สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 627

เจียงชูหนิงแอบลองมองไปข้างนอก ก่อนลดเสียงลง "ฉันยิ่งอยู่ยิ่งค้นพบค่ะ ว่าเขาน่ะเป็นคนร้ายกาจ ไม่มีน้ำใจเลยสักนิด คำพูดก็ช่างทิ่มแทงทำร้ายคน พี่ทนอยู่กับเขาได้ยังไงคะ?"

คิ้วเรียวของหร่วนซิงหว่านขยับ อาจไม่คิดว่าเธอจะประเมินโจวฉือเซินเช่นนี้

เธอยิ้มและถามขณะถือจานว่า "คุณไม่ชอบเขาเหรอคะ?"

เจียงชูหนิงดึงสติกลับมา พูดอย่างเพิ่งรู้สึกตัวว่า "ใช่ค่ะ ฉันเคยบอกว่าชอบเขานี่"

หร่วนซิงหว่านพูด "เอาล่ะ ไปนั่งเถอะค่ะ เดี๋ยวก็จะกินข้าวแล้ว"

แม้ว่าฉันจะไม่ได้รู้จักเจียงชูหนิง มาเป็นเวลานาน แต่หร่วนซิงหว่านกลับคิดว่าเธอน่าสนใจและน่ารัก

และแม้แต่เจียงชูหนิงเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่า ว่าเธอไม่ได้ชอบโจวฉือเซินเลยแม้แต่น้อย

เจียงชูหนิงไม่อยากแต่งงานกับเจียงซ่างหาน และเมื่อตอนที่เธอพยายามคัดค้านแต่ไร้ประโยชน์นั่นเอง โจวฉือเซินก็ปรากฏตัว

ไม่ว่าจะเป็นลำดับศักดิ์ในวงศ์ตระกูล ฐานะ หรือว่ารูปลักษณ์ ก็เพียงพอที่จะแข่งขันกับเจียงซ่างหานได้

ยังเป็นการดำรงอยู่ที่ทำให้ทางฝั่งเมืองเจียงโจวหวาดกลัว

เขาในสายตาของเจียงชูหนิง ก็เหมือนผู้ช่วยชีวิตที่เปล่งแสงสว่างไสว

ดังนั้นเธอก็เลยบอกว่าชอบเขา ต้องการพึ่งพาเขาเพื่อที่เธอจะได้หลุดพ้นจากการแต่งงานครั้งนี้

เห็นได้ชัดว่าเจียงซ่างหานมองออกถึงจุดประสงค์นี้ ก็เลยฉวยโอกาสส่งตัวเจียงชูหนิงไปยังเมืองหนานเฉิง

เจียงชูหนิงอยู่ในเมืองหนานเฉิง อยู่ข้างโจวฉือเซิน เพื่อให้กลุ่มคนในตระกูลเจียงหวาดกลัวและประหม่า

ระหว่างทาข้าว เจียงชูหนิงนั่งข้างหร่วนซิงหว่าน ก้มหน้ากินข้าวอย่างจริงจัง เห็นได้ชัดเจนเลยว่าหิวโหย

โจวฉือเซินถาม "คุณไปสตูดิโอกี่โมง?"

หร่วนซิงหว่านพูด "กินข้าวเสร็จก็ไปค่ะ คุณไปบริษัทตอนไหนคะ"

"เกือบๆคุณล่ะ ผมไปส่งนะ"

เมื่อเจียงชูหนิงได้ยิน เธอก็เงยหน้าขึ้น พร้อมกับแก้มตุ่ยๆ พลางพูดเสียงเบาว่า "พวกคุณจะไปไหนกัน พาฉันไปด้วยได้ไหมคะ"

โจวฉือเซินหันไปทางเธอ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ไม่ได้"

ทันใดเจียงชูหนิงก็พูดอย่างรีบเร่ง "คุณบอกว่าให้ฉันไปหางานไม่ใช่เหรอ ฉันไม่คุ้นกับชีวิตที่นี่ ไม่รู้ว่าควรทำอะไรดีนี่"

"ตอนที่เธออยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ต เธอไม่เห็นเหรอ ว่าพวกเขากำลังขาดแคชเชียร์"

เจียงชูหนิง "......"

หร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พลางพูด "ฉันจะพาเธอไปสตูดิโอค่ะ ตอนนี้กำลังขาดคนพอดี"

เจียงชูหนิงแลบลิ้นปลิ้นตาให้กับโจวฉือเซิน ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับหร่วนซิงหว่าน "ขอบคุณค่ะพี่สาว พี่เป็นคนที่จิตใจงดงามมาก ไม่เหมือนใครบางคนที่ดีแค่ข้างนอก"

โจวฉือเซิน "......"

ทานข้าวเสร็จ หร่วนซิงหว่านก็ลุกขึ้นไปทำความสะอาดถ้วยชาม เจียงชูหนิงได้รับสายสายตาปราดเดียวของโจวฉือเซิน เธอก็รีบวางชามและตะเกียบในมือทันที "เดี๋ยวฉันทำเองค่ะ พี่สาวทำอาหารมาเหนื่อยๆแล้ว เรื่องล้างจานปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเถอะค่ะ"

ขณะที่เธอพูด เธอก็กลัวว่าหร่วนซิงหว่านจะแย่งไป ดังนั้นเธอจึงรีบเข้าไปในครัวพร้อมกับชามและตะเกียบทันที

เมื่อเห็นเธอกระตือรือร้นมาก เธอก็นึกถึงคำพูดก่อนหน้าของโจวฉือเซินขึ้นมาได้ จึงปล่อยเธอไป

ใครจะรู้ ว่าเมื่อเธอได้นั่งลงบนโซฟา ก็ได้ยินเสียงจานชามแตกลอยมาจากฝั่งในครัว

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอหันศีรษะไปอย่างแข็งทื่อมองไปยังโจวฉือเซินข้างๆ

เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงสายตาของเธอ ก็เงยหน้าขึ้น "ให้เธอชดใช้ค่าเสียหาย"

หร่วนซิงหว่านพูด "ไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่กำลังคิดเรื่องหนึ่ง"

เสียงทุ้มต่ำของโจวฉือเซินลอยมา "หืม?"