สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 683

เวลา10.30 น. เครื่องบินส่วนตัวลงจอดที่หนานเฉิง

หร่วนซิงหว่านและโจวฉือเซินตรงไปที่โรงพยาบาลโดยตรง

นอกห้องผู้ป่วย เฉินเป่ย หร่วนเฉินและเจียงหยุนจู๋ ทุกคนอยู่ที่นั่น

หร่วนซิงหว่านเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ลดเสียงแล้วถามว่า "เป็นยังไงบ้าง?"

เฉินเป่ยกล่าวว่า "ทำหารผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว แต่......ยังไม่ตื่น"

"คุณหมอว่ายังไงบ้าง?"

"คุณหมอบอกว่า.....คุณเพ้ยมีเลือดออกมากตอนส่งมา.....ถ้าช้าอีกนิดเดียว แม้แต่ผู้ใหญ่ก็ไม่น่าจะช่วยทัน"

หร่วนซิงหว่านหลับตาลง และรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว และมือของเธอก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

เธอไม่พูดอะไรเลย ผลักประตูห้องพักผู้ป่วยออกเบาๆ แล้วเดินเข้าไป

โจวฉือเซินถอนสายตากลับมา และมองไปที่เฉินเป่ย "เจอเจียงชูหนิงหรือยัง?"

เฉินเป่ยส่ายหัว "พวกเราได้ปิดกั้นทางออกทุกทางของหนานเฉิงแล้ว พวกเขาไม่สามารถออกไปได้ และ...... ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้วางแผนที่จะออกจากหนานเฉิงตั้งแต่แรก ดังนั้นทิศทางที่พวกเราไล่ตามไปมันผิดทาง"

ในเวลานี้ ก็มีเสียงดังมาจากด้านข้าง "ฉันประมาทเอง ถ้าฉันพาหนิงหนิงออกไปก่อนหน้านี้ ก็คงจะไม่เกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้น"

เมื่อโจวฉือเซินได้ยิน ก็หันไปมองเขา

เนื่องจากเจียงหยุนจู๋อุ้มเพ้ยซานซาน เสื้อของเขาจึงเปื้อนเลือดไม่น้อย บุคคลิกที่ดูสุภาพในอดีต ดูจะเขินอายเล็กน้อย

เจียงหยุนจู๋ดูนิ่งมาก เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาที่ไม่แยแสของโจวฉือเซิน และไม่สะดุ้งเลยแม้แต่น้อย

...........

ในห้องพักผู้ป่วย หร่วนซิงหว่านมองเพ้ยซานซานที่นอนอยู่บนเตียง สำลักหลายครั้ง น้ำตาไหลอาบ เธอกัดหลังมืออย่างแน่น และไม่ส่งเสียงออกมา

ทั้งๆที่เมื่อวานตอนที่เธอโทรหาซานซาน ทุกอย่างก็เรียบร้อยดี

สองสามวันก่อนซานซานเพิ่งจะไปตรวจครรภ์มา คุณหมอก็บอกว่าทารกในครรภ์ของเธอแข็งแรงดี

แต่มันแค่คืนเดียว........

แสงด้านนอกหน้าต่างค่อยๆ ส่องเข้ามา ส่องสว่างไปทั่วทั้งห้อง

คนบนเตียง ขยับตัวเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านเช็ดน้ำตาบนใบหน้าอย่างรวดเร็ว เดินเข้าไปและเรียกเธอด้วยเสียงเบาๆ "ซานซาน ซานซาน"

เพ้ยซานซานค่อยๆลืมตาขึ้น มองไปรอบๆ แล้วมองหร่วนซิงหว่านที่อยู่ตรงหน้าและยิ้ม "ซิงซิง คุณกลับมาแล้วหรอ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ฉันกลับมาแล้ว คุณเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม? เดี๋ยวฉันเรียกคุณหมอมาดูให้"

"เจ็บ........."

"เจ็บตรงไหน?"

เพ้ยซานซานพึมพำ "ไม่รู้ รู้สึกว่าเจ็บไปทั้งตัวเลย"

หร่วนซิงหว่านพูดเบาๆ ว่า "ถ้าอย่างนั้นฉันเรียกคุณหมอให้นะ"

หลังจากพูดจบ เธอก็กดกริ่งที่ข้างเตียง

เพ้ยซานซานจับมือเธอ และขยับริมฝีปากที่แห้งเล็กน้อย "ซิงซิง......ฉัน.....ใช่ไหม......ใช่ไหม....."

เธอพูดซ้ำๆหลายครั้ง แต่ไม่ได้พูดสองสามคำสุดท้ายนั้นออกมา

หร่วนซิงหว่านนั่งบนขอบเตียง สองมือจับมือเธอไว้ ยังไม่ทันจะพูด น้ำตาก็ไหลออกมา

เพ้ยซานซานมองขึ้นไปที่หน้าของเธอ อารมณ์ของเธอไม่ได้ผันผวนมาก เธอพูดอย่างใจเย็นว่า "จริงๆ แล้ว ฉันก็มีความรู้สึกเช่นกัน ตั้งแต่ในรถจนถึงโรงพยาบาล ถึงห้องผ่าตัด ฉันก็มีความรู้สึก ฉันรู้สึกได้ ชีวิตเด็กคนนั้น ค่อยๆ หายไป แต่ฉันรั้งเขาไว้ไม่ได้"

หร่วนซิงหว่านจัดผมให้เธอ เสียงของเธอก็สำลักอย่างควบคุมไม่ได้ "อย่าคิดเรื่องพวกหนี้อีกเลย รักษาตัวให้หายก่อนนะ"

เพ้ยซานซานค่อยๆหลับตาลง น้ำตาก็ไหลลงมาอย่างเงียบๆ แล้วซึมเข้าไปในหมอน