สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 605

ตอนที่หร่วนซิงหว่านตื่นขึ้น ภายในห้องดึงผ้าม่านหนาปิดทึบ จึงมีแต่ความมืดมิดที่เข้ากระบอกตา

เธออยากจะลุกขึ้น ทว่ากลับมีมือข้างหนึ่งกอดรัดบริเวณเอวของเธอเ และดึงรั้งให้ถอย

วินาทีต่อมา เธอถลาเข้าสู่แผงอกกำยำอันอบอุ่นของชายหนุ่ม

น้ำเสียงแหบแห้งของโจวฉือเซินดังขึ้น "ไม่นอนแล้วเหรอ"

"นอนจนปวดหัวแล้วค่ะ"

"หมอบอกว่าคุณเหนื่อยเกิน นอนต่ออีกสักพักเถอะ อยากกินอะไร ผมจะให้หลินหนานเอามาส่งให้"

หร่วนซิงหว่านตอบ "ฉันไม่มีอารมณ์จะกิน"

โจวฉือเซินพูด "ไม่มีอารมณ์จะกินก็ต้องกิน คุณอยากจะเป็นลมไปอีกครั้งใช่มั้ย"

หร่วนซิงหว่านเงียบ ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ผ่านไปไม่นานนัก เธอรู้สึกคนที่อยู่ด้านหลังเริ่มขยับเล็กน้อย โดยเปิดโคมไฟติดผนัง แสงไฟสีส้มอ่อนๆ สาดส่องขยายอย่างไร้เสียง

ตอนที่โจวฉือเซินลุกขึ้นและลงจากเตียง หร่วนซิงหว่านก็ผุดนั่ง เธอเอ่ยถาม "ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ"

โจวฉือเซินก้มหน้ามองนาฬิกาข้อมือ "บ่ายโมงครึ่งครับ"

หร่วนซิงหว่านเกาศีรษะ "ฉันนอนนานขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย"

"ไม่นานนะ นอนต่อเถอะ เดี๋ยวตอนกินข้าวผมมาเรียกคุณ"

พูดจบ โจวฉือเซินก็สาวเท้าเดินออกจากห้องไป

หร่วนซิงหว่านนอนไม่หลับจริงๆ เธอเลิกผ้าห่มขึ้นและลงจากเตียง ทว่ากลับพบว่าบนร่างกายใส่เสื้อเชิ้ตแบบผู้ชายอยู่

หร่วนซิงหว่าน "..."

ภายในห้องรับแขก โจวฉือเซินกำลังโทรศัพท์หาหลินหนาน

หร่วนซิงหว่านเดินผ่านตัวเขา และเดินมาอยู่ด้านหน้าโต๊ะทานข้าว พลางรินน้ำใส่แก้วน้ำ

โจวฉือเซินหันหลังกลับมา สายตาจับจ้องอยู่บนตัวเธอ หิวคิ้วยกขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ

ตอนที่พาเธอออกมาจากโรงพยาบาล บนตัวของหร่วนซิงหว่านมีแต่กลิ่นยาฆ่าเชื้อ เขาจึงเอาเสื้อผ้าของตนเองเปลี่ยนให้เธอใส่

ในสาย หลินหนานพูดขึ้น "ประธานโจวครับ เสื้อผ้าของคุณนายผมได้เตรียมไว้พร้อมแล้วครับ จะเอาไปส่งให้เดี๋ยวนี้"

โจวฉือเซินตอบ "ไม่ต้องแล้ว"

หลินหนาน "?"

โจวฉือเซินค่อยๆ พูดต่อ "เอาข้าวเข้ามาส่งก่อน หิวแล้ว"

"เสื้อผ้าผมก็เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เอาไปส่งพร้อมกับอาหารได้เลย..."

เพิ่งพูดได้ครึ่งประโยค หลินหนานไหวพริบดีจึงสัมผัสได้ถึงปัญหา จึงรีบเปลี่ยนหัวข้อเรื่องทันที "ได้ครับ ผมจะไปเตรียมข้าวกลางวัน"

โจวฉือเซินเก็บโทรศัพท์ลงอย่างพอใจ เขาเดินไปอยู่ด้านข้างหร่วนซิงหว่าน พลางมองเธอดื่มน้ำเสร็จ และยื่นมือขึ้นมาปาดหยดน้ำที่เกาะอยู่ริมฝีปากของเธอ นิ้วเรียวยาวค้างอยู่ริมฝีปากของเธอยู่หลายวินาที

หร่วนซิงหว่านเงยหน้ามองเขา โดยการมองอย่างกับคนวิกลจริต "คุณจะทำอะไร"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึ้น และรับแก้วน้ำว่างเปล่าในมือของเธอไป และรินน้ำลงในแก้ว "ไม่มีอะไรนี่ ยังอยากดื่มอีกมั้ย"

"ดื่มพอแล้วค่ะ"

เมื่อได้ยินดังนั้น โจวฉือเซินวางกาน้ำคริสตัลลง และดื่มน้ำที่เหลือจนหมด

หร่วนซิงหว่านขี้เกียจจะสนใจเขา จึงไปตามหาเสื้อผ้าของตนเอง

โจวฉือเซินเดินตามหลังเธอ "ซักแล้วแต่ยังไม่แห้ง ผมให้หลินหนานไปเตรียมไว้ให้แล้ว อีกเดี๋ยวจะเอามาส่งให้"

หร่วนซิงหว่านหันหลังกลับ และเจอโทรศัพท์ของตนเองที่วางอยู่บนโซฟา จึงชาร์จแบตและเตรียมเปิดเครื่อง พลางครุ่นคิด แถมมองมาทางโจวฉือเซิน "ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ"

โจวฉือเซินนั่งอยู่ด้านข้างเธอ "หือ?"

คำพูดติดอยู่ริมฝีปาก หร่วนซิงหว่านกลับไม่รู้ว่าควรจะอ้าปากพูดว่ายังไงดี

เรื่องเหล่านี้มันสับสนเกิน ตอนนี้เธอยังเรียบเรียงได้ไม่ชัดเจน

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านถึงได้พูด "ลูก...ฉันทิ้งไว้กับเจียงซ่างหาน บางทีพวกเขามีวิธีรักษาเขา เจียงซ่างหานพูดว่า เรื่องที่เกิดขึ้นหนานเฉิงก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้เป็นคนทำ มีคนโยนความผิดให้เขา ฉัน ...ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันควรจะเชื่อเขาดีมั้ย แต่เจ้าตัวน้อยอยู่ภายใต้การรักษาของพวกเขา และอาการดีขึ้นจริงๆ"

พูดจบ เธอก้มศีรษะลง น้ำเสียงอึมครึม "ฉันไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว ขอแค่..."