สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 585

หร่วนซิงหว่านเข็นเจ้าตัวเล็กไปยังโซนของใช้ในบ้าน หาชั้นวางของไปสองแถว กระทั่งเจอเข้ากับไดร์เป่าผม เธอเลือกอยู่สองสามนาที เลือกอันที่มีประสิทธิภาพดีที่สุด ไม่พังง่าย

ซื้อไดร์เป่าผมเสร็จแล้ว เธอจึงเดินตรงไปยังที่แคชเชียร์

รอเพ้ยซานซานกับDanielมา คิดเงินเสร็จพวกเขาจึงกลับไป

หลังจากกลับถึงบ้านแล้ว หร่วนซิงหว่านอาบน้ำให้เจ้าตัวเล็ก ไม่นานนัก เขาก็ผล็อยหลับไป

หร่วนซิงหว่านนำเขาไปวางไว้ในเปล ก่อนจะเก็บของเล่นในห้องนั่งเล่น

ทำทุกอย่างเสร็จ ก็ปาไป5ทุ่มแล้ว

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่บนโซฟา มองไปยังไดร์เป่าผมที่ยังไม่แกะ ที่อยู่ไม่ไกลออกไป พลางสูดหายใจเข้าลึก ลุกขึ้นและเดินไปยังบ้านข้างๆ

เธอไม่เห็นคนที่ห้องนั่งเล่น จึงเดินไปยังห้องนอน มองไปยังประตูที่ปิดสนิท ก่อนที่หร่วนซิงหว่านจะส่งเสียงเรียก

"โจวฉือเซิน คุณนอนหรือยัง"

"ยังครับ"

"ฉันไปเจอไดร์เป่าผมล่างตึกจึงหยิบมา น่าจะยังใช้งานได้อยู่ ฉันวางไว้ที่ห้องน้ำนะ"

ไม่มีเสียงจากด้านในตอบกลับมา

เมื่อหร่วนซิงหว่านจะออกไป ทันใดประตูห้องนอนตรงหน้าก็ถูกเปิดออก โจวฉือเซินยืนอยู่ตรงหน้าเธอ พลางพูดเสียงสบายๆ ว่า "คุณหาเก่งเนอะ"

สีหน้าของหร่วนซิงหว่านไม่เปลี่ยน เธอเลี่ยงไม่ตอบ เพียงแค่ขมวดคิ้ว "แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า!"

โจวฉือเซินพูด "ผมเปลี่ยนผ้าพันแผลอยู่ ใส่เสื้อไม่สะดวก"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หร่วนซิงหว่านจึงมองไปยังแขนที่ได้รับบาดเจ็บของเขาโดยไม่รู้ตัว ผ้าก็อซแกะไปได้เพียงครึ่ง เห็นเลือดไหลโชกที่บาดแผลนิดหน่อย

เธอพูด "คุณเปลี่ยนเองได้ไหม"

โจวฉือเซินพูด "ได้สิ"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้ามองเขา และรู้สึกคาดไม่ถึง

ทำไมไอ้ผู้ชายคนนี้ไม่แสร้งทำเป็นน่าสงสารในเวลานี้กันละ?

ในเมื่อเขาพูดอย่างนี้ หร่วนซิงหว่านก็ไม่พูดอะไร "ถ้างั้นฉันไปก่อนนะคะ ถ้าคุณจะอาบน้ำ ก็ระวังอย่าให้น้ำโดนแผลละ"

โจวฉือเซินตอบรับเบาๆ ก่อนพูด "ฝันดีนะ"

"ฉันไปละ"

เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับมาบ้านตัวเอง มองไปยังเด็กน้อยที่กำลังหลับสนิท ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับไปยังทางเดิม

ในห้องนอน โจวฉือเซินกำลังทำความสะอาดบาดแผล

เนื่องจากการอักเสบทำให้บริเวณรอบๆ แผลเริ่มแดงและบวม ยิ่งเพิ่มให้บริเวณที่บาดเจ็บดูน่าร้ายแรง

เดิมทีหร่วนซิงหว่านเป็นคนใจไม่กล้า ถ้าให้เธอมาเห็นสิ่งนี้ คาดว่าเธอคงนอนไม่หลับตลอดคืน เผลอๆอาจจะทิ้งเงามืดไว้ให้เธอด้วย

หลังจากฆ่าเชื้อที่บาดแผลแล้ว โจวฉือเซินก็หยิบผ้าก๊อซขึ้นมา ก่อนจะใช้ฟันกัดผ้าก๊อซหนึ่งข้าง และพันแขนตัวเองอยู่สองสามรอบ

ในตอนนี้เอง ประตูห้องนอนก็ถูกผลักเข้ามา

โจวฉือเซินหันไปมอง "คุณกลับมาทำไม"

หร่วนซิงหว่านไม่พูดอะไร นั่งลงข้างเขา ก่อนจะหันไปมองผ้าก๊อซที่เขาเพิ่งจะพัน "นี่คุณทำอะไรอยู่"

เธอพูดพลางยื่นมือไปรื้อออก

โจวฉือเซินจับมือเธอเอาไว้ "อย่างนี้"

หร่วนซิงหว่านพูด "ทำอย่างคุณ จะติดเชื้อแย่ลงอีก ไม่แน่อาจโดนตัดแขนได้"

หร่วนซิงหว่านแกะผ้าก๊อซออกมา ก่อนจะฆ่าเชื้อตรงแผลให้เขาอีกครั้ง

เมื่อสำลีสัมผัสบาดแผลของเขา หร่วนซิงหว่านรู้สึกราวกับว่าแขนของตัวเองเจ็บเล็กน้อย

ตาสีดำขลับของโจวฉือเซินมองไปที่เธอ ก้มหน้าลงมาช้าๆ

เมื่อริมฝีปากของเขากำลังจะแตะหน้าผากของเธอ เสียงของหร่วนซิงหว่านก็ดังขึ้น "ถ้าคุณแพร่เชื้อใส่ฉัน คุณตายแน่"

"......"

เขาถอยกลับช้าๆ

หลังจากทายาเสร็จ หร่วนซิงหว่านก็พันแผลให้เขาช้าๆ "กินยาแล้วยังคะ"

"กินแล้วล่ะ"

หร่วนซิงหว่านทิ้งขยะทางการแพทย์ลงในถังขยะ "ถ้าอย่างนั้นก็นอนได้แล้วค่ะ"