สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 382

แต่สุดท้าย หร่วนเฉินก็ไม่ไปร้องเพลงกับพวกเขา

เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นถึงสถานการณ์ จึงให้เพ้ยซานซานและสาวๆ ไปยังที่ร้องเพลงกันก่อน เธอจะพาหร่วนเฉินไปส่งแล้วค่อยตามไปทีหลัง

บนรถ หร่วนซิงหว่านพูด "พี่ได้ยินโจวฉือเซินพูด ว่านายออกจากบ้านเช้าและกลับดึก นายทำอะไร?"

หร่วนเฉินเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะพูด "มีเรื่องนิดหน่อย"

"เรื่องอะไร?"

เขาหันศีรษะไปอีกด้าน ไม่พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านรู้ว่าเขาไม่เต็มใจพูด เธอจึงไม่คะยั้นคะยอที่จะถามต่อ "เสี่ยวเฉิน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกในภายหลัง นายจะหุนหันพลันแล่นเหมือนก่อนไม่ได้แล้วนะ นายเป็นน้องชายของพี่ เป็นครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวบนโลกนี้ของพี่ ไม่มีใครสำคัญกับพี่มากไปกว่านายหรอกนะ"

ผ่านไปสักพัก หร่วนเฉินจึงพูด "โจวฉือเซินละ?"

เธอไม่คิดว่าเขาจะตอบแบบนี้กลับมา หร่วนซิงหว่านจึงหัวเราะ "แฟนมันเปลี่ยนได้อีก แต่น้องชายมีคนเดียวนี่"

"ผมรู้แล้ว คราวหลังผมทำอะไรจะไม่ใจร้อนอีก และจะไม่ให้พวกเขาเอาสิ่งนี้มาใช้แบล็กเมล์พี่" หร่วนเฉินนิ่งไปสักพัก ราวกับคิดอะไรขึ้นมาได้ เขาขมวดคิ้ว จึงพูดว่า "พี่กับเซ่หรง......"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ มันซับซ้อนมาก

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างเรียบง่ายว่า "เขาเคยช่วยพี่ หนี้แค้นคราวก่อนก็นับว่าหมดแล้ว ช่วงก่อน พี่ไปหาเขา เพื่อให้เขาหาที่อยู่ของหร่วนจุนให้ พี่ก็เลยให้เงินเขา มันก็เป็นอย่างนี้แหละ"

คิ้วของหร่วนเฉินยิ่งขมวดเข้าหากันแน่น "หมดแล้ว?"

หร่วนซิงหว่านส่งเสียงตอบรับ หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง "ที่จริงนะเสี่ยวเฉิน ถ้าหากไม่ใช่หร่วนจุนไปยืมเงินกู้ดอกเบี้ยงสูงมา เซ่หรงก็คงหาพวกเราไม่เจอ ยิ่งไปกว่านั้น......เรื่องนั้น หร่วนจุนก็เป็นคนวางแผน และเซ่หรงก็มีหน้าที่ในการรับผิดชอบเอาเงินของตัวเองคืนก็แค่นั้น"

เคยมีอยู่ช่วงหนึ่งที่เธอเกลียดหร่วนจุน มากพอๆกับที่เกลียดเซ่หรง

แต่เมื่อตอนนี้คิดดูแล้ว เธอจะโทษเซ่หรงไปเพื่ออะไร

แค่ในตัวพ่อของเวินเฉี่ยน เธอไม่สามารถตัดสินได้ว่าเขาดีหรือไม่ดี แต่ว่าเธอเห็นความเป็นมนุษย์ในตัวของเซ่หรงได้

ดูเหมือนว่าทุกคนพยายามที่จะมีชีวิตรอด โดยเลือกวิถีชีวิตที่แตกต่างออกไป

หร่วนเฉินไม่พูดอะไรอีก ทำได้เพียงมองออกไปนอกหน้าต่างเงียบๆ

หลังจากรถจอดลงตรงคฤหาสน์ซิงหู หร่วนซิงหว่านจึงพูดว่า "พี่เห็นว่าแผลของนายใกล้จะหายดีแล้ว รอให้ผ่านวันหยุดเสาร์อาทิตย์ไปแล้ว นายก็กลับไปโรงเรียนเถอะ"

หร่วนเฉินพยักหน้า "ครับ"

หร่วนเฉินเปิดประตูรถ ก่อนจะหันมาถามอีกครั้ง "พี่ไม่เข้าไปข้างในเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านมองไปยังสถานที่อันคุ้นตา เธอยิ้มก่อนจะส่ายศีรษะ "ไม่เข้าไปแล้วละ"

"อย่างนั้นผมไปแล้วนะ"

"ไปเถอะ"

หลังจากที่หร่วนเฉินจากไป หร่วนซิงหว่านก็อยู่ที่เดิมสักพักก่อนจะขับรถออกไป

คฤหาสน์ซิงหู

เมื่อหร่วนเฉินเดินเข้ามายังห้องรับแขกก็เห็นโจวฉือเซินเดินลงมาจากชั้นบนพอดี เขาถาม "ไปไหนมา?"

"งานเลี้ยงครับ"

เมื่อได้ยิน โจวฉือเซินอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว "งานเลี้ยงอะไร?"

หร่วนเฉินจงใจพูด "พี่สาวของผม ไม่ได้เรียกคุณเหรอ?"

โจวฉือเซิน "......"

หร่วนเฉินพูดต่อ "เธอเพิ่งจะมาส่งผม กลับไปเมื่อกี้นี่เอง"

ขมับของโจวฉือเซินเต้นตุบ และหันไปมองหร่วนเฉินที่มีท่าทีไม่ทุกข์ไม่ร้อนด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหมุนกายขึ้นไปยังชั้นบน

เมื่อเห็นความไม่พอใจที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทุกอณูของเขาแล้ว หร่วนเฉินรู้สึกว่าอารมณ์ความอึดอัดของตัวเองในหลายวันมานี้ดีขึ้นมากโข

เมื่อกลับมาถึงห้อง โจวฉือเซินจึงหยิบโทรศัพท์ออกมา เขาเพิ่งจะคิดโทรหาหร่วนซิงหว่าน ทว่ากลับหยุดการกระทำ

เธอไม่เพียงแค่ไม่ต้องการกลับคฤหาสน์ซิงหู แม้กระทั่งมาถึงประตูแล้ว เธอยังไม่เต็มใจเข้ามา

โจวฉือเซินโยนมือถือไปยังโซฟาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันกายมองไปยังห้องที่เงียบสงบ และยกมือขึ้นมาบีบสันจมูก ริมฝีปากบางเม้มน้อยๆ

มันเป็นเพราะเขา

หลังจากนั้นไม่นาน โจวฉือเซินจึงติดต่อหาเจียงย่าน ก่อนจะถามอย่างสงบ "สืบหาเจอไหม"

เจียงย่านพูด "ยังเลย จิ้งจอกเฒ่านั่น ไม่รู้ว่าเอาคนไปไว้ที่ไหน แต่เสิ่นจื่อซีไม่ใช่ว่ากำลังรบกวนเขาอยู่เหรอ ช่วงนี้เขาไม่น่ามีเวลาออกไปสร้างปัญหาให้หร่วนซิงหว่านนะ"

"จับตาดูที่โรงพยาบาลไว้ให้ดี อย่าปล่อยให้มันมีโอกาสแอบเข้าไป"

"วางใจน่า ฉันให้คนไปอยู่นั่นนานแล้ว"

โจวฉือเซินส่งเสียงตอบรับ "โครงการใหม่ของหลินซื่อได้เริ่มขึ้นแล้ว เรื่องที่เหลือมีคนคอยจัดการ แค่ให้มั่นใจว่าหลินจื้อหย่วนและหลินจืออี้จะอยู่ในระหว่างนั้น ไม่มีเวลาออกไปเล่นตุกติกอะไรอีกก็พอแล้ว"

เจียงย่านพูด "OK"

หลังจากวางสาย โจวฉือเซินก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมสักพัก ก่อนจะลุกขึ้นอย่างเร็ว

เมื่อเขากำลังจะลงไปข้างล่าง หร่วนเฉินก็ออกมาจากห้อง "คุณจะไปไหน?"

โจวฉือเซินพูด "ไม่ใช่เรื่องของนาย"

หร่วนเฉินคิดว่า สภาพนี้ของเขาไม่เหมือนจะไปหาหร่วนซิงหว่าน

หรือจะออกไปหาผู้หญิงอื่นข้างนอก?

เขาไม่วางใจ เดินตามไป

ภายในรถโรลส์-รอยซ์สีดำ โจวฉือเซินชำเลืองหางตามองไปยังกระจกหลัง ก่อนจะกระตุกยิ้ม ขับรถอ้อมไปอ้อมมาไม่กี่รอบอย่างสบายๆ ก็สะบัดเขาหลุดจนตามไม่ทันแล้ว

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถก็มาจอดอยู่ตรงหน้าอาคารพักอาศัยธรรมดาขนาดเล็ก

เมื่อโจวฉือเซินมาถึง เด็กน้อยกำลังเล่นอยู่คนเดียวในเปล บนของเล่นที่ถูกกัดเต็มไปด้วยน้ำลาย

เขายื่นนิ้วออกไปจิ้มมุมปากของเจ้าตัวเล็ก และโดนเข้ากับน้ำลาย เขาขมวดคิ้วทันที ก่อนจะดึงกระดาษมาเช็ด

สวี่เยว่ออกมาจากห้องครัว "เสี่ยวเซินมาแล้วเหรอ?"

โจวฉือเซินโยนกระดาษ "ทำไมมีคุณอยู่คนเดียวละครับ?"

"เสี่ยวเสวี่ยออกไปจ่ายกับข้าวค่ะ"

"จ่ายกับข้าวอะไรค่ำมืดขนาดนี้ครับ?"

สวี่เยว่พูด "พอดีในตู้เย็นไม่มีของอะไรเลย ฉันก็เลยให้เธอออกไปดูที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตนะค่ะ"

โจวฉือเซินพูด "อาทิตย์หน้าผมจะให้คนไปส่งท่านที่เมืองC"

สวี่เยว่ตกตะลึง "ที่นี่ก็ถูกเสี่ยวหร่วนเจอแล้วเหรอ?"

"เธอโวยวายมาตลอดว่าอยากเจอกับคุณ อาทิตย์หน้าผมจะไปด้วยกันกับเธอครับ"

เมื่อได้ยิน สวี่เยว่ก็ทอดถอนหายใจ "คุณจะปิดบังเธอไปถึงเมื่อไหร่คะ?"

โจวฉือเซินนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะพูดอย่างสงบ "รอให้จัดการโจงเสียนให้เสร็จก่อน"

สวี่เยว่ถาม "ถ้าฉันไป แล้วเจ้าตัวน้อยจะทำยังไงคะ?"

โจวฉือเซินมองไปยังเปลเด็ก "ผมจะหาคนมาดูแลเขา รอให้ช่วงนี้ผ่านไปก่อน คุณค่อยกลับมาก็ได้"

"ก็คงทำได้แค่นี้ค่ะ"

หลังจากพูดคุยกันได้ไม่กี่คำ กริ่งประตูบ้านก็ดังขึ้น สวี่เยว่คิดว่าหลี่เสวี่ยกลับมาแล้ว จึงเดินไปเปิดประตู ทว่าคนที่ยืนอยู่ข้างนอกกลับเป็นชายหนุ่มแปลกหน้าที่มีใบหน้าเย็นชา

สวี่เยว่พูด "คุณคือ?"

หร่วนเฉินพูด "ผมมาหาโจวฉือเซิน"

ไม่รอให้สวี่เยว่ตอบ เขาก็เดินก้าวใหญ่เข้าไปข้างใน

โจวฉือเซินมองมาที่เขา ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะตามมาหาถึงที่นี่

ถ้าหากระหว่างทางกลับมา หร่วนซิงหว่านไม่ได้กำชับให้เขาอย่าทำอะไรหุนหันพลันแล่นละก็ ในตอนนี้หมัดของเขาคงประทับอยู่บนใบหน้าของโจวฉือเซินไปแล้ว

พอดีกันกับที่หลี่เสวี่ยกลับมา เธอพูดเสียงกระซิบ "น้าสวี่ นี่มันอะไรกันคะ? ทำไมประตูเปิดอย่างนี้?"

เมื่อหร่วนเฉินเห็นสถานการณ์ จึงทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาตรงเข้าไปคว้าคอเสื้อของโจวฉือเซินทันที ก่อนจะพูดด้วยความโกรธเคือง "นี่คุณยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า! ตอนแรกนายสัญญากันฉันว่ายังไง?"

สวี่เยว่ปิดประตู ก่อนจะรีบก้าวเข้ามา "เสี่ยวเซิน นี่คือ......"

โจวฉือเซินกลับพูดว่า "ไม่เป็นอะไรครับ"

เขามองไปยังหร่วนเฉิน "ในเมื่อนายรู้แล้ว ฉันจะไม่ปิดบังนาย"