สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 600

โจวฉือเซินมองเธอด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "ผมแต่งงานแล้ว"

เจียงชูหนิงไม่เชื่อ "แล้วทำไมภรรยาของคุณไม่มากับคุณ"

"เธอดูแลลูกอยู่"

"ยิ่งพูดก็ยิ่งเหลวไหล คุณดูเหมือนคนแต่งงานแล้วที่ไหนกัน ยังไงฉันก็ไม่เชื่อ" เจียงชูหนิงจับแขนเขาเดินไปข้างหน้า "เร็วหน่อยสิ คุณจะไปหาเจียงซ่างหานไม่ใช่เหรอ เขาอยู่ข้างหน้า"

โจวฉือเซินดึงมือออกมาแล้วพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน "เดินดีๆ"

เจียงชูหนิงเบะปาก แต่กลับไม่พูดอะไร เธอพาเขาเข้าไปในสวนเล็กๆข้างหน้า

ในสวนเล็กๆมีบอดี้การ์ดใส่ชุดสูทสีดำยืนอยู่หน้าประตูสองคน

เห็นเจียงชูหนิงเดินเข้ามา พวกเขาพยักหน้าพร้อมกันแล้วพูดว่า "คุณหนูเจียง"

เจียงชูหนิงเอามือไปไว้ข้างหลัง "เจียงซ่างหานล่ะ? ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขา"

"นายน้อยอยู่ข้างในครับ คุณหนูเจียงเข้าไปได้เลย" ชายคนหนึ่งพูด แล้วก็เหลือบมองโจวฉือเซินที่อยู่ข้างหลังเจียงชูหนิง "แต่เขาต้องรออยู่ที่นี่ครับ"

เจียงชูหนิงพูด "เขาเป็นเพื่อนของฉัน ทำไมถึงเข้าไปไม่ได้"

ชายคนนั้นพูด "คุณหนูเจียง คุณก็รู้กฎของนายน้อย อย่าทำให้เราลำบากใจเลยครับ"

เจียงชูหนิงสีหน้ามืดมนลง "แล้วพวกนายรู้กฎของฉันไหม?"

พวกเขาสองคนก็ยังพูดว่า "คุณหนูเจียงเข้าไปได้ครับ"

เจียงชูหนิงกระทืบเท้า "พวกนาย..."

โจวฉือเซินดูเวลา เขาหมดความอดทน จึงก้าวขาเดินเข้าไปข้างในทันที

ชายสองคนนั้นมองหน้ากัน จากนั้นก็ไปห้ามโจวฉือเซิน

โจวฉือเซินหยุดเดิน เขาพูดอย่างเย็นชา "หลีกไป"

"คุณเข้าไปไม่ได้"

โจวฉือเซินไม่สนใจพวกเขา เขาเดินเข้าไปข้างหน้าต่อ

ชายสองคนนั้นเดินตามไปติดๆ "ประธานโจว...ประธานโจว..."

โจวฉือเซินกวาดตามองพวกเขา "ในเมื่อพวกนายรู้ว่าฉันคือใคร งั้นก็คงรู้จุดประสงค์ที่ฉันมาที่นี่"

เจียงชูหนิงเห็นแบบนี้ เธอก็เอียงหัว แล้ววิ่งเหยาะๆตามไป

โจวฉือเซินเดินไปหน้าประตู ผลักประตูออก แต่ข้างในกลับไม่มีใครสักคน

เจียงชูหนิงแปลกใจ "พวกนายบอกว่าเขาอยู่ข้างในไม่ใช่เหรอ?"

"เมื่อกี้...ยังอยู่ครับ"

"แล้วเขาไปไหน?"

พวกเขาสองคนไม่พูด ไม่รู้ว่าพวกเขาไม่รู้ว่าเจียงซ่างหานไปไหน หรือว่าไม่ยอมพูดกันแน่

โจวฉือเซินหัวเราะแห้ง "เขาเล่นซ่อนหาอะไรกับฉันที่นี่?"

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ของโจวฉือเซินก็ดังขึ้นมา เป็นสายของหลินหนาน

หลินหนานพูดเบาๆ "ประธานโจวครับ รู้ว่าเจียงซ่างหานอยู่ไหนแล้วครับ"

โจวฉือเซินอืม วางสายแล้วหันหลังเดินออกไป

เจียงชูหนิงยื่นหน้าเข้าไปหาในห้อง เจียงซ่างหานไม่อยู่ข้างในจริงๆ เธอหันกลับมา แต่กลับเห็นว่าโจวฉือเซินเดินออกไปไกลแล้ว เธอวิ่งไปพร้อมกับบอกลูกน้องสองคนนั้น "พวกนายไปบอกเจียงซ่างหาน ว่าฉันถูกลักพาตัว ให้เขารีบมาช่วยฉัน!"

ชายสองคนนั้น "..."

นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นคนวิ่งชตามคนอื่นแล้วอยากจะถูกลักพาตัว

หลินหนานรออยู่ข้างนอก เห็นโจวฉือเซินเดินออกมา เขาก็รีบเดินเข้ามา "ประธานโจวครับ มีคนเห็นเจียงซ่างหานออกไปทางประตูหลังเมื่อยี่สิบนาทีก่อน ไปที่คลับเฮาส์ส่วนตัวบนถนนเฉาหยางครับ"

"ไป"

เดินลงบันได หลินหนานเปิดประตูรถ ก็เห็นว่าในรถมีเด็กผู้หญิงกำลังยิ้มทักทายพวกเขา

หลินหนานก้าวถอยหลังออกมา "ประธานโจวครับ"

โจวฉือเซินเห็นภาพข้างใน เขาขมวดคิ้ว "ลงมา"

เจียงชูหนิงขยับเข้าไปข้างใน "อะไรกัน ฉันจะไปกับคุณ"

"ผมจะพูดอีกครั้ง ลงมา"

เจียงชูหนิงพูด "คุณจะไปหาเจียงซ่างหานไม่ใช่เหรอ คุณก็พาฉันไปด้วยสิ ฉันจะได้เป็นตัวประกันของคุณ ให้คุณใช้ฉันข่มขู่เขา รับรองว่าได้ผลแน่นอน"

หลินหนานกระซิบโจวฉือเซิน "ประธานโจวครับ ฉันสืบมาแล้ว ปู่ทวดของเธอและท่านใหญ่เจียงที่เสียชีวิตไปแล้ว เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน หลังจากที่ท่านใหญ่เจียงเสียชีวิตไปแล้ว เขาก็กลายเป็นคนที่มีอิทธิพลมากที่สุดคนหนึ่งของตระกูลเจียง ตอนนี้ข้างนอกกำลังลือกันว่า เจียงซ่างหานจะแต่งงานกับเธอ เพื่อตำแหน่งในตระกูลเจียงครับ"

รอยยิ้มที่สดใสของเจียงชูหนิงราวกับกำลังพูดว่า "ฉันไม่ได้โกหกคุณซะหน่อย"

หลินหนานพูดเบาลง "ตอนนี้คุณนายและคุณชายน้อยอาจจะถูกคนของเจียงซ่างหานลักพาตัวไป เธออยู่ในมือของเรา อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่กล้าที่ทำอะไรบุ่มบ่ามครับ"

โจวฉือเซินมองไปที่เจียงชูหนิง ผ่านไปพักหนึ่งก็พูดว่า "ไปนั่งข้างหน้า"

เจียงชูหนิงอืมอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นก็ลงจากรถไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ

ระหว่างทาง เธอพูดว่า "พวกคุณตามหาเจียงซ่างหานเรื่องอะไรเหรอ เล่าให้ฉันหน่อยได้ไหม?"

โจวฉือเซินที่นั่งอยู่เบาะหลัง เขาหลับตาลงแล้วพูดแค่ว่า "ไม่ได้"

......

ถนนเฉาหยาง คลับเฮาส์ส่วนตัว

หร่วนซิงหว่านถูกส่งตัวมาที่นี่สิบชั่วโมงแล้ว ที่นี่นอกจากเธอและเจ้าตัวน้อย ก็มีคนรับใช้อีกหนึ่งคน

เธอพยายามถามอะไรจากปากของคนรับใช้ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะพูดไม่ได้ ไม่เคยตอบเลยสักคำ

ชายคนนั้นมาที่นี่สองครั้ง ทุกครั้งที่มาเขาก็จะพาคนที่ไม่ซ้ำกันมาด้วย มาดูอาการของเจ้าตัวน้อย ไม่นานก็ออกไป

หร่วนซิงหว่านไม่มีโทรศัพท์ มองดูเวลาตรงนาฬิกาที่วิ่งอยู่บนผนัง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เธอได้ยินเสียงเปิดประตูชั้นล่าง จึงเดินออกไปดู

ทันทีที่เธอเดินลงไป ก็เห็นผู้ชายที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขายาวสีดำยืนอยู่ตรงทางเข้า คุยโทรศัพท์มือเดียวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "รู้แล้ว ไม่ต้องสนใจเธอ"

หร่วนซิงหว่านเห็นรูปร่างที่สูงใหญ่ของผู้ชายคนนั้น เธอก็ตกใจ

ถ้าเธอไม่รู้ว่านี้คือเมืองเจียงโจว แล้วเธอก็ถูกกลุ่มคนที่ไม่รู้จักลักพาตัวมาที่นี่ เธอคงจะเห็นภาพหลอน เห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือโจวฉือเซิน

ชายคนนั้นวางสาย หันหลังเดินไปที่ตู้ไวน์ หยิบไวน์แดงออกมาหนึ่งขวด

หร่วนซิงหว่านสังเกตเห็นว่าเขาถือแก้วไวน์มาสองใบ

เมื่อกี้ เขาไม่เงยหน้าขึ้นมาเลยสักครั้ง

เขาเห็นเธอเหรอ?

หร่วนซิงหว่านเดินออกไป ชายคนนั้นกำลังรินไวน์ และผลักแก้วอีกแก้วหนึ่งมาไว้ข้างหน้าเธอ

หร่วนซิงหว่านมองไปที่เขา "คุณบอกให้พวกเขาลักพาตัวฉันเหรอ?"

ชายคนนั้นนั่งบนเก้าอี้ จิบไวน์แดงแล้วพูดช้าๆ "ผมแค่บอกให้พวกเขาพาเด็กมา แต่ดูเหมือนว่ามันไม่ได้ราบรื่นขนาดนั้น"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว "คุณจะทำอะไร?"

ชายคนนั้นวางแก้วไวน์ลง เขามองไปที่เธอ "คงจะว่างไม่มีอะไรทำมั้ง"

หร่วนซิงหว่านนึกถึงตอนที่อยู่บนเครื่องบิน ชายคนนั้นเคยบอกเธอ ดูเหมือนว่า พวกเขาไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาจะช่วยเจ้าตัวน้อย

หร่วนซิงหว่านพูด "แล้วคุณเป็นใคร?"

ชายคนนั้นยิ้มมุมปาก เขามองไปที่แก้วไวน์ที่อยู่ข้างหน้า ผ่านไปสองสามวินาทีก็พูดว่า "ผมเหรอ?"

ในตอนนี้เอง ประตูถูกเปิดออก มีลูกน้องวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว "ประมุขเจียงครับ โจวฉือเซินมาทางนี้แล้วครับ"

"มาเร็วจริงๆ" ชายคนนั้นลุกขึ้นแล้วพูดกับหร่วนซิงหว่าน "ผมต้องไปแล้ว คุณจะอยู่รอเขาที่นี่ หรือว่าจะไปกับผม?"

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านตอบ คนรับใช้ก็อุ้มเจ้าตัวน้อยลงมาแล้ว

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก ดูเหมือนว่าเธอไม่มีทางเลือก

เธอเดินเข้าไปข้างคนรับใช้ "ฉันอุ้มเอง"

คนรับใช้มองไปที่ชายคนนั้น จนกระทั่งเขาพยักหน้า เธอถึงได้ยื่นเจ้าตัวน้อยออกมา