สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 373

เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับมาถึงตระกูลหลิน หลินจืออี้กำลังอ่านนิตยสารอยู่ในห้องรับแขก

หร่วนซิงหว่านถามคนรับใช้ว่า "ประธานหลินอยู่ที่ไหน?"

คนรับใช้มองเธอ แล้วหันไปมองหลินจืออี้ อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นานยังไม่ยอมเปิดปากพูด

หลินจืออี้ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น ได้แต่มองนิตยสารตรงหน้า แล้วพูดเสียงเรียบว่า "เธอหาพ่อฉันเรื่องอะไร?"

หร่วนซิงหว่านโกรธจัด ไม่มีอารมณ์จะพูดกับเธอ "นี่เป็นเรื่องของฉันกับเขา แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ?"

ได้ยินดังนั้น หลินจืออี้ก็ชะงักไป คิ้วขมวดมุ่น เงยหน้ามอง แล้วหัวเราะหึๆ "บอกว่าไม่มีการศึกษา สุดท้ายแล้วก็ไม่ผิดจริงๆ"

"บางครั้งคุณหลินก็ไปทำการดูแลบำรุงให้มากๆ หน่อย ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์ที่จะตีความที่ไร้สาระกับคุณที่นี่ หรือจะว่า คุณหลินคิดว่า ฉันนำวิดีโอที่ถ่ายในคลับครั้งนั้นโพสต์ออกไปก็ไม่เป็นไร?"

เป็นไปตามคาด สีหน้าของหลินจืออี้เปลี่ยนไปจนดูไม่ได้ในแค่พริบตาเดียว

คนรับใช้เห็นดังนั้น ก็รีบเอ่ยว่า "นายท่านอยู่ในห้องหนังสือค่ะ"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดพล่ามไร้สาระกับเธออีก จากนั้นเบนสายตากลับมา และเดินไปที่ห้องหนังสือ

หลินจืออี้ลุกขึ้น มองตามแผ่นหลังของเธอ แล้วโยนนิตยสารลงไปในถังขยะอย่างแรง

ในห้องหนังสือ หลินจื้อหย่วนกำลังพลิกดูสัญญา อยู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก

เขามองแล้วพูดเบาๆ ว่า "ด้วยมารยาท เธอควรเคาะประตูก่อนไหม?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ และพูดอย่างเย็นชาว่า "ประธานหลินไปหาน้องชายฉัน ก็ไม่ได้บอกฉันมาก่อน การจะเคารพก็ควรเคารพซึ่งกันและกัน"

เมื่อได้ยินเธอพูด หลินจื้อหย่วนก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพียงแค่ปิดสัญญา "ฉันไปหาเขา ก็เพื่อเธอ"

"ฉันดูไม่ออกเลยว่าเพื่อฉันตรงไหน"

หลินจื้อหย่วนเอนตัวพิงกับที่นั่ง มือผสานกัน แล้วพูดเบาๆ ว่า "เธอบอกว่าเธอเป็นลูกสาวของเสี่ยวม่าน ในขณะนี้ฉันเชื่อเธอ เห็นแก่สิ่งของที่เสี่ยวม่านทิ้งเอาไว้ ฉันเองก็ไม่ได้ไปตรวจสอบ แต่ถ้าทุกอย่างที่เธอพูดเป็นความจริง น้องชายของเธอก็คือตัวการที่จะทำให้ตระกูลหลินอับอาย ฉันแค่เตือนเขาถึงความจริงเท่านั้น เพื่อให้เขารู้จักประเมินค่าตัวเอง และควรอยู่ให้ห่างจากเธอหน่อย นี่ไม่ใช่เพื่อเธอ แล้วเพื่ออะไร?"

แม้ว่าหร่วนซิงหว่านจะรู้ว่าหลินจื้อหย่วนไปหาเสี่ยวเฉินคงไม่สามารถพูดในสิ่งที่คนพูดกัน และเธอคิดเพียงว่า เขาจะใช้หร่วนจุนมาโจมตีเสี่ยวเฉิน แต่ไม่เคยคิดเลยว่า เขาจะพูดแบบนั้นอีก!

หร่วนซิงหว่านเม้มปากแน่น "เขาจะเป็นน้องชายของฉันตลอดไป และนี่คือความจริงที่ใครๆ ก็เปลี่ยนไม่ได้"

หลินจื้อหย่วนเอ่ยว่า "คนเราอยู่บนโลก มักจะมีทางเลือกบางอย่าง ในเมื่อเธอเลือกที่จะใช้ชีวิตไปกับความร่ำรวยมหาศาลนี้ นั้นคือสิ่งที่ควรให้เธอ ฉันให้เงินเธอจะไม่ขาดไปแม้แต่นิดเดียว แต่เธอก็ต้องจ่ายในราคาที่มันคุ้มค่าด้วย นั่นคือการอยู่ให้ห่างจากผู้ที่จะถ่วงเวลาเธอไว้ เธอไม่ใส่ใจก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้เธอเข้ามาอยู่ในตระกูลหลินแล้ว ทุกอย่างของเธอ ล้วนเป็นตัวแทนของตระกูลหลิน ดังนั้นทุกอย่างต้องคิดให้รอบคอบก่อนทำ"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเยาะ "ฉันยังไม่รู้เลยว่า ฉันมีความสามารถมากขนาดนี้จริงๆ"

"ความจริงก็เป็นเช่นนี้ เธอน่าจะรู้ดี ว่าทันทีที่เธอก้าวเข้ามาในประตูของตระกูลหลิน ก็มีดวงตาที่นับไม่ถ้วนกำลังจ้องมองเธออยู่"

"ในเมื่อประธานหลินใส่ใจเรื่องฐานะและหน้าตาของตระกูลหลินมาก แทนที่จะเสียเวลาในตัวฉัน ทำไมไม่สั่งสอนคุณหลินให้ดีละคะ"

"เรื่องของจืออี้ ฉันมีแผนของฉันเอง" หลินจื้อหย่วนกล่าวอีกว่า "จืออี้กับเธอก็ได้มีสภาพแวดล้อมที่แตกต่างมาตั้งแต่เล็กแล้ว หล่อนมีขอบเขตของตัวเอง ไม่เคยทำเรื่องที่เป็นวัวสันหลังหวะเช่นนี้มาก่อน ในทางตรงกันข้าม ฉันไม่ต้องเพิ่มความกังวลมากขึ้นอีก"

หร่วนซิงหว่านกลับสงบสติอารมณ์ลงได้ "ฟังจากที่ประธานหลินพูด คุณคิดว่าสิ่ง ที่คุณหลินทำนั้น คงไม่มีอะไรที่ไม่อาจเปิดเผยต่อสาธารณะได้ ใช่ไหม?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินจื้อหย่วนก็หรี่ตาลง และไม่ได้พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านกล่าวต่อว่า "ประธานหลินน่าจะรู้ดี สิ่งที่ฉันต้องการนั้นง่ายมาก แต่ถ้าคนที่ฉันแคร์เกิดได้รับอันตราย อย่างมากก็แค่ต่อสู้กันจนตายไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย อย่างไรก็ตามฉันไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว จึงไม่กลัวว่าจะสูญเสียอะไรไป"

หลังจากนั้น หร่วนซิงหว่านก็ไม่หยุดอยู่ต่อ จึงหันหลังเดินจากไป

หลินจื้อหย่วนที่อยู่ด้านหลังเธอ สีหน้าได้ค่อยๆ เย็นชาลง

เมื่อกลับมาถึงห้อง หร่วนซิงหว่านก็ล็อกประตู วางสิ่งของลงและล้มตัวลงบนเตียง

ทั้งๆ ที่ดูเหมือนไม่ได้ทำอะไร แต่กลับรู้สึกเหนื่อยจนอ่อนเพลีย

หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อของเธอก็ดังขึ้น

หร่วนซิงหว่านคลำออกมา และเห็นว่าโจวฉือเซินเป็นคนโทรเข้ามา ได้ถอนหายใจ ความรู้สึกกระปรี้กระเปร่าก็มาด้วย

เสียงของโจวฉือเซินดังขึ้น "ถึงแล้วเหรอ?"

"ถึงสักพักแล้วแหละ พวกคุณล่ะ?"

"เพิ่งมาถึง"

เดิมทีหร่วนซิงหว่านอยากจะถามโจวฉือเซินว่าเสี่ยวเฉินอยู่ไหน แต่พอคำพูดมาถึงปาก กลับกลืนมันลงไป

แม้ว่าเธอจะไม่ได้ถาม แต่โจวฉือเซินก็รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จึงเอ่ยเสียงเรียบว่า "ที่คฤหาสน์ซิงหู ได้ปูพื้นให้เขาแล้ว"

หร่วนซิงหว่าน "......?"

โจวฉือเซินกล่าว "ห้องนอนใหญ่เป็นห้องของผม ห้องนอนรับแขกคุณเคยนอนแล้ว เขานอนได้แค่ที่พื้นเท่านั้น"

"คุณนี่มัน......"

"เอาละ นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องกังวล" โจวฉือเซินพูด "คุณไปหาหลินจื้อหย่วนแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านส่งเสียงอู้อี้ออกมา

โจวฉือเซินกล่าวต่อว่า "เขาพูดว่าอย่างไร?"

หร่วนซิงหว่านพูดเสียงเบาว่า "คุณไม่ใช่บอกว่าไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเขาพูดอะไรดีๆ ไม่ได้หรอกเหรอ"

"ใช่ แต่ปัญหาของน้องชายคุณก็ไม่เล็ก ยังเด็กอยู่เลย นิสัยอารมณ์ร้อนหุนหันพลันแล่น เพราะการยั่วยุสองสามประโยค ก็ถูกคนอื่นหลอกใช้แล้ว หร่วนซิงหว่าน ผมรู้ว่าเขาสำคัญกับคุณมาก แต่คุณต้องรู้ไว้อย่างหนึ่งว่า คุณไม่สามารถปกป้องเขาได้ตลอดเวลา"

เมื่อได้ยินเขาว่าเสี่ยวเฉินอย่างนั้น หร่วนซิงหว่านก็อดขมวดคิ้วและโต้กลับไม่ได้ "เขาอารมณ์ร้อนตรงไหนกัน? เสี่ยวเฉินเป็นผู้ใหญ่และรู้ความมากกว่าเด็กในวัยเดียวกันซะอีก"

"ครั้งแรกที่เขาเห็นผม เขาก็ทุบตีผมแล้ว? ยังไม่ใจร้อนอีกเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านรู้แล้ว อิตาบ้านี่ยังคงเต็มไปด้วยความแค้น เธอพูดช้าๆ ว่า "นั่นเป็นเพราะเขาคิดว่า ไม่ใช่...... นั่นเป็นเพราะคุณทำผิดต่อฉันจริงๆ"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หร่วนซิงหว่านก็เงียบอีกครั้ง

ทุกครั้งที่เสี่ยวเฉินหุนหันพลันแล่น ล้วนเป็นเพราะออกหน้าเพื่อเธอ

ไม่ว่าจะเป็นการลงมือกับโจวฉือเซิน รวมถึงวันนี้ที่ต้องการจะฆ่าหร่วนจุน

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงก็ดังขึ้นจากปลายสายว่า "นี่ก็ดึกมากแล้ว นอนเถอะ"

หร่วนซิงหว่านรู้ ว่าเขาไม่อยากพูดถึงเรื่องการหย่าในตอนนั้น

ก่อนที่จะวางสาย หร่วนซิงหว่านก็นึกอะไรขึ้นมาได้ และพูดว่า "จริงสิ ถ้าคุณ...... สะดวก ก็ช่วยฉันตามหาเซ่หรงหน่อย"

โจวฉือเซินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ "คุณตามหาเขาทำไม"

"วันนี้เขาก็อยู่ที่นั่นด้วย ได้ตามหร่วนจุนไป ฉันกลัว......" หร่วนซิงหว่านพูด "ถ้าคุณไม่ตามหาก็ช่างเถอะ ฉันคิดหาวิธีเอง"

โจวฉือเซิน "......"

เขาบอกแล้วเหรอว่าไม่ตามหา?

หร่วนซิงหว่านพูด "เอาล่ะ วางสายแล้วนะ ฉันจะไปอาบน้ำ"

โจวฉือเซินเลียริมฝีปาก แล้วพูดช้าๆ ว่า "ใครกำหนดไว้ว่าตอนอาบน้ำต้องวางสาย?"

"ฉันกำหนด!!!"

พูดจบ ก็วางสายทันที

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าในสมองของเขาคิดอะไรอยู่