป็นวันที่มีการประมูล มีคนถ่ายไว้

หร่วนซิงหว่านนั่งลง และพูดเบาๆ ว่า "เสี่ยวเฉิน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังนาย แต่เรื่องนี้มันซับซ้อนเกินไป พี่เองก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี"

หร่วนเฉินกล่าวว่า "ดังนั้น เขาคือพ่อแท้ๆ ของพี่ใช่ไหม?"

หร่วนซิงหว่านอ้าปาก ไม่มีคำอธิบาย ถือว่ายอมรับแล้ว

ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะบอกเขาเรื่องอื่น

ผ่านไปครู่หนึ่ง หร่วนเฉินถึงได้เอ่ยขึ้นอีกว่า "ช่วงนี้หร่วนจุนยังมาหาพี่อยู่อีกไหม"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "เปล่า"

"ผมเข้าใจแล้ว"

พูดจบ หร่วนเฉินก็ลุกขึ้นจากไป

หร่วนซิงหว่านเรียกเขาไว้ "เสี่ยวเฉิน......"

หร่วนเฉินหันหลังให้เธอ เสียงนั้นฟังไม่ออกเลยว่ารู้สึกอย่างไร "ผมไม่เป็นไร ผมแค่มาหาพี่เพื่อยืนยันเท่านั้นเอง ตอนเย็นผมมีเรียน ไปก่อนนะ"

หร่วนซิงหว่านตามออกไป แต่หร่วนเฉินก็เดินเร็วมาก ไม่นานก็หายลับไปจากสายตาของเธอ

เพ้ยซานซานเดินเข้ามา "เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ตอนที่เสี่ยวเฉินมาถึงฉันรู้สึกว่าสีหน้าของเขาดูไม่ดีเลย"

"เขาน่าจะรู้ความสัมพันธ์ของฉันกับตระกูลหลินแล้ว"

เพ้ยซานซานเกาผม "น่าจะ...... ไม่เป็นไรหรอกมั้ง? บางทีเขาอาจจะเป็นแบบนี้เพื่อให้เธอมีสบายใจ?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "ไม่ใช่แบบนั้น"

เมื่อกลับมาถึงห้องทำงาน หร่วนซิงหว่านก็โทรหาสวี่วาน และถามว่า "ช่วงนี้เสี่ยวเฉินยังอยู่ที่กองถ่ายของพวกเธออยู่ไหม?"

"ไม่แล้ว เขาปิดกลองมาระยะหนึ่งแล้ว มีอะไรเหรอ?"

"ไม่เป็นไร เดิมทีฉันตั้งใจ......" หร่วนซิงหว่านถอนหายใจอย่างไร้สุ้มเสียง "ช่างมันเถอะ เธอยุ่งต่อเถอะ"

ที่ปลายสาย สวี่วานรู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อได้รับโทรศัพท์ เก็บโทรศัพท์ และถามพนักงานที่อยู่ข้างๆว่า หร่วนเฉินไม่กี่วันมานี่เคยมาที่กองถ่ายบ้างไหม?"

"ไม่รู้สิ แต่ตอนเที่ยงฉันเห็นเขาที่หน้าโรงเรียน พูดไปแล้ว ที่บ้านของเขารวยมากเลยใช่ไหม?"

สวี่วานสงสัย "หมายความว่าไง?"

พนักงานกล่าวว่า "ตอนเที่ยงฉันเห็นผู้ชายที่มาหาเขาคนนั้น นั่งรถหรู สวมรองเท้าหนัง มองก็รู้ว่าเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในสังคมชั้นสูง มองจากที่ไกลๆ เหมือนมีอยู่หลายส่วนที่คล้ายกันกับเขา ฉันเดาว่าน่าจะเป็นพ่อของเขาน่ะ?"

สวี่วานเคยได้ยินเกี่ยวกับพ่อของหร่วนซิงหว่านมาก่อน เห็นได้ชัดว่าคนที่พนักงานพูดถึงคนนั้น เหมือนไม่ใช่พ่อของพวกเขา

สวี่วานหยิบของไปพลางพูดต่อ "เธอช่วยบอกผู้กำกับให้ฉันหน่อยนะ ฉันขอตัวกลับก่อน"

"คืนนี้ต้องทานอาหารเย็น คุณจะไปไหนล่ะ?"

"มีธุระนิดหน่อยน่ะ ครั้งหน้าฉันจะเลี้ยงข้าวให้ทุกคน วันนี้พวกเธอไปกันก่อนเลย"