สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 660

หร่วนซิงหว่านเห็นเธอพยายามอธิบาย ก็พูดยิ้มๆว่า "เอาล่ะ กับข้าวใกล้จะเสร็จแล้ว เสี่ยวเฉิน แกมาช่วยฉันในครัว"

หร่วนเฉินพยักหน้า "ครับ"

เมื่อเห็นพวกเขาเดินเข้าไปในครัวแล้ว เจียงชูหนิงถึงได้หายใจอย่างโล่งคอ รู้สึกเหมือนกลับมามีชีวิตใหม่

ข้างๆกัน เพ้ยซานซานพยายามแก้สถานการณ์เพื่อไม่ให้เจียงชูหนิงขัดเขินมากเกินไป จึงดึงสวี่วานเข้ามาแล้วพูดถึงประเด็นในอินเตอร์เน็ตสองเรื่องนั้น

ในห้องครัว หร่วนซิงหว่านหยิบเต้าหู้ให้หร่วนเฉินเอาไปหั่น

ในตอนที่หร่วนเฉินกำลังจะไปหยิบมีด หร่วนซิงหว่านก็พูดลอยๆว่า "แกไปหาฉินหยู่ฮุยมาเหรอ?"

ร่างของหร่วนเฉินชะงักกึก จากนั้นก็พูดว่า​ "เปล่า"

"งั้นแผลบนหน้าแกได้มายังไง"

"ไม่เกี่ยวกับเขา"

หร่วนซิงหว่านมองไปทางห้องรับแขก เอ่ยพูดอย่างเชื่องช้า "สวี่วานเองก็ถามฉันเรื่องนี้ ไม่แน่อีกสักพักอาจจะพูดถึงเรื่องนี้อีกก็ได้ แกแน่ใจนะว่าจะไม่บอกความจริงกับฉัน?"

หร่วนเฉิน "......."

เขาเงียบอยู่หลายนาที จากนั้นก็หันหลังไปหั่นเต้าหู้ เป็นการยอมรับกลายๆ

ตอนแรกหร่วนซิงหว่านอยากถามหร่วนเฉินว่าได้ต่อยกับฉินหยู่ฮุยหรือเปล่า แต่หลักฐานบนหน้าก็มีให้เห็นอยู่คาตา

เธอเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "ตอนนี้ฉินหยู่ฮุยอยู่ที่ไหน?"

"โรงพยาบาล"

"โห อยู่โรงพยาบาลแต่ยังเขียนจดหมายขอโทษได้ ดูท่าแล้วยังมีชีวิตนรอดอยู่สินะ"

หร่วนเฉินก้มหน้า ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หร่วนซิงหว่านเอ่ยถามอีกว่า "แกไปหาเขาได้ยังไง?"

"ก่อนหน้านี้ผมเคยเจอเขาแล้วครั้งหนึ่ง ผมโทรไปหาเขา เขาก็มาถึงลานจอดรถเลย"

"เขาไม่พาบอดี้การ์ดมาเหรอ ไม่แจ้งความ?"

"เฉินเป่ยก็มาด้วย"

หร่วนซิงหว่านเงียบ "นี่พวกแกยกพวกตีกัน?"

หร่วนซิงหว่านแทบจะจินตนาการภาพนั้นไม่ออก นอกจากหร่วนเฉินกับเฉินเป่ยแล้ว ลูกน้องพวกนั้นก็อายุยี่สิบสามสิบกันแล้วทั้งนั้น คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้

ถึงแม้คนอย่างฉินหยู่ฮุยจะน่าต่อยสักแค่ไหน แต่วิธีนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าทำเลย

หร่วนเฉินเอ่ยพูด "เปล่า ผมลงมือคนเดียว"

เมื่อวานตอนที่ฉินหยู่ฮุยมาถึงลานจอดรถ ยังไม่ทันมองว่าใครเป็นใคร ก็โดนประเคนหมัดใส่แล้ว

ตอนที่บอดี้การ์ดกำลังจะเข้ามา ฉินหยู่ฮุยก็ยกมือข้าม

คงเพราะนึกถึงคำสบประมาทเมื่อไม่กี่วันก่อน คนรักศักดิ์ศรีลูกผู้ชายอย่างฉินหยู่ฮุยจึงเต็มเปี่ยมไปด้วยความกระปรี้กระเปร่า

เขายกมือขึ้น ส่งสัญญาณบอกลูกน้องไม่ต้องเข้ามายุ่ง พร้อมถอดเสื้อตัวนอกออก เผยให้เห็นกล้ามที่ออกกำลังกายมาอย่างหนัก พร้อมที่จะประลองศึก เพื่อกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับมา

ตอนแรกๆ ฉินหยู่ฮุยยังคงสวนกลับได้อยู่ แต่ทว่าสุดท้ายก็ต้องยกมือกันหัวตัวเองอย่างหมดสภาพ

หร่วนเฉินลงหมัดได้อย่างแม่นยำและรุนแรง ทุกหมัดเหมือนต่อยโดนจุดอ่อนแอที่สุดของฉินหยู่ฮุย

เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยขึ้นมาว่า "ขอเตือนเอาไว้เลยนะ อย่ามายุ่งกับเธออีก"

ฉินหยู่ฮุยพูดไม่เป็นคำ ทำได้เพียงส่งเสียงอื้ออึงออกมา

บอดี้การ์ดของพวกเขาเห็นอย่างนั้น ก็กำลังจะเข้าไปช่วย แต่ทันใดนั้นก็ถูกคนสองสามคนโผล่มาขวางเอาไว้

เฉินเป่ยลากหร่วนเฉินที่กำลังระเบิดลงออกมา "เกือบไปแล้ว ถ้ายังไม่หยุดเขาคงตายไปแล้ว"

เพราะเหตุนี้ฉินหยู่ฮุยจึงมีชีวิตรอด

เมื่อเห็นแววเหี้ยมโหดในดวงตาของเด็กหนุ่ม ก็มีอยู่ชั่วแวบหนึ่งที่ฉินหยู่ฮุยรู้สึกเหมือนตัวเองเดินเข้าไปใกล้พรมแดนของนรก ถ้าบอกว่าไม่กลัวก็คงจะโกหก

เขาถูกบอดี้การ์ดพยุงขึ้น ทั้งไอค่อกแค่กทั้งอยากแจ้งความ

เฉินเป่ยหยิบโทรศัพท์เดินเข้าไปหาแล้วพูดว่า "ประธานฉิน ประธานโจวอยากคุยด้วยครับ"

ฟังมาถึงตรงนี้ หร่วนซิงหว่านก็เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง มิน่าล่ะตอนที่สวี่วานถามหลินหนาน หลินหนานถึงไม่รู้เรื่อง

คงเป็นเพราะเสี่ยวเฉินไปหาประธานฉิน เฉินเป่ยเห็นท่าไม่ดี เลยแอบบอกโจวฉือเซินไว้

ถึงว่าทำไมโจวฉือเซินถึงจะให้เธอจ่ายค่าเปิดปาก จะว่าไปก็......น่าทึ่งดีเหมือนกัน

หร่วนซิงหว่านมองมาที่หร่วนเฉิน "แกเคยคิดไหม ว่าถ้าเฉินเป่ยไม่ได้ไปด้วย ถ้าฉินหยู่ฮุยแจ้งตำรวจจริงๆ แกจะทำยังไง ถ้าโดนข้อหา แกอาจจะถูกมหาลัยปลดออกเลยนะ"

"คดีนี้ผมไม่ถูกจำคุกหรอก ส่วนทางมหาลัยอย่างมากก็แค่ออกใบเตือน ถ้าหลังจากนั้นผมสร้างชื่อเสียงให้มหาลัย ก็จะพ้นโทษ แล้วผมก็สามารถเข้าร่วมการแข่งขันหลายๆอย่างเพื่อเป็นการชดเชยได้"

หร่วนซิงหว่าน "........."

เกือบลืมไปเลยว่าหร่วนเฉินค่อนข้างฉลาดในด้านนี้

เธอเอ่ยพูด "แกคำนวนไว้แล้วถึงได้ไปใช่ไหม?"

หร่วนเฉินไม่พูดอะไร

ชั่วขณะนั้นหร่วนซิงหว่านก็ไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี นี่เขาคำนวนทางหนีทีไล่ไว้หมดแล้วเหรอเนี่ย

หร่วนซิงหว่านคิดอะไรอยู่สักพัก ก็พูดว่า "เสี่ยวเฉิน พี่ไม่ได้จะบอกว่าเรื่องนี้แกผิด แต่ว่าในระหว่างที่แกยังไม่รู้ว่าฉินหยู่ฮุยเป็นคนยังไง ก็ไม่ควรวู่วามขนาดนี้ ตอนนี้เขานอนอยู่โรงพยาบาล ทำอะไรแกไม่ได้ก็จริง แต่ถ้าหลังจากเขาหายดีล่ะ เขาจะไม่มาเอาคืนแกเหรอ? ครั้งหน้าถ้าเจออย่างนี้อีก ก็หาทางออกด้วยวิธีอื่นเถอะนะ"

หร่วนเฉินเอ่ยพูด "กับคนอย่างนั้น ใช้ได้แค่วิธีนี้เท่านั้นแหละ"

ต้องทำให้เขากลัวจริงๆเท่านั้น ถึงจะสำนึกได้

หร่วนเฉินเอ่ยพูดขึ้นมาอีกว่า "ผมไม่กลัวเขาเอาคืนหรอก ตราบใดที่เขาตีผมไม่ตาย ผม......"

หร่วนเฉินพูดยังไม่ทันจบ หร่วนซิงหว่านก็ตบลงบนหัวของเขา "หั่นเต้าหู้ของแกไป"

"อือ"

หร่วนซิงหว่านหันมาหั่นผัก

ที่เธอไม่พูดต่อเพราะว่า จู่ๆก็นึกขึ้นมาได้ว่า ที่กำลังพูดออกมาในตอนนี้ เหมือนที่โจวฉือเซินพูดกับเธอเมื่อวานเป๊ะๆ

ขณะที่ถอนหายใจออกมา ก็อดรู้สึกตลกไปด้วยไม่ได้

ไม่แปลกที่เพ้ยซานซานจะพูดว่า เธอกับเสี่ยวเฉินสมกับเป็นพี่น้องกัน อุปนิสัยเหมือนกันราวกับแกะ

ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว เธอจะมีสิทธิ์อะไรไปห้ามเสี่ยวเฉินได้กัน

ตอนที่เขาทำเรื่องพวกนี้ เขารู้ดีอยู่แก่ใจ คิดมาดีแล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง และควรที่จะแก้สถานการณ์ยังไง

......

หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ หร่วนเฉินกับสวี่วานก็กลับไปพร้อมกัน

ในตอนที่ลงมาจากตึก สวี่วานก็เอ่ยพูดขึ้นมาว่า "เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"ไม่ต้อง ไม่ใช่ทางผ่าน"

สวี่วานเงียบอยู่ชั่วครู่ "คราวก่อนที่นายไปส่งฉัน ยังบอกว่าเป็นทางผ่านอยู่เลย"

หร่วนเฉินนิ่งไปนิด เอ่ยพูดหน้านิ่งว่า "ที่พักเก่าอยู่ไม่สบาย ผมเลยย้ายออกเมื่อวาน"

สวี่วาน "......."

เธอมองเวลา "ฉันกลับไปก็ไม่มีอะไรทำ แวะไปส่งนายได้"

หร่วนเฉินเม้มริมฝีปาก "ไม่เป็นไร ที่พักผมอยู่ไกล"

"จะไกลแค่ไหนกันเชียว? ข้ามเมืองเลยไหม?"

หร่วนเฉินเอ่ยพูด "ผมยังไม่อยากกลับตอนนี้ มีเรื่องต้องไปทำ"

เมื่อลิฟต์หยุดลง สวี่วานก็เดินออกมาข้างนอก "ขอแค่อยู่ในหนานเฉิง ฉันก็ไปส่งนายได้ทั้งนั้น ขึ้นรถมาเถอะ"

หร่วนเฉินยังยืนลังเลอยู่กับที่สักพัก จากนั้นถึงได้เดินตามไป

เมื่อขึ้นมาบนรถ คนขับก็ถามว่า "จะไปไหนครับ?"

สวี่วานมองมาที่หร่วนเฉิน หร่วนเฉินจึงพูดอย่างเรียบนิ่งว่า "โจวซื่อกรุ๊ป"

ตลอดทาง ภายในรถเงียบงันเป็นอย่างมาก เครื่องเล่นเสียงกำลังเปิดเพลงที่สวี่วานชอบฟังประจำ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ จู่ๆสวี่วานก็เอ่ยพูดว่า "นายชอบผู้หญิงแบบไหนเหรอ?"

หร่วนเฉินคิดไม่ถึงว่าเธอจะถามคำถามนี้ นิ่งค้างไปชั่วครู่ถึงได้ถามขึ้นมาว่า "อะไรนะ?"

"คราวก่อนได้ยินที่พี่สาวนายบอกว่านายมีคนที่ชอบแล้ว เธอเป็นคนยังไงเหรอ? เพื่อนในหมาลัยหรือเปล่า?"

"ไม่ใช่"

"เพื่อนต่างมหาลัย?"

"ไม่ใช่"

"แล้ว......"

หร่วนเฉินตัดบทเธอ "พี่ไม่รู้จักหรอก"

สวี่วานยิ้มออกมา "ฉันก็แค่อยากรู้ ว่าทำไมนายถึงชอบเธอ"