สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 691

ระหว่างทาง เจียงชูหนิงรู้สึกซึมๆ ไม่มีชีวิตชีวาเลยแม้แต่น้อย เธอเสียใจจนอยากจะร้องไห้ออกมา

เรื่องหนึ่งคือไม่อยากเชื่อว่าเธอถูกเก็บมาเลี้ยง อีกเรื่องหนึ่งก็รู้สึกผิดกับนิสัยที่ดื้อรั้นของตัวเอง

เธอถูกเก็บมาเลี้ยง พ่อของเธอก็ยังดีกับเธอขนาดนั้น แต่เธอกลับไม่รู้จักตอบแทนบุญคุณเขาเลยแม้แต่น้อย เธอมันคือยัยหมาป่าตาขาวดีๆนี่เอง

ฮือๆๆ ต่อไปเธอจะกตัญญูต่อพ่อของเธอ ไม่ทำนิสัยเสียอีกแล้ว

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถก็มาจอดอยู่ที่ลานบ้านส่วนตัวหลังหนึ่ง

ลงมาจากรถ เจียงชูหนิงมองไปรอบๆ "คุณบอกว่าจะกลับเมืองเจียงโจวไม่ใช่เหรอ? ที่นี่คือที่ไหน?"

"วันนี้ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ค่อยกลับดีกว่า"

"อ๋อ"

เจียงชูหนิงก้มหน้าก้มตาแล้วเดินตามเขาเข้าไปข้างใน

ในห้องรับแขก เจียงซ่างหานนั่งอยู่บนโซฟา กำลังพูดกับลูกน้อง

เห็นพวกเขาเข้ามา ลูกน้องคนนั้นก็รีบพยักหน้าแล้วออกไปทันที

เจียงชูหนิงเงยหน้าขึ้นมองเจียงซ่างหาน แล้วก็ก้มหน้าลงอีกครั้งด้วยท่าทีไม่มีชีวิตชีว่าเหมือนเดิม "ฉันง่วงแล้ว ฉันจะนอน"

"ชั้นสามมีห้องว่าง เลือกเอาได้เลย"

หลังจากที่ขึ้นไปชั้นบน เจียงซ่างหานก็พูดว่า "เธอเป็นอะไรไป?"

เจียงย่านเดินไปนั่งข้างเขา เขากลั้นหัวเราะ "ฉันบอกว่าเธอคือเด็กที่พ่อเธอเก็บมาเลี้ยง"

เจียงซ่างหาน "..."

"นิทานหลอกเด็กแบบนี้ นายยังใช้"

"ใช่สิ นิทานหลอกเด็ก แต่ประเด็นคือเธอเชื่อ" เจียงย่านพูด "ไม่แปลกใจที่จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่สงสัยเจียงหยุนจู๋"

เจียงซ่างหานยกมือขึ้นมาเกาคิ้ว เขาไม่รู้จะพูดอะไร

เจียงย่านพูด "แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยเธอจะได้เงียบ จะได้ไม่เจอกับคุณก็จะวิ่งหนี"

เจียงซ่างหานลุกขึ้น "ไปนอนดีกว่า"

เดินขึ้นไปชั้นสอง เจียงซ่างหานก็หยุดเดิน ยืนอยู่ตรงนั้นพักหนึ่ง จากนั้นก็เดินขึ้นไปชั้นสาม

เจียงชูหนิงนอนอยู่บนเตียง เธอมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า

ผ่านไปพักหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เธอพูดอย่างไม่มีเรี่ยวแรง "เข้ามาสิ"

เจียงซ่างหานเดินเข้ามา เขาพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน "ลงไปหากล่องยาข้างล่างมาจัดการแผลบนหน้าซะ"

เจียงชูหนิงหันหน้าหนี "คุณไม่ต้องสนใจฉัน ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวเถอะ"

"ผมไม่อยากพูดอีกเป็นครั้งที่สอง"

เจียงชูหนิง "..."

เขาข่มขู่เธอสำเร็จ เธอลุกขึ้นด้วยความโมโหแล้วเดินไปหาเจียงซ่างหาน "ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันตัดสินใจแต่งงานกับคุณแล้ว แต่คุณก็จะสั่งฉันแบบนี้ไม่ได้! ฉันก็มีศักดิ์ศรีของฉัน ฉันบอกว่าไม่..."

สบตากับเจียงซ่างหาน เธอรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาบนแผ่นหลัง จากนั้นก็เปลี่ยนคำพูดของตัวเองอย่างรวดเร็ว "ต่อรองกันได้"

พูดจบ เธอก็ตัดสินใจหลับตาแล้วพุ่งไปหาเขา

เมื่อเธอเข้าใกล้ เจียงซ่างหานยื่นนิ้วมือออกไปจับหน้าผากเธอ "คุณไม่จำเป็นต้องกล้าหาญแบบนี้ ผมเคยบอกแล้วว่าผมจะไม่แต่งงานกับคุณ"

"แต่ว่า... คุณพ่ออยากให้ฉันแต่งงานกับคุณ"

"ตอนนี้คุณคิดว่า คุณถูกพ่อของคุณเก็บคุณมาเลี้ยง รู้สึกผิดต่อเขา จึงอยากเสียสละตัวเองเพื่อเขา?"

เจียงชูหนิงพยักหน้าเบาๆ ใช่แล้ว

บรรยากาศในห้องนอนเงียบไปสองสามวินาที จู่ๆเจียงซ่างหานก็หัวเราะ "คุณช่างกตัญญูจริงๆ"

"แน่นอนอยู่แล้ว ฉันไม่ใช่ยัยหมาป่าตาขาวซะหน่อย"

"แล้วตอนที่คุณแอบหนีออกไปจากเมืองเจียงโจว ไม่คิดว่าตัวเองเป็นยัยหมาป่าตาขาวเหรอ?"