สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 675

หร่วนซิงหว่านเฝ้าอยู่ในห้องพักผู้ป่วยสามวันเต็ม และWilliamก็ไม่ทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา

จนกระทั่งวันที่4 ขณะที่เธอกำลังเงยหน้าจากแบบร่าง เธอก็เห็นคนที่นอนบนเตียงขยับตัว

หร่วนซิงหว่านรีบลุกขึ้นเรียกหมอ

หลังจากตรวจแล้ว หมอจึงใช้ภาษาอังกฤษพูดคุยกับเธอ "เป็นเพียงแค่การตอบสนองปกติของสัญชาตญาณร่างกาย สติของเขายังกลับมาไม่เต็มที่ อาจต้องใช้เวลาสักระยะก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นเต็มตัวครับ"

"งั้นเขาจะไม่เป็นอันตรายถึงแก่ชีวิตอีกใช่ไหมคะ?"

"แค่แผลไม่เกิดการอักเสบอย่างกะทันหัน จนทำให้มีไข้สูง ก็ไม่มีปัญหาครับ" หมอพูด พลางต่ออีกว่า "แต่ตอนนี้คนไข้อาจมีสติบ้างบางคราว คุณหมั่นพูดคุยกับเขาให้มาก เขาอาจจะได้ยิน และสามารถกระตุ้นให้เขาฟื้นขึ้นมาได้ครับ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ "ขอบคุณค่ะ"

หลังจากหมอออกแล้ว หร่วนซิงหว่านก็นั่งลงอีก มองไปยังแบบร่างตรงโต๊ะ สุดท้ายก็ไม่หยิบมันขึ้นมา และเดินไปนั่งข้างเตียงผู้ป่วย

เธอมองไปยังผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง มองผ่านไปยังคิ้วและดวงตาที่ไม่คุ้นเคยของเขา ราวกับเห็นความคุ้นเคยเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าควรพูดอะไรกับเขาดี นานกว่าที่เธอจะพูดขึ้นช้าๆ ว่า "สองอาทิตย์ก่อน หนูไปงานแสดงเครื่องประดับค่ะ ที่นั่น หนูเห็นแหวนที่คุณใช้ขอแม่แต่งงานด้วยค่ะ แล้วก็ได้ยินถึงความเป็นมาและประโยชน์ใช้สอยของแหวนวงนั่นด้วย"

"อันที่จริง ฉันอยากรู้เกี่ยวกับอดีตของคุณ ฉันอยากรู้ เรื่องราวระหว่างคุณกับแม่รวมไปถึงเรื่องวัยเด็กของฉันด้วย เมื่อตอนที่ฉันอยู่ที่ตระกูลหลิน ท่านจิ้นเล่าบางอย่างให้ฉันฟัง แต่เรื่องราวเหล่านั้น มันคลุมเครือสำหรับฉันเกินไป ทำอย่างไรฉันก็นึกไม่ออก"

"หลายปีที่ผ่านมานี้ ฉันฝันอยู่เสมอ ฉันอยากจะกระโจนเข้าไปในกองไฟที่ลอยคว้าง แต่กลับมีมือหนึ่งมาดึงฉันไว้ พาฉันออกไปจากที่นั่น"

"ฉันรู้ ว่าคุณก็น่าจะเหมือนฉัน ฉันอยากรู้เหลือเกิน ในอุบัติเหตุระเบิดในตอนนั้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมแม่ฉันถึงต้องพาฉันไปด้วย......นอกจากนี้ ฉันก็อยากจะรู้มากว่า คุณมีชีวิตรอดมาจากเหตุการณ์ระเบิดนั่นได้ยังไง"

"ถ้า......ถ้าแม่รู้ว่าคุณยังมีชีวิตรอด เธอจะต้องดีใจมากแน่ เราคงไม่ห่างกันไปหลายปีขนาดนี้แล้วค่อยมาเจอกัน บางทีฉันควรเรียกคุณว่าพ่อนานแล้ว ครอบครัวของเรา จะอยู่ด้วยกันตลอดไป"

เมื่อหร่วนซิงหว่านพูดคำสุดท้าย เสียงของเธอมีความขมขื่นเล็กน้อย ขอบตาของเธอแดงก่ำ

แต่คนบนเตียง ถึงแม้จะไม่มีการตอบสนอง แต่น้ำตาก็ไหลออกมาจากหางตาของเขา

ทันใด อารมณ์ของหร่วนซิงหว่านก็พรั่งพรูออกมา เธอควบคุมตัวเองไม่ได้เล็กน้อย ก่อนจะรีบออกจากห้องพักผู้ป่วย มองไปยังท้องฟ้า สูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะกลั้นน้ำตาเอาไว้

ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าWilliamจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ แต่สิ่งที่เธอแน่ใจ ว่าเขาได้ยินสิ่งเธอเพิ่งพูดเมื่อตะกี้แน่นอน

เธอนั่งอยู่บนม้านั่งตรงทางเดิน ถือโทรศัพท์และก้มหน้าไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

......

ตั้งแต่Williamถูกยิงและเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล มีความโกลาหลเกิดขึ้นมากมายภายในComplex

เมื่อบริษัทอยู่ในภาวะวิกฤต ผู้ช่วยของWilliamก็ปรากฏตัวในห้องประชุมพร้อมกับโจวฉือเซิน

ในเรื่องนี้ ผู้บริหารระดับสูงของComplexส่วนใหญ่ต่อต้าน โดยคิดว่าโจวฉือเซิน เป็นคนนอกและเขาไม่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะจัดการกับกิจการของบริษัท

แต่ไม่มีใครคาดคิดเลยว่า โจวฉือเซินใช้เวลาเพียงสองวัน ในการหาบริษัทพันธมิตรที่ถูกกลุ่มคนที่ใช้ปืนมาข่มขู่ก่อนหน้านั่นกลับมาได้

ห่วงโซ่อุปทานได้รับการฟื้นฟูและบริษัทก็สามารถดำเนินการได้ตามปกติในทันที

แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ บริษัทก็ได้รับผลกระทบอันใหญ่หลวง อยากจะเป็นเหมือนเมื่อก่อน มันแทบจะไม่สามารถแก้ไขได้ในชั่วข้ามคืน

ครึ่งเดือนผ่านไปภายในพริบตา

กลุ่มคนที่โจมตีWilliam หลังจากปล้นเรือบรรทุกสินค้า เตรียมจะไปอิตาลี กลับถูกหยุดไว้ในน่านน้ำเอเดรียติก

พวกเขามองไปยังเรือสำราญลำใหญ่ที่ขวางอยู่ข้างหน้า บนเรือมีอักษร 'เจียง' เด่นหราอยู่บนนั่นด้วย

เมื่อมองหน้ากันแล้ว พวกเขาก็หยิบอาวุธออกมาและเตรียมพร้อมสำหรับการป้องกัน

พวกเขาถือปืน เล็งไปยังคนข้างหน้าพวกเขา

ชั่วขณะหนึ่ง บรรยากาศในห้องก็พลันย้อมไปด้วยไอสังหารที่เย็นเฉียบถึงกระดูก

ในส่วนที่ลึกของห้อง เจียงซ่างหานนั่งอยู่บนโต๊ะโป๊กเกอร์ ด้วยท่าทางเกียจคร้าน เขาพูดอย่างสงบว่า "โกรธขนาดนี้ ฉันต้อนรับไม่ดีเหรอ"

คนที่พูดภาษาอังกฤษถามว่า "แกเป็นใคร"

เจียงซ่างหานมองด้วยใบหน้าที่ไม่เปลี่ยนอารมณ์เลยสักนิด "แกไม่คู่ควรที่จะรู้หรอก"

ชายคนนั้นถามเพื่อนร่วมเดินทางที่พูดภาษาจีนว่า "เขาพูดว่าอะไร?"

เพื่อนร่วมเดินทางบอกว่า "เขาบอกว่าแกโง่"

ใบหน้าของชายที่พูดภาษาอังกฤษเปลี่ยนไปอย่างมาก ความโกรธของเขาเพิ่มขึ้น เมื่อกำลังจะเหนี่ยวไก ข้อมือของเขากลับถูกบิดอย่างแรง จากนั้นปืนก็ตกลงสู่พื้น และก่อนที่เขาจะทันได้โต้ตอบอะไร เขาก็ถูกเตะตรงที่หัวเข่า ก่อนที่เขาจะลงไปนั่งคุกเข่า

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก พวกเขามองเห็นได้ไม่ชัดเลยว่าอีกฝ่ายลงมืออย่างไร

ทุกคนตกใจมาก มองไปยังชายหนุ่มที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ข้างๆตอนไหน ในมือกำปืนแน่น

ในตอนนี้เอง ชายคนนั้นก็นำชายที่พูดภาษาอังกฤษมาที่โต๊ะโป๊กเกอร์

มีความตื่นกลัวเล็กน้อยในท่าทางของเขา "แก......แกเป็นใคร?"

เจียงซ่านหานมองไปที่เขา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง "ในเมื่อแกอยากรู้ ฉันก็จะเดิมพันกับแกสักเกม ถ้าแกชนะ ฉันจะบอกว่าฉันเป็นใคร"

"ถะ......ถ้าฉันแพ้ล่ะ?"