สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 384

เกี่ยวกับปัญหานี้ หร่วนซิงหว่านก็ยังไม่ได้คิดมาก่อน แต่คำพูดของเพ้ยซานซานเตือนเธอว่า ความตั้งใจเดิมของสตูดิโอนี้คือการสร้างแบรนด์ของตัวเอง รับทำส่วนตัว เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

ถ้าหากเพราะว่าตอนนี้รับทำส่วนตัวเยอะเกินไป และให้ความสำคัญกับสิ่งนี้ ก็เป็นความให้ความสำคัญผิดเรื่องไปหน่อย

หร่วนซิงหว่านพูด "เธอพูดถูก ฉันจะกลับไปคิดพิจารณาดูหน่อย"

เพ้ยซานซานตบบ่าปลอบใจเธอ "เธอคิดอย่างนี้ก็ดีแล้ว ถ้ายังไงฉันไปก่อนน้า พรุ่งนี้เจอกัน"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า เมื่อเห็นเธอเดินโซเซลงจากรถ จึงพูดขึ้นอีกครั้ง "ให้ฉันไปส่งเธอขึ้นข้างบนไหม?"

"ไม่ต้อง มาส่งถึงข้างล่างแล้ว แค่กดลิฟต์ขึ้นไปก็ได้แล้วจ้า" เพ้ยซานซานปิดประตูรถ ก่อนจะโบกมือไปทางเธอ "เธอรีบกลับเถอะ ถึงแล้วโทรหาฉันนะ"

"โอเค"

หลังจากที่เงาของเพ้ยซานซานหายไปจากสายตาของเธอ หร่วนซิงหว่านจึงดึงสายตากลับมา ก่อนจะขับรถออกไป

เมื่อเพ้ยซานซานมาถึงหน้าประตูลิฟต์ เธอจึงเอื้อมมือไปกดปุ่ม และยืนรอ มองตัวเลขลิฟต์ที่ลงมาทีละชั้น ทีละชั้น ก่อนที่เธอจะค่อยๆรู้สึกว่าตัวเลขที่เปลี่ยนไปนั่นจะเริ่มเบลอ ไม่ชัดเจน

ผ่านไปไม่กี่วินาที เพ้ยซานซานอดไม่ได้ที่จะเรอออกมา

ในขณะนั้น เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังเร่งรีบมาจากทางด้านหลัง เพ้ยซานซานหันกลับไปอย่างไม่รู้ตัว แต่ไม่ทันได้ดูว่าเป็นใคร ทันใดเธอก็ถูกสวมกอดด้วยความอบอุ่นทันที

เพ้ยซานซานตกตะลึง เธอดิ้นรนขัดขืนโดยไม่รู้ตัว พลันเสียงทุ้มต่ำก็ดังมาจากทางด้านหลัง "ยังโกรธอยู่อีกเหรอ?"

เพ้ยซานซาน "......"

นี่เธอเมามาก จนเริ่มเห็นภาพหลอนแล้วเหรอ

เพ้ยซานซานทดลองยื่นมือออกมา ก่อนจะหยิกไปที่เอวของเขา พลันก็ได้ยินเสียงร้องของผู้ชายดังมา

อ้าว ไม่ใช่ภาพหลอนนี่

เธอผลักเขาออกไปอย่างแรง และด่าเขาอย่างเหลือทน "นี่คุณไม่......"

Danielมองมาที่เธอด้วยสายตาที่จริงใจ "ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว ผมสัญญาว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีก"

เพ้ยซานซานไม่รู้ว่าเขาทำบ้าอะไรอยู่ แต่ทันใดนั้นลิฟต์ก็เปิดออกพอดี เธอจึงไม่คิดที่จะยุ่งกับเขาอีกต่อไป เธอเข้าไปในลิฟต์ด้วยใบหน้าถมึงทึง แต่ไม่คิดเลยว่า เมื่อเธอเข้ามา Danielก็ยังตามเธอเข้ามาด้วย

เพ้ยซานซานขมวดคิ้วแน่น แต่เมื่อคิดที่จะด่าเขาต่อ ในลิฟต์ก็มีผู้ชายอีกหนึ่งคนเข้ามาอีก

เธอจำใจต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอกลับไป

Danielที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ ถ้าไม่รั้งสายกระเป๋าของเธอ ก็ดึงมุมเสื้อของเธอ

ทั้งสองดูสนิทสนมกันอย่างมาก

เพ้ยซานซานรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจ จึงนำกระเป๋ามาด้านหน้า และม้วนเสื้อผ้าตัวเองให้แน่นหนา ยืนติดอยู่กับผนังของลิฟต์

ทำท่าทางเหล่านี้เสร็จ เมื่อเธอก็เงยหน้าขึ้น กลับได้สบสายตากับผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น

เมื่อหนุ่มแปลกหน้าเห็นถึงสถานการณ์ เขาก็เลื่อนสายตาออกไปอย่างไม่ใส่ใจ

เพ้ยซานซานขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม แม้เพียงมองตากัน แต่ความรู้สึกน่าขยะแขยงที่มีต่อชายคนนี้ยังมากกว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอเป็นร้อยเท่า

เมื่อลิฟต์มาถึง เพ้ยซานซานก็รีบออกไป

แน่นอนว่า Danielก็ตามออกมา ชายแปลกหน้าคนนั้นก็ตามออกมาด้วยเช่นกัน โดยยืนอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา แสร้งทำเป็นหากุญแจ

มือของเพ้ยซานซานยื่นออกมาอย่างลังเลใจ สองคนนี้ดูท่าจะไม่ใช่คนดีอะไร ถ้าเธอเปิดประตู น่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก

ในตอนที่เธอกำลังลังเลนั้น เสียงของDanielก็ดังขึ้น "ที่รัก นี่ผมตั้งใจมาขอโทษคุณเลยนะ ให้ผมเข้าไปเถอะ นะ?"

เมื่อได้ยินคำว่าที่รัก เพ้ยซานซานก็ขนลุกขนชันขึ้นมา เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาของDaniel ก็เห็นเขาเหล่ตา พยักพเยิดคางมาทางเธออย่างมีนัยยะ

เพ้ยซานซานหันกลับไปดู มองไปยังชายหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล เธอกับDanielจึงรีบเปิดประตู เดินเข้าไปในห้องติดๆกัน

เมื่อเสียงของประตูปิดลงแล้ว ในที่สุดชายหนุ่มแปลกหน้าจึงหยุดการกระทำของตัวเอง และมองไปยังประตูห้องที่ปิดสนิท ก่อนจะเดินเข้าไปหาช้าๆ

ภายในห้อง เมื่อเพ้ยซานซานเข้ามาแล้ว จึงฉวยหยิบไม้เบสบอลที่ซื้อมาไว้เพื่อป้องกันตัวตรงที่เก็บของขึ้นมา ก่อนจะพูดกับDanielว่า "คุณยืนอยู่ตรงนั้นแหละ อย่าขยับ!"

Danielยกสองมือขึ้น เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าตัวเองไม่ได้มีเจตนาร้าย

เพ้ยซานซานยังคงมีท่าทีระแวดระวังภัย "เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วยังคนเมื่อตะกี้......"

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจากอีกด้านของประตู Danielจึงยื่นนิ้วชี้ออกมาแตะที่บนปากบาง แสดงท่าทีต่อเธอว่าอย่าส่งเสียง

เพ้ยซานซานมองไปทางประตู ก่อนจะหยิบรองเท้าที่อยู่ข้างๆ ขวางตรงไปที่ประตู

ไม่คาดคิดว่าเธอจะกระทำการอย่างนี้ Danielกระกดลิ้นชนเพดาน และหันกายไปทันที

เสียงรองเท้ากระแทกประตูดังปัง จนคนข้างนอกตกใจ รีบถอนหูของตัวเองออกมาจากประตู

เพ้ยซานซานเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น แต่กลับยังคงไม่ปล่อยไม้เบสบอลในมือลง

เธอพูดด้วยสีหน้าเย็นชา ที่หน้าห้องครัวว่า "ตอนนี้คุณพูดได้แล้ว"

Danielพูด "OK ผมขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณก่อนหน้า คนคนนั้นเดินสะกดรอยตามผมมาจนสุดทาง ผมไม่รู้จะทำยังไง ก็เลย......"

"เขาสะกดรอยตามคุณ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน? ทำไมคุณต้องลากฉันเข้ามาเกี่ยวด้วย?"

Danielยิ้ม "พวกเขาคงกำลังสืบอยู่ ว่าทำไมผมถึงเปิดร้านข้างสตูดิโอของพวกคุณ"

เพ้ยซานซานก็นึกสงสัยตาม "ทำไม"

"ผม......" Danielมองไปยังเธอ "เหตุผลอะไรก่อนหน้าไม่สำคัญ คราวหลังต้องขอรบกวนคุณ ช่วยผมแสดงละครตบตาหน่อยสิ"

เพ้ยซานซานพูดออกไปอย่างไม่คิดเลยว่า "ฉันขอปฏิเสธ"

Danielพูดอย่างใจเย็น "บางเรื่องอาจจะซับซ้อน ผมเองก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดกับคุณยังไง แต่มองจากสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว สถานการณ์ของคุณหร่วนค่อนข้างจะอันตราย"

เพ้ยซานซานไม่เข้าใจไปชั่วขณะ ว่าทำไมเรื่องของเขา จู่ๆถึงต้องมาพันพันกับหร่วนซิงหว่านด้วย

เมื่อเห็นสีหน้าแสดงถึงความไม่เข้าใจของเธอ Danielจึงพูดอธิบายอย่างใจเย็นว่า "ในสตูโอของพวกคุณมีแค่คุณกับคุณหร่วนเพียงสองคน ผมก็ต้องไปหาใครสักคน ไม่คนใดก็คนหนึ่งในนั้น"

เพ้ยซานซานพูดกระซิบ "ในร้านมีพวกน้องสาวมากมายเสียขนาดนั้น"

Daniel "......"

เขาสงบสติอารมณ์ ก่อนจะพูดต่อ "ผมจริงจัง"

เพ้ยซานซานจัดการความคิดของตัวเองนิดหน่อย "หรือพูดอีกอย่างว่า ก่อนหน้าที่คุณเปิดร้านข้างงสตูดิโอของเรา คุณทำไปเพราะซิงซิง"

Danielพยักหน้า ยอมรับ

"ทำไมละ? คุณก็รู้ดีว่าเธอ......"

"ผมบอกคุณได้เพียงว่า เพราะว่าเรามีศัตรูคนเดียวกัน ที่ผมทำลงไปอย่างนั้นก็เพื่อปกป้องคุณหร่วน ไม่มีความคิดอื่นแน่นอน"

เพ้ยซานซานวางไม้เบสบอลลงช้าๆ และทุ่มลงที่พื้น "แล้วตอนนี้คุณหมายความว่าอะไร?"

Danielเผยรอยยิ้มออกมา "พวกเรามาคบกันเถอะ"

สีหน้าของเพ้ยซานซานแข็งค้าง ก่อนจะรีบหยิบไม้เบสบอลขึ้นมาอีก

Danielรีบอธิบาย "ผมหมายความว่า คุณเล่นละครตบตากับผม รอให้พวกเขาเชื่อ ว่าผมไปที่นั่นเพราะคุณก็โอเคแล้ว แบบนี้แล้วจะไม่ก่อให้เกิดอันตรายอะไรกับคุณหร่วน รอให้ละครเรื่องนี้จบลง ผมสัญญา ว่าผมจะไม่มีรบกวนคุณอีก จะไปจากคุณให้ไกลที่สุด"