สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 601

บนรถ

หร่วนซิงหว่านกอดเจ้าตัวน้อยที่กำลังหลับสนิท โดยไม่รู้ว่าครั้งนี้พวกเขาจะถูกพาตัวไปยังสถานที่แห่งใดกันแน่

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง รถยนต์ก็จอดบริเวณด้านหน้าอาคารสีขาวหลังหนึ่ง

คนขับรถเปิดประตูรถให้ทางด้านนอก

หร่วนซิงหว่านลงจากรถ พลางมองผู้ชายที่เดินมาทางด้านหน้า จึงก้มศีรษะลงมองเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมอก พลันย่างฝีเท้าเดินตามไป

เมื่อเข้าไปในอาคารสีขาว หร่วนซิงหว่านถึงได้ตระหนักว่าที่นี่คล้ายห้องแล็บฐานทดลอง ต่างมีเครื่องมือไฮเทควิทยาการล้ำสมัยเรียงรายไปทั่ว

ตอนที่เธอกำลังสำรวจมองโดยรอบอยู่นั้น มีคนที่ใส่แว่นกรอบทองและใส่หน้ากากปิดปาก สวมใส่เสื้อกาวน์สีขาวเดินมาอยู่ทางด้านหน้าของพวกเขา "พวกคุณมาได้ยังไงเนี่ย"

ฟังจากเสียง เป็นเด็กผู้ชายที่เป็นคนพาตัวเธอมา

ชายหนุ่มเหล่ตามองเขา น้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่ "ผมก็อยากจะถามคุณว่า พาพวกเขามาทำอะไรในที่แห่งนี้ของผม"

เด็กหนุ่มหัวเราะร่าพลางตอบกลับ "คนมาหาไม่ใช่แขกเหรื่องั้นเหรอ คงไม่สามารถให้คนเขาไปพักตามโรงแรมอยู่ตลอดหรอกมั้ง ไม่มีมารยาทชะมัด"

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่ทางด้านข้างพลางพูดสมทบ "วิธีการที่พวกคุณพาตัวฉันมา ก็ไม่ได้มีมารยาทเลยนี่"

เด็กหนุ่มก็ไม่ได้รู้สึกเก้อเขินเลยสักนิด แค่กลับยื่นมือมาทางเธอ "ถึงขั้นนี้แล้ว เช่นนั้นพวกเราก็ทำเหมือนว่าไม่เคยมีเรื่องเกิดขึ้นก่อนหน้านี้เถอะ ครั้งแรกที่เราได้เจอกันสวัสดีครับ ผมชื่อเจียงหยวนครับ"

ในจังหวะนี้เอง เจ้าตัวเล็กก็ตื่นขึ้น และเริ่มขยุกขยิกในอ้อมก่อนหร่วนซิงหว่าน และเริ่มทำเสียงอู้อี้ออกมา

เจียงหยวนกล่าวพูด "คุณเอาเด็กมาให้ผมเถอะ ผมจะพาเขาไปทำการตรวจสอบอย่างละเอียด เดิมที่จะพูดว่าพรุ่งนี้ค่อยทำ แต่พวกคุณก็มากันหมดแล้วนี่"

หร่วนซิงหว่านลังเลอยู่แวบหนึ่ง และยังคงกอดเจ้าตัวน้อยเอาไว้แน่น "ฉันจะไปกับคุณด้วย"

เจียงหยวนชี้ไปที่ผู้ชายที่อยู่ด้านข้างเธอ "เขาอยู่ที่นี่ด้วยนะ ถ้าผมพาเด็กหนีไป คุณก็ไปคิดบัญชีกับเขาได้เลย"

ชายหนุ่มราวกับไม่อยากจะสนใจเขา และเดินมาถึงด้านข้างหน้าต่าง

เจียงหยวนกล่าวออกมาด้วยเสียงกระซิบกระซาบ "ประเด็นสำคัญคือห้องแล็บของพวกเราไม่อนุญาตให้คนนอกเข้า ระบบการตรวจสอบถือว่าซับซ้อนมากทีเดียว ไม่ใช่ว่าไม่อนุญาตให้คุณเข้าไปด้วยนะ แต่มันไม่ค่อยสะดวก"

หร่วนซิงหว่านกล่าวทันที "งั้นคุณก็คืนโทรศัพท์มาให้ฉัน"

เจียงหยวนลูบคลำบนตัว "แย่แล้ว ผมลืมอยู่ในรถแล้วสิ เดี๋ยวให้คนไปเอามาให้คุณนะครับ"

หร่วนซิงหว่านมองมาทางด้านข้างหน้าต่าง "คุณกับเขามีความสัมพันธ์กันยังไง"

"เขามีศักดิ์เป็นพี่ชายผมครับ"

หร่วนซิงหว่านดึงสายตากลับมา และเอาลูกให้เขา

หลังจากรอให้เจียงหยวนพาเจ้าตัวน้อยจากไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็เดินมาอยู่ด้านข้างหน้าต่าง พลางเปล่งเสียงออกมาอย่างราบเรียบ "เจียงซ่างหาน"

ชายหนุ่มหันศีรษะกลับไป คิ้วเลิกขึ้นอย่างไร้ร่องรอย ประมาณเหมือนแปลกใจอยู่บ้าง

เขาเอนพิงบานหน้าต่าง "คุณไม่รู้ว่าผมเป็นใครไม่ใช่เหรอ"

ตอนที่เธอถามคำถามนี้นั้น หร่วนซิงหว่านไม่รู้จริงๆ

เธอไม่เคยเอาคำที่หลุดออกมาจากปากDaniel เช่นดื่มเลือดมนุษย์ กินเนื้อคน สัตว์ประหลาดที่จิตใจบ้าคลั่งมีเขี้ยวเอาไว้แทะกระดูก เอามาเชื่อมโยงกับผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้

ทว่าเวลาตอนอยู่ในองค์กรนั้น ลูกน้องเรียกเขาว่าประมุขเจียง เธอจึงเดาได้ทันที

บวกกับ คำพูดของเจียงหยวนเมื่อครู่นี้ด้วย

หร่วนซิงหว่านกล่าว "ฉันไม่รู้จริงๆ ตกลงแล้วคุณอยากจะทำอะไรกันแน่"

"คุณหมายถึงเรื่องอะไรครับ"

"ทุกเรื่องค่ะ"

เจียงซ่างหานหัวเราะออกมา น้ำเสียงราบเรียบถึงที่สุด "ถ้าคุณหมายถึงเรื่องที่พาพวกคุณมาที่เมืองเจียงโจว ผมสามารถตอบคุณได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องอื่น เกรงว่าผมไร้ความสามารถมากพอครับ"

หร่วนซิงหว่านย่นคิ้ว "ทำไมคะ"

"เรื่องที่ไม่เคยทำ แล้วคุณจะให้ผมตอบว่าอย่างไรดีล่ะ"

"เรื่องที่ไม่เคยทำ..." หร่วนซิงหว่านชะงักทันที "ความหมายของคุณคือ เรื่องพวกนั้นที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ยังมีเรื่องทางฝั่งของตระกูลโจวอีก คุณไม่ได้ทำมันทั้งหมดเลยเหรอคะ?"

เจียงซ่างหานสีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลง "ผมไม่ได้ว่างขนาดนั้นครับ"