สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 383

หร่วนเฉินปล่อยเขา ก่อนจะมองแรงใส่ ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร นิ้วมือก็ถูกสิ่งอ่อนนุ่มบางอย่างคว้าจับ

เขาผงะไปครู่หนึ่ง เมื่อก้มลงมอง กลับเห็นเด็กน้อยอายุแค่ไม่กี่เดือน ดวงตากลมโตมองมายังเขา ด้วยดวงหน้ายิ้มแฉ่ง พร้อมส่งเสียงอ้อแอ้ออกมา

หร่วนเฉินลดเสียงลงโดยไม่รู้ตัว "นี่คือ......"

โจวฉือเซินที่นั่งอยู่บนโซฟา พูดออกมาอย่างสงบว่า "ลูกชายของฉันเอง"

ความโกรธที่เพิ่งเบาบางลงของหร่วนเฉินกลับมาปะทุอีกครั้ง สายตาของเขาตกไปอยู่ที่หลี่เสวี่ยที่ดูไม่รู้เรื่องราวอะไร คนที่ถูกสายตาของเขามองมาพลันตกใจกลัว เมื่อตระหนักได้ว่าเขาเข้าใจผิดแล้ว เธอจึงรีบโบกไม้โบกมือ "ฉันเป็นเพียงแค่คนที่ประธานโจวเรียกให้มาดูแลเด็กค่ะ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะคะ"

หร่วนเฉินคลายปมคิ้วลงเล็กน้อย ก่อนจะมองไปทางโจวฉือเซินอีก "นี่มันเรื่องอะไรกัน"

"แต่นายต้องรับปากมาก่อนว่า จะไม่เอาเรื่องทุกอย่างที่นายเห็นวันนี้ไปบอกกับหร่วนซิงหว่าน แล้วฉันจะบอกความจริงกับนาย"

"แค่คุณไม่ได้ทำเรื่องอะไรให้เธอเสียใจ กลัวว่าผมจะพูดเหรอ?"

โจวฉือเซินเงยหน้าขึ้นมอง "ฉันแค่ไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายไปมากกว่านี้"

เมื่อสวี่เยว่เห็นสถานการณ์ตอนนี้ ก็พอรู้ได้ว่าคนที่บุกเข้ามา ไม่ใช่คนเลวอะไร เธอจึงพูดกับหลี่เสวี่ยว่า "เสี่ยวเสวี่ย วันนี้เธอกลับบ้านไปก่อนเถอะจ้ะ"

หลี่เสวี่ยพยักหน้า ก่อนจะนำอาหารเสริฟ์ขึ้นโต๊ะ และรีบออกไป

เมื่อประตูปิดลง สวี่เยว่จึงอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาบนโซฟา "ถึงเวลาป้อนนมแล้วค่ะ พวกคุณคุยกันต่อเถอะ"

เมื่อสวี่เยว่อุ้มเด็กน้อยเข้าห้อง สายตาของเจ้าตัวเล็กที่พาดอยู่บนบ่าของสวี่เยว่ ก็ยังคงมองมาทางหร่วนเฉิน มือน้อยโบกไปมาในอากาศ คล้ายกับจะพูดอะไร

หร่วนเฉินมองไปยังดวงตาและจมูกของเขา ทันใดนั้นเอง ก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของเขา

อันที่จริง เมื่อครู่ที่หญิงสาววัยรุ่นบอกว่า เธอแค่เป็นคนที่โจวฉือเซินเรียกมาเพื่อให้ดูแลเด็ก พลันได้มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของหร่วนเฉิน ทว่าเขานึกไม่ออกและไม่เข้าใจ และไม่คิดอะไรต่อไปอีกเลย

หร่วนเฉินดึงสติกลับมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ "เขาไม่น่าจะเป็น......"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึ้น "อืม"

"พี่สาวของผมไม่รู้?"

"เธอเพียงรู้แค่ว่ามีเด็กคนนี้อยู่ แต่เรื่องอื่นเธอไม่รู้"

หร่วนเฉินถาม "ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณถึงปิดบังเธอ?"

โจวฉือเซินพูด "ฉันพูดไปแล้วว่า ฉันไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายไปมากกว่านี้"

หร่วนเฉินขึ้นเสียงโดยไม่รู้ตัว "แต่นั่นคือลูกของเธอ! คุณก็รู้ดีว่าเธอเศร้าใจแค่ไหนกับเด็กคนนี้......คุณไม่รู้สึกบ้างเหรอว่าแบบนี้มันทำเกินไป!"

สีหน้าของโจวฉือเซินขรึมลงไปถนัดตา "เด็กคนนี้คลอดก่อนกำหนด ตั้งแต่เขาเกิดมาก็อยู่ในห้องICU มาโดยตลอด ถ้าหากเป็นนาย นายคิดจะบอกเธอยังไง? เมื่อเธออยู่ในช่วงเวลาที่ตกทุกข์ได้ยากที่สุด มันยังเคราะห์ซ้ำกรรมซัดไม่พออีกเหรอ?"

หร่วนเฉินชะงัก เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาในทันใด ใช้เวลาอยู่นานจึงพูดว่า "แต่ว่าตอนนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณถึงไม่......"

"ก่อนที่นายจะไปหาหร่วนจุน นายได้บอกอะไรกับเธอไหม?"

หร่วนเฉินเงียบไปเสียสนิท ราวกับเข้าใจถึงความรู้สึกนั้นได้

ภายในห้องเงียบลงทันที

ผ่านไปสักพัก โจวฉือเซินจึงพูดขึ้นมาว่า "จำสิ่งที่นายรับปากฉันไว้ ถ้านายผิดคำพูด นายก็อย่าคิดเลยว่าเด็กคนนี้จะเรียกนายว่าคุณน้าไปตลอดชีวิต"

หร่วนเฉินไม่ได้พูดอะไร

เมื่อเขาเห็นโจวฉือเซินก้าวขาจะออกไปข้างนอก เขาจึงหันไปมองห้องอีกครั้ง "คุณจะไปแล้วเหรอ?"

"แล้ว?" โจวฉือเซินถาม "หรือนายจะอยู่ที่นี่?"

หร่วนเฉินชักสายตากลับมา ก่อนจะออกไปพร้อมกับโจวฉือเซิน

ระหว่างทางกลับ หร่วนเฉินถาม "เมื่อกี้ที่คุณพูดว่า ตั้งแต่เขาเกิดมาก็อยู่ในห้องICU ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?"

"สุขภาพร่างกายอ่อนแอ ป่วยบ่อย หมอต้องมาตรวจเป็นประจำ"

"แล้วจะดีตอนไหน?"

"รอให้โตกว่านี้อีกหน่อย ภูมิคุ้มกันแข็งแรงขึ้น ก็อาจจะดีขึ้น"

เมื่อหร่วนเฉินได้ยิน จึงขมวดคิ้วมุ่น ทว่าไม่พูดอะไรอีก

......

อีกด้าน หลังจากร้องเพลงจบ กลุ่มคนต่างก็พากันแยกย้าย

เนื่องจากเพ้ยซานซานดื่มแอลกอฮอล์ในเวลากลางคืน เธอจึงไม่ขับรถ และหร่วนซิงหว่านก็ไปส่งเธอ

บนถนน เพ้ยซานซานพูด "ซิงซิง เดี๋ยวเธอจะไปทำอะไรต่อ?"

"ฉันเหรอ?" เธอนึกสักครู่ "คงจะจัดสตูดิโอให้เรียบร้อย"

อันที่จริงธุระของปีนี้ก็ไหลมาไม่ขาดสาย ก่อนหน้าก็ยุ่งอยู่กับเรื่องการแข่งขัน ปัญหาก็ตามมาอย่างต่อเนื่อง เรื่องในสตูดิโอ เธอก็ไม่ได้ไปจัดการเลย

เพ้ยซานซานพยักหน้า "ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน เธอดูสิ หลังจากผ่านไปไม่กี่เดือน สตูดิโอของเราเริ่มมีชื่อเสียงมาบ้างแล้วในประเทศ อีกอย่างตอนนี้เราก็ยังไม่ได้โปรโมทอะไรเลย หลังจากโฆษณาไปแล้ว ลองเชิญคนดังในอินเทอร์เน็ตมาช่วยเชียร์ขาย มันต้องเจริญรุ่งเรืองแน่!"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "แน่นอนสิ"

"ก็ฉันบอกแล้วไง ถึงไม่ได้แชมป์ มันก็ไม่ได้สำคัญอะไร ที่สองแล้วมันทำไมเหรอ? ยังไงเธอก็เป็นที่หนึ่งในใจของฉันเสมอแหละ! เทพมาก สุดยอด!"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ "นี่เธอกำลังปลอบใจฉันใช่ไหม"

เพ้ยซานซานกะพริบตา "ถูกจับได้เสียแล้ว"

"ไม่เป็นไรน่า ผลลัพธ์ที่ฉันเดาก็ประมาณนี้แหละ ยิ่งไปกว่านั้นการแข่งขันที่เยี่ยมยอดขนาดนี้ สำหรับฉันที่ได้เข้าร่วม มันก็เป็นโอกาสครั้งหนึ่งที่หายากมากแล้ว แล้วฉันก็ยังได้รับอันดับอีก"

เพ้ยซานซานพยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง แสดงถึงความเห็นด้วย สำหรับวิธีพูดของเธอ "ใช่ๆๆ ! เธอพูดถูก! ฉันก็คิดอย่างนี้เหมือนกัน! ถือว่านี่เป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งเถอะ"

สถานที่ร้องเพลงอยู่ไม่ไกลจากที่พักอาศัยของเพ้ยซานซาน ใช้เวลาขับรถประมาณ10นาที ก็มาถึงแล้ว

เพ้ยซานซานดึงประตูรถ "ซิงซิง ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะ เธอขับรถกลับระวังหน่อยละ ถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาหาฉันด้วยนะ"

หร่วนซิงหว่านรีบเปิดปากพูด "ซานซาน"

เมื่อเพ้ยซานซานได้ยินเสียงที่จริงจังของเธอ จึงรีบกลับมานั่ง ก่อนพูดอย่างตึงเครียดว่า "มีอะไร มีอะไร?"

หร่วนซิงหว่านบอกเพ้ยซานซานอีกรอบว่าหลุยส์พูดอะไรกับเธอก่อนหน้านี้ที่ในโรงแรม

ผ่านไปสักพัก เพ้ยซานซานจึงพูดว่า "ไม่นะ ฉันอาจจะดื่มมากไป เธอรอฉันตั้งสติก่อน หลุยส์คนนั้นเขาพูดว่า เขาอยากให้แบรนด์ของเรา ไปแสดงโชว์รอบพิเศษที่อินเตอร์เนชั่นแนลแฟชั่นวีคเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ใช่"

เพ้ยซานซานตบต้นขาฉาดใหญ่ จนตัวเองตื่นเล็กน้อย "นี่เป็นเรื่องที่ดีเลย! เป็นเรื่องที่ดีมาก! เธอตอบรับเขาไปหรือยัง?"

"ยังเลย ฉันกำลังคิดอยู่หน่ะ"

"เรื่องดีขนาดนี้แล้วยังต้องคิดอะไรอีกเล่า ฉันพูดไปแล้วใช่ไหม อันดับอะไรนั่น มันไม่สำคัญสักนิด! ดูสิ ในที่สุดพระเจ้าก็มีตา!"

หร่วนซิงหว่านพูดแสดงความกังวลของตัวเองออกมา "สตูดิโอยังรับออกแบบอยู่ตลอด แล้วถ้าไปแสดงโชว์รอบพิเศษนั่น ต้องมีเครื่องประดับไม่น้อยเลย ฉันกลัวว่าจะดูแลไม่ทั่วถึง"

เพ้ยซานซานสงบลงเล็กน้อย "ก็จริง ถึงจะแยกร่างก็ทำไม่ได้หรอก"

ครุ่นคิดสักพัก เพ้ยซานซานก็พูดออกมาว่า "หรือต่อแต่นี้ไปเราเริ่มไม่รับของสั่งทำแล้วไหม แค่แบรนด์ของตัวเอง ถ้าเป็นอย่างนี้เธอก็จะมีเวลามากขึ้นในการเตรียมตัวสำหรับงานแสดงแฟชั่นวีค"

"ไม่รับของสั่งทำ?"

"ใช่แล้ว เธอลองดูว่าแบบนี้จะได้ไหม ถ้าได้ละก็ พวกเราก็จะทำอย่างนี้แหละ"