สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 524

โชคดีที่อาหารเดลิเวอรี่ที่หร่วนซิงหว่านสั่งมีแต่อาหารอ่อนๆ หลังจากทานเสร็จ เธอก็ไปเอายาให้โจวฉือเซิน แล้วรินน้ำอุ่นวางตรงหน้าเขา "กินยาก่อน ถ้าคืนนี้ไข้ยังไม่ลด พรุ่งนี้ไปโรงพยาบาลดู"

โจวฉือเซินโยนยาเข้าปาก หยิบแก้วน้ำขึ้นมาเงยหน้าดื่ม ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง

เขาพูดขึ้น "ไม่เป็นไร พักผ่อนสองวันก็หายแล้ว"

หร่วนซิงหว่านรู้ หลายวันนี้ที่อยู่ลอนดอนเขาต้องไม่ค่อยได้พักผ่อนแน่นอน แถมนั่งเฮลิคอปเตอร์ข้ามคืนกลับมาอีก

ถึงจะเป็นคนเหล็กก็ทนไม่ไหวหรอก

เธอพูดขึ้น "คุณไปพักผ่อนเถอะ ฉันจะไปอาบน้ำ"

โจวฉือเซินจับข้อมือเธอเอาไว้ แล้วเลิกคิ้ว "ด้วยกัน?"

หร่วนซิงหว่าน: "......"

เธอตีมือเขาออก "เป็นหวัดแล้ว จริงจังหน่อยได้ไหม"

ขณะที่พูด หร่วนซิงหว่านก็หยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไปทันที

โจวฉือเซินเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ดูท่าทางอาบน้ำก่อนกลับมา

อีกอย่าง เขาเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย หลังจากนั่งเฮลิคอปเตอร์มาอย่างยาวนาน จะนอนอยู่บนเตียงได้อย่างไร

อาบน้ำเสร็จ หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าความเหนื่อยล้าสองวันนี้ก็หายไปเยอะมากเช่นกัน

เมื่อเธอออกไป โจวฉือเซินกำลังยืนคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง

หร่วนซิงหว่านไม่ได้รบกวนเขา กลับไปที่ห้องนอน

โจวฉือเซินคุยโทรศัพท์ครั้งนี้ครึ่งชั่วโมงเต็ม

เห็นเขาเข้ามา หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้น "เกิดอะไรขึ้นอีกเหรอ"

"เปล่า เรื่องเล็กๆ ไม่สำคัญ" โจวฉือเซินเดินไปนอนข้างเธอ ปิดฟัง ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วพูดเสียงทุ้ม "นอนกันเถอะ"

หลับไปตลอดบ่าย ตอนนี้หร่วนซิงหว่านไม่ง่วงนอน

เธอหลับตา ยิ่งนอนก็ยิ่งตื่น

หลังจากเธอพลิกตัวซ้ายขวาอยู่หลายที โจวฉือเซินก็พูดขึ้น "นอนไม่หลับเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูดเสียงเบา "ทำให้คุณตื่นหรือเปล่า? ฉันออกไปดีกว่า......"

เธอตั้งใจจะลุกขึ้น โจวฉือเซินก็โอบเอวเธอไว้ "ไม่ต้อง ฉันก็นอนไม่หลับเหมือนกัน"

ไม่รอให้เขาพูดคำหลังออกมา หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้น "นอนไม่หลับก็หลับตา พักผ่อนให้เต็มที่ อย่าไปคิดเรื่องไร้สาระพวกนั้นเลย"

โจวฉือเซิน: "......"

เขาหัวเราะเสียงทุ้ม ริมฝีปากบางแนบหูเธอ "ฉันคิดอะไรเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านไม่พูด ไม่สนใจเขา

ฝ่ามือใหญ่โจวฉือเซินลอดเข้าไปเอวเธอ น้ำเสียงแหบพร่า "พูดให้รู้เรื่อง ฉันคิดอะไรเหรอ หืม?"

หร่วนซิงหว่านจับมือเขา "ยังไง......ยังไงคุณก็อย่าคิดอะไรทั้งนั้น หลับตาเยอะๆ เดี๋ยวก็หลับแล้ว"

ผ่านไปไม่กี่วินาที ในความมืดมิดก็มีเสียงโจวฉือเซินดังขึ้น "หร่วนซิงหว่าน"

"ทำไม?"

"ไม่เจอฉัน คุณกลัวไหมว่าต่อไปจะไม่ได้เจอฉัน"

หร่วนซิงหว่านนึกถึงสิ่งที่พูดใต้ตึกหลินซื่อก่อนหน้านี้ หน้าแดงอย่างอดไม่ได้ เสียงก็ติดอ่าง "ทำไมคุณ......จู่ๆ ก็พูดเรื่องนี้"

โจวฉือเซินพูด "ไม่มีอะไร แค่อยากแน่ใจอีกครั้ง"

"ตอนบ่ายก็พูดไปแล้วไม่ใช่เหรอ"

"อยากได้ยินคุณพูดอีกครั้ง"

หร่วนซิงหว่าน: "......"

เธอพูดเสียงเบาอย่างอดไม่ได้ "คุณป่วยแล้วทำไมไร้เหตุผลแบบนี้?"

โจวฉือเซิน "ไร้เหตุผล?"

"ไม่มีอะไรๆ ก็คือ......" หร่วนซิงหว่านพูดอย่างจริงจัง "ต่อไปคุณอย่าไปสถานที่อันตรายอีก ฉันเป็นห่วง"

โจวฉือเซินกอดเธอ ตอบอืม หลังจากปูเรื่องไปแล้ว ก็เริ่มพูดต่อ "คราวนี้ฉันถือว่ารอดจากความตาย คุณควรให้รางวัลฉันหน่อยไหม?"

หร่วนซิงหว่าน: "?"

นี่พูดไร้สาระอะไร

เสียงโจวฉือเซินดังขึ้นต่อ "เช่น ถ้าฉันทำให้คุณไม่พอใจ ทำให้คุณโกรธ คุณจะยกโทษให้ฉันทันที"

"ก็ต้องแยกสถานการณ์ด้วย"

"มีสถานการณ์อะไรบ้าง?"