สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 385

เพ้ยซานซานนั่งคิดอยู่บนโซฟาอยู่นาน ด้วยดวงตาจะปิดอยู่รอมร่อ ไม่ขยับเขยื้อนร่างกาย

Danielที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ พักหนึ่งเขาก็นึกว่าเธอหลับอยู่หรือเปล่า

เขาพูดอย่างลองหยั่งเชิงว่า "หรือไม่......คุณวางของที่อยู่ในมือลงก่อนไหมครับ มันค่อนข้างน่ากลัว"

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เพ้ยซานซานกลับกอดไม้เบสบอลไว้แน่นกว่าเดิม

Danielกระแอมไอ ก่อนจะก้าวถอยหลังไปอีก

ผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดเพ้ยซานซานก็พูดออกมาว่า "ที่คุณพูดว่า มีศัตรูคนเดียวกัน นั่นหมายถึงหลินจื้อหย่วนหรือเปล่า?"

Danielพยักหน้า

เพย้ซานซานถาม "ถ้าอย่างนั้นคุณกับหลินจืออี้......"

Danielพูดอย่างสงบ "ก็แค่เล่นสนุกกันครั้งคราว ผมเข้าหาเธอเพราะมีจุดประสงค์ เธอรู้หมดทุกอย่าง แต่กลับใช้ผมให้เป็นประโยชน์ด้วย"

ผ่านไปสักพัก เพ้ยซานซานก็พูดอีก "เล่นสนุกกันครั้งคราว......ก็เหมือนกับตอนนี้เหรอ?"

"เอ่อ ไม่ ไม่ใช่" Danielพูด "พวกเราทำเพื่อคุณธรรม เพื่อความดี มันไม่เหมือนกัน"

เพ้ยซานซาน "อ๋อ"

หลังจากรออีกไม่กี่นาที Danielก็ถาม "คุณคิดว่ายังไงบ้าง?"

เพ้ยซานซานพูด "คุณแน่ใจนะ ขอเพียงแค่ฉันตกลงเล่นละครกับคุณ พวกเขาจะไม่ทำร้ายซิงซิงใช่ไหม"

"อย่างน้อยพวกเขาก็หาเหตุผลที่จะแบล็กเมล์เธอจากผมไม่ได้ ถ้าหากพวกเขาลงมือจากทางอื่น ผมก็จะหาวิธีให้ได้"

เพ้ยซานซานขมวดคิ้ว "คุณ......เป็นใครกันแน่? ไม่สิ ควรพูดว่า คุณมาที่นี่เพื่อจุดประสงค์อะไรกันแน่?"

Danielยิ้มก่อนจะพูด "รอให้ละครเรื่องนี้จบลง ผมจะบอกคุณแน่นอน"

......

เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับมาถึงตระกูลหลิน ก็พบกับความรู้สึกอึดอัดแทรกซึมผ่านไปทั่วทั้งตระกูลหลิน คนรับใช้ทุกคนต่างก็ปฏิบัติกับเธอราวกับไม่ชอบใจในตัวเธอ เหมือนกับวันแรกอย่างไรก็อย่างนั้น

เมื่อมาถึงห้องรับแขก ก็มีคนรับใช้คนหนึ่งมาถาม "คุณหร่วน คุณท่านเรียกให้ไปพบที่ห้องทำงานเมื่อคุณกลับมาค่ะ"

พูดจบ ก็ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านได้ตอบอะไรกลับไป ก็รีบจรลีหนีไปเสียแล้ว

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่ที่เดิมไม่กี่วินาที ก่อนจะเดินไปยังห้องทำงานของหลินจื้อหย่วน

เธอเคาะประตู ก่อนจะพูดอย่างสงบ "ประธานหลินมีธุระอะไรหรือคะ"

หลินจื้อหย่วนเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร "นั่งลงสิ"

หร่วนซิงหว่านเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงหน้าเขา

หลินจื้อหย่วนผลักเอกสารมาตรงหน้าของหร่วนซิงหว่าน เมื่อหร่วนซิงหว่านเหลือบมองลงไป ก็เห็นเป็นเอกสารฟ้องร้อง ฟ้องร้องหลินจืออี้

เธอหัวเราะ "นี่คือ......"

หลินจื้อหย่วนไม่ได้ตอบ เพียงแค่พูด "ฉันรู้ว่าเป็นเพราะเรื่องของโจวฉือเซิน เธอกับจืออี้จึงมีปัญหากันมาโดยตลอด แต่ไม่ว่าจะพูดยังไง นี่ก็เป็นเรื่องภายในของตระกูลหลิน ไม่จำเป็นต้องเอาเรื่องนี้ไปป่าวประกาศให้มันใหญ่โต"

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันไม่เข้าใจความหมายที่ประธานหลินพูดค่ะ คนที่ฟ้องร้องไม่ใช่ฉัน และไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน"

"แต่ต้นตอปัญหาของเรื่องนี้ ก็เพราะเธอ เมื่อถึงเวลานั้น เพียงแค่เธอออกมาชี้แจงถึงข้อประณามและคำกล่าวหาเหล่านี้ว่าไม่เป็นความจริง อย่างนั้นแล้วเอกสารฟ้องร้องนี่ ก็จะไม่มีผลอะไรใหญ่มากนัก"

หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจความหมายของเขา ที่จริงแล้วถ้าเผชิญหน้ากับคนอย่างหยางกุ้ยเฟิน หลินจื้อหย่วนไม่ต้องเสียแรงมากก็จัดการได้แล้ว แต่เรื่องนี้กลับทำให้เธอเข้าไปพัวพันด้วย

หลินจื้อหย่วนก็รู้ดีว่ามีอีกกี่สายตาที่จ้องมองมาทางเขาและหร่วนซิงหว่านจากทางด้านหลัง ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าเสี่ยง และให้เธอออกหน้า เพื่อไปปฏิเสธคำพูดของหยางกุ้ยเฟินในคำฟ้อง

และเมื่อเธอปฏิเสธ ก็หมายความว่าสิ่งที่หยางกุ้ยเฟินพูดนั้นไม่เป็นความจริง หลินจื้อหย่วนแค่วางแผนนิดหน่อย ก็สามารถเปลี่ยนให้หลินกุ้ยเฟินกลายเป็นผู้กระทำ เป็นคนเรียกค่าไถ่

สิ่งที่เขาคิดมันค่อนข้างจะสวยงาม

หร่วนซิงหว่านพูด "ก่อนหน้าฉันก็เคยถามประธานหลิน ว่าสิ่งที่คุณหลินทำทั้งหมด ในสายตาของคุณนั้น สามารถเปิดเผยต่อสาธารณะได้หรือไม่ ฉันยังคิดอยู่เสมอว่า ในเหตุการณ์นี้ ฉันเป็นเหยื่อ และฉันไม่เคยได้รับคำขอโทษตามที่ฉันสมควรจะได้รับ ทำไมฉันต้องเข้าไปยุ่งด้วย"

หลินจื้อหย่วนพูด "สิ่งที่เธอพูดมา พวกเราสามารถแก้ไขเป็นการส่วนตัวกันได้ ในเมื่อตอนนี้เธอเป็นสมาชิกคนหนึ่งในตระกูลหลิน เธอก็ต้องมีหน้าที่ปกป้องชื่อเสียงหน้าตาของตระกูลหลิน"

"ประธานหลินพูดเกินไปแล้วค่ะ ถึงแม้ว่าฉันจะอยู่ในตระกูลหลิน แต่ฉันไม่เคยได้รับเงินเดือนหรือสวัสดิการอะไรเลย แล้วจะให้ฉันรับผิดชอบอะไรกันคะ"

เมื่อเห็นว่าจะใช้ไม้อ่อนหรือไม้แข็ง ต่างก็จัดการกับเธอไม่ได้แล้ว หลินจื้อหย่วนหรี่ตาลง ด้วยสีหน้าที่ค่อยๆอึมครึม

ท้ายสุด หลินจื้อหย่วนพูด "พูดเงื่อนไขของเธอออกมา"

เมื่อได้ยิน หร่วนซิงหว่านจึงหัวเราะ "ประธานหลินนี่ช่างเด็ดเดี่ยวเสียจริงนะคะ"

หร่วนซิงหว่านหยิบสมุดโอนสิทธิผู้ถือหุ้นที่เธอถือพกติดตัวเอาไว้ออกมา ก่อนจะวางไว้ข้างหน้าของหลินจื้อหย่วน

เมื่อหลืนจื้อหย่วนเห็น จึงพูดว่า "ฉันเคยรับปากสิ่งนี้ไว้กับเธอ ถ้านี่เป็นเงื่อนไขแลกเปลี่ยนของเธอละก็ ฉันจะเซ็นชื่อเดี๋ยวนี้เลย"

"ไม่ค่ะ" หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันอยากจะบอกประธานหลิน ว่าแทนที่จะรับหุ้นของหลินซื่อ ฉันเอาของที่จับต้องได้ไม่ดีกว่าหรือ"

หลืนจื้อหย่วนขมวดคิ้ว ลางสังหรณ์ไม่ดีผุดขึ้นในใจ "เธอต้องการอะไร"

หร่วนซิงหว่านพูดบางสิ่ง "ฉันต้องการที่ดินเหล่านี้"

หลินจื้อหย่วนพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด "ไม่ได้!"

ที่ดินเหล่านี้ ต่างก็เป็นอู่เงินอู่ทอง ยิ่งไปกว่านั้นยังรวมถึงโครงการที่กำลังพัฒนาของหลินซื่อด้วย ถ้าหากเอาที่ดินมอบให้กับหร่วนซิงหว่านไป นั่นก็หมายความว่าเธอมีสิทธิ์เสียงและอำนาจในการควบคุมที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

หร่วนซิงหว่านยิ้มหวาน และพูด "ประธานหลินจะไม่เห็นด้วยก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็แค่แสดงให้เห็นว่าฉันต้องการอะไรแค่นั้น ฉันคำนวณไว้แล้ว ว่าที่ดินเหล่านี้ เป็นเพียงหนึ่งในสามของทรัพย์สินหลินซื่อ ฉันคิดว่านี่คือสิ่งที่ฉันสมควรได้รับค่ะ"

"พูดอวดดีเหลือเกิน ถ้าหากฉันให้เธอ ลำพังแค่เธอคนเดียว ก็คงบริหารด้วยวิธีที่ถูกต้องไม่ได้แน่ หากเป็นแบบนี้ต่อไป หลินซื่อก็คงต้องย่อยยับภายในมือเธอ!"

"ประธานหลินสบายใจได้ ฉันเองก็รู้ค่ะว่าตัวเองไม่มีหัวทางด้านธุรกิจเลย เพราะฉะนั้นสิ่งที่ฉันต้องการก็แค่ที่ดิน และฉันจะไม่สอดมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับโครงการอะไรของบริษัทเลย ฉันเพียงต้องการแค่เงินค่ะ"

สีหน้าของหลินจื้อหย่วนหนักอึ้ง เขานั่งอยู่ที่นั่นโดยไร้คำพูด

เงื่อนไขของหร่วนซิงหว่าน แน่นอนว่าถ้าขายหุ้น หากเป็นแค่หุ้นส่วน เขาก็ยังมีวิธีควบคุมเธอได้ ทว่าที่ดินนั่นเป็นของจริง เมื่อโอนให้เธอ ก็จะกลายเป็นชื่อของเธอ เมื่อถึงตอนนั้นถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นกับตระกูลหลิน อยากจะขายที่ดินนี้หรือมีปัญหาอะไรที่เกี่ยวข้องกับโครงการ ก็จำเป็นต้องให้เธอเซ็นชื่อถึงจะได้

หลินจื้อหย่วนจะรับปากเธอได้อย่างไร

หร่วนซิงหว่านไม่เร่งรีบ เธอพูดอย่างใจเย็น "ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว ฉันก็จะไม่รบกวนประธานหลินแล้วค่ะ คุณก็ค่อยๆคิดพิจารณาแล้วกัน ไม่ต้องรีบ"

คนที่ต้องรีบ คือคนที่กำลังถูกดำเนินคดีต่างหาก

หลังจากหร่วนซิงหว่านพูดจบ เธอก็ยันกายลุกออกไปจากห้องทำงาน

หลินจื้อหย่วนมองไปยังสมุดโอนสิทธิผู้ถือหุ้นตรงหน้า ด้วยสีหน้าที่แย่

เมื่อหร่วนซิงหว่านมาถึงหน้าประตูห้อง และกำลังจะเข้าไป เสียงของหลินจืออี้ก็ดังมาจากข้างหลัง

หร่วนซิงหว่านหันกลับไป "คุณหลินมีธุระอะไรคะ?"

หลินจืออี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เธอเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ใช่ไหม"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหร่วนซิงหว่านก็เผยรอยยิ้ม "ถ้าสิ่งที่คุณหลินคิด มันทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นละก็ อย่างนั้นฉันก็ไม่มีข้อคิดเห็นค่ะ แต่......"

"แต่อะไร?"