สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 369

หลังจากออกจากกองถ่ายแล้ว สวี่วานก็ไปหาหร่วนเฉินที่ภาควิชา แต่พอถามเพื่อนๆ ก็บอกว่าตอนบ่ายเขาไม่ได้เรียน ไม่รู้ว่าไปไหน

หลังจากออกจากอาคารเรียน สวี่วานก็ไปที่หอพัก ต่างก็บอกว่าเขาไม่อยู่

สวี่วานเกาศีรษะขณะ กำลังจะจากไป เขามองเห็นหร่วนเฉินกลับมาแล้ว ใบหน้าเย็นชามาก

ยังไม่ทันได้ก้าวเข้าไป หร่วนเฉินก็ก้าวยาวๆ เข้าไปในหอพักแล้ว

สวี่วานรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาหร่วนเฉิน แต่ไม่มีใครรับสาย

ยืนอยู่ชั้นล่างสักพัก เธอกำลังจะหาเพื่อนร่วมห้องมาช่วยไปเรียกหร่วนเฉินให้เธอ แต่ก็เห็นหร่วนเฉินเดินออกมาจากหอพักอีกครั้ง และลากกระเป๋าเดินทางด้วย

สวี่วานเห็นดังนั้น ก็รีบเดินเข้าไปหา "นายจะไปไหนเหรอ?"

เมื่อเห็นเธอ หร่วนเฉินก็ขมวดคิ้ว "คุณมาทำอะไรที่นี่"

"ฉันไปตามหานายที่ภาควิชา ทุกคนบอกว่านายไม่อยู่ ก็เลยมาที่นี่ เมื่อกี้โทรหานายก็ไม่รับ" สวี่วานพูด พลางมองไปที่กระเป๋าในมือ "ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่นายจะตอบฉัน?"

หร่วนเฉินซ่อนกระเป๋าไว้ด้านหลังโดยไม่รู้ตัว และเอ่ยเสียงเรียบๆ ว่า "ไม่มีอะไร กลับบ้านไปพักสักสองสามวัน"

"นี่ไม่ใช่วันหยุด นายจะกลับบ้านอะไร"

"มีธุระนิดหน่อย"

สวี่วานอ้อขึ้นมา "ก็ได้ พอดีฉันไปพร้อมกันกับนาย ฉันไม่ได้เจอพี่สาวนายมานานแล้ว"

ได้ยินดังนั้น คิ้วของหร่วนเฉินก็ขมวดเข้าหากันมากยิ่งขึ้น

สวี่วานเดินไปสองก้าวและมองเขา "ไปสิ"

หร่วนเฉินดูเหมือนจะทำอะไรไม่ได้ ได้แต่พูดว่า "ผมกลับถึงบ้านเก่า หล่อนไม่ได้อยู่ที่นั่น"

กับคำตอบของเขา สวี่วานก็ไม่แปลกใจ เขาพูดอย่างคล่องตัวว่า "งั้นฉันจะไปส่งนายเอง ตอนนี้ช่วงชั่วโมงเร่งด่วนหลังเลิกงาน แล้วเรียกแท็กซี่ก็ยาก ครั้งที่แล้วนายบอกว่าจะเลี้ยงข้าวฉันไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ยังสามารถกินข้าวกับนายไปอีกหนึ่งมื้อ

หร่วนเฉินไม่พูดอะไรอีก

สวี่วานจ้องเขา และผ่านสักพักถึงเอ่ยว่า "ฉันว่านายไม่ได้กลับบ้านใช่ไหม? นายจะไปไหนกันแน่?"

หร่วนเฉินเม้มปาก น้ำเสียงเย็นชาขึ้นมาก และแฝงไว้ด้วยความห่างเหิน "นี่เป็นเรื่องของผม"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ สวี่วานก็ตกใจ อ้าปากค้างแต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เธอดูเหมือนว่าไม่ควรสนใจมากขนาดนั้น

แต่หร่วนเฉินเป็นน้องชายของหร่วนซิงหว่าน เธอก็ถือว่าเขาเป็นน้องชายของตัวเอง ช่วงนี้อยู่ในกองถ่ายเข้ากันได้ดี เธอรู้สึกสนิทกันมาก และรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ใกล้ชิดกันมากขึ้น เหมือนเป็นพี่น้องกัน ทั้งเหมือนเป็นเพื่อนกัน

ตอนนี้พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็เหมือนถูกคนสาดน้ำเย็นใส่หนึ่งกะละมัง รู้สึกเย็นเล็กน้อย

ฉวยโอกาสที่เธอเหม่อลอย หร่วนเฉินก้าวผ่านเธอไป ก้าวใหญ่จากไป

สวี่วานเองก็รู้สึกว่า เธอไม่ควรสนใจอีกต่อไป เธอแค่ส่งข้อความไปหาหร่วนซิงหว่าน และบอกว่าหร่วนเฉินกลับหอพักเพื่อมาเก็บของแล้วจากไป

หลังจากส่งเสร็จ สวี่วานก็เก็บโทรศัพท์ และออกไป

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่หร่วนซิงหว่านได้รับข้อความจากสวี่วาน สิ่งแรกคือโทรหาหร่วนเฉินทันที แต่ในขณะนี้ไม่สามารถติดต่อได้แล้ว

หร่วนซิงหว่านก็รู้ว่า เรื่องนี้มันไม่ง่ายขนาดนั้น

เธอรีบหยิบของออกไป แล้วพูดกับเพ้ยซานซานว่า "ซานซาน ฉันจะออกไปสักหน่อย คืนนี้คงไม่กลับมาแล้ว"

เพ้ยซานซานพยักหน้า ยังคงถามต่อว่า "เอ๊ะ เธอจะไปไหนน่ะ"

"เสี่ยวเฉินเก็บของแล้วออกจากโรงเรียนแล้ว ฉันก็รู้สึกว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ฉันจะไปหาเขาเอง"

หลังจากพูดจบ หร่วนซิงหว่านก็จากไปอย่างรวดเร็ว

ตอนที่เธอวิ่งออกจากสตูดิโอ เธอบังเอิญเจอ Danielที่กลับมาจากข้างนอก Danielเห็นเธอเป็นแบบนี้ และกำลังจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น หร่วนซิงหว่านก็ขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว

Danielขมวดคิ้ว และดึงสายตากลับมา ก็บังเอิญไปสบตากับเพ้ยซานซานที่กำลังเดินตามมา

หลังจากเงียบไปสองสามวินาที เขายังคงก้าวไปข้างหน้า "เกิดอะไรขึ้น?"

เพ้ยซานซานมองแวบหนึ่ง แล้วพูดเสียงเรียบว่า "วันนี้เสี่ยวเฉินมาที่สตูดิโอแล้วรอบหนึ่ง รู้สึกแปลกๆ ซิงซิงเพิ่งบอกว่าเขาเก็บของและออกจากโรงเรียนแล้ว"

Danielได้ยินดังนั้น สีหน้าก็จริงจังขึ้น และหมุนตัวแล้วรีบขึ้นรถไล่ตามไป

เพ้ยซานซานเห็นรถของพวกเขาทั้งสองจากไป สีหน้าก็เคร่งเครียดขึ้นมา นี่มันเรื่องอะไรกัน?

หร่วนซิงหว่านเดินไปโรงเรียนของหร่วนเฉิน และอีกทั้งโทรหาสวี่วาน "ตอนที่เธอเจอเขา เขาบอกอะไรเธอไหม?"

ที่ปลายสาย สวี่วานเบ้ปาก "ไม่ได้พูดอะไร แต่ฉันสามารถบอกได้ว่า เขาอารมณ์ไม่ดีจริงๆ"

หร่วนซิงหว่านเม้มปากแน่น

สวี่วานกล่าวต่อว่า "โอ้ใช่ เขาบอกฉันว่าเขาจะกลับบ้าน แต่ฉันรู้สึกว่าเขาโกหกฉัน บ้านนั้นของพวกเธอไม่ใช่เลิกเช่าแล้วเหรอ เขาสามารถกลับบ้านไปได้"

ได้ยินดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็เหยียบเบรกทันที แม้ว่าเธอจะรู้ว่าความหวังของเธอนั้นน้อยมาก แต่เธอก็ยังอยากจะไปดู

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ก็รีบเปลี่ยนทิศทาง

สวี่วานพูดต่อ "มีอีกเรื่องหนึ่ง ฉันได้ยินทีมงานบอกว่า เมื่อตอนเที่ยงมีผู้ชายคนหนึ่งไปตามหาเขาที่โรงเรียน นั่งรถหรู ขับมาอย่างรวยมาก มองจากที่ไกลๆ ยังหน้าตาคล้ายๆ กับเขาอยู่หลายส่วน ฉันชักจะรู้สึกว่า การเปลี่ยนแปลงของเขาในวันนี้ ควรจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้"

หลังจากวางสาย สีหน้าของหร่วนซิงหว่านก็ค่อยๆ เย็นลง แต่ไม่มีเวลามาคิดมาก ตอนนี้รีบหาเสี่ยวเฉินให้เจอเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

เมื่อมาถึงบ้านหลังนั้นของหร่วนจุน หร่วนซิงหว่านก็จอดรถไว้ข้างถนน และรีบขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว

ตอนที่เธอขึ้นไป ผ้าห่มปกคลุมไว้ครึ่งหนึ่ง สิ่งของข้างในถูกทิ้งวางยุ่งเหยิง ดูท่าเสี่ยวเฉินคงได้กลับมาแล้ว

"โอ๊ย ซิงหว่าน คุณก็กลับมาแล้ว เมื่อกี้ฉันเห็นน้องชายคุณอยู่ข้างล่างคนเดียว ฉันยังไม่ทันได้ทักทายเขา เขาก็หนีไปแล้ว" จากนั้น เพื่อนบ้านก็มองไปที่ภาพในบ้าน และถามว่า "พวกคุณกำลังจะย้ายบ้านเหรอ? ก็ดีนะ พ่อของคุณก็ตายไปนานมากแล้ว บ้านหลังนี้อาศัยอยู่ก็โชคร้าย ควรขายได้แล้ว"

หร่วนซิงหว่าน "คุณเจอเสี่ยวเฉินตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"

"เมื่อสิบนาทีก่อน ฉันเพิ่งรับหลานกลับมา ฉันว่าดูเหมือนเขาจะไปที่ที่พ่อเธอเล่นไพ่บ่อยๆ สีหน้าดูน่ากลัวมาก"

หร่วนซิงหว่านรีบกล่าวขอบคุณ และเปิดประตูออกไป

ทันทีที่เธอลงไปข้างล่าง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

มองไปที่หมายเลขแปลกหน้าด้านบน หร่วนซิงหว่านรีบรับสายทันที "เรื่องของหร่วนจุนปล่อยไว้ก่อน คุณช่วยหาน้องชายของฉันให้เจอก่อน เขาไปที่ที่ที่หร่วนจุนเคยไปเล่นการพนันบ่อยๆ"

เซ่หรงกล่าว "ได้"

หลังจากวางสาย หร่วนซิงหว่านก็ถอนหายใจ และกำโทรศัพท์ไว้แน่น

บ่อนกาสิโนในบริเวณนี้ เซ่หรงคุ้นเคยกว่าเธอ และรู้ดีกว่าเธอว่าควรรับมือกับคนพวกนั้นอย่างไร

หร่วนซิงหว่านกำลังจะขึ้นรถ ก็นึกถึงครั้งก่อนที่โจวฉือเซินกังวลกับท่าทีที่ตกใจของเธอ เธอลังเลอยู่หลายวินาที ก่อนจะโทรหาเขา

หลินหนานเป็นคนรับสาย และเขาพูดเบาๆ ว่า "คุณหร่วน ประธานโจวกำลังประชุมบอร์ดผู้บริหาร คุณมีอะไรหรือเปล่า? รอสิ้นสุดแล้วผมจะแจ้งเขาให้"

หร่วนซิงหว่านกล่าว "ฉันไม่มีอะไรหรอก ก็แค่...... ช่างมันเถอะ รอให้เขาประชุมเสร็จค่อยว่ากัน"

หลินหนานรู้ว่าน้ำเสียงของเธอต้องมีบางอย่างแน่ๆ เขาพูดว่า "คุณหร่วน ส่งที่อยู่มาให้ผม ผมจะส่งคนไปทันที"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้ปฏิเสธ "ได้"