สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 381

โรเบิร์ตมองไปที่สวี่วาน ก่อนจะมองไปยังหร่วนซิงหว่าน รอยยิ้มเยาะเย้ยอดไม่ได้ที่จะปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา "ทำไม พวกคุณก็มาฉลองที่นี่ด้วยเหรอ?"

เพื่อแสดงความเคารพและความสุภาพแก่เขา หร่วนซิงหว่านจึงพยักหน้าน้อยๆ

โรเบิร์ตส่งเสียงฮึดฮัดอย่างหยิ่งยโส "ก็คงใช่ ตลอดชีวิตนี้ของเธอคาดว่าคงไม่ได้ตำแหน่งแชมป์มาครอบครองหรอก ฉวยโอกาสได้ตำแหน่งรองชนะเลิศฉลองมันเสียหน่อย ไม่อย่างนั้นภายหลังก็อาจจะคว้าตำแหน่งนี้ไว้ไม่ได้เสียแล้ว"

เมื่อเทียบกับหร่วนซิงหว่านแล้ว สวี่วานกลับไม่ได้สนใจอะไรมาก เธอยกมือขึ้นมากอดอกก่อนจะพูด "ฝรั่งที่ไหนนี้? กระทั่งภาษาจีนยังไม่เรียนรู้ แล้วยังวิ่งมากัดคนอื่นเขาแบบนี้ ครูภาษาจีนของคุณไม่ได้สอนเหรอ ว่าควรต้องพูดยังไง?"

โรเบิร์ตมองไปยังเธอด้วยใบหน้าเย็นชาหลายส่วน

เขาประทับใจสวี่วาน เธอเป็นพรีเซ็นเตอร์โฆษณา และโปสเตอร์ก็ถูกแขวนไว้ตามห้างใหญ่ แถมยังเป็นพรีเซ็นเตอร์ของแบรน์ดังหลายแบรนด์

เมื่อเวินเฉี่ยนเห็นสถานการณ์จึงพูดว่า "คุณสวี่ คุณไม่จำเป็นต้องพูดโจมตีคนอื่นขนาดนี้หรอกค่ะ"

สวี่วานพูด "คุณคือ?"

สีหน้าของเวินเฉี่ยนแข็งค้างไปชั่วครู่หนึ่ง เมื่อเธอปริปากจะพูด สวี่วานก็พูดขึ้นมาอีกว่า "ช่างเถอะค่ะ ฉันเองก็ไม่ได้อยากรู้จักคุณนัก คุณไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันเลย อีกอย่าง ฉันโจมตีตรงไหนคะ ฉันก็พูดชัดเจน ว่าตัวเองพูดถึงผู้ใหญ่ที่ถือตัว ทำตัวไม่น่าเคารพ แม้แต่คำพูดคำจาก็พูดไม่เหมือนคนที่อาวุโสแล้ว แต่ถ้าพวกคุณคิดว่าฉันกำลังพาดพิงถึงพวกคุณ ฉันก็ไม่รู้จะต้องทำยังไงเหมือนกันค่ะ"

"เธอ......"

หร่วนซิงหว่านหันไปมองโรเบิร์ต ก่อนจะพูดอย่างสงบว่า "เพราะว่าคุณอาวุโสกว่า ฉันเลยเคารพคุณ และอดทน แต่ขอบคุณคุณมากนะคะที่ทำให้ฉันเข้าใจถึงความจริงที่ว่า มีอาจารย์อย่างไร ก็ย่อมเป็นลูกศิษย์อย่างนั้น วันนี้ฉันแพ้ มันไม่สำคัญ หวังว่าพวกคุณทั้งสองท่าน เมื่อได้ยืนอยู่บนเวทีระดับนานาชาติที่แท้จริงแล้ว จะสามารถพูดฉอดๆ ใส่คนอื่นเหมือนเช่นตอนนี้นะคะ"

พูดจบเธอก็ลากสวี่วานออกไป

เมื่อถึงห้องน้ำ สวี่วานก็พูดว่า "ทำไมถึงออกมาอย่างนี้ละ ฉันยังด่าไม่สะใจเลย"

หร่วนซิงหว่านพูด "พูดมากกันคนอย่างนั้นมันไม่มีประโยชน์หรอก"

พ่อนอนอยู่ที่ห้องดับจิตโดยไร้คนจัดการเรื่องศพ แต่ลูกสาวกลับมายืนจัดงานเลี้ยงใหญ่อยู่ที่นี่

พูดออกมา มันก็ค่อนข้างที่จะตลกนี่

หร่วนซิงหว่านล้างมือ ก่อนจะหันไปพูด "เธอทะเลาะกับเสี่ยวเฉินเหรอ?"

เมื่อสวี่วานถูกเธอถามเช่นนี้ก็ตกตะลึงไป เธอนิ่งงันไปสักพักก่อนจะพูดว่า "ไม่นี่"

"แล้วทำไมบรรยากาศระหว่างเธอสองคน มันถึงได้อึดอัดนักละ"

สวี่วานไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร เธอหัวเราะ ก่อนจะพูด "ฉันไม่ได้สนิทอะไรกับเขานี่ จะอึดอัดมันก็ไม่แปลก"

จะให้หร่วนซิงหว่านเชื่อได้อย่างไร "พวกเธอไม่ใช่ว่าถ่ายอยู่ในกองถ่ายด้วยกันเหรอ"

"ก็ใช่ แต่การแสดงระหว่างฉันกับเขา ก็มีไม่กี่รอบ ไม่ได้อยู่ในกลุ่มเดียวกัน ไม่ได้อยู่ด้วยกัน" สวี่วานล้างมือเสร็จ และดึงกระดาษออกมาเช็ดพลางพูดไปด้วย "เธอคงไม่คิดว่า พวกเราจะสนิทกันเหมือนเพื่อนสินะ?"

ทางฝั่งสวี่วานหร่วนซิงหว่านไม่รู้ แต่ทางเสี่ยวเฉิน......

เธอยกริมฝีปากขึ้น ก่อนพูด "ไม่ว่ายังไง ก็ขอบคุณเธออยู่ดีที่ช่วงนี้คอยดูแลเสี่ยวเฉิน"

"เกรงใจอะไร ก็มันต้องทำนี่" สวี่วานโยนกระดาษกลมๆเข้าถังขยะ ก่อนจะพูดขึ้นทันทีว่า "จริงสิ มีเรื่องหนึ่ง เขาได้พูดกับเธอหรือยัง?"

หร่วนซิงหว่านสงสัย "เรื่องอะไร?"

เมื่อเห็นท่าทางไม่รู้เรื่องของหร่วนซิงหว่าน สวี่วานจึงกลืนคำพูดทั้งหมดลงไป "ช่างเถอะ มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันควรเข้าไปยุ่ง เดี๋ยวเขาก็อาจจะหาโอกาสมาพูดกับเธอเองนั่นแหละ"

คำพูดจบลงที่ตรงนี้ หร่วนซิงหว่านก็ไม่ถามต่อ

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ ในระหว่างทางกลับ เธอได้พบกับหลุยส์ ผู้ดูแลด้านรับผิดชอบงาน

หลุยส์เดินเข้ามาหาเธอ "Ruan สะดวกคุยไหมครับ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า และรีบพูดกับสวี่วาน "เธอกลับไปก่อนเถอะ"

"โอเค"

รอให้สวี่วานเดินออกไป หลุยส์กับหร่วนซิงหว่านจึงเดินไปยังระเบียงของร้านอาหาร

หลุยส์พูดแสดงความเสียใจออกมา "ผลงานของคุณ มันดีมากเลยนะครับ......เพียงแค่ว่า กรรมการแต่ละท่าน มีเกณฑ์ในการตัดสินที่แตกต่างกัน"

หร่วนซิงหว่านยิ้มพลางพยักหน้า "ฉันเข้าใจค่ะ แล้วก็ขอบคุณคุณมากที่ให้โอกาสฉันในครั้งนี้ด้วยค่ะ"

หลุยส์ถอนหายใจ "คุณต้องเชื่อนะครับ หนทางของคุณยังอีกยาวไกล รางวัลรองชนะเลิศไม่ได้มีความหมายอะไร ความแข็งแกร่งต่างหากที่สามารถอธิบายทุกอย่างได้"

ทั้งสองพูดคุยกันไม่กี่คำ ก่อนที่หลุยส์จะพูดขึ้นมาอีก "ไม่รู้ว่าเวลาของคุณจะสะดวกหรือเปล่านะครับ แฟชั่นวีคของปีนี้ ผมต้องการที่จะจัดโชว์พิเศษให้กับแบรนด์ของคุณ เมื่อถึงตอนนั้น ผลงานของคุณจะถูกคนมากมายจับตามองมากยิ่งขึ้นแน่นอน"

หร่วนซิงหว่านตกตะลึง ไม่คิดว่าจะมีโอกาสเช่นนี้

ได้รับใหโชว์แบรนด์ในรอบพิเศษให้กับอินเตอร์เนชั่นแนลแฟชั่นวีคนั้น มีเพียงดีไซน์เนอร์ที่เก่งกาจเท่านั้นที่สามารถทำได้ ถ้าหากเธอคว้าแชมป์มาได้ และหลุยส์ได้ให้โอกาสนี้กับเธอ เธอจะรู้สึกสมเหตุสมผลกว่านี้

กล่าวอีกนัยหนึ่ง นี่ควรจะเป็นคุณสมบัติของแชมป์

แต่ว่า......

เมื่อเห็นความสงสัยของเธอ หลุยส์จึงยิ้มและอธิบายว่า "เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าผมพูดไปแล้วหรือครับ ไม่ว่าจะแชมป์ หรือรองแชมป์ ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรในสายงานของดีไซน์เนอร์ สิ่งที่เราให้ความสำคัญมากกว่าคือศักยภาพที่ไร้ขีดจำกัด ผมคิดว่าคุณคือบุคคลที่ได้รับการคัดเลือกที่ดีที่สุด"

เมื่อได้ยินว่า โอกาสมาถึงตรงหน้าแล้ว หร่วนซิงหว่านจึงไม่อาจปฏิเสธได้ เพียงแต่เธอไม่แน่ใจ ว่าเธอมีเวลามากพอที่จะเตรียมตัวสำหรับแฟชั่นวีคนี้หรือไม่

ตอนนี้ในสตูดิโอก็มีงานมากมายพออยู่แล้ว ถ้าหากเข้าร่วมแฟชั่นวีค แถมยังเป็นโชว์พิเศษแบรนด์อีก เธอจำเป็นจะต้องทุ่มแรงและเวลาอีกมาก

เธอกลัวว่าเมื่อถึงเวลานั้นแล้วเธอจะดูแลได้ไม่ดีสักงาน

หลุยส์พูด "ไม่เป็นไรครับ ผมก็ต้องกลับไปเตรียมสัญญาและธุระที่เกี่ยวข้อง ยังมีเวลาอีกสองสามวัน คุณก็ลองคิดพิจารณาได้อีกหน่อย"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจเบาๆ "ขอบคุณค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นวันนี้ผมไม่รบกวนคุณแล้ว กลับเถอะครับ รอคุณคิดให้ดีก่อนแล้วค่อยติดต่อผมกลับมาก็ได้"

"โอเคค่ะ"

รอให้ทั้งสองเดินออกไปแล้ว เวินเฉี่ยนจึงออกมาจากสถานที่ลับตา เธอมองไปที่โทรศัพท์มือถือ ก่อนจะกดปุ่มหยุดอัดเสียง

เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับมาถึงห้องVIP เพ้ยซานซานจึงพูดขึ้นมาว่า "เธอไปไหนมา อาหารใกล้จะเย็นหมดแล้วนะ"

"มีเรื่องนิดหน่อย"

หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว ขณะที่ทุกคนกำลังจะนั่งแท็กซี่ไปร้องเพลงกัน สวี่วานก็พูดขึ้นมาว่า "พวกเธอไปสนุกกันเถอะ พรุ่งนี้ฉันมีงานเลยต้องตื่นเช้า ฉันขอผ่านนะ"

หร่วนซิงหว่านรีบพูดทันทีว่า "อย่างนั้นเหรอ ถ้างั้น......เสี่ยวเฉินก็รีบไปได้แล้ว ให้เขาไปส่งเธอเถอะ"

หร่วนเฉินขมวดคิ้ว "ผม......"

หร่วนซิงหว่านดึงเขาขึ้น "เมื่อกี้นายพูดกับพี่ไม่ใช่เหรอ ว่าโรงเรียนของนายมีเรื่อง เลยเรียกนายให้กลับไป พอดีเลย รีบไปสิ"

หร่วนเฉินเม้มปาก เมื่อเขาลุกขึ้นและเดินไปได้เพียงสองก้าว สวี่วานก็หันกลับมาพูดก่อนจะยิ้ม และพูดว่า "ไม่ต้องหรอก คนขับรถฉันรออยู่ข้างล่าง พวกเธอสนุกกันต่อเถอะ"

พูดจบเธอก็โบกมือให้หร่วนซิงหว่านและเพ้ยซานซาน ก่อนจะเก็บของและออกไป

หร่วนเฉินยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับตัว

หร่วนซิงหว่านพูดกระซิบ "เกิดอะไรขึ้น ครั้งที่แล้วที่พี่ให้นายไปขอโทษ นายไม่ได้พูดเหรอ?"

มุมปากของหร่วนเฉินขยับเล็กน้อย เมื่อจะพูดออกมา เพ้ยซานซานก็ขยับเข้ามาใกล้ "เสี่ยวเฉินจะกลับโรงเรียน? ทำไมฉันไม่เคยได้ยิน? ไม่ไปร้องเพลงแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะแห้ง "ไม่มีอะไร จู่ๆก็ไม่กลับแล้ว"