สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 586

หลังจากได้ยินสิ่งที่หร่วนซิงหว่านพูดทางโทรศัพท์ หมอประจำตัวก็พูดว่า "คุณนายโจวครับ เพราะอาการติดเชื้อและการอักเสบของบาดแผล เลยทำให้ไข้หวัดรุนแรงขึ้น แต่คุณวางใจเถอะครับ เพียงแค่อาการอักเสบสงบลงแล้ว ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วละครับ"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว "แน่ใจเหรอคะว่าไม่ต้องไปโรงพยาบาล"

"ไม่ต้องครับ ไม่ต้อง แต่ต้องทานยาตามเวลานะครับ"

"เมื่อวานตอนเที่ยงกับตอนเย็น เขาก็ทานทุกเวลาเลยนะคะ"

หมอส่งเสียงแปลกใจ "แปลกนะครับ ตามหลักแล้ว ก็น่าจะดีขึ้นนี่"

หมอเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูด "คุณนายโจวครับ เช้าวันนี้ เขาได้เปลี่ยนผ้าพันแผลหรือยังครับ"

"......ยังไม่เปลี่ยน"

"ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณนายโจวเปลี่ยนให้เขาอีกครั้งนะครับ เสร็จแล้วก็ค่อยทานยาตาม ถ้าอีกสองชั่วโมงยังเหมือนเดิม ผมจะไปหาครับ"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจ "ค่ะ รับทราบค่ะ"

หลังจากวางสาย เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นว่าโจวฉือเซินไม่มีวี่แววว่าจะตื่น เธอก็เลยออกไปต้มโจ๊ก

หลังจากวางน้ำไว้บนเตาเรียบร้อยแล้ว เธอก็ซักผ้าปูที่นอนที่โยนเข้าเครื่องซักผ้าไปเมื่อวาน ก่อนจะเก็บกวาดห้องนั่งเล่น เมื่อเธอจะไปทิ้งขยะ เธอก็เหลือบเห็นยาสองสามเม็ดในถังขยะ

หร่วนซิงหว่านวางผ้าเช็ดตัวในมือของเธอลง ก่อนจะนั่งยองๆตรงหน้าถังขยะ หยิบยา2-3เม็ดข้างในออกมา และเอาไปเปรียบเทียบกับยาที่หมอได้สั่งให้กับโจวฉือเซินเมื่อวานนี้

ยาเดียวกัน

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว กำหมัดแน่น

......โจวฉือเซินตื่นขึ้นมาก่อนที่หร่วนซิงหว่านจะโทรหาหมอ จะโทรหาหมอ เขาลืมตาและนอนบนเตียงครู่หนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องนอนผลักถูกเข้ามาอีกครั้ง เขาก็หลับตาลงทันที

หร่วนซิงหว่านหยิบเครื่องมือปฐมพยาบาลมา ก่อนจะนั่งลงข้างเตียง เธอหยิบกรรไกเล็กๆออกมาตัดผ้าก๊อซที่พันแขนเขาอยู่ช้าๆ และเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขาอย่างนุ่มนวลและระมัดระวัง

ทันใดนั้นเอง ที่ความเจ็บปวดได้แผ่เข้ามา โจวฉือเซินร้องโอดโอยขึ้น

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างเชื่องช้า "ตื่นแล้วเหรอคะ"

โจวฉือเซินลืมตา มองไปยังเธอ "คุณทำอะไรน่ะ"

"เปลี่ยนผ้าพันแผลค่ะ" หร่วนซิงหว่านคลายผ้าก๊อซออกอย่างไม่เร่งรีบ "ฉันเห็นแผลคุณอักเสบมาก ฉันก็เลยลองหนามยอกเอาหนามบ่งไง ไม่แน่อาจจะได้ผลนะคะ"

โจวฉือเซินแลบลิ้นเลียฟัน ก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึม "นี่มันจะได้ผลอะไร?"

"ไม่ใช่ว่าคุณตื่นอยู่เหรอคะ อีกอย่างนะ ยังไงแขนข้างนี้คุณก็ไม่ต้องการอยู่แล้ว ถ้างั้นเอาไปรีไซเคิลดีกว่าไหม"

โจวฉือเซิน "......"

หร่วนซิงหว่านมองไปยังบาดแผลของเขา เมื่อไม่มีเลือดออก เธอจึงพันผ้าก๊อซต่อไป ก่อนจะลุกขึ้นเมื่อเสร็จแล้ว

โจวฉือเซินลุกขึ้นนั่งช้าๆ ยกมือขึ้นนวดขมับ

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็ยกชามโจ๊กเข้ามา วางไว้บนโต๊ะหัวเตียง ก่อนจะออกไปอีก

โจวฉือเซินรออยู่สองสามวินาที หลังจากไม่ได้ยินเสียงปิดประตู พร้อมกับถาดในมือข้างหนึ่ง

ในห้องทานข้าว หร่วนซิงหว่านกำลังทานข้าวอยู่

โจวฉือเซินวางถาดลงบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งตรงข้ามเธอ "ทำไมคุณยังไม่กลับ"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา "ต้องขอบคุณคุณนะคะ ฉันติดไข้ไปด้วยเลย"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ปากบางมีรอยยิ้มบางเบา

เขาหยิบช้อนในมือขึ้นมาตักโจ๊ก มองไปที่เธอ "ไปหาหมอที่โรงพยาบาลมาหรือยัง"

"ไปแล้วค่ะ"

"หมอว่าไงบ้าง"

"บอกว่าถ้าฉันไม่ต้องกินยา ก็เตรียมตัวตายได้เลย"

โจวฉือเซิน "......?"

เขามองดูถังขยะที่อยู่ใกล้ๆโดยไม่รู้ตัว พลางยกมือขึ้นมากดระหว่างคิ้ว

ถูกจับได้เสียแล้ว

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจเขา ก้มหน้าทานเข้าว

โจวฉือเซินเป็นฝ่ายผิด เขาไม่พูดอะไรอีก

มื้อนี้ทานกันไปอย่างเงียบๆ

หลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว หร่วนซิงหว่านก็นำชามของตัวเองไปล้าง ก่อนจะนั่งอยู่ที่โซฟาพลางกินยาต่อ

ขณะที่เธอหยิบยาออกมา โจวฉือเซินก็ยกแก้วน้ำมาด้วยเช่นเดียวกัน และนั่งลงข้างเธอ ก่อนจะหยิบยาตรงหน้าออกมา

เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นการกระทำที่เกือบจะเหมือนกันของเขา จึงหันไปมองเขา

ใบหน้าของเขามีความสุขุม เขานำยาเข้าปาก ก่อนจะกระดกน้ำตามภายใต้การจ้องมองของเธอ

หลังจากทานยาเสร็จแล้ว ก็หันมาทางเธอ "มองผมทำไม"

หร่วนซิงหว่านส่งเสียงไม่พอใจเบาๆ ชักสายตาตัวเองกลับมา ก่อนจะกินยาของตัวเองบ้าง

ฝนนอกหน้าต่างเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ท้องฟ้ามืดมิด ไม่มีแสงสว่าง

เป็นวันที่อากาศดีน่านอนอยู่บ้านเสียจริง

ยานี่เมื่อทานไปแล้วจะง่วงเล็กน้อย ไม่นานนัก หร่วนซิงหว่านก็เปิดปากหาว นั่งพิงโซฟาและผล็อยหลับไป

เมื่อโจวฉือเซินออกมาจากห้องน้ำ และเห็นฉากนี้เข้า รอยยิ้มในดวงตาก็พลันปรากฏ

เขาเดินมาข้างเธอ นั่งคุกเข่าลง แล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า "หร่วนซิงหว่าน"

ไร้เสียงตอบรับ

โจวฉือเซินยกมือบีบจมูกของเธอ

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว พลางปัดมือของเขา แต่ก็ยังคงไม่ตื่น

ดูท่าทางแล้วน่าจะหลับจริงๆ

โจวฉือเซินยืดตัวขึ้น อุ้มเธอไปที่ห้องนอน ก่อนจะวางไว้บนเตียง

เพราะว่าทานยาแก้ไข้เข้าไป หร่วนซิงหว่านก็เลยหลับเป็นตาย ไม่ว่าจะอยู่ในขั้นตอนไหน เธอก็ไม่ตื่น

หลังจากโจวฉือเซินห่มผ้าให้เธอแล้ว เขาก็จัดแจงนอนข้างกายเธอ และดึงหญิงสาวเข้ามากอดในอ้อมอก

ด้วยความคุ้นเคยหร่วนซิงหว่านจึงตรงเข้าไปกอดรอบเอวของเขา ถูไถเข้ากับอกแกร่งของเขา พลางหาตำแหน่งสบายตัวที่จะหลับ

โจวฉือเซินจูบหน้าผากของเธอ ก่อนจะหลับตาลง

......เมื่อหร่วนซิงหว่านตื่น ภายในห้องมืดสนิท ขี้เกียจเสียจนไม่อยากจะลุกขึ้นจากเตียง

เธอบิดขี้เกียจ ต้องการควานหาโทรศัพท์เพื่อดูเวลา แต่สิ่งที่ควานเจอคือสันจมูกคมและริมฝีปากบางของชายหนุ่ม

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอนิ่งไปสองวินาที ก่อนจะเอามือแตะที่หน้าผากของเขา

ยังดี ในที่สุดไข้ก็ลด

หร่วนซิงหว่านมองไปยังหน้าต่าง มองผ่านผ้าม่านสามารถเห็นท้องฟ้าที่มืดมิดไปแล้ว และไฟนีออนที่ส่องแสงพริบพราย

ดึกขนาดนี้แล้ว

เธอลุกขึ้นนั่งทันที ไม่รู้ว่าวถานการณ์ของบ้านข้างๆเป็นยังไงบ้าง

ทันทีที่หร่วนซิงหว่านเคลื่อนไหว เธอก็ถูกกดกลับไป

เสียงแหบแห้งของโจวฉือเซินดังขึ้น "นอนต่ออีกหน่อย"

"นอนนอนนอน ฟ้ามืดแล้วต้องนอน คุณนอนตามสบายเถอะ"

หร่วนซิงหว่านพูดจบ ก็แกะมือของเขาออก ก่อนจะรีบวิ่งออกไป

เธอกับเฉินหว่านเปิดประตูแทบจะพร้อมๆกัน

เฉินหว่านลู่พูด "เฮ้ น้องชายเธอมาแล้ว ฉันไปก่อนนะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ข้างนอกฝนยังตกอยู่ ยังไงกลับก็ระวังหน่อยนะ"

เฉินหว่านลู่พเยิดคาง "รู้แล้ว สามีของฉันมารับฉันน่ะ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ในตอนนี้เอง ที่ลิฟต์มาถึงพอดี

เฉินหว่านลู่พูด "ฉันไปล่ะ"

เดินไปไม่กี่ก้าว เธอก็หันกลับมาพูดว่า "จริงสิ เธอยังไม่หายไข้ดี คืนนี้อย่ากลับไปเลย แล้วก็อย่าวิ่งไปวิ่งมา จะได้ไม่ต้องปลอบลูกชายของเธอไม่รอดตอนเขาจะหาเธอ อยู่บ้านข้างๆนี่เถอะ"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าขมับเธอเต้นตุบๆ "เธอรีบไปเถอะ"

เมื่อเฉินหว่านลู่ไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็เข้าไปยังบ้านข้างๆ ยื่นตรงทางเข้าไม่ได้เข้าไป "เสี่ยวเฉิน"

หร่วนเฉินหันกลับมา "พี่ดีขึ้นแล้วเหรอ"

"ดีแล้ว......นิดหน่อยนะ"

เด็กน้อยมองไปทางหร่วนซิงหว่าน คิดจะคลายมาที่นี่ ปากก็ร้องอ้อแอ้ "มา~มา~"

แต่เขาคลานได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกหร่วนเฉินอุ้มกลับไป

หร่วนเฉินพูดกับหร่วนซิงหว่าน "ผมมาอยู่ช่วงเสาร์อาทิตย์นี้ พี่รอให้หายดีแล้วค่อยกลับมาเถอะ"

หร่วนซิงหว่านเกาคิ้ว พลางถอนหายใจ "นายอุ้มเขาไว้นะ พี่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"