สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 566

แต่ทันทีที่เสียงของท่านใหญ่โจวจบลง ร่างของโจวฉือเซินก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าประตู

น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบ หนาวเย็นถึงกระดูก "ในเมื่ออยากตายขนาดนี้ ทำไมไม่ขุดหลุมฝังตัวเองไปเสียล่ะ การอยู่ต่อมันเป็นเรื่องทรมานสำหรับคุณนี่"

เมื่อเห็นเขา สีหน้าของโจงเสียนก็ปรากฏอาการเยาะหยัน แกมเหยียดหยาม "ถ้าตายก็ต้องแบบคุ้มค่า อย่างน้อย ก็ไม่ควรมองตระกูลโจวตกลงไปอยู่ในมือของแก"

"ขนาดคุณมีชีวิตอยู่ยังไร้ค่า นับประสาอะไรกับตาย?"

แววตาของโจงเสียนทอประกายเย็นชาไม่น้อย สีหน้าก็ไม่ได้สงบนิ่งเหมือนก่อนหน้า "โจวฉือเซิน แกไม่ต้องมพูดเหลวไหลกับฉันที่นี่ อยากฆ่าก็ฆ่า คิดว่าฉันกลัวแกมากหรือไง"

มุมปากของโจวฉือเซินยกขึ้นเป็นรอยยิ้มช้าๆ ทว่าดวงตากลับไม่มีความอบอุ่นเลยสักกะผีกเดียว

เขาพูดอย่างสบายๆ "ฆ่าคุณ ดีแต่จะทำให้มือผมสกปรก"

สีหน้าของโจงเสียนเปลี่ยนไป "แกหมายความว่าอะไร?"

"สิ่งที่คุณทำก็มากพอแล้วที่จะทำให้คุณติดคุกอยู่นานหลายสิบปี จะมีชีวิตรอดออกมาไหมก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แล้วทำไมผมต้องลงมือเอง?" โจวฉือเซินพูดต่ออย่างไม่รีบร้อน "โจวอานอานถูกคุณโอ๋มาตั้งแต่เล็ก รสชาติของการที่ถูกเธอรับไม่ได้ คุณคงยากที่จะคุ้นเคยนะครับ"

เมื่อคิดถึงสภาพอันน่าเวทนาของโจวอานอาน ลมหายใจของโจงเสียนก็สะดุด ผ่านไปไม่กี่วิ จู่ๆ เธอก็ระเบิดหัวเราะออกมา "โจวฉือเซินนี่หนอ โจวฉือเซิน เสียแรงเปล่าที่หลายปีมานี้ฉันคิดว่าเธอแข็งแกร่ง สุดท้ายก็เป็นแค่คนขี้ขลาดที่ไม่กล้าตัดสินใจ กระทั่งจะฆ่าฉันก็ไม่กล้า?"

"แกต้องรู้ ฉันเคยวางแผนกระทั่งจะฆ่าหร่วนซิงหว่านและไอ้ลูกนอกสมรสนั่นให้ตายไปด้วยกัน แต่น่าเสียดายนัก ที่พวกมันดวงดี รอดไปได้ แต่ฉันขอให้สัญญากับแก ขอเพียงแค่ให้ฉันมีชีวิตต่อไปได้อีกวัน ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหน ฉันจะไม่ปล่อยพวกแก นอกเสียจากฉันจะตายไป ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะไม่จบ แกรอเก็บศพพวกมันได้เลย!"

มุมปากของโจวฉือเซินเลือนหายไปทีละนิด มีแววสังหารที่เข้มข้นกองสุมในดวงตาของเขา

ท่านใหญ่โจวพูดกับลูกน้อง "จิตใจของคุณหญิงมีปัญหา ส่งเธอไปพักผ่อนที่ชั้นบน!"

ก่อนที่ลูกน้องของเขาจะเข้ามาใกล้ โจงเสียนก็ยันกายลุกขึ้น ผลักคนที่เข้ามา "ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันบ้า? ฉันบ้า! ตั้งแต่วันที่จู้นเหนียนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตั้งแต่วันที่คุณพาเจ้าเด็กนอกสมรสนี่กลับมาบ้าน ฉันก็บ้าไปแล้ว! ก็แค่ตายไหม คิดว่าฉันจะกลัวเหรอ?"

โจงเสียนพูดพลางหันไปมองทางโจวฉือเซิน "ฉันจำได้ว่าแต่ไหนแต่ไรมาแกไม่ใช่คนใจอ่อนอะไรนี่ ทำไมละ แกกำลังกลัวอะไร ฆ่าฉันเสียสิ! ฉันฆ่าลูกเมียแก แต่แกกลับไม่มีความกล้าที่จะแก้แค้น น่าขันเสียจริง ในใจของแก คงจะมีแค่ตัวแกเท่านั้นสินะที่สำคัญที่สุด!"

โจวฉือเซินไม่พูดอะไร เพียงแค่หยิบปืนจากมือของเฉินเป่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ก่อนจะใส่กระสุนช้าๆ

ท่านใหญ่โจวเบิกตากว้างเท่าไข่ห่าน "โจวฉือเซิน แกบ้าไปแล้วเหรอ!"

โจวฉือเซินพูดอย่างสงบ "เธอพูดถูก เธอควรตายไปตั้งนานแล้ว"

เขายกมือขึ้น เล็งไปที่โจงเสียน

ท่านใหญ่โจวก้าวถอยหลังไปสองก้าว ไม้เท้าเกือบจะค้ำไว้ไม่ไหว เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด "ยังไม่รีบไปห้ามเขาอีก!"

แต่ก่อนที่ลูกน้องจะก้าวไปข้างหน้า โจวฉือเซินก็ได้เหนี่ยวไกแล้ว ในขณะเดียวกัน เสียงนุ่มนวลของหญิงสาวก็ดังแว่วมาจากด้านหลัง "โจวฉือเซิน"

ปัง

แจกันลายครามบนผนังแตกเป็นเสี่ยงๆ

สุดท้ายก็ยิงพลาด

โจงเสียนตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะหมุนกายหันกลับไปดูแจกันลายครามบนผนังที่แตกกระจาย

โจวฉือเซินพูด "พูดมากเสียขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าอยากให้ผมฆ่าคุณด้วยมือของผมเหรอ ผมทำให้คุณผิดหวังเสียแล้ว"

พูดจบ เขาก็โยนปืนไปให้เฉินเป่ย โดยไม่หันกลับไปมอง

โจงเสียนวางแผนมาเป็นเวลานาน เธอไม่คิดเลยว่าโจวฉือเซินจะไม่ฆ่าเธอ

ตามที่เธอคาดคิดเอาไว้ โจวฉือเซินน่าจะเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ

แต่เมื่อมาถึงตอนนี้ เขากลับยังไม่ติดกับ

โจงเสียนหัวเราะ ไม่รู้ว่าหัวเราะให้กับโจวฉือเซิน หรือหัวเราะให้ตัวเองกันแน่