สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 593

เมื่อโจวฉือเซินมาถึงโรงพยาบาล หร่วนซิงหว่านกำลังนั่งยองๆอยู่ข้างกำแพงประตูห้องฉุกเฉิน เธอเอามือกอดเข่าและก้มหน้าลง

เขาเม้มริมฝีปากอันบอบบาง เดินเข้าไปหาเธอแล้วย่อเข่าลงข้างหนึ่ง "ไม่เป็นอะไรหรอก"

ได้ยินเสียง หร่วนซิงหว่านก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่เขาด้วยตาที่ทั้งแดงทั้งบวม

โจวฉือเซินลูบหัวเธอเบาๆ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนแล้วตบหลังเธอเบาๆ

ในตอนนี้เอง ไฟในห้องฉุกเฉินก็มืดลง ประตูถูกเปิดออก

หร่วนซิงหว่านรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของตัวเอง

คุณหมอออกมาบอกว่า "โชคดีที่ส่งตัวมาทันเวลา ตอนนี้อาการของเด็กดีขึ้นแล้ว"

หัวใจที่ลอยอยู่กลางอากาศของหร่วนซิงหว่านก็ร่วงลงมา แต่เธอยังไม่ทันได้สบายใจ คุณหมอก็พูดอีกว่า "แต่ว่าอาการค่อนข้างซับซ้อน ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่ร้ายแรง แต่... "

ได้ยินแบบนี้ หร่วนซิงหว่านก็ตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น เธอรู้สึกไม่สบายใจจนพูดไม่ออก ผ่านไปพักหนึ่งก็พูดว่า "แต่ว่าอะไรคะ?"

โจวฉือเซินที่ยืนอยู่ข้างๆก็ทำหน้าเคร่งขรึม

ในห้องผู้ป่วย เจ้าตัวน้อยกำลังนอนอยู่บนเตียง หายใจอ่อนๆ กำหมัดแน่น ทั้งตัวเต็มไปด้วยผื่นแดง เขานอนหลับอย่างไม่สบายตัว

คุณหมอก็บอกว่า "อาการของเขา เราพึ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก ไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากอะไร จึงต้องรักษาไปตามอาการก่อน"

หร่วนซิงหว่านมองไปที่ลูกของตัวเองอย่างเหม่อลอย เธอพึมพำ "เช่นนั้นก็หมายความว่า เหตุการณ์เหมือนวันนี้มีโอกาสเกิดขึ้นอีกครั้งเหรอคะ?"

คุณหมอพยักหน้า "ใช่แล้ว แล้วถ้าหาสาเหตุไม่เจอ อาการก็จะแย่ลง"

หร่วนซิงหว่านขาอ่อน เธอจะล้ม

โจวฉือเซินจับไหล่ของเธอไว้ เขามองไปที่คุณหมอ "มีสาเหตุอะไรบ้างที่ทำให้เป็นแบบนี้ครับ?"

"อันนี้... เราต้องจัดประชุมผู้เชี่ยวชาญเพื่อหารืออีกที เราจะให้คำตอบพวกคุณอย่างช้าที่สุดในเช้าวันพรุ่งนี้"

"โอเคครับ"

"เช่นนั้นผมขอตัวก่อนครับ คืนนี้พวกคุณสังเกตอาการไปก่อน เกิดอะไรขึ้นให้เรียกเราทันที"

หลังจากที่คุณหมอออกไปแล้ว โจวฉือเซินประคองไหล่หร่วนซิงหว่าน พาเธอไปนั่งบนโซฟาแล้วพูดว่า "คุณอยู่ที่นี่ ผมออกไปแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวกลับมา"

หร่วนซิงหว่านจับมือของเขาแล้วพูดว่า "นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ ใช่ไหม?"

สองวันก่อนที่เธอพาลูกไปตรวจที่โรงพยาบาล คุณหมอบอกว่าเขาแข็งแรงทุกอย่าง

ถึงแม้ว่าจะคลอดก่อนกำหนด เขาเติบโตไม่ทันเด็กในวัยเดียวกัน สุขภาพแย่ไปหน่อย มักจะเป็นไข้เล็กๆน้อยๆ แต่เขาไม่มีทางเป็นเหมือนตอนนี้แน่นอน

แม้แต่สาเหตุก็ยังหาไม่ได้

โจวฉือเซินพูดเบาๆ "ไม่ต้องเป็นห่วง มีผมอยู่ เขาไม่มีทางเป็นอะไรแน่นอน"

หร่วนซิงหว่านหลับตาลง น้ำตาก็ไหลออกมาเงียบๆ

โจวฉือเซินยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เธอ "เด็กดี รอผมอยู่ที่นี่"

ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องผู้ป่วยดังขึ้นมา

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้นไปนั่งข้างเตียงผู้ป่วย

ผื่นที่ตัวของเจ้าตัวน้อยดูเหมือนจะเริ่มคัน เขายื่นมือออกไปเกาทั้งๆที่ยังนอนหลับ

หร่วนซิงหว่านจับมือเล็กๆของเขา ใช้ปลายนิ้วลูบบริเวณที่เขาเกาเบาๆ

ผ่านไปไม่นาน เจ้าตัวน้อยก็หลับไปอีกครั้ง

ในตอนนี้เอง ประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออกเบาๆ เฉินหว่านลู่พูดเบาๆว่า "ฉันเข้าไปได้ไหม?"

หร่วนซิงหว่านห่มผ้าให้เจ้าตัวน้อย เช็ดน้ำตาบนใบแล้วพูดว่า "เข้ามาสิ"

เฉินหว่านลู่ปิดประตู เดินเข้าไปที่เตียงผู้ป่วย มองดูเจ้าตัวน้อยที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยผื่นแดง เธอเงียบไปพักหนึ่งแล้วพูดว่า "ถ้าการด่าฉันมันทำให้คุณสบายใจขึ้น งั้นคุณด่าฉันเลย ฉันสัญญาว่าจะไม่ตอบโต้ "

"ฉันจะด่าคุณทำไม"

"ฉันสัญญาคุณว่าจะดูแลเขาให้ดี แต่เขากลับเป็นแบบนี้ ฉันต้องรับผิดชอบ"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "มันไม่ใช่ความผิดของคุณ"