สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 611

อีกด้านหนึ่ง เจียงหยวนอยู่ในห้องทดลองมาได้สองสามวันแล้ว เมื่อรู้สึกว่าร่างกายเริ่มมีกลิ่นโชย จึงจัดการงานในมือ กลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

ขับมาได้ครึ่งทาง เจียงหยวนก็รู้สึกได้ว่ามีคนตามเขา

หลังจากขับไปได้สักระยะ เขาจึงฉวยโอกาสตอนที่อีกฝ่ายไม่สนใจ และหาทางอย่างแยกลงทางด่วนอย่างเร็ว

เมื่อมาถึงใต้สะพานแล้ว เจียงหยวนก็จอดรถตรงข้างทาง เมื่อเห็นว่ารถคันที่ตามเขามาเมื่อครู่อันตรธานหายไปแล้ว เขาก็ผิวปากอย่างพึงพอใจ ขับรถวนรอบเมืองอยู่พักใหญ่ ก่อนจะกลับบ้าน

หลังจากจอดรถในชั้นใต้ดินเสร็จแล้ว เจียงหยวนหยิบกุญแจลงมาจากรถอย่างเชื่องช้า

หลินหนานยืนยิ้มให้เขาอยู่ไม่ไกล

เจียงหยวน "......"

เขารีบหันกาย คิดอยากจะกลับขึ้นรถ แต่กลับพบว่ามีคนมายืนข้างหลังเขาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

เจียงหยวนขยี้เส้นผม ส่งเสียงไม่พอใจ "ไม่คิดเลยว่าฉันจะมีวันนี้ได้ พวกแกเป็นคนของใคร ไปถามให้แน่ชัดหรือยังว่าฉันเป็นใคร? กล้ามาขวางฉันถึงที่นี่"

หลินหนานพูด "คุณเจียง พวกเราก็แค่อยากมาถามอะไรนิดหน่อยเท่านั้นครับ"

"เรื่องอะไรถึงต้องเอาคนมาเยอะขนาดนี้? แล้วยังล้อมตัวฉันไว้รอบอีก นายบอกฉันให้รอที่บ้านก็จบ"

หลินหนานยังคงรักษารอยยิ้มเอาไว้ "อย่างนี้ครับ ที่คนของเราตามคุณ ก็เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเอง แต่ไม่คิดเลยว่า จู่ๆคุณจะหนีมาแบบนี้"

เจียงหยวนยืนเอนตัว ไม่รู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ตอนนี้เลยสักนิด "มีเรื่องอะไรก็พูดมา ผมได้ฟังแล้วจะพิจารณาว่าจะตอบดีไหม"

หลินหนานไม่พูดอะไร เพียงแค่ก้าวถอยหลัง

ในเสี้ยวนาที ร่างสูงเพรียวของชายหนุ่มก็ปรากฏสู่สายตาของเขา ดวงตาสีดำขลับไร้อารมณ์จ้องมองมาทางเขา

เจียงหยวน "......"

เขาอยากโกยแนบออกไปจากที่นี่ตอนนี้เสียจริง

เสียงเย็นชาของโจวฉือเซินดังขึ้น "นายคิดจะพูดตรงนี้?"

เจียงหยวนรีบยืนตัวตรงเด่ "เชิญข้างในครับ"

ในลิฟต์ เจียงหยวนยืนอย่างวิตกกังวลอยู่ตรงประตู หลินหนานยืนอยู่ข้างเขา ส่วนโจวฉือเซินยืนพิงผนังลิฟต์อยู่หลังสุด

ทั่วทั้งลิฟต์ อบอวลไปด้วยความหนาวเหน็บ

เจียงหยวนรู้สึกเสียใจภายหลังเล็กน้อย การที่ผู้ชายสกปรกและเหม็นไม่ใช่เรื่องใหญ่ ทำไมถึงต้องกลับบ้านอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย

ตอนนี้ก็ได้แต่สมน้ำหน้า ถูกจับเลย

มีความทุกข์ที่พูดออกมาไม่ได้

ความเงียบในลิฟต์แพร่กระจายไร้เสียงราวกับความตาย เมื่อรอจนกระทั่งอากาศภายในยิ่งลดน้อยลงเรื่อยๆ ----

'ติ๊ง' เสียงลิฟต์เปิดก็ดังขึ้น

เจียงหยวนไม่ขยับไปครู่หนึ่ง

ขายาวของโจวฉือเซินก้าวออกไป

เจียงหยวนอดไม่ได้ที่จะพึมพำ คนคนนี้ไม่น่าจะรู้แม้กระทั่งที่อยู่ของเขาไหม

หลังจากไม่กี่วินาที โจวฉือเซินก็หยุดฝีเท้าลงตรงหน้าประตู

เป็นไปตามคาด

เจียงหยวนไอไม่กี่ที ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปแสกนลายนิ้วมือเพื่อเปิดประตู

หลังจากประตูเปิด เขาก็เดินเข้าไปด้านใน "นั่งตามสบายเลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ"

เมื่อมือของเขากำลังจะกดสัญญาณเตือนภัยเพื่อติดต่อกับเจียงซ่างหานตรงตู้ลับ หลินหนานก็ปรากฏตัวตรงหน้าเขาพลางยิ้มน้อยๆ "คุณเจียง คุณก็นั่งด้วยสิครับ"

เจียงหยวนไม่คิดดิ้นรนต่อไป

เขานั่งตรงข้ามโจวฉือเซิน เห็นได้ชัดว่าอยู่ไม่เป็นสุข

ขายาวของโจวฉือเซินพันไขว้ เพียงแค่เปรยตาขึ้นมอง ก็เต็มไปด้วยกระแสแห่งความกดดัน

เจียงหยวนเปลี่ยนท่าทาง "ที่พวกคุณบอกว่ามีเรื่องถามผม คือเรื่องอะไรครับ? ถ้าผมรู้ผมจะบอกแบบไม่หมกเม็ดเลย"