สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 669

เมื่อรอให้หร่วนซิงหว่านนอนและตื่นขึ้นมา แดดข้างนอกก็ไม่ได้ร้อนแผดเผาแยงตาขนาดนั้นแล้ว

ชาวเมืองก็ค่อยๆ ปรากฏตัวกันออกมาทีละคนสองคน

ไม่รู้ว่าความสนใจของหร่วนซิงหว่านมาจากไหน เธอลุกขึ้นมาแต่งหน้า ทาปาก ก่อนจะหันไปพูดกับโจวฉือเซินที่พิงกรอบประตูมองเธออยู่ว่า "ฉันเสร็จแล้ว ไปกันเถอะ"

ดวงตาสีดำขลับของโจวฉือเซินเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "สวยมาก"

หร่วนซิงหว่านมีภูมิต้านทานกับคำพูดหวานๆของเขาแล้ว เธอจัดการผมของตัวเอง "ขอบคุณค่ะ ฉันรู้"

ปากบางของโจวฉือเซินยกขึ้น "ไปกัน"

แดดข้างนอกกำลังพอดี ไม่ร้อนเกินไป คนในหมู่บ้านทักทายพวกเขาอย่างอบอุ่น

หร่วนซิงหว่านยิ้มน้อยๆ ตอบรับทีละคน

หมู่บ้านนี้ไม่ใหญ่ ไม่นาน ก็เดินเล่นเกือบทุกที่แล้ว

ไม่ไกลจากหมู่บ้านก็คือทะเลสาบเทคาโป เป็นเหมือนสถานที่ที่ห่างไกลจากโลกมนุษย์ สงบไร้คลื่น น้ำทะเลสาบใสดุจคริสตัลสะท้อนเทือกเขาแอลป์ตอนใต้ที่รายล้อมไปด้วยหิมะตลอดทั้งปี

ริมทะเลสาบสีเทอร์ควอยซ์ มีชาวบ้านกับนักท่องเที่ยวสองสามคนที่กำลังตกปลาอยู่

ทิวทัศน์ทั้งหมดงดงามราวกับภาพวาด

หร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะนำโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูป จากนั้น เธอก็หันไปมองโจวฉือเซิน

โจวฉือเซินรู้ว่าเธอคิดอะไร ยื่นมือออกไปรับโทรศัพท์มา พยักเพยิดหน้าให้เธอ "ไปสิ เดี๋ยวผมถ่ายรูปให้"

หร่วนซิงหว่านวิ่งเหยาๆไปยังริมทะเลสาบ ก่อนจะทำท่าชูสองนิ้ว

ถ่ายไปได้สองสามรูป จู่ๆเธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เธอเชื่อใจโจวฉือเซินขนาดไหนกันถึงได้ให้เขาถ่ายรูป

หร่วนซิงหว่านเดินไปหยิบโทรศัพท์มาจากมือของโจวฉือเซิน ก่อนจะเปิดฟังก์ชัน9ช่องในกล้อง

ก่อนจะหันไปพูดกับโจวฉือเซิน "ถ้าถ่ายครึ่งตัว คนจะต้องอยู่ในสี่เฟรม"

เธอพูดพลางชี้ให้เขาเห็น "สี่อันนี้ สี่อันนี้ ได้หมดเลย"

โจวฉือเซินใช้สายตาประหลาดมองไปยังเธอ ปากบางขยับน้อยๆ ราวกับลังเลที่จะพูด

ผ่านไปสักพัก เขาจึงพูดว่า "คุณอยากถ่ายเต็มตัวหรือครึ่งตัว"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าเขาไม่เข้าใจกับสิ่งที่เธอเพิ่งพูดไปเมื่อตะกี้

ช่างเถอะ

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างใจกว้างว่า "อะไรก็ได้"

โจวฉือเซินหยิบโทรศัพท์กลับมา "ไปสิ"

หร่วนซิงหว่านกลับมาที่ริมทะเลสาบอีกและคิดว่ามันคงไม่เลวนักถ้าจะต้องถ่ายรูปอีกสักหน่อย และหนึ่งในร้อยนั่นจะต้องถูกเลือกมาสักรูปอย่างแน่นอน

ถ่ายรูปไปได้สักพัก ก็มีนักท่องเที่ยวคนหนึ่งเดินผ่านมาทางพวกเขา

โจวฉือเซินเรียกเขา ใช้ภาษาอังกฤษถามว่า สามารถถ่ายรูปให้พวกเขาสักสองสามรูปได้ไหม

ชาวต่างชาติมีเคราตอบด้วยรอยยิ้มว่า "of course"

โจวฉือเซินนำโทรศัพท์ส่งให้เขา เดินไปข้างๆหร่วนซิงหว่าน

หร่วนซิงหว่านกำลังจะพูดอะไร แต่โจวฉือเซินก็โอบเอวของเธอก่อน และพูดเสียงต่ำว่า "มองกล้องที่รัก"

เมื่อตอนที่เธอยังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย เพ้ยซานซานชอบลากหร่วนซิงหว่านไปถ่ายรูปทุกที่ เธอจึงถ่ายรูปขึ้นกล้องและโพสท่าได้ดีมาก

เธอคุ้นเคยกับการถ่ายรูปคนเดียว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ถ่ายสองคน เธอจึงย่อมจะรู้สึกเกร็งเล็กน้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

คาดว่าโจวฉือเซินคงรู้สึกถึงความคิดของเธอ จึงพูดข้างหูเธอว่า "เป็นธรรมชาติหน่อย นี่ไม่ได้ถ่ายภาพแต่งงานนะ ไม่ต้องเกร็ง"

หร่วนซิงหว่าน "......"

มือของเธอที่อยู่ข้างหลัง อดไม่ได้ที่จะบิดไปยังเอวของโจวฉือเซิน

เมื่อได้ยินเสียงอู้อี้ของชายหนุ่ม รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็กว้างขึ้นมาก

ด้วยรอยยิ้มนี้ ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยก่อนหน้าก็อันตรธานหายไป