สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 692

ตอนเช้า เดิมทีเพ้ยซานซานอยากไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ แต่ทันทีที่เดินออกมาก็ถูกแสงแดดไล่ไปห้างสรรพสินค้า

ไม่ได้มาช้อปปิ้งนานแล้ว ความกระหายการช้อปปิ้งของเธอกำลังลุกเป็นไฟ เธอซื้อของกลับมาตั้งมากมาย

หลังจากกลับมาถึงบ้าน เพ้ยซานซานก็พูดว่า "เอาล่ะ ตอนนี้ของที่ต้องซื้อก็ซื้อมาหมดแล้ว ตอนบ่ายเราไปสตูดิโอกันดีกว่า ฉันอยากรู้ว่าสตูดิโอที่มีประธานโจวอยู่จะเป็นยังไง!"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า เธอยืนอยู่ตรงนั้น แต่กลับไม่พูดอะไร

เห็นเธออยากจะพูดอะไร เพ้ยซานซานก็ถามว่า "ซิงซิง มีอะไรเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้าขึ้น "ซานซาน มีเรื่องหนึ่งที่ฉันไม่ได้บอกเธอ"

เพ้ยซานซานเห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมของหร่วนซิงหว่าน เธอก็เครียดไปด้วย "อะไรเหรอ... รายงานครึ่งปีแรกออกมาแล้วเหรอ บอกว่าที่จริงแล้วสตูดิโอตกอยู่ในภาวะขาดทุนเหรอ?"

"ไม่ใช่"

เพ้ยซานซานตบหน้าอกตัวเองเบาๆ "งั้นก็ดี งั้นก็ดี แค่ไม่ขาดทุน ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แล้วมันเรื่องอะไรเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูด "Daniel หายตัวไปหนึ่งเดือนแล้ว"

เพ้ยซานซานได้ยินแบบนี้ก็ตกใจ เธอเงียบอยู่นาน "หายตัวไปหมายความว่า..."

"ตอนที่เราไปลอนดอนเมื่อไม่นานมานี้ ที่จริงไม่ใช่เพราะพ่อของฉันไม่สบาย แต่เขาถูกทำร้าย ได้รับบาดเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาล และDanielก็หายตัวไป หายตัวไปก่อนที่เขาจะถูกทำร้าย เพราะDanielรู้เบาะแสของคนพวกนั้น จากนั้นก็ไม่มีข่าวDanielอีกเลย"

"ก่อนที่เราจะกลับมา เจียงซ่างหานเจอคนพวกนั้นแล้ว แต่ตามที่พวกเขาเล่า Danielถูกหลินจื้ออานลักพาตัวไป"

เพ้ยซานซานพูดด้วยความตกใจ "หลินจื้ออาน?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ "หลินจื้ออานออกไปจากเมืองหนานเฉิงได้ระยะหนึ่งแล้ว การหายตัวไปของDanielและการถูกคนทำร้ายของพ่อฉัน ล้วนแต่เป็นฝีมือของเขา"

"งั้นตอนนี้Danielล่ะ..."

"ในเมื่อหลินจื้ออานเลือกที่จะพาเขาไปด้วย ก็หมายความว่าDanielยังมีประโยชน์ต่อเขา อย่างน้อย... ตอนนี้Danielยังปลอดภัย"

เพ้ยซานซานเดินไปนั่งบนโซฟาโดยใบหน้าที่ซีดเซียว เหม่อลอยอยู่นานแล้วพูดว่า "ใช่... ตอนที่ฉันติดต่อเขาไม่ได้ เขาหายตัวไปแล้วเหรอ? ไม่ใช่เพราะบริษัทยุ่งเกินไป แต่เพราะว่าWilliamไม่สบาย..."

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก "ใช่แล้ว"

เพ้ยซานซานสับสน "ตอนนี้ฉันไม่รู้...ฉัน..."

หร่วนซิงหว่านกอดเธอแล้วปลอบใจเธอเบาๆ "ซานซาน ไม่ต้องห่วง Williamส่งคนไปตามหาเขาแล้ว นอกจากนั้น คนของโจวฉือเซินก็กำลังตามหาเขา หลินจื้ออานหนีไม่พ้นแน่นอน อีกไม่นานก็จะหาDanielเจอ"

เพ้ยซานซานมุดหน้าเข้าไปบนไหล่ของหร่วนซิงหว่านแล้วพูดอย่างสะอึกสะอื้น "เขาจะต้องไม่เป็นอะไร เขาฉลาดขนาดนั้น ต้องมีวิธี..."

"ใช่ เขาต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน"

หลังจากนั้น เพ้ยซานซานก็ปล่อยหร่วนซิงหว่าน เช็ดน้ำตาตัวเองแล้วพูดว่า "ฉันก็ต้องมีชีวิตชีวา ห้ามร้องไห้ด้วย สองสามวันนี้ฉันเสียน้ำตาไปมากกว่าทั้งชีวิตของฉันซะอีก"

พูดจบ เธอก็กอดหร่วนซิงหว่านอีกครั้ง "ฮือๆๆ คนเลวอย่างหลี่อ๋างยังมีชีวิตสุขสบาย เขาไม่เคยทำเรื่องเลวร้ายอะไร อย่างมากก็แค่โกหกฉัน ฉันไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเขาอีกแล้ว ขอแค่เขากลับมาอย่างปลอดภัย ฉันจะไม่บ่นว่าเขาชอบกินอาหารกระป๋องอีกแล้ว"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกเสียใจ เธอตาแดง ยื่นมือออกไปตบหลังเพ้ยซานซานเบาๆ "เขาต้องกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน"

เพ้ยซานซานร้องไห้ทั้งช่วงบ่าย ตาเธอบวมไปหมด ไปสตูดิโอตอนบ่ายไม่ได้แล้ว เธอจึงนอนอยู่ที่บ้าน บอกว่าไม่ให้หร่วนซิงหว่านอยู่กับเธอ บอกให้หร่วนซิงหว่านไปดูที่สตูดิโอ เธออยู่คนเดียวได้

หร่วนซิงหว่านตอบตกลง

เมื่อหร่วนซิงหว่านออกไป เธอพูดกับเพ้ยซานซานว่า "เธอมีเรื่องอะไรหรือว่าตอนเย็นจะกินอะไร ก็โทรหาฉันนะ"

เพ้ยซานซานพูด "ฉันอยากกินหม้อไฟ"

"ต้องรออีกหนึ่งเดือน"

เพ้ยซานซานสะบัดมือให้เธอ "ระวังตัวด้วย"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแล้วปิดประตู

เมื่อเธอมาถึงสตูดิโอ เด็กผู้หญิงสองสามคนก็ทำงานอย่างขยันขันแข็งด้วยท่าทีที่หวาดกลัว หลังจากเห็นหร่วนซิงหว่าน ทันใดนั้นก็เหมือนพวกเธอก็ราวกับเห็นแสงแห่งความหวัง พวกเธอวิ่งเข้ามาล้อมรอบหร่วนซิงหว่าน "พี่ซิงหว่าน ในที่สุดพี่ก็มาสักที"

"พี่ซิงหว่าน พี่ซานซานเป็นยังไงบ้างคะ เธอจะกลับมาสตูดิโอเมื่อไหร่คะ?"