สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 610

จังหวะที่หร่วนซิงหว่านมองจนตกอยู่ในภวังค์เล็กน้อย แพขนตาชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าเริ่มขยับ

เมื่อเธอเห็น และเตรียมจะหดมือกลับ ทว่าข้อมือกลับถูกคว้าเอาไว้

โจวฉือเซินลืมตา นัยน์ตาสีเข้มสบตาเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่า "ทำอะไรครับ"

หร่วนซิงหว่านเบนสายตาออกอย่างผิดปกติ "ไม่ได้ทำอะไร ฉันจะลุกแล้วนะ คุณนอนต่อเถอะ"

เธอพูด แต่ยังไม่ทันได้ขยับเขยื้อนได้ทัน จึงโดยชายหนุ่มทาบทับจนอยู่ใต้ร่างกาย

"โจว..."

หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะอ้าปาก โจวฉือเซินก้มศีรษะลง ขบเม้มซอกคอของเธอ

เขาขบเม้มไม่หนักหน่วง แต่ก็ไม่ได้แผ่วเบา

ความเจ็บจี๊ดเล็กน้อยจากลำคอมันแผ่ซ่านออกมา ทั้งจั๊กจี้ และมึนงงอยู่บ้าง

คิ้วเรียวละเอียดของหร่วนซิงหว่านย่นเข้าหาเล็กน้อย มือทุบลงบนเอวของเขา "คุณเป็นหมาเหรอ?" โจวฉือเซินตอบเสียงแหบพร่า "วันนี้คุณเพิ่งจะรู้เหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "..."

ฉวยจังหวะที่เธอเงียบไปไม่กี่วินาที มือโจวฉือเซินสอดมือเข้าไปสำรวจใต้ชุดนอนของเธอ ฝ่ามือใหญ่เขยิบขึ้นเรื่อย

ตำแหน่งที่ถูกพาดผ่าน ต่างสั่นสะท้านไปทั่ว

หร่วนซิงหว่านหายใจไม่สม่ำเสมอ ติดขัดบ้าง มือเธอค้ำแผงอกของเขา "คุณอย่า..."

พูดกันตามหลักการ เจ้าตัวน้อยเกิดเหตุการณ์แบบนั้น เธอไม่มีอารมณ์จะมาทำเรื่องพรรค์นี้กับเขา

โจวฉือเซินรู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขาขบเม้มใบหูของเธอ "เรื่องพรรค์นี้ผมสามารถบังคับไว้ได้ด้วยเหรอ"

"งั้นคุณก็ทนเอาไว้สิ"

ร่างกายโจวฉือเซินกดทับลง คลอเคลียเธอ "คุณรู้สึกว่าสามารถทนได้เหรอ?"

ดวงตาหร่วนซิงหว่านเปียกชุ่ม พลางคว้ามือที่จับไปมั่วของเขา "คุณหยุดเคลื่อนไหวมันก็ได้แล้ว!"

"ผมไม่ใช่หลิ่วเซี่ยฮุ่ย ไม่มีหลักการเช่นนี้"

[หลิ่วเซี่ยฮุ่ย ใช้มาเรียกแทนผู้ชายที่มีจิตใจมั่งคงแน่วแน่ ]

แต่ว่าโจวฉือเซินก็ไม่ได้ล่วงเกินมากไปกว่านั้น แต่กลับพูดขึ้น "ที่รัก ทำเหมือนเมื่อวานแบบนั้น?"

หร่วนซิงหว่าน "..."

โจวฉือเซินคว่ำฝ่ามือโดยจับมือเธอคล้อยลงด้านล่าง ทีละนิด ได้คืบจะเอาศอก

ซึ่งแน่นอนว่า โจวฉือเซินแค่พูดออกมาเท่านั้นเอง

สิ่งเหล่านี้ที่เขาทำ มันมากเกินกว่าเมื่อวานตั้งเยอะ ต่างทดสอบอยู่ในชายขอบเขตอันตรายอยู่ตลอดเวลา

รอจนเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว ท้องฟ้าทางด้านนอกก็สว่างจ้า แสงแดดทะลุออกจากชั้นก้อนเมฆ

ภายในห้องน้ำ ตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังสวมชุดชั้นในอยู่นั้น รู้สึกเจ็บเล็กน้อย พลางก้มศีรษะมองรอยกัดที่อยู่บนร่างกายของตนเอง จนอารมณ์พุ่งปรี๊ดทันที

โจวฉือเซินอยู่ด้านหน้าเธอพร้อมทั้งแย่งพูดก่อน แถมสารภาพด้วยสีหน้าแววตาเป็นทางการมาก "เมื่อวานคุณก็กัดผม เสมอภาคกันแล้วนะ"

คำพูดหร่วนซิงหว่านติดอยู่ที่ริมฝีปาก ชั่วพริบตาร่างกายแดงและร้อนรุ่มทั่วทั้งตัว "นี่คุณยังเป็นคนอยู่มั้ย!"

ทำไมถึงได้ขนาดนี้นะ...หน้าด้าน พูดอย่างมีหลักการขนาดนี้

"แล้วตอนไหนเหรอที่คุณคิดว่าผมเป็นคนแล้ว"

หร่วนซิงหว่านปวดหัว

นี่ก็ใช่อีก ไม่สามารถตอบโต้กลับ

โจวฉือเซินติดตะขอเสื้อในด้านหลังให้เธอ และลูบศีรษะของเธอ "ผมจะออกไปรอคุณนะ"

"ชิ่วๆ ไปให้พ้น"

โจวฉือเซินเพิ่งออกจากห้องน้ำ ก็ได้รับสายของหลินหนาน

หลินหนานเอ่ยปากพูดอย่างน่าหวาดกลัวมาก "ประธานโจว เมื่อครู่คนของพวกเราไปดูที่คฤหาสน์แล้วครับ คุณหญิงสวี่เธอ...หายตัวไปครับ"

สีหน้าโจวฉือเซินหนาวเหน็บลงเล็กน้อย พลางกุมโทรศัพท์เอาไว้ ราวกับไม่ได้แปลกใจอะไร

หลินหนานพูดต่อ "คนที่เฝ้าอยู่ละแวกนั้นพูดว่า ไม่เห็นมีคนแปลกหน้าเข้าออก"

แน่นอนว่าไม่ใช่คนแปลกหน้า สถานที่แห่งนี้ เจียงย่านเป็นคนส่งตัวสวี่เยว่ไปในตอนแรก และไม่มีใครชัดเจนไปกว่าเขา ถึงที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ในละแวกใกล้เคียงอีกแล้ว

"ประธานโจว ต้องส่งคนออกไปตามหามั้ยครับ"

โจวฉือเซินตอบ "ไม่ต้อง"

เขาอยากจะดูสิว่า ตกลงว่าพวกเขาวางแผนจะทำอะไร

หลินหนานพูด "ใช่ครับท่านประธานโจว เมื่อวานผมได้พาหมอไปดูเด็กคนนั้นที่บ้านแล้วครับ และยืนยันข่าวที่ได้รับก่อนหน้านี้แล้วครับ"

โจวฉือเซินส่งเสียงตอบรับในลำคออย่างเรียบเฉย "ทางห้องแล็บล่ะ"

"การเข้าออกของห้องแล็บเข้มงวดมากครับ ไม่ให้คนนอกเข้าออก พวกเราทำได้แต่รออยู่ด้านนอก เมื่อวานเจียงหยวนไม่ได้ออกมาจากห้องแล็บตลอดทั้งวัน พวกเราเลยหาโอกาสไม่ได้ครับ"