สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 565

ท่านใหญ่โจวเห็นดังนั้น ก็ขมวดคิ้วแน่น แล้วหันหน้าไปมองพี่เลี้ยง แต่สีหน้าของพี่เลี้ยงกลับเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก คุกเข่าลงกับพื้นเสียงดัง "ไม่เกี่ยวกับฉัน ไม่เกี่ยวกับฉัน นายหญิงให้ฉันทำแบบนี้เอง!"

ท่านใหญ่โจวตกตะลึง "แกกำลังพูดเรื่องอะไร"

พี่เลี้ยงพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า "คือนายหญิง นายหญิงให้ฉันมาอุดเด็กนั่นให้ตาย อยู่ต่อหน้าพวกท่าน ฉัน......ฉันแค่ฟังคำสั่งของเธอ"

แม้แต่ท่านใหญ่โจว ได้ยินคำพูดนี้ก็ยังรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ

ต่อหน้าพวกเขา อุดให้เด็กตายอย่างเงียบๆ

นี่จะมีจิตใจชั่วร้ายขนาดไหนกันที่สามารถทำเรื่องแบบนี้ขึ้นได้

โจวฉือเซินปล่อยหร่วนซิงหว่านออก น้ำเสียงของเขาแฝงไว้ด้วยความเย็นชา "ลืมเธอไปจริงๆ"

ในสถานการณ์เช่นนี้ ท่านใหญ่โจวไม่ชอบ และไม่พูดอะไรออกมา เพียงเดินค้ำไม้เท้าตรงไปที่ลานหน้าบ้าน ด้วยใบหน้าที่มืดมน

คนของท่านใหญ่โจว ก็ได้ตามเขาออกไปเช่นกัน

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่ตรงนั้น ริมฝีปากเม้มปาก สีหน้าดูไม่ออกว่าเป็นอารมณ์อะไร

ในตอนนั้นเอง เจียงย่านได้พาหมอสองคนมา คนหนึ่งตรวจให้สวี่เยว่ อีกคนอยากไปตรวจดูเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดของหร่วนซิงหว่าน

หร่วนซิงหว่านเอียงข้าง และกอดเด็กไว้แน่น

หมอมองไปที่โจวฉือเซิน และคนถัดมาพูดเบาๆ กับหร่วนซิงหว่าน "เขาร้องไห้ตลอด ให้หมอดูหน่อยนะ"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้า สบกับสายตาของเขา แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความระมัดระวังและการป้องกัน

โจวฉือเซินตัวแข็งทื่อ ริมฝีปากบางขยับ แต่ไม่ส่งเสียงออกมา

หร่วนซิงหว่านเดินอ้อมเขา เดินไปหาหมอ "ฉันอุ้มเขาได้ไหม"

หมอพยักหน้า และเริ่มตรวจเจ้าหนูน้อย

ด้านข้าง มีหลินหนานกับเจียงย่านเห็นภาพนี้ และมองหน้ากัน เห็นความเห็นอกเห็นใจ ในสายตาของกันและกัน

ครั้งนี้โจวฉือเซินได้เล่นจนเสร็จสิ้นอย่างสมบูรณ์แล้ว

เจียงย่านกระแอม แล้วก้าวเข้าไปด้านหน้า หาโจวฉือเซินพูดขึ้น "เมื่อครู่ได้ข่าวมาว่า หลี่เสวี่ย......ตายแล้ว ฆาตกรคือหยางเจิ้น"

โจวฉือเซินอึ้งไปครู่หนึ่ง ใบหน้าปรากฏความงุนงงชั่วคราว และเงียบไปสักพักจึงเอ่ยขึ้น "ฉันเข้าใจแล้ว"

โจวฉือเซินกล่าวต่อว่า "นายดูที่นี่ไว้ ฉันจะออกไปสักหน่อย"

เจียงย่านกุมแขนเขาไว้ "เอ๊ะ อย่าวู่วามเลย มาดูกันว่าท่านใหญ่จะจัดการยังไงก่อน"

"อืม"

หลังจากโจวฉือเซินจากไป เจียงย่านก็ดึงมือกลับ กลับพบว่าฝ่ามือเปียกโชก เขากางมือออก แต่กลับพบว่าฝ่ามือเต็มไปด้วยเลือด

เจียงย่านตะลึงงัน อยากจะเรียกโจวฉือเซิน แต่กลับพบว่าเขาเดินไปไกลแล้ว ร่างนั้นถูกปกคลุมด้วยความมืดยามราตรี

ทางฝั่งสวี่เยว่ หลังจากหมอตรวจแล้ว บอกว่าเธอเพิ่งฉีดยาเข้าไป ยังดีที่ปริมาณไม่มากนัก อีกประเดี๋ยวก็จะได้สติ

และเจ้าหนูน้อยอยู่ในอ้อมกอดของหร่วนซิงหว่าน ก็ค่อยๆ หยุดร้องไห้ลง เหลือแค่การสะอื้นเป็นครั้งคราวเท่านั้น

หมอถอดหูฟังแพทย์ออก "น่าจะได้รับการตกใจเท่านั้น แต่ยังดีที่ไม่ได้ขาดหายใจ และโชคดีมากที่คุณปรากฏตัวทันเวลา ถ้าคุณมาช้าอีกนิดเดียว เกรงว่าสถานการณ์อาจจะไม่ดี"

หร่วนซิงหว่านได้ยินดังนั้น ก็กอดเด็กแน่นขึ้นเล็กน้อย หลังเสื้อกล้ามรู้สึกมีเหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นมา

หลินหนานก้าวไปข้างหน้าเอ่ยว่า "คุณหร่วน......"

หร่วนซิงหว่านเห็นเขา ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่อุ้มลูกไปด้านข้าง

หลินหนาน "......"

ครั้งนี้มันจบแล้วจริงๆ

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงก็ดังมาจากประตูหลัง

ไม่นาน หร่วนเฉินก็วิ่งเข้ามา

คนที่ปรากฏตัวกับเขา ยังมีเฉิงเว่ยด้วย