สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 44

บทที่ 44 บอกใบ้เขากี่ครั้งแล้ว

“Ruan ท่านนี้คือโจวจู้นเหนียน คุณโจว”

หลังการแนะนำอย่างเรียบง่าย หลินซือยังมือธุระอื่นอีกจึงออกไป”

โจวจู้นเหนียนนั่งอยู่บนรถเข็น รอยยิ้มใจดีและอ่อนโยน “ซิงหว่าน ที่แท้เธอก็เป็นนักออกแบบผู้โด่งดังของเซิ่งกวาง”

“พี่......”ใหญ่

หร่วนซิงหว่านชะงัก “คุณโจว”

โจวจู้นเหนียนพูด “ไม่ต้องสุภาพกับฉันขนาดนั้น ทำเหมือนฉือเซินนั้นแหละ เรียกฉันว่าพี่ใหญ่ก็พอ”

“ทำไม่ได้เหรอก ฉันกับโจวฉือเซินหย่ากันแล้ว”

โจวจู้นเหนียนยิ้ม “ก็ใช่ แต่มันก็แค่คำเรียกเท่านั้น ฉันโตกว่าเธอ เธอเรียกฉันว่าพี่ใหญ่ก็ไม่ผิดอะไร”

หร่วนซิงหว่านเม้มมุมปากเล็กน้อย ไม่ได้พูดคุยเรื่องการเรียกขานต่อ “คุณโจวต้องการจะสั่งทำเครื่องประดับแบบไหนคะ?”

“เกือบจะลืมเรื่องนี้ไปเลย” โจวจู้นเหนียนหยิบกระดาษสองสามแผ่นออกมาจากกระเป๋าเอกสารที่เขาถือติดตัวมาวางลงบนโต๊ะ “สัปดาห์หน้าเป็นวันเกิดของแม่ฉัน ฉันอยากสั่งทำสร้อยคอให้แม่ เดิมทีฉันวางแผนไว้ว่าจะออกแบบเอง แต่เธอก็เห็นแล้ว มีแต่ของกระจอกๆที่ใช้ไม่ได้ทั้งนั้น”

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่ารอยยิ้มบนหน้าจะรักษาไว้ไม่ได้อีกครั้ง

แม่ของโจวจู้นเหนียน ก็คือแม่ของโจวฉือเซินไม่ใช่เหรอ

ผู้หญิงที่เฉยชาสง่างาม ทั้งตัวบนล่างแผ่ออร่าที่สูงส่ง ปฏิเสธผู้คนให้อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์

โจวจู้นเหนียนเห็นสีหน้าเธอมีความผิดปกติ ก็กล่าวขอโทษ “นี่มันทำให้เธอลำบากหรือเปล่า ฉันได้ยินมาจากเพื่อนของฉันว่านักออกแบบที่เซิ่งกวางพึ่งเซ็นสัญญามีความสามารถเฉียบแหลมมาก ก็เลยอุ้มท่าทีที่อยากจะลองมาที่นี่ดู ถ้าเกิดบีบบังคับเกินไป งั้นก็ช่างมันเถอะ......”

ในตอนที่พูดประโยคสุดท้าย ในคำพูดของโจวจู้นเหนียนมีความเสียดายอย่างชัดเจน

หร่วนซิงหว่านหยุดชะงักไปสองวินาทีถึงพูดขึ้น “ไม่บีบบังคับ คุณโจวอยากได้สไตล์ไหนคะ”

ตัวเธอเองพูดเองกับปากว่าหย่าร้างกับโจวฉือเซินแล้ว ตอนนี้ถ้าปฏิเสธไปเพราะแบบนี้ ก็เหมือนว่าเธอยังอาลัยอาวรณ์อยู่

อีกอย่างนี่คืองาน เธอไม่ควรเอาความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาปะปน

โจวจู้นเหนียนบอกหร่วนซิงหว่านถึงสไตล์ที่ตนต้องการ แล้วก็พูดอีก “สัปดาห์หน้าก็เป็นวันเกิดของแม่ฉันแล้ว ดังนั้นอาจจะออกแบบร่างมาภายในสามวัน ผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปต้องทำออกมาก่อนวันเกิด เวลาเร่งรัดไปไหม? ต้องโทษฉันที่ก่อนหน้านี้ทำให้เสียเวลาไปมาก ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองไม่มีความสามารถนั้น แล้วยังจะลองดูอีก”

“ในมือฉันตอนนี้ไม่มีงานอย่างอื่น เวลาสามวันทำทันค่ะ ไว้รอภาพออกแบบออกมาแล้ว ฉันจะให้บรรณาธิการหลินติดต่อคุณโจว”

“อันที่จริงฉันกับบรรณาธิการหลินก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกัน ถ้าเกิดสะดวก พวกเราทิ้งช่องทางการติดต่อไว้เถอะ”

หร่วนซิงหว่านพูด “โอเคค่ะ”

นี่คืองาน คำขอที่สมเหตุสมผลของลูกค้า

หลังจากแอดวีแชท หร่วนซิงหว่านก็เก็บกระดาษบนโต๊ะใส่กระเป๋าเอกสารส่งให้โจวจู้นเหนียน พูดอย่างสบายๆหนึ่งประโยค “งั้นฉันไปส่งคุณโจวแล้วกัน”

“รบกวนแล้ว”

ออกมาจากเซิ่งกวาง คนขับรถของโจวจู้นเหนียนก็เข้ามาต้อนรับ รับที่จับรถเข็นจากมือหร่วนซิงหว่านไป

โจวจู้นเหนียนพูด “ส่งถึงตรงนี้แหละ ไม่ทำให้งานเธอเสียเวลาแล้ว”

หร่วนซิงหว่านยิ้ม “ไว้เจอกันค่ะคุณโจว”

ในตอนที่ขึ้นลิฟต์หร่วนซิงหว่านคิด อันที่จริงถ้าจะบอกว่าคนในตระกูลโจวมีใครที่ใจดีกับเธอไหม งั้นก็มีแค่โจวจู้นเหนียนแล้ว

สองสามปีก่อนที่งานเลี้ยงนั่น ในตอนที่เธอถูกคนเรียกใช้ มองด้วยสายตาเย็นชาเยาะเย้ยไม่หยุด มีแค่โจวจู้นเหนียนส่งน้ำให้เธอหนึ่งแก้ว พูดด้วยเสียงอบอุ่น “พักผ่อนเสียหน่อยเถอะ สิ่งที่พวกเธอพูดเธออย่าเก็บมาใส่ใจ ตราบใดที่ฉือเซินยอมรับว่าเธอเป็นภรรยาของเขา คนอื่นพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์”

หร่วนซิงหว่านพูดเงียบๆในใจ “คนที่ไม่ยอมรับมากที่สุดก็คือเขา”

เธอกอดแก้วไว้ พูดขอบคุณเขาเสียงเบา

หลังจากนั้น ตอนที่โจวอานอานเข้ามายั่วยุให้เธออับอาย ก็เป็นโจวจู้นเหนียนช่วยเธอหลุดจากวงล้อม

ในตอนนั้นหร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจอย่างมาก ทั้งๆที่เป็นพี่น้องกัน ทำไมนิสัยต่างกันขนาดนี้

ถ้าโจวฉือเซินมีความอ่อนโยนสักหนึ่งในสิบของโจวจู้นเหนียน งั้นเธอก็สามารถตื่นจากความฝันด้วยรอยยิ้มได้