สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 374

ที่คฤหาสน์ซิงหู

แน่นอนว่าโจวฉือเซินไม่ได้ปล่อยให้หร่วนเฉินนอนบนพื้นแน่ แต่ให้ป้าจางเก็บกวาดห้องว่างชั้นล่างแทน แล้วให้เขาพักอยู่ที่นั่น

หร่วนเฉินนั่งอยู่ที่โซฟา บนเสื้อผ้าของเขามีคราบเลือดแห้งอยู่

โจวฉือเซินเดินลงบันได แล้วโยนเสื้อผ้าในมือใส่อ้อมแขนของเขา "เปลี่ยนซะ"

หร่วนเฉินส่งเสียงอ้อ นั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

โจวฉือเซินนั่งอยู่ตรงข้ามเขา ขาเรียวยาวไขว้กันไปมา "นี่นายกำลังทบทวนตัวเองอยู่ หรือว่ากำลังคิดหาวิธีที่จะทำให้สถานการณ์ของหร่วนซิงหว่านลำบากกว่านี้อีก?"

ได้ยินดังนั้น หร่วนเฉินก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ ผ่านไปครู่ใหญ่จึงเอ่ยขึ้น "ผมไม่ได้คิดเช่นนั้น"

"แต่นายได้ทำมันแล้ว"

หร่วนเฉินเม้มปาก ไม่พูดอะไร

เมื่อเห็นเขาไม่ตอบ โจวฉือเซินก็พูดขึ้นมาว่า "ฉันเข้าใจความรู้สึกที่นายต้องการฆ่าหร่วนจุนเพื่อแก้แค้นให้เธอ แต่หากวันนี้นายทำสำเร็จจริงๆ นายคิดว่านายฆ่าไปนั้นเป็นพวกเศษสวะ นายฆ่าเขาแล้วก็คือเพื่อกำจัดภัยให้ประชาชน ช่างน่ายินดีอย่างยิ่ง แต่ว่ากฎหมายกลับไม่ได้คิดอย่างนั้นสิ"

"หลังจากที่นายฆ่าเขาไป นอกจากแบกความผิดฐานฆ่าพ่อไว้ ยังเป็นไปตามเจตนารมณ์ของพวกเขา และจะทำให้หร่วนซิงหว่านโดนกระแสวิพากษ์วิจารณ์ไปด้วย จากนั้นจะทำให้สิ่งที่เคยเกิดขึ้นในอดีต ได้ถูกเปิดโปงออกมาทั้งหมด สิ่งที่จะนำมาให้เธอ นอกจากการคาดการณ์ที่ชั่วร้ายแล้ว ยังมีคำด่าทอที่ไม่มีที่สิ้นสุด ก็ไม่มีอะไรอื่นแล้ว"

หร่วนเฉินขมวดคิ้วลึกกว่าเดิม "ผมคิดว่า เพียงแค่หร่วนจุนตาย ทุกอย่างก็จบลงแล้ว"

"นั่นเป็นแค่สิ่งที่นายคิดเท่านั้น" โจวฉือเซินพูดช้าๆ "ทุกอย่างไม่ได้ง่ายอย่างที่นายคิด สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ หลินจื้อหย่วนเพียงหลอกใช้นาย เพื่อเป้าหมายที่แท้จริงของเขาเท่านั้น......"

พูดไปครึ่งทาง ดวงตาดำขลับของโจวฉือเซินได้หรี่ลงเล็กน้อย

ถ้าเขาเดาไม่ผิด หร่วนจุนคงตกไปอยู่ในมือของหลินจื้อหย่วนแล้ว

ดูเหมือนว่าจิ้งจอกเฒ่าจะมีความสามารถจริงๆ ที่กลับสามารถตามหาหร่วนจุนจนเจอ

หร่วนเฉินกล่าว "แต่ว่าหลินจื้อหย่วนไม่ใช่......"

โจวฉือเซินถอนความคิด และขัดจังหวะเขา "ไม่ใช่"

ใบหน้าของหร่วนเฉินปรากฏความแปลกใจและงุนงงเล็กน้อย

"พี่สาวนายไม่อยากบอกเรื่องนี้กับนาย เพราะกลัวว่านายจะเป็นห่วง แต่ไม่คิดว่า นี่จะเป็นโอกาสให้เขาจับช่องโหว่นี้ไว้" โจวฉือเซินพูดต่ออีกว่า "พี่สาวนายพูดถูก นายจำไว้เพียงแค่เรื่องเดียว คือในโลกใบนี้นายเป็นญาติคน......"

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง โจวฉือเซินก็เอ่ยขึ้นว่า "สามคนของเธอ"

หร่วนเฉิน "?"

โจวฉือเซินลุกขึ้น กวาดสายตามองเขาอีกครั้ง เอ่ยอย่างรังเกียจว่า "ไปอาบน้ำได้แล้ว"

ไม่นาน ป้าจางก็เก็บกวาดห้องเรียบร้อย และได้หยิบของใช้ออกมาให้เขา

หร่วนเฉินพูดเบาๆ "ขอบคุณครับ"

"เกรงใจทำไม คุณเป็นน้องชายแท้ๆ ของคุณหร่วน สิ่งเหล่านี้สมควรแล้ว"

หร่วนเฉินพยักหน้าให้เธอ แล้วเดินเข้าห้องไป

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาก็เอนกายกึ่งนอนอยู่บนเตียง มองดูห้องที่ไม่คุ้นเคย แขนก่ายบนดวงตา เงียบไปนาน

ผ่านไปสักพัก เขาก็วางมือลง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และโทรหาหร่วนซิงหว่าน

หลังจากโทรศัพท์ดังขึ้นไม่กี่เสียง ก็ได้รับสาย

หร่วนเฉินกล่าว "ผมขอโทษ"

หร่วนซิงหว่านเงียบไปสองวินาที ก่อนจะพูดขึ้น "เสี่ยวเฉิน นายไม่มีอะไรต้องขอโทษพี่หรอก เป็นพี่เองที่ก่อนหน้านั้นควรบอกทุกอย่างกับนาย"

"ผมได้รู้แล้ว"

หร่วนซิงหว่านหยุดไปครู่หนึ่ง "โจวฉือเซินบอกนายเหรอ?"

หร่วนเฉินส่งเสียงอืมเบาๆ

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจ "เสี่ยวเฉิน เรื่องนี้มันซับซ้อนมาก พี่ไม่อยากให้นายเข้ามาพัวพัน แต่พี่ควรจะคิดได้คือ หลินจื้อหย่วนคิดจะจัดการกับนาย นั้นเป็นเรื่องที่จะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว"

หร่วนเฉินไม่พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านเอ่ยต่อว่า "นายรู้ได้อย่างไรว่าหร่วนจุนอยู่ที่ไหน?"

"เขาบอกผม"

หร่วนซิงหว่านนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตระหนักได้ว่า 'เขา' ที่เสี่ยวเฉินพูดถึงน่าจะเป็นหลินจื้อหย่วน

ดูเหมือนว่าหลินจื้อหย่วนจะวางแผนไว้นานแล้ว

หร่วนซิงหว่านพูดต่อ "เสี่ยวเฉิน นายอย่าไปสนใจเรื่องนี้อีกเลย เรื่องที่หลินจื้อหย่วนพูดกับนายพวกนั้น นายอย่าไปฟังแม้แต่คำเดียว รอแผลหายดีแล้ว นายค่อยกลับไปเรียนที่โรงเรียน เขาไม่กล้าทำอะไรนายหรอก"

"เข้าใจแล้วครับ"

สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ ก็มีแค่นี้แล้ว

จะว่าไปก็เป็นการประชดประชัน เขาสามารถช่วยเธอได้มากที่สุด ก็คือการที่ไม่ต้องทำอะไรเลย

ไม่ว่ามันจะผ่านไปนานแค่ไหน ตั้งแต่เริ่มจนจบเขาก็เป็นแค่ตัวภาระคนหนึ่ง

ก่อนที่จะวางสาย หร่วนซิงหว่านได้พูดขึ้นมาว่า "จริงสิ วันนี้สวี่วานไปหานาย นายพูดอะไรไปแล้วล่ะ?"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หร่วนเฉินก็ขมวดคิ้วอย่างไร้ร่องรอย และยอมรับเงียบๆ แล้ว

หร่วนซิงหว่านพูด "เธอเป็นห่วงนายมากนะ ไม่ว่ายังไง นายก็โทรไปขอโทษเธอสักหน่อยเถอะ"

ผ่านไปนาน ลูกกระเดือกของหร่วนเฉินถึงได้ขยับเล็กน้อย "ครับ"

เมื่อวางสายแล้ว หร่วนเฉินเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ นิ้วของเขาหยุดอยู่ที่ชื่อสวี่วาน แต่ก็ไม่ได้โทรออกไป

ขณะที่หร่วนเฉินกำลังจะวางโทรศัพท์ลง ไม่ระวังก็เผลอกดโทรออกไป

หร่วนเฉินมองหน้าจอ อยากจะวางสาย แต่หลังจากนั้นได้ลังเลอยู่หลายวินาที จึงได้ยกโทรศัพท์ขึ้นข้างหู

ไม่นาน เสียงของชายคนหนึ่งมาจากปลายสาย "ใคร?"

หร่วนเฉินเม้มปากเล็กน้อย ไม่พูดอะไร

ไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงของสวี่วานก็ดังขึ้น "ใครน่ะ"

ชายคนนั้นพูดว่า "ไม่รู้สิ เขาไม่พูด"

สวี่วานตอบ "อาจจะเป็นโทรศัพท์พวกต้มตุ๋นน่ะ วางสายเถอะ"

ชายคนนั้นพูดว่า "คุณอาบน้ำเสร็จแล้ว?"

ไม่รอให้อีกฝ่ายวางสาย หร่วนเฉินก็รีบปิดโทรศัพท์แล้ว

เขาจ้องมองที่เพดาน และไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง และกดไปที่หมายเลขหนึ่ง

คนที่อยู่ปลายสายหาวขึ้นพลางพูดว่า "ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว นายไม่นอน......"

ยังไม่ทันได้เอ่ยคำว่า 'อา' ออกมา ก็ถูกหร่วนเฉินขัดจังหวะ

เขาพูดเบาๆ ว่า "ผมรับปากคุณ"

คนจากปลายสายก็ตื่นทันที "เดี๋ยวก่อน คุณพูดว่าอะไร? พูดใหม่อีกรอบหน่อยสิ? ช่างเถอะ ช่างเถอะไม่ต้อง ฉันคงไม่ได้ฝัน เช่นนั้นตกลงตามนี้ พรุ่งนี้เซ็นสัญญา ฉันจะไปรับคุณ ตอนนี้คุณส่งที่อยู่มาให้ฉัน แล้วฉันจะไปรับคุณเอง!"

"ไม่ต้องหรอก คุณส่งที่อยู่มาให้ผม เดี๋ยวผมจะไปหาคุณเอง"

"แล้วถ้าเกิดว่าคุณกลับคำไปล่ะ?"

"ไม่หรอก"

มีเพียงตัวเองเท่านั้นที่แข็งแกร่งขึ้น ถึงจะสามารถปกป้องคนที่เขาต้องการปกป้องได้

คนที่ปลายสายกล่าวต่อว่า "ตกลง พรุ่งนี้สิบโมงเช้า ฉันจะเตรียมสัญญาให้พร้อมและรอคุณอยู่ที่บริษัท ฉันจะให้ที่อยู่ให้คุณทันที"

หร่วนเฉินพูด "ได้"

หลังจากวางสาย หร่วนเฉินก็ได้รับที่อยู่อย่างรวดเร็ว

เขามองดูแล้วจำมันไว้ จากนั้นได้วางโทรศัพท์และหลับตาลง

นอนไม่หลับตลอดทั้งคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อโจวฉือเซินเดินลงบันไดมา ก็เห็นป้าจางยกอาหารเช้าขึ้นโต๊ะ แล้วถามเสียงเรียบว่า "เขายังไม่ตื่นเหรอ?"

"ตื่นขึ้นแล้วค่ะ เสี่ยวหร่วนตื่นตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่งแล้ว บอกว่ามีธุระได้ออกไปแล้ว"

โจวฉือเซินพูดอย่างเย็นชา "เขาบอกไหมว่าจะไปที่ไหน"

ป้าจางส่ายหน้า "ไม่ได้บอกว่าจะไปไหน บอกแค่ว่า เขารู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไร ต่อไปจะไม่ถูกคนอื่นหลอกใช้อีกแล้ว จะทำให้ทั้งคุณและคุณหร่วนสบายใจ"

โจวฉือเซินส่งเสียงอืมออกมา นี่ค่อยยังชั่วหน่อย

เขาดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง ป้าจางถามหยั่งเชิงว่า "คุณผู้ชาย ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่าง เหมือนว่าฉันได้เผลอหลุดพูดไปแล้ว......"