ในตอนกลางคืน ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังหลับอย่างสะลึมสะลือ จู่ๆ โทรศัพท์มือถือบนหัวเตียงก็ปรากฏเสียงดังขึ้น
เธอหลับตาแล้วยื่นมือออกไปคว้ามัน แต่กลับถูกมือของโจวฉือเซินเอื้อมมาจับเอาไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าว่า "ช่างมัน นอนเถอะ"
หร่วนซิงหว่านพูดว่า "อย่าสิคะคุณ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะ"
เมื่อพูดจบ เธอก็ผละออกจากอ้อมแขนของเขาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พบว่าเป็นสายของเพ้ยซานซาน เธอจึงหันหลังกลับไปมองดูโจวฉือเซินที่กำลังนอนหลับสนิท แล้วเดินออกไปจากห้องนอนก่อนจะรับสายพูดขึ้นเบาๆ ว่า "ซานซาน มีอะไรเหรอ?"
อีกฝ่ายหนึ่งของสาย น้ำเสียงของเพ้ยซานซานดูสั่นคลอนเล็กน้อย "ซิงซิง ฉัน......ฉันมีเลือดออก ผลตรวจก่อนหน้านี้ไม่ตรงหรือเปล่า? ประจำเดือนฉันมาช้าเหรอ?"
เมื่อได้ยินดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็ตื่นขึ้นทันใด เธอรีบตอบว่า "อาจจะเป็นสัญญาณเตือนของการแท้งลูก เธออย่าขยับนะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!"
"ฉัน......ฉันจะรออยู่ที่บ้านนะ"
"อืม ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นอะไรหรอก"
หลังจากวางสายลง หร่วนซิงหว่านก็กลับไปที่ห้อง เธอไม่ทันที่จะเปลี่ยนชุดด้วยซ้ำ เพียงใส่เสื้อชั้นในแล้วหยิบเสื้อคลุมเตรียมตัวเดินออกไป
ขณะที่เธอหันหลังกลับ น้ำเสียงของโจวฉือเซินก็ดังขึ้นอีกครั้งว่า "ดึกดื่นแบบนี้คุณแต่งตัวอย่างนั้นจะไปไหน?"
"เกิดเรื่องขึ้นกับซานซานค่ะ ฉันจะส่งเธอไปโรงพยาบาล คุณนอนต่อไปเถอะ......"
น้ำเสียงของหร่วนซิงหว่านยังไม่ทันพูดจบ โจวฉือเซินก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า "เปลี่ยนชุด เดี๋ยวผมไปส่ง"
"แต่ว่า......"
"ถ้าคุณจะพูดให้น้อยลงกว่านี้หน่อย ผมว่าตอนนี้คงเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว"
หร่วนซิงหว่านคิดได้ดังนั้นก็รู้สึกว่าเป็นความจริง เธอจึงไม่ได้พูดอะไรออกไปอีกแล้วเดินไป หยิบเสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัว
เธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ โจวฉือเซินก็เดินเข้ามาพูดว่า "เดี๋ยวผมไปขับรถมารอคุณที่ข้างล่างนะ"
"ค่ะ"
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว หร่วนซิงหว่านก็รีบลงไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อตอนที่เธอเดินมาถึงปากทางของคอนโด โจวฉือเซินก็ได้จอดรถรอเธออยู่ที่นั่นแล้ว
เนื่องจากตอนกลางคืนจึงมีรถไม่มาก ประมาณยี่สิบนาทีก็เดินทางมาหยุดอยู่ที่ด้านล่างใต้อาคารที่พักของเพ้ยซานซาน
หร่วนซิงหว่านรีบปลดเข็มขัดนิรภัยออก "ฉันจะไปหาซานซาน คุณรออยู่ที่นี่นะ"
โจวฉือเซินตอบรับในลำคอเบาๆ ด้วยน้ำเสียงดูเกียจคร้าน
เมื่อเข้าไปถึงห้องของเพ้ยซานซาน หร่วนซิงหว่านเห็นสีหน้าเธอขาวซีดก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา "ซานซาน เป็นยังไงบ้าง เดินไหวมั้ย?"
เพ้ยซานซานพยักหน้า "ฉันเดินไหว"
หร่วนซิงหว่านเข้าไปพยุงเธอแล้วพูดว่า "ไปกันเถอะ โจวฉือเซินรออยู่ข้างล่าง"
เพ้ยซานซาน "......"
เมื่อเห็นว่าเธอหยุดชะงักลง หร่วนซิงหว่านจึงถามว่า "เป็นอะไร?"
"จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าไม่ได้ร้ายแรงอะไรนัก ดูเหมือนจะเป็นประจำเดือนมามากกว่า เมื่อสักครู่ฉันได้ใส่ผ้าอนามัยไว้แล้ว"
หร่วนซิงหว่านตอบกลับอย่างโมโหว่า "เธอคิดอะไรอยู่กัน?"
เพ้ยซานซานยิ้มขึ้นด้วยใบหน้าอันอ่อนแรง "ฉันรู้สึกว่าดึกดื่นป่านนี้หากจะรบกวนประธานโจวก็คงไม่ดี น่ากลัวจะตายไป"
"ไปได้แล้ว"
ระหว่างทางไปโรงพยาบาล เพ้ยซานซานนั่งพิงไปที่บ่าของหร่วนซิงหว่านตลอดเวลา เธอรู้สึกหดหู่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะร่างกายไม่สบายหรืออารมณ์ข้างในกันแน่
หลังจากมาถึงโรงพยาบาลแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ได้พาเพ้ยซานซานตรงไปยังห้องฉุกเฉินทันที
เมื่อส่งเธอเข้าไปในห้องตรวจเรียบร้อย ในที่สุดหร่วนซิงหว่านก็ได้ถอนหายใจออกมาแต่ยังคงขมวดคิ้วเข้าหากันไม่คลาย
โจวฉือเซินขยี้ศีรษะของเธอ "วางใจเถอะนะ ไม่เป็นไรหรอก"
หร่วนซิงหว่านพยักหน้าแล้วจับมือเขาเอาไว้ "เดี๋ยวฉันอยู่เฝ้าเธอที่นี่คนเดียวก็พอค่ะ คุณกลับไปนอนเถอะ พรุ่งนี้คุณยังต้องทำงานอีกนะ"
ช่วงนี้เดิมทีโจวฉือเซินก็งานค่อนข้างยุ่งแทบไม่มีเวลานอนเลยด้วยซ้ำ ถ้ายังมาวุ่นวายกับเรื่องเหล่านี้อีกก็คงจะมีเวลานอนน้อยเข้าไปใหญ่
หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะพูดจบ ที่ระเบียงทางเดินก็มีใครบางคนเดินเข้ามา
Danielยืนหอบอยู่ต่อหน้าพวกเขาทั้งสองแล้วเอ่ยถามว่า "ซานซานเป็นยังไงบ้าง?"
เมื่อเห็นเขา หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกแปลกใจก่อนจะหันไปมองทางโจวฉือเซิน ซึ่งโจวฉือเซินพูดขึ้นเบาๆ ว่า "ผมให้เข้ามาเอง"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว
เอาอีกแล้ว รวบรัดตัดจบในสามบทสุดท้าย ตัดทิ้งดื้อๆ ไม่เล่าว่าพี่กับพ่อพระเอกเป็นยังไง และตระกูลของหนิงหนิงเป็นไงกัน น้าชั่วของหนิงหนิงตายจริงไหม...