สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 594

ในห้องผู้ป่วยข้างๆ แพทย์ผู้เชี่ยวชาญมากกว่าสิบคนผลัดกันตรวจร่างกายเจ้าตัวน้อย แล้วก็รวมตัวปรึกษากันอย่างจริงจัง

เจ้าตัวน้อยนอนอยู่บนไหล่ของโจวฉือเซินเงียบๆ กะพริบตาอย่างไม่มีเรี่ยวแรง

ไม่กี่นาทีต่อมา คุณหมอที่เป็นคนดูแลก็เดินเข้ามาแล้วพูดว่า "คุณโจวครับ คืนเมื่อวานเราประชุมวิจัยกันทั้งคืน แล้วยังหาข้อมูลที่และโรคที่เกี่ยวข้องตั้งมากมาย ตอนนี้ที่แน่ชัดก็คือ โรคของเด็ก ไม่ได้เป็นมาตั้งแต่กำเนิดหรือตัวเขาเองแน่นอน สาเหตุที่เป็นไปได้มากที่สุด ก็คือเกิดจากยาที่กินในช่วงหลัง และยานี้ น่าจะหลงเหลืออยู่ในร่างกายของเขามานานแล้ว ดังนั้นมันจึงแสดงอาการกะทันหันแบบนี้"

พูดจบ คุณหมอก็พูดอีกว่า "แต่ว่าตอนนี้อาการของเด็กค่อนข้างซับซ้อน และยาที่ทำให้มีอาการแบบนี้ก็มีมากมาย ตอนนี้เขามีอาการหลายอาการรวมกัน ยายิ่งมากขึ้นอย่างนับไม่ถ้วน เหมือนที่ผมพูดเมื่อวาน ต้องรู้ว่ายาอะไรคือสาเหตุ ถึงจะสามารถหาวิธีวางแผนการรักษาได้"

โจวฉือเซินพูด "มีวิธีบรรเทาอาการตอนนี้ของเขารึเปล่าครับ?"

คุณหมอพูด "สำหรับผื่นแดงตามตัวของเขา เรากำลังทำการทดสอบเพิ่มเติม ก่อนที่ผลการทดสอบจะออกมา เพื่อไม่ให้สถานการณ์เลวร้ายลง ไม่สามารถใช้ยาอะไรทั้งนั้น ดังนั้นต้องมีคนคอยดูแลเจ้าตัวน้อยอยู่ตลอดเวลา อย่าให้เขาเกาจนเป็นแผล"

โจวฉือเซินอืมแล้วพูดว่า "ผมรู้แล้วครับ"

คุณหมอพูดต่อ "คุณโจวไม่ต้องเป็นห่วงครับ เราจะหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ต่อไป จะหามาตรการรับมือโดยเร็วที่สุด อย่างน้อยก็ให้เด็กได้รับการรักษาที่มีประสิทธิภาพทันเวลา เมื่อเขามีอาการแบบนี้อีกครั้ง"

"ขอบคุณมากครับ"

ประตูห้องผู้ป่วยเปิดออก บรรดาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญก็เดินออกไปทีละคน

เมื่อโจวฉือเซินเดินออกมา เขาเห็นหร่วนซิงหว่านยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว

เขาเงียบไปพักหนึ่งแล้วพูดว่า "ได้ยินหมดแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ เธอยื่นมือออกไป "ให้ฉันอุ้มดีกว่า"

หลังจากที่ลูกเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเธอ เขาก็ร้องอย่างไม่สบายตัว จากนั้นก็หลับตาลง

หร่วนซิงหว่านถาม "เขาดื่มนมผงได้ไหม?"

"ได้ แต่ต้องดูว่าเขาจะอ้วกรึเปล่า"

"ฉันจะลองดู"

พูดจบ หร่วนซิงหว่านก็อุ้มลูกกลับไปที่ห้องผู้ป่วย

โจวฉือเซินมองดูแผ่นหลังของนาง เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นสองสามวินาที จากนั้นก็ออกไปจากโรงพยาบาล

ในห้องผู้ป่วย ที่เพ้ยซานซานมาก็เพราะว่าเอาของมาให้หร่วนซิงหว่านและเจ้าตัวน้อย

เมื่อวานตอนที่เจ้าตัวน้อยไม่สบาย เธอกำลังตรวจร่างกายอยู่ที่โรงพยาบาล กลับบ้านไปถึงได้ยินเฉินหว่านลู่พูดถึงเรื่องนี้ โทรหาหร่วนซิงหว่านตั้งหลายสายแต่ก็ไม่มีใครรับ

Danielบอกว่าหร่วนซิงหว่านอาจจะกำลังยุ่ง ไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่น บอกให้เธอมาหาหร่วนซิงหว่านเช้านี้

เห็นหร่วนซิงหว่านอุ้มลูกกลับมา เพ้ยซานซานก็รีบลุกขึ้น "ซิงซิง ลูกดีขึ้นรึยัง?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "เพ้ยซานซาน ช่วยต้มน้ำให้ฉันหน่อย เขาไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"

เพ้ยซานซานรีบลุกขึ้น "รอแป๊บนะ ฉันจะไปต้มเดี๋ยวนี้"

หลังจากต้มน้ำเสร็จแล้ว เพ้ยซานซานก็วางแก้วน้ำลงในกะละมังที่มีน้ำเย็น เพื่อให้น้ำเย็นลงเร็วๆ

เมื่อน้ำอุ่นพอดีแล้ว เพ้ยซานซานก็ถือขวดนมเดินเข้ามา "ซิงซิง ชงเท่าไหร่?"

"ชงหนึ่งร้อยมิลลิลิตรก่อน ไม่รู้ว่าเขาจะกินรึเปล่า ถ้าเขากินค่อยชงเพิ่ม"

"ได้เลย"

เพ้ยซานซานชงนมผงเสร็จแล้วก็ยื่นให้หร่วนซิงหว่าน มองดูเจ้าตัวน้อยจับขวดนมแล้วเริ่มดูด เธอก็ถามเบาๆ "ซิงซิง เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เฉินหว่านลู่บอกว่าเขาอ้วกหนักมาก เธอป้อนอะไรผิดรึเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ไม่ใช่ ไม่เกี่ยวกับเธอ"

"แล้วมัน..."