สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 564

ท่านใหญ่โจวใช้มือทั้งสองค้ำไม้เท้าไว้ และใบหน้ามืดครึ้ม "นายสร้างปัญหาอยู่ที่นี่ทั้งบ่ายแล้ว ต้องการอะไรกันแน่?"

โจวฉือเซินสีหน้าเรียบเฉย "ผมอยากจะทำอะไร ท่านยังไม่เข้าใจเหรอ"

"ฉันไม่เข้าใจ! ฉันรู้แค่ว่าตอนนี้นายเริ่มที่จะไม่มีกฎแห่งกรรมอยู่ในสายตา! ไม่บอกไม่กล่าวก็พาคนมาที่นี่เยอะขนาดนี้ หรือคิดว่าคนอื่นยังดูตลกไม่พอ!"

"เรื่องตลก?" โจวฉือเซินทำเสียงเย้ย "เรื่องที่ท่านทำมานี้ ที่จริงสามารถกลายเป็นเรื่องน่าขันไปง่ายๆ”

เมื่อมาถึงจุดนี้ ท่านใหญ่โจวก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร แต่พูดว่า "ทุกอย่างที่ฉันทำลงไป ล้วนเพื่อตัวแกเอง และหวังดีกับตระกูลโจว!”

โจวฉือเซินกล่าวว่า "วางใจเถอะ รอท่านตายแล้ว ผมจะเอาป้ายวิญญาณวางไว้ที่ศาลบรรพชนตระกูลโจว ให้ท่านได้เห็นชัดๆ ว่า ตระกูลโจวจะค่อยๆ พังพินาศไปทีละนิด ตามที่ท่านได้วางแผนไว้อย่างพิถีพิถันอย่างไร"

ท่านใหญ่โจวถูกทำให้โมโหไม่น้อย "แก......นี่ ไอ้คนอกตัญญู!"

"นี่ก็ไม่ใช่วันแรกที่ผมเป็นแบบนี้ ท่านยังไม่ชินเหรอ"

หลังจากที่ท่านใหญ่โจวโมโหแล้ว ก็ยิ้มเยาะขึ้น "ถ้าฉันรู้มาก่อนว่าจะมีวันนี้ ตั้งแต่เด็กแกก็เริ่มได้หักหลัง และสิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดในชีวิตคือการที่รับแกกลับมาที่ตระกูลโจว!"

"ความรู้สึกที่นำตัวเองเดินเข้าหลุมศพ ที่จริงมันก็ไม่ค่อยเท่าไหร่"

ท่านใหญ่โจวระงับความโกรธเอาไว้ แล้วพูดต่อว่า "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นฉันก็จะอธิบายกับแกให้ชัดเจน แกก็รู้ว่าฉันต้องการอะไร ไม่ว่าอย่างไรเด็กคนนั้นมันก็เป็นสายเลือดของตระกูลโจว ฉันจะไม่ทำร้ายเขา กลับกัน ฉันจะให้ทุกอย่างกับเขา และทำให้เขาเป็นทายาทของตระกูลโจว"

โจวฉือเซินไม่พูดไม่จา มองเขาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

ท่านใหญ่โจวกล่าวต่อว่า "เชื่อฉันเถอะ การค้าขายครั้งนี้ แกไม่ขาดทุนแน่นอน นั่นเป็นลูกชายของแก แกเองก็จะมอบโจวซื่อให้เขาในอนาคตมิใช่หรือ ฉันทำแบบนี้ไม่ดีตรงไหน อีกอย่างฉันก็อยู่ได้ไม่นาน รอหลังจากฉันตายไป เขาอายุแค่ไม่กี่ขวบ ถึงตอนนั้น แกค่อยพาเขากลับมา ไม่เพียงแต่จะนั่งอยู่ในตำแหน่งโจวซื่อได้เท่านั้น แต่ยังได้ตระกูลโจวมาอย่างง่ายดาย มีอะไรไม่ดีล่ะ"

โจวฉือเซินพูดช้าๆ ว่า "ท่านทำเรื่องผิดๆ มาตั้งมากมาย แล้วยังคิดว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี?"

ท่านใหญ่โจวไม่โกรธแต่ยิ้มกลับ "แกยังเด็กเกินไป หากฉันกลัวเวรกรรม วันนี้คงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว"

"คำพูดไร้สาระยังพูดไม่จบอีกเหรอ"

ท่านใหญ่โจวหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า "แกหยุดคิดเถอะ ฉันจะไม่ปล่อยให้แกพาเขาไป นอกเสียจากว่าแกจะข้ามศพฉันไป"

ริมฝีปากของโจวฉือเซินโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เย็นชา "นี่ท่านกำลังขู่ผม หรือว่านี่ให้โอกาสผม?"

ท่านใหญ่โจวถือไม้เท้าไม่พูดไม่จา

ในตอนนั้นเอง สวี่เยว่ที่สลบไสลก็ถูกคนพาออกมาจากข้างใน

ท่านใหญ่โจวไม่ได้หันกลับมา "ถ้านายยินยอม พวกเราถอยคนละก้าว ฉันจะให้แกพาหล่อนไป มิฉะนั้น ต่อไปแกก็อย่าได้คิดเจอหน้าหล่อนได้อีก"

เหตุผลที่เขาอยากจะตามหาสวี่เยว่ ก็เพราะสถานการณ์แบบวันนี้

ตอนนี้ดูเหมือนว่า การตัดสินใจของเขาถูกต้องแล้วจริงๆ

สีหน้าของโจวฉือเซินเย็นชาขึ้นมาก โดยไม่พูดอะไร

ท่านใหญ่โจวกล่าว "อะไรสำคัญไม่สำคัญ แกควรแบ่งให้ชัดเจน เด็กอยู่กับฉัน ฉันจะให้เงื่อนไขที่ดีที่สุดแก่เขา แต่หากแกยังยืนกรานเช่นนี้ ก็ไม่มีประโยชน์กับใครทั้งนั้น แม่ของแกให้แกกลับมาที่ตระกูลโจวกับฉัน ก็เพื่ออนาคตของแก เพราะไม่อยากให้แกอยู่กับสถานที่นั่นกับเธอ เธอนั้นมองการณ์ไกลกว่าแกตั้งเยอะ"

โจวฉือเซินหัวเราะเยาะ "ตอนนั้นท่านก็ข่มขู่เธอแบบนี้เหรอ?"

"ฉันไม่ได้เรียกว่าข่มขู่ คนฉลาดย่อมมีทางเลือกของคนฉลาด"

"จริงเหรอ งั้นผมอาจจะ ทำให้ท่านผิดหวังแล้ว"

โจวฉือเซินยกมือขึ้นเล็กน้อย คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา พลันเคลื่อนไหวทันที

ท่านใหญ่โจวมีสีหน้าที่ชะงัก ไม่คาดคิดไม่ว่าเขาจะใช้ไม้อ่อนหรือไม้แข็งอย่างไร ก็ไร้ประโยชน์

เขาโกรธขึ้นมาก "แกยังรู้ไหมว่าตัวเองยืนอยู่ที่ไหน? แกอยากจะลงมือกับฉันอยู่ที่นี่?"