สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 682

หลังจากที่เจียงชูหนิงถูกบังคับให้ขึ้นรถไป ทุกอย่างก็สงบลง

คนกลุ่มนั้นก็จากไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

เจียงหยุนจู๋หันศีรษะมา มองไปที่คนที่เป็นลมอยู่ข้างถนน ขณะกำลังจะจากไป ทันใดนั้นก็มีแสงไฟของรถยนต์หลายสิบดวงปรากฏขึ้นที่ข้างหลังเขา

เจียงหยุนจู๋หรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นเดินไปข้างเพ้ยซานซาน อุ้มเธอขึ้นมา แล้วเดินไปกลางถนน

ในวินาทีถัดมา ก็มีรถสีดำจอดอยู่ตรงหน้าพวกเขา เฉินเป่ยรีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว

เจียงหยุนจู๋กล่าวว่า "รีบพาเธอไปโรงพยาบาลก่อน ช้ากว่านี้อาจจะไม่ทันการ"

เมื่อเฉินเป่ยเห็นสถานการณ์ ก็รีบรับเพ้ยซานซานมา และถามว่า "คุณหนูเจียงล่ะอยู่ที่ไหน?"

เจียงหยุนจู๋ขมวดคิ้ว "ฉันไม่สามารถดูแลปกป้องหนิงหนิงให้ดีได้ หนิงหนิงถูกพวกเขาพาตัวไปแล้ว"

เฉินเป่ยพูดกับรถที่อยู่ข้างๆว่า "ไล่ตามไป อย่าให้พวกเขาออกจากหนานเฉิงได้"

หลังจากพูดจบ เขาก็รีบอุ้มเพ้ยซานซานขึ้นรถ และขับรถไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

เจียงหยุนจู๋มองรถที่กำลังมุ่งไปข้างหน้า ครุ่นคิดอยู่สักครู่ แล้วขับรถตามเฉินเป่ยไป

............

ในขณะเดียวกันที่ลอนดอน

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านทานอาหารเที่ยงเสร็จ ก็กำลังเก็บของ

หลังจากพวกเขาไปโรงพยาบาลแล้ว ตอนเย็นก็จะกลับหนานเฉิงโดยตรงเลย

ไม่รู้ว่าทำไม ตอนนี้ของมีมากกว่าตอนที่มาเป็นสองเท่า ใส่ในกระเป๋าเดินทางทั้งหมดห้าใบ

นอกจากเสื้อผ้าแล้ว เธอยังมีของฝากที่จะฝากทุกคนอีกมากมายมา

ของซานซาน ของเสี่ยวเฉิน ของสวี่วาน แล้วยังมีของเจียงชูหนิง และแม้แต่ของหลินหนานก็มีด้วย

เพียงแค่เก็บของเหล่านี้ หร่วนซิงหว่านก็ใช้เวลาจนถึงตอนบ่ายสามโมง

เธอลากกระเป๋าเดินทางทั้งหมดไปที่ประตู แล้วปัดมือ "โอเค พวกเราไปกันเถอะ"

โจวฉือเซินกล่าวว่า "คนที่ไม่รู้คงคิดว่าคุณเป็นคนรับหิ้ว"

หร่วนซิงหว่าน "............."

เธอถอนหายใจ "คนที่ไม่มีเพื่อนอย่างคุณ ไม่มีทางเข้าใจหรอก"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ โจวฉือเซินก็นิ่งไปครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ตอบโต้อะไร

หร่วนซิงหว่านคิดถึงเจียงย่าน ตั้งแต่เด็กคนนี้ป่วย ก็ไม่เคยเห็นเจียงย่านปรากฏตัวอีกเลย

เธอเปลี่ยนประเด็นหัวข้อนี้ "เอาล่ะ เอาล่ะ พวกเราควรไปกันได้แล้ว"

เมื่อมาถึงที่โรงพยาบาล สีหน้าของWilliamก็ดูดีขึ้นกว่าเมื่อวานมาก และเขาก็ดูมีแรงมาขึ้น

มีผู้บริหารระดับสูงของบริษัทหลายคนรออยู่หน้าประตูเพื่อต้องการพบเขา แต่ถูกผู้ช่วยขวางไว้ข้างนอกทั้งหมด

เมื่อเห็นหร่วนซิงหว่านและโจวฉือเซินเข้าไป ในที่สุดก็มีคนอดไม่ได้แล้วเริ่มบ่นเป็นภาษาอังกฤษ

พวกเขาทั้งหมดตั้งคำถามว่าทำไม ในครึ่งเดือนก่อนหน้านี้โจวฉือเซิน ถึงมีสิทธิ์สามารถจัดการทุกอย่างในบริษัทแทน Williamได้

แม้ว่าcomplexจะเคยร่วมมือกับโจวซื่อกรุ๊ปมาก่อน แต่ก็ไม่เคยเห็นว่า การร่วมมือแบบไหนที่สามารถรร่วมมือได้ถึงขนาดนี้ได้

ผู้ช่วยอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า "คนเมื่อกี้คือลูกสาวของ William และประธานโจวก็เป็นลูกเขยในอนาคตของWilliam"

ทุกคนตกตะลึง " Williamมีลูกสาวตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"เรื่องนี้ พูดแล้วเรื่องมันยาว"

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่นอกประตู หร่วนซิงหว่านก็เข้ามาในห้องผู้ป่วย เห็นWilliamกำลังพลิกดูอะไรบางอย่าง

หร่วนซิงหว่านเดินเข้าไป "ท่านกำลังดูอะไรอยู่หรอ?"

Williamเงยหน้าขึ้น ยิ้มให้เธอ แล้วส่งของที่อยู่ในมือให้เธอ

มันเป็นอัลบั้มรูป หนาๆเล่มหนึ่ง

หร่วนซิงหว่านกอดอัลบั้มรูปไว้ และแสดงรอยยิ้มบนใบหน้า "งั้นฉันไปก่อนนะ ท่านพักผ่อนเยอะๆ......พ่อ"

เมื่อได้ยินประโยคนี้ Williamก็สะดุ้ง เหมือนกับว่าเขาอึ้งไปสักครู่และไม่ตอบสนอง

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านพูดจบ ก็หันหลังแล้ววิ่งเหยาะๆออกไป

Williamมองตามหลังของเธอ แล้วยิ้ม

เมื่อหร่วนซิงหว่านออกจากห้องพักผู้ป่วย ผู้บริหารของบริษัทที่รวมตัวกันที่หน้าห้องก็กลับไปหมดแล้ว เหลือเพียงโจวฉือเซินเพียงคนเดียว

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "คุณออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

โจวฉือเซินเก็บโทรศัพท์ ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง "เห็นพวกคุณกำลังพูดคุยกันอยู่ โดยที่ฉันไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงได้ ก็เลยออกมา"

ใบหน้าของหร่วนซิงหว่านเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แล้วตบอัลบั้มรูปในอ้อมแขนของตัวเองเบาๆ "เดี๋ยวขึ้นเครื่องบินแล้วจะให้คุณดู ตอนเด็กๆ ฉันน่ารักมาก"

โจวฉือเซินยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย และลูบหัวของเธอ "ตอนนี้ก็น่ารักมากเช่นกัน"

ใบหน้าของหร่วนซิงหว่านแดงเล็กน้อย เพราะคำพูดของเขา มองไปทางซ้ายและขวา โชคดีที่ไม่มีคนอยู่ จึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เธอกล่าวว่า "ฟ้ามืดแล้ว พวกเราไปกันเถอะ"

โจวฉือเซินมองดูเวลา "คุณจะทานอะไรก่อนไหม?"

"ไม่ล่ะ เดี๋ยวค่อยไปทานบนเครื่องบินก็ได้"

ออกมาได้หนึ่งเดือนแล้ว พอคิดว่าจะได้กลับแล้ว ก็รู้สึกมีความสุขมาก

หร่วนซิงหว่านเพิ่งเดินไปไม่กี่ก้าว ก็ถูกเขาคว้าข้อมือไว้

เธอหันกลับมาและพูดว่า "มีอะไรหรอ?"

โจวฉือเซินจ้องไปที่เธอด้วยดวงตาสีดำสนิท เม้มริมฝีปากบางๆ เล็กน้อย แล้วพูดหลังจากผ่านไปไม่กี่วินาทีว่า "ฉันมีอะไรจะบอกคุณ"

เมื่อเห็นสีหน้าที่ตึงเครียดของโจวฉือเซิน รอยยิ้มบนใบหน้าของหร่วนซิงหว่านก็หายไปทีละน้อย และพูดเบาๆว่า "เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ?"