สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 678

ณ หนานเฉิง

เมื่อหร่วนเฉินมาถึงสตูดิโอ เจียงชูหนิงไฟม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่เมืองเจียงโจว

เธอควบคุมความตื่นเต้น โบกมือไปทางหร่วนเฉินอย่างมีความสุข ขณะที่มีลูกค้าเข้ามาคิดเงิน เธอก็รีบกลับไปทำหน้าที่ของเธออย่างกระตือรือร้น

ขณะที่เพ้ยซานซานเข้ามา ทางสตูดิโอก็ได้ส่งแขกกลุ่มสุดท้ายออก

ท้องฟ้าด้านนอกก็เปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม

"ไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอส่งกลับไปเอง" หร่วนเฉินพูด

เจียงชูหนิงมองเขา แล้วมองเพ้ยซานซาน ถามอย่างสงสัยว่า "พี่สาวกลับมาแล้วเหรอคะ ?จะไปทานข้าวด้วยกันเหรอ?"

เพ้ยซานซานส่ายหัว "ซิงซิงเพิ่งโทรมาหาฉันเธอบอกว่าที่เมืองเจียงโจวเกิดเรื่องขึ้นแล้ว เธออยากจะถามเรื่องที่บ้านหรือเปล่าว่าเป็นอย่างไรบ้าง ?"

เจียงชูหนิงตกตะลึง "เมืองเจียงโจว  ?เกิดเรื่องอะไรขึ้น ?"

หร่วนเฉินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดข่าวยื่นให้เธอ

เจียงชูหนิงเจียงชุนหนิงรีบรับมา เมื่อเห็นเนื้อข่าวที่อยู่ข้างใน ใบหน้าของเธอก็เริ่มถอดสี มือข้างที่ถือโทรศัพท์สั่นไหว เธออ้าปาก เนิ่นนานแต่กลับไร้วี่แววเสียงของเธอ

แม้ว่าตัวเธอเองจะไม่ชอบพวกคุณปู่คุณลุงเหล่านี้ รู้สึกว่าความคิดของพวกเขานั้นเชยและแก่ คนก็โบราณคร่ำครึไม่รู้จักปรับเปลี่ยน

แต่ถึงอย่างไร พวกเขาก็มองดูเธอเติบโต

จะทำอย่างไรเธอก็ไม่มีทางยอมรับได้ พวกเขาถูกฆ่าพร้อมกันในชั่วข้ามคืน ในช่วงเวลาเดียวกัน

อีกทั้งคนคนนี้ก็ยังเป็น......ยังเป็น......

มองเห็นใบหน้าเล็กที่ซีดเซียว เพ้ยซานซานจึงพูดเสียงเบาว่า "ในนี้ไม่มีญาติของเธอใช่ไหม ?"

เมื่อผ่านไปครู่หนึ่ง เจียงชูหนิงก็พูดราวระลึกได้ว่า "ไม่......ไม่......ไม่ได้การ ฉันต้องรีบโทรหาพ่อ"

ขณะที่พูด เธอก็รีบควักโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋า

โทรศัพท์ดังอยู่นานก่อนที่จะติดต่อได้ เจียงชูหนิงพูดอย่างรวดเร็วว่า "พ่อ...พ่อ......"

เจียงจิ้งเหยาแทรก "ตอนนี้เธอก็รออยู่ที่หนานเฉิง ไม่ว่าใครจะรับกลับเมืองเจียงโจว ก็ห้ามกลับ เข้าใจไหม ?"

เจียงชูหนิงตอบอย่างงุนงง พูดตะกุกตะกักว่า "ฉัน......ฉันเข้าใจแล้ว พ่อกับคุณทวดดีไหมคะ ?"

"พวกเราไม่เป็นอะไร" เสียงจากฝั่งเจียงจิ้งเหยาดูเอะอะจอแจ เขากล่าวเตือนอีกครั้งว่า "คนในตระกูลเจียงไม่ว่าใคร ก็อย่าได้เชื่อใจ จำเอาไว้นะ ไม่ว่าใคร"

พูดจบ ก็ตัดสายทันที

เจียงชูหนิงกำโทรศัพท์ ร่างทั้งร่างแข็งทื่อ

เธอใช้ชีวิตมาแล้ว 20 ปี ตลอดเวลาที่ผ่านมาได้รับการดูแลปกป้องอย่างดี ทุกวันไม่เคยต้องกังวลว่าจะเอาอะไรกินจะเอาอะไรใส่ มีกินมีใช้ ทั้งยังไม่เคยประสบกับเหตุการณ์พลิกผันขนาดนี้มาก่อน

เพ้ยซานซานลูบไหล่ของเธอ "พวกเรากลับกันก่อนเถอะ"

ภายหลังที่พวกเขาออกจากสตูดิโอ เฉินเป่ยก็ตามหลังพวกเขาไปตลอดทาง

เมื่อส่งเธอกลับถึงอพาร์ทเม้นท์ หร่วนเฉินยังไม่ได้กลับออกไป เขาพักอยู่ในห้องรับแขกของหร่วนซิงหว่าน

ชั้นล่าง เฉินเป่ยต่อสายหาโจวฉือเซิน "ท่านประธานโจว ทางหนานเฉิงนี้ทุกอย่างเป็นปกติดีครับ"

โจวฉือเซินส่งเสียง อืม "เพิ่มกำลังคนติดตามพวกเขา อย่าได้ชะล่าใจ"

"ครับ"

......

เมื่อโจวฉือเซินและหร่วนซิงหว่านทานอาหารเสร็จ กลับมาถึงโรงพยาบาล ผู้ช่วยของ William ก็ได้ออกไปแล้ว แต่ตัวเขากลับนั่งจัดการงานเอกสารอยู่ข้างเตียงคนไข้

เอกสารพวกนี้ โจวฉือเซินเขาเคยอ่านแล้ว แต่หากต้องการที่นำไปดำเนินการโดยเฉพาะ ก็ยังจำเป็นต้องลงลายมือชื่ออยู่

แท้จริงแล้วก็ไม่ได้เป็นการทำงานที่เคร่งครัดอะไร เพียงแค่จำเป็นต้องลงลายมือชื่อก็เป็นอันใช้ได้

หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดอะไร แค่เดินไปรินน้ำอุ่นให้เขาหนึ่งแก้วเท่านั้น

William ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวก็เงยหน้าขึ้น เขาบีบสันดั้ง "พวกเธอกลับมาแล้ว"

"ถ้าคุณพ่อรู้สึกเหนื่อย ก็พักก่อนสักครู่เถอะค่ะ" หร่วนซิงหว่านพูด