สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 586

หลังจากได้ยินสิ่งที่หร่วนซิงหว่านพูดทางโทรศัพท์ หมอประจำตัวก็พูดว่า "คุณนายโจวครับ เพราะอาการติดเชื้อและการอักเสบของบาดแผล เลยทำให้ไข้หวัดรุนแรงขึ้น แต่คุณวางใจเถอะครับ เพียงแค่อาการอักเสบสงบลงแล้ว ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วละครับ"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว "แน่ใจเหรอคะว่าไม่ต้องไปโรงพยาบาล"

"ไม่ต้องครับ ไม่ต้อง แต่ต้องทานยาตามเวลานะครับ"

"เมื่อวานตอนเที่ยงกับตอนเย็น เขาก็ทานทุกเวลาเลยนะคะ"

หมอส่งเสียงแปลกใจ "แปลกนะครับ ตามหลักแล้ว ก็น่าจะดีขึ้นนี่"

หมอเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูด "คุณนายโจวครับ เช้าวันนี้ เขาได้เปลี่ยนผ้าพันแผลหรือยังครับ"

"......ยังไม่เปลี่ยน"

"ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณนายโจวเปลี่ยนให้เขาอีกครั้งนะครับ เสร็จแล้วก็ค่อยทานยาตาม ถ้าอีกสองชั่วโมงยังเหมือนเดิม ผมจะไปหาครับ"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจ "ค่ะ รับทราบค่ะ"

หลังจากวางสาย เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นว่าโจวฉือเซินไม่มีวี่แววว่าจะตื่น เธอก็เลยออกไปต้มโจ๊ก

หลังจากวางน้ำไว้บนเตาเรียบร้อยแล้ว เธอก็ซักผ้าปูที่นอนที่โยนเข้าเครื่องซักผ้าไปเมื่อวาน ก่อนจะเก็บกวาดห้องนั่งเล่น เมื่อเธอจะไปทิ้งขยะ เธอก็เหลือบเห็นยาสองสามเม็ดในถังขยะ

หร่วนซิงหว่านวางผ้าเช็ดตัวในมือของเธอลง ก่อนจะนั่งยองๆตรงหน้าถังขยะ หยิบยา2-3เม็ดข้างในออกมา และเอาไปเปรียบเทียบกับยาที่หมอได้สั่งให้กับโจวฉือเซินเมื่อวานนี้

ยาเดียวกัน

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว กำหมัดแน่น

......โจวฉือเซินตื่นขึ้นมาก่อนที่หร่วนซิงหว่านจะโทรหาหมอ จะโทรหาหมอ เขาลืมตาและนอนบนเตียงครู่หนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องนอนผลักถูกเข้ามาอีกครั้ง เขาก็หลับตาลงทันที

หร่วนซิงหว่านหยิบเครื่องมือปฐมพยาบาลมา ก่อนจะนั่งลงข้างเตียง เธอหยิบกรรไกเล็กๆออกมาตัดผ้าก๊อซที่พันแขนเขาอยู่ช้าๆ และเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขาอย่างนุ่มนวลและระมัดระวัง

ทันใดนั้นเอง ที่ความเจ็บปวดได้แผ่เข้ามา โจวฉือเซินร้องโอดโอยขึ้น

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างเชื่องช้า "ตื่นแล้วเหรอคะ"

โจวฉือเซินลืมตา มองไปยังเธอ "คุณทำอะไรน่ะ"

"เปลี่ยนผ้าพันแผลค่ะ" หร่วนซิงหว่านคลายผ้าก๊อซออกอย่างไม่เร่งรีบ "ฉันเห็นแผลคุณอักเสบมาก ฉันก็เลยลองหนามยอกเอาหนามบ่งไง ไม่แน่อาจจะได้ผลนะคะ"

โจวฉือเซินแลบลิ้นเลียฟัน ก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึม "นี่มันจะได้ผลอะไร?"

"ไม่ใช่ว่าคุณตื่นอยู่เหรอคะ อีกอย่างนะ ยังไงแขนข้างนี้คุณก็ไม่ต้องการอยู่แล้ว ถ้างั้นเอาไปรีไซเคิลดีกว่าไหม"

โจวฉือเซิน "......"

หร่วนซิงหว่านมองไปยังบาดแผลของเขา เมื่อไม่มีเลือดออก เธอจึงพันผ้าก๊อซต่อไป ก่อนจะลุกขึ้นเมื่อเสร็จแล้ว

โจวฉือเซินลุกขึ้นนั่งช้าๆ ยกมือขึ้นนวดขมับ

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็ยกชามโจ๊กเข้ามา วางไว้บนโต๊ะหัวเตียง ก่อนจะออกไปอีก

โจวฉือเซินรออยู่สองสามวินาที หลังจากไม่ได้ยินเสียงปิดประตู พร้อมกับถาดในมือข้างหนึ่ง

ในห้องทานข้าว หร่วนซิงหว่านกำลังทานข้าวอยู่

โจวฉือเซินวางถาดลงบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งตรงข้ามเธอ "ทำไมคุณยังไม่กลับ"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา "ต้องขอบคุณคุณนะคะ ฉันติดไข้ไปด้วยเลย"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ปากบางมีรอยยิ้มบางเบา

เขาหยิบช้อนในมือขึ้นมาตักโจ๊ก มองไปที่เธอ "ไปหาหมอที่โรงพยาบาลมาหรือยัง"

"ไปแล้วค่ะ"

"หมอว่าไงบ้าง"

"บอกว่าถ้าฉันไม่ต้องกินยา ก็เตรียมตัวตายได้เลย"

โจวฉือเซิน "......?"

เขามองดูถังขยะที่อยู่ใกล้ๆโดยไม่รู้ตัว พลางยกมือขึ้นมากดระหว่างคิ้ว

ถูกจับได้เสียแล้ว

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจเขา ก้มหน้าทานเข้าว

โจวฉือเซินเป็นฝ่ายผิด เขาไม่พูดอะไรอีก

มื้อนี้ทานกันไปอย่างเงียบๆ

หลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว หร่วนซิงหว่านก็นำชามของตัวเองไปล้าง ก่อนจะนั่งอยู่ที่โซฟาพลางกินยาต่อ

ขณะที่เธอหยิบยาออกมา โจวฉือเซินก็ยกแก้วน้ำมาด้วยเช่นเดียวกัน และนั่งลงข้างเธอ ก่อนจะหยิบยาตรงหน้าออกมา

เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นการกระทำที่เกือบจะเหมือนกันของเขา จึงหันไปมองเขา