สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 615

ในตอนนี้เองที่ หร่วนซิงหว่านหันกลับมา มีความสงสัยเล็กน้อย "ทำไมถึงยังไม่แน่ชัดละคะ?"

"เพราะในงานเลี้ยงวันเกิดของเธอเมื่อไม่กี่วันก่อนนี้ เธอได้วิ่งตามผู้ชายคนหนึ่งท่ามกลายสายตาของคนมากมายครับ วันนี้หลังจากพิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษจบลง คาดว่าพวกเขาก็คงจะตำหนิเธออย่างหนัก"

พวกโบราณของตระกูลเมื่อสั่งสอนขึ้นมา เรียกได้ว่าพูดพร่ำ มีแต่น้ำไม่มีเนื้อหาสำคัญ ถ้าเพียงได้พูดก็พูดยาวหลายชั่วโมง

คนรุ่งหลังของตระกูลเจียง ถึงแม้ในเวลาปกติพวกเขาจะดื้อรั้น แต่เมื่อถึงการรวมตัวตามประเพณีในสองเดือนนี้ ก็จะไม่แผลงฤทธิ์ กลัวว่าถ้าก่อเรื่องอะไร จะถูกลากไปวิจารณ์ที่นั่น แค่สักคำก็ยังไม่กล้าตอบโต้ ได้เพียงฟังอย่างว่าง่าย

หากลองพยายามเถียงกลับผู้อาวุโส หรือแสดงออกของคุณไม่ถูกต้อง เดิมทีการวิจารณ์แค่ไม่กี่ชั่วโมง อาจจะขยายเวลาไปอีกสองสามวัน

หร่วนซิงหว่านส่งเสียงตอบรับในลำคอ ก่อนจะดึงสายตากลับมา

เมื่อเจียงหยวนกำลังมีความสุข กลับสบตาเข้ากับสายตาเย็นชาของโจวฉือเซิน

เขารีบเก็บสีหน้า และยื่นตัวตรงทันที

ด้านหน้า ไม่รู้ว่าเจียงชูหนิงได้ยินในสิ่งที่เขาพูดหรือไม่ เธอหันกลับมามองโดยไม่รู้ตัว หลังจากได้เห็นโจวฉือเซิน ดวงตาเธอก็พลันเป็นประกาย คิดอยากจะวิ่งเข้ามาหา แต่กลับถูกพ่อของเธอเจียงจิ้งเหยาจับแขนไว้ก่อน

เจียงจิ้งเหยาดุ "ไม่รู้เหรอว่าวันนี้วันอะไร ที่นี่คือที่ไหน?"

เจียงชูหนิงหันกลับไปอย่างไม่เต็มใจนัก

เจียงจิ้งเหยามองไปยังโจวฉือเซิน พลางขมวดคิ้วด้วยสีหน้าที่ดูไม่ดีนัก

หร่วนซิงหว่านเห็นสีหน้าแบบนี้บ่อยนัก แต่เธอก็เข้าใจได้ อย่างไรก็ไม่มีพ่อคนไหนที่จะทำสีหน้าดีๆได้เมื่อเห็นผู้ชายที่ฉกชิงลูกสาวของตัวเองไป

เจียงหยวนกระซิบ "คนมาถึงกันครบแล้ว พิธีเซ่นไหว้จะเริ่มใน5นาทีครับ"

หร่วนซิงหว่านพูด "เจียงซ่างหานยังไม่มาเหรอคะ?"

หลังจากที่เธอพูดจบ ก็เห็นร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาจากประตูด้านนอก

เจียงซ่างหานมาถึงแล้ว

ภายในศาลบรรพบุรุษที่เดิมทีมีเสียงจ้อกแจ้กจอแจ เพราะเขาเข้ามา ทั่วทั้งห้องก็พลันเงียบลงไม่น้อย

หลังจากเงียบไปชั่วครู่ ก็มีเสียงจากฝูงชนดังขึ้นว่า "พิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษเป็นเรื่องสำคัญนะ ไม่เผื่อเวลามาล่วงหน้าหน่อยเหรอ มาตรงเวลาขนาดนี้จะเกินไปแล้วนะ"

หร่วนซิงหว่านหันไปตามเสียง คนที่พูดก็คือลุงรองที่เคยสั่งสอนเจียงหยวนที่หน้าประตูก่อนหน้านี้

หลังจากพูดจบ ก็มีเสียงซุบซิบหลายเสียงดังพูดคล้อยตาม

เจียงซ่างหานไม่สนใจ เดินเข้าไปในศาลบรรพบุรุษ ก่อนจะโค้งคำนับผู้อาวุโสเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ

คุณปู่ทวดของเจียงชูหนิง ท่านทวดเจียงค้ำไม้เท้า ลุกขึ้นยืนอย่างสั่นเทา "ในเมื่อคนมากันพร้อมแล้ว เราก็มาเริ่มพิธีกันเถอะ ปีนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย อย่าเสียเวลากันเลย"

เจียงซ่างหานพูดขึ้น "รอสักครู่ครับ ยังมีอีกคนที่ยังไม่มา"

ท่านทวดเจียงดันแว่นตรงสันจมูกขึ้น "หืม? เด็กบ้านไหนกันที่มัวแต่ห่วงเล่นจนเสียเวลา?"

กลุ่มผู้คนอธิบายขึ้นมาเซ็งแซ่

"ไม่ใช่ลูกชายฉันนะคะ!"

"ไม่ใช่ลูกสาวของผมครับ!"

"......"

เจียงจิ้งเหยามองไปรอบๆ ก่อนจะพูดกับเจียงซ่างหาน "ฉันก็เห็นคนมากันครับแล้ว นายหมายถึงใครกัน?"

มารดาของเจียงซ่างหานยืนทำสีหน้าเคร่งขรึมอยู่ข้างๆ

เจียงซ่างหานหมุนกาย มองไปยังหน้าประตูศาลบรรพบุรุษ ก่อนจะพูดอย่างสบายๆ "มาแล้วครับ"

ทุกคนหันไปมองพร้อมกัน

ในขณะที่พวกเขากำลังสงสัยอย่างแปลกใจว่าคือใคร ร่างหนึ่งก็ปรากฏอยู่ท่ามกลางสายตาของผู้คน