สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 680

เจียงชูหนิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยอย่างกังวลใจ " ถ้างั้นพ่อและคุณทวดของฉันก็ตกอยู่ในอันตรายเหมือนกันใช่ไหมคะ ?พวกเขา......"

เจียงหยุนจู๋จับไหล่สองข้างของเธอไว้ พูดปลอบว่า "หนิงหนิง เธอวางใจได้ อย่างน้อยตอนนี้คนตระกูลเจียงไม่มีใครกล้าลงมือกับพวกเขา เพราะคนเหล่านั้นยังไม่สามารถจับพิรุธของเขาได้ แต่เธอ สามารถข่มขู่จับพิรุธพวกเขาได้"

ไม่รอให้เจียงชูหนิงเอ่ยปาก เจียงหยุนจู๋ก็พูดต่อว่า "เธอลองคิดดู หากเธอปลอดภัยไม่มีเรื่องร้ายอะไร คุณพ่อและคุณทวดของเธอก็จะอยู่ที่เมืองเจียงโจวรับมือกับคนพวกนั้นได้อย่างสงบใจใช่หรือไม่?"

เจียงชูหนิงพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว

"กลับกัน หากเธอตกอยู่ในเงื้อมมือของคนพวกนั้น คุณพ่อและคุณทวดของเธอก็จะกังวลถึงความปลอดภัยของเธอ ก็จะถูกคนพวกนั้นบังคับให้ร่วมมือด้วย"

"เช่นนั้น......ฉันตอนนี้ควรทำอย่างไรดีคะ ?"

เจียงหยุนจู๋พูด "หนิงหนิงไม่ต้องกลัว อารองจะปกป้องเธอเอง วันนี้เย็นอาจะพาเธอออกจากหนานเฉิง"

เจียงชูหนิงพูด "แต่ว่าพี่สาวเคยบอกไว้ ให้ฉันรอเธอกลับมา คุณพ่อเองก็บอกว่าให้ฉันรออยู่ที่หนานเฉิง อย่าออกเพ่นพ่าน"

เจียงหยุนจู๋ถอนหายใจเงียบๆ "ที่พวกเขาพูดก็ถูก เพียงแต่ว่าหนิงหนิงสถานการณ์ในตอนนี้ ในทุกๆ วินาทีทุกๆ นาทีสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา คนพวกนั้นรู้แล้วว่าเธออยู่ที่หนานเฉิง พวกมันจำต้องคิดหาวิธีทางตามหาเธอ อีกอย่าง เธอเคยคิดไหมว่า เป้าหมายของพวกมันแท้จริงแล้วก็คือเธอ ถ้าเธอยังยืนกรานจะรออยู่ที่หนานเฉิงล่ะก็ อาจจะเป็นการนำภัยอันตรายมาสู่คุณหร่วนก็ได้"

เจียงชูหนิงได้ยินดังนั้น ก็เบิกตากว้างเล็กน้อย ราวกับรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดก็มีเหตุผล

เจียงหยุนจู๋ลูบหัวของเธอ "อารองพาเธอออกจากหนานเฉิง ไปในที่ที่ไม่มีใครหาเจอ รอให้เรื่องจบสิ้นแล้ว ก็จะพาเธอส่งกลับเมืองเจียงโจว"

"แบบนี้จะทำให้อารองเดือดร้อนหรือเปล่าคะ ?"

เจียงหยุนจู๋ยิ้ม "ออกจากเมืองเจียงโจว มา10 ปีแล้ว ทุกคนต่างก็คิดว่าอาตายไปแล้ว พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอายังมีชีวิตอยู่ แล้วพวกเขาจะหาที่อยู่ของอาเจอได้อย่างไร หนิงหนิง ตอนนี้มากับอา นั้นปลอดภัยที่สุดแล้ว"

เห็นเจียงชูหนิงมีท่าทีที่ผ่อนลง เจียงหยุนจู๋ก็พูดอีกว่า "เอาแบบนี้แล้วกัน วันนี้สองทุ่มอารองจะมารับเธอที่นี่ แต่จำไว้ว่าห้ามบอกใครเกี่ยวกับเรื่องที่เธอจะออกจากหนานเฉิง มากคนก็มากความ"

เจียงชูหนิงพูดเสียงเบาว่า "พวกพี่สาวก็บอกไม่ได้เหรอคะ ?"

เจียงหยุนจู๋พูด "คุณหร่วนแน่นอนว่าอยากให้เธอรออยู่ที่หนานเฉิง แต่ว่าเธออยากให้คุณหร่วนตกอยู่ในอันตรายอย่างนั้นเหรอ?"

เจียงชูหนิงสายหัว "ไม่อยากค่ะ"

"หนิงหนิง เธอเชื่ออารอง อารองไม่มีทางทำร้ายเธอ"

เจียงชูหนิงถอนหายใจ "ฉันจะไปกับอารองค่ะ"

เจียงหยุนจู๋พูดอย่างพออกพอใจ "ถ้างั้นอารองไปจัดการก่อน เย็นนี้สองทุ่มจะมารับเธอ"

เจียงชูหนิงโบกมือไปทางด้านหลังของเขา "อารองแล้วเจอกันค่ะ"

เมื่อรอให้เจียงหยุนจู๋ออกไปแล้ว เจียงชูหนิงก็ออกมาจากบริเวณที่พักดื่มชา

เพ้ยซานซานเห็นดังนั้นก็เดินเข้าไปหา "อารองมาพูดอะไรกับเธอน่ะ พูดอะไรนานขนาดนั้น ?"

ถูกเธอถามแบบนั้น ใบหน้าของเจียงชูหนิงก็แดงทันที พูดตะกุกตะกักว่า "ไม่......ไม่มีอะไรค่ะ อารองแค่ถามฉันว่าตระกูลเจียงทางนั้นเกิดเรื่องใช่หรือไม่ นอกนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรเลยค่ะ !"

พูดจบ เธอก็รีบร้อนเดินไปทางเคาน์เตอร์ หายใจเข้าลึกๆ สักพัก ก็ค่อยๆ สงบลง

ในใจของเพ้ยซานซานมีเสียงบอกว่า เด็กคนนี้แค่มองก็รู้ว่าโกหกไม่เป็น ขาดแค่ไม่ได้เขียนคำว่า‘ฉันโกหกค่ะ’ 4 คำนี้เขียนไว้บนหน้าเท่านั้น

แต่เพ้ยซานซานก็คิดว่า ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นเรื่องของครอบครัวคนอื่น เธอไม่มีสิทธิ์เข้าไปก้าวก่าย และเธอยิ่งไม่มีเหตุผลที่จะต้องสนใจเรื่องนี้ จึงเดินต่อไปเรื่อย

เมื่อถึงเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง เพ้ยซานซานก็ล็อคประตูสตูดิโอ พูดกับเจียงชูหนิงอย่างภาคภูมิว่า "เย็นนี้อยากทานอะไร ?พี่ซานซานเลี้ยงเอง!"

เจียงชูหนิงพูดเสียงเบาว่า "พี่ซานซาน พี่กลับไปก่อนเถอะค่ะ ฉันอยากเดินเล่นแถวนี้อีกสักหน่อย"