สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 693

หร่วนซิงหว่านจับผมตัวเอง "เรื่องแบบนี้ ถึงแม้ว่าจะมีพรสวรรค์ก็เรียนรู้กันไม่ได้"

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว เขาดึงเธอเข้ามากอดในอ้อมแขน "ดูเหมือนว่า ผมน่าจะเหมาะกับการช่วยคุณจัดการบัญชีที่สุด"

หร่วนซิงหว่าน "..."

เธอยื่นมือออกไปผลักโจวฉือเซิน "เอาล่ะ อย่าดื้อ ฉันจะเริ่มทำงานแล้ว"

โจวฉือเซินพูด "รู้ว่าต้องทำงาน แล้วยังมาช้าแบบนี้"

"ฉันเป็นเจ้านาย อยากมาเมื่อไหร่ก็ได้ไม่ใช่เหรอ?"

"ในเมื่อเป็นแบบนี้ เมื่อไหร่จะจ่ายเงินเดือนให้ผมครับเจ้านาย?"

ตอนที่เขาพูดสองคำสุดท้าย โจวฉือเซินจงใจลดเสียงลง เขามองเธอด้วยดวงตาสีดำที่เต็มไปด้วยความมีเสน่ห์หา

ถึงแม้หร่วนซิงหว่านชอบด่าเขาว่าไอ้สารเลว แล้วเขาก็สารเลวจริงๆ แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าหน้าตาที่หล่อเหลาของเขามันมีเสน่ห์จริงๆ

เธอหัวใจเต็มแรงแล้วหลบหน้าเขา "นี่พึ่งจะไม่กี่วันเอง เงินเดือนต้องจ่ายเป็นเดือนสิ คุณ..."

"ผมไม่ได้บอกคุณเหรอว่าเงินเดือนของผมต้องนับเป็นนาที?"

หร่วนซิงหว่าน "..."

ใครจะมีเงินให้

เธอพูดอย่างจริงจัง "ช่วงทดลองงานสามวันของคุณสิ้นสุดลงพอดี ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นคนมีความสามารถ แต่ไม่เหมาะกับตำแหน่งของเรา ดังนั้นคุณควรไปหางานใหม่ดีกว่าค่ะ"

พูดจบ หร่วนซิงหว่านก็จะลุกขึ้นแต่กลับถูกดึงกลับไป

โจวฉือเซินพูด "คุณไปเรียนคำพูดเหลวไหลพวกนี้มาจากไหน?"

หร่วนซิงหว่านหยุดชะงักไปสองวินาที เธอยิ้มแล้วจับมือเขา "ฉันจะทำงานแล้วจริงๆ"

ในที่สุดโจวฉือเซินก็ยอมปล่อยเธอ เขาเอนหลังพิงเก้าอี้แล้วเหลือบมองรอบๆห้อง "คุณไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนห้องทำงานที่ใหญ่กว่านี้เหรอ?"

หร่วนซิงหว่านนั่งตรงข้ามเขา เปิดหนังสือแบบร่างแล้วพูดว่า "ไม่เคยคิดค่ะ ฉันอยู่คนเดียวกำลังพอดี"

"แต่ตอนนี้อยู่กันสองคน"

หร่วนซิงหว่านหยิบปากกาขึ้นมาแล้วครุ่นคิด "ไม่งั้น ฉันทำห้องทำงานให้คุณอยู่ห้องข้างๆดีไหม ห้องนั้นเป็นห้องใหญ่"

โจวฉือเซินเงียบไปสองสามวินาที "ช่างมันเถอะ เบียดคุณอยู่ก็ได้"

หร่วนซิงหว่านกลั้นหัวเราะ ตัดสินใจไม่คุยกับเขาต่อ จากนั้นก็ก้มหน้าลงทำงานของตัวเอง

เหลือเวลาอีกแค่สองเดือนก็จะถึงงานแฟชั่นวีคแล้ว เวลาน้อยลงเรื่อยๆ และเธอยังต้องออกแบบอีกตั้งเยอะ ถ้าไม่รีบ มันจะไม่ทันแล้ว

ตลอดทั้งช่วงบ่าย พวกเขาสองคนล้วนแต่ทำงานของตัวเอง

เมื่อหร่วนซิงหว่านวาดแบบร่างในมือเสร็จแล้ว เงยหน้าขึ้นมามอง ฟ้าก็มืดแล้ว

และตรงข้ามเธอ โจวฉือเซินที่หน้าตาหล่อเหลากำลังอ่านอีเมลอยู่

หร่วนซิงหว่านฟุบลงบนโต๊ะ เธอมองเขาอยู่แบบนั้นแล้วยิ้ม

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดโจวฉือเซินก็สังเกตเห็นสายตาของเธอ เขาเหลือมองมาที่เธอ

พวกเขาสบตากันสองสามวินาที หร่วนซิงหว่านได้สติกลับมาแล้วนั่งตัวตรง เธอกระแอมแล้วหันหน้าไปมองทางอื่นราวกับว่าถูกจับได้

เธอพูด "ดึกแล้ว ไปกันรึยังคะ?"

โจวฉือเซิน "ไปกันเถอะ"

หร่วนซิงหว่านเก็บแบบร่างใส่ในกระเป๋า เก็บข้างของ จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกไป

บรรยากาศในสตูดิโอเงียบสงัด เด็กผู้หญิงสองสามคนก็เลิกงานกันหมดแล้ว

หร่วนซิงหว่านมองดูเวลา สามทุ่มแล้ว