สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 623

ฟังเธอพูดจบ โจวฉือเซินก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก้มสายตาลงต่ำ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

หร่วนซิงหว่านพูด "คุณบอกว่าง่วงไม่ใช่เหรอ รีบไปนอนสิ จะได้ไม่คิดนู้นคิดนี่ เรื่องยุ่งเหยิงนี่ค่อยว่ากัน"

ไม่นานเสียงต่ำของโจวฉือเซินก็ดังขึ้น "นี่คือสิ่งที่คุณพูด"

หร่วนซิงหว่านได้ยิน ก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง และเธอก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเธอพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไปหรือเปล่า

ดูเหมือนว่า......ไม่เกินไปหรอกมั้ง

ด่าเขาแค่สองสามคำถึงกับทนฟังไม่ได้เลยเหรอ?

โจวฉือเซินเงยหน้าขึ้นมองไปที่เธอ และพูดซ้ำ "นี่คือสิ่งที่คุณพูด คราวหลังคุณอย่าคิดหาข้ออ้างอะไรที่จะจากผมไป"

ในที่สุดหร่วนซิงหว่านก็มีปฏิกิริยาโต้ตอบ "อันที่จริงฉันคิดว่านี่มันคนละเรื่องกันนะคะ"

"ผมคิดว่าเรื่องเดียวกัน"

"โอเค โอเค งั้นคุณก็คิดอย่างนั้นไปเถอะ ไปนอน"

โจวฉือเซินลุกขึ้น หยิบถาดมาจากมือเธอ "ผมทำเอง คุณไปอาบน้ำ"

"ไม่......"

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านปฏิเสธ โจวฉือเซินก็ออกจากห้องนอน มุ่งหน้าไปยังห้องครัวแล้ว

หร่วนซิงหว่านมองแผ่นหลังของเขา พลางถอนหายใจ ช่างเถอะ เขามีความสุขก็ดีแล้ว

เป็นอย่างที่คาดไว้ ไม่ถึงสองนาที เสียงจานชามแตกในครัวก็ดังลอยมา

คิดเสียว่าเป็นวิธีระบายความโกรธของเขาอีกอย่างก็แล้วกัน

... ...

เมื่อหร่วนซิงหว่านอาบน้ำเสร็จก็ออกมา เธอเห็นโจวฉือเซินนอนอยู่บนเตียง ถือแท็บเล็ตทำงานอยู่ ด้วยสีหน้าที่จดจ่อ คิ้วสวยของเขาขมวดเล็กน้อย

เธอพูด "ไหนว่าคุณเหนื่อยไงคะ?"

"ได้ยินว่าคุณไม่อยากจากผมไปไหน จู่ๆ ผมก็รู้สึกสามารถอดทนต่อไปได้น่ะ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

คำพูดก่นด่าติดอยู่ที่ริมฝีปากเธอ

เขาเก่งในเรื่องคิดไปเองเสียจริง

หร่วนซิงหว่านนั่งลงข้างเตียง เปิดโทรศัพท์ดูเวลา "งานคุณต้องจัดการจนดึกดื่นไหม?"

โจวฉือเซินพูด "ไม่ใช่งานหรอก"

จู่ๆหร่วนซิงหว่านก็แปลกใจขึ้นมา "ไม่ใช่งานแล้วคุณดูอะไรจริงจังถึงขนาดนั้นละคะ"

เธอเห็นสีหน้าของเขาเมื่อกี้ ก็นึกว่าเขาพบเจอปัญหาที่จัดการแก้ไขได้ยาก

โจวฉือเซินไม่ตอบ แค่เอียงแท็บเล็ตในมือเข้าหาเธอ

หร่วนซิงหว่านวางโทรศัพท์ลง ก่อนจะเอนตัวไปดู

สิ่งที่ดึงดูดสายตา คือรูปภาพชุดเจ้าสาว

เธอตัวนิ่งงันไปในทันใด

โจวฉือเซินสไลด์ดู และพูดอย่างสงบ "คนเหล่านี้เป็นดีไซเนอร์ชุดแต่งงานที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ มีสไตล์ที่แตกต่างกัน ผมเลือกมา2-3คนที่โอเค เดี๋ยวคุณลองดูแล้ว เลือกที่ชอบที่สุดนะ ผมจะให้หลินหนานไปนำเขามา คุณค่อยบอกรายละเอียดปลีกย่อยที่แน่นอนบอกเขาแล้วกัน"

เป็นเวลานานกว่าที่หร่วนซิงหว่านจะหาเสียงของตัวเองเจอ "คุณช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหม "คุณทำไมถึงจากพูดเรื่องไร้สาระ พยายามให้ฉันหยุดรำคาญคุณ จู่ๆ ก็เปลี่ยนมาเรื่องเร็วนี้อย่างเร็ว?"

โจวฉือเซินแก้ "ไม่ใช่บอกว่าอย่ามายุ่งกับผม เป็นเพราะผมป่วยก็จะไม่มีใครคอยกวนใจคุณต่างหาก"

"......แตกต่างกันตรงไหน?"

"เพื่อไม่ให้คุณด่าผมลับหลังไง ก็ต้องแตกต่างกัน"

จู่ๆหร่วนซิงหว่านก็รู้สึกมึนหัว รู้สึกว่าเธอไม่สามารถทันตามความคิดของเขาได้เลย

โจวฉือเซินพูดต่อ "ในเมื่อคุณพูดชัดขนาดนี้แล้ว นอกจากผมแล้ว คนอื่นก็ทำไม่ได้ "

หร่วนซิงหว่านยื่นมือออกมา วางไว้บนหน้าผากของเขา แน่นอนว่ามันค่อนข้างร้าน ดูท่าจะเป็นไข้จนเลอะเลือน

เมื่อหร่วนซิงหว่านจะพูดอะไรออกมา แต่โจวฉือเซินกลับจับมือเธอ ก่อนจะพูดอย่างชัดเจนว่า "พวกเรามาแต่งงานกันเถอะ"

"ไม่ได้ค่ะ ฉัน......"

โจวฉือเซินพูดช้าๆ "ผมรู้ว่าคุณกำลังกังวลเรื่องอะไร แต่คุณยังไม่รู้เหรอว่า ปัญหาที่คุณกังวลเหล่านั้น ได้ถูกแก้ไขไปนานแล้ว"

หร่วนซิงหว่านอ้าปาก ใจลอยไปชั่วขณะหนึ่ง

ใช่ เธอรับปากว่าจะอยู่กับโจวฉือเซินอีกครั้ง แต่เธอไม่ตกลงที่จะแต่งงานใหม่กับเขา นั่นเป็นเพราะเธอรู้ว่าการแต่งงานเป็นเรื่องระหว่างสองครอบครัว ระหว่างเธอกับโจงเสียน มีแต่ความเกลียดชัง รวมไปถึงเจ้าตัวน้อยด้วย ยังคงเป็นหลุมในใจที่เธอไม่สามารถก้าวข้ามผ่านมันไปได้

โจวฉือเซินพูด "ผมเคยพูดไปแล้ว ของขวัญที่ไม่เคยให้เลยในการแต่งงาน3ปีของเรา เจ้าตัว......"

โจวฉือเซินเปลี่ยนคำพูด "ลูก คือของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ผมให้คุณ"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว "แต่......"

เธอยังไม่เตรียมพร้อมดีเลย

อีกอย่าง สถานการณ์ตอนนี้ของเจ้าตัวน้อย จะให้เธอไปแต่งงานอย่างมีความสุขได้ยังไง

โจวฉือเซินนำเธอเข้ามากอด ก่อนพูดเสียงต่ำ "วางใจเถอะนะ ผมไม่ได้จะให้คุณแต่งงานกับผมในตอนนี้ ก็แค่จัดงานแต่ง ยังมีเรื่องมากมายให้เตรียมตัว รวมไปถึงชุดเจ้าสาว กว่าดีไซน์เนอร์จะออกแบบเสร็จ ก็ใช้เวลาสองสามเดือน ค่อยๆ คิดนะ โอเคไหม?"

โจวฉือเซินปล่อยเธอ "งั้นดูชุดเจ้าสาวไปก่อนนะ"

หร่วนซิงหว่านมองแท็บเล็ตตรงหน้า มีความรู้สึกแปลกๆ ที่ไม่สามารถพูดออกมาได้

กลางดึก ในขณะที่เธอกำลังสะลึมสะลือ ในที่สุดเธอก็เข้าใจ

โจวฉือเซินได้หลอกล่อเธอ ให้เธอดูชุดแต่งงานแล้ว มันจะเป็นการให้พิจารณาตอนไหนกัน?

ไอ้ผู้ชายบ้า

เอาสมองไปใช้คิดอย่างอื่นไม่ดีกว่าเหรอ

หร่วนซิงหว่านยิ่งคิดยิ่งโกรธ อดไม่ได้ที่จะเตะเขา

โจวฉือเซินขยับเล็กน้อย นึกว่าเธอฝันร้าย ดึงเธอเข้ามากอดโดยไม่ทันรู้ตัว ลูบหลังของเธอ ปลอบอย่างไร้เสียง

มุมปากของหร่วนซิงหว่านยกขึ้น ช่างเถอะ ขี้เกียจจะเถียงกับเขาแล้ว

......

อีกด้าน

ทันทีที่เจียงชูหนิงกลับมาถึงบ้าน ก็เห็นพ่อของเธอนั่งอยู่บนโซฟา ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

เธอนึกไปถึงลูกตบครั้งก่อน อดไม่ได้ที่จะถอยกลับ "พ่อ......"

เจียงจิ้งเหยามองไปที่เธอ "ลูกไม่ใช่ต้องคุกเข่าอยู่ที่ศาลบรพบุรุษรึ ใครใช้ให้ขึ้นมา?"

เจียงชูหนิงก้มหน้าต่ำ อึกอักอยู่นาน อย่างไรก็ไม่สารภาพว่าเจียงซ่างหานเป็นคนปล่อย

เจียงจิ้งเหยาถอนหายใจ "หนิงหนิง พ่อพูดกับลูกมาหลายครั้งแล้วนะ ทำไมลูกไม่ฟังบ้าง? กระด้างกระเดื่องกับเหล่าผู้อาวุโสในตระกูลในที่สาธารณะ ลูกเอาหน้าคุณทวดของลูกไปไว้ที่ไหน?"

เจียงชูหนิงขมวดคิ้ว "แต่การแต่งงานมันเป็นเรื่องของหนูนะคะ ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขา ทำไมถึงต้องฟังความเห็นของพวกเขาด้วย"

"เจียงซ่างหานเป็นผู้นำของตระกูลเจียง ลูกแต่งกับเขามีอะไรที่ไม่ดี อีกอย่าง มีพวกเราคอยหนุนรังลูกอยู่ เขาจะกล้ารังแกลูกรึ?"

"งั้นหนูก็อยากจะหาคนที่ตัวเองชอบค่ะ และ......และ......ในแง่ของการนับรุ่นในวงญาติ ยังไงเขาก็เป็นน้าของหนู หนูรู้สึกว่ามันแปลก!"

เจียงจิ้งเหยาขบขันอย่างโกรธ "คนที่ลูกชอบ? โจวฉือเซิน? ลูกเพิ่งเจอเขากี่ครั้งกัน ถึงได้พูดว่าชอบเขา?"

เจียงชูหนิงพูดอย่างไม่ยอมแพ้ "หนูตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกพบ!"

"ดี ถ้าอย่างนั้นพ่อจะถามลูก ลูกรู้ไหมว่าคนที่นั่งคุกเข่าตรงศาลบรรพบุรุษนั่น คือใคร?"

เจียงชูหนิงชะงัก "หนูได้ยินเจียงซ่างหานเรียกคุณป้า ฟังจากที่พวกเขาพูดกัน คล้ายกับว่าเมื่อก่อนเธอเต็มใจที่จะลบชื่อออกจากแผนผังของวงศ์ตระกูลด้วยตัวเอง น่าจะเป็นคนของตระกูลเจียง......"

"เธอเป็นคนของตระกูลเจียงไม่ผิด ในขณะเดียวกัน เขาก็เป็นแม่ของโจวฉือเซินด้วย! อิงตามการนับรุ่นแล้ว ลูกต้องเรียกเธอว่าคุณยาย! ทีนี้เข้าใจหรือยัง ลูกก็ต้องเรียกโจวฉือเซินว่าคุณน้าด้วย!"

เจียงชูหนิง "......?"