สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 694

เช้าวันต่อมา เมื่อหร่วนซิงหว่านพึ่งมาถึงสตูดิโอ มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งถือการ์ดเชิญเดินเข้ามาหาเธอแล้วพูดเบาๆ "พี่ซิงหว่านตะ โจวซื่อกรุ๊ปพึ่งส่งมาให้เมื่อกี้ค่ะ"

หร่วนซิงหว่านหยุดชะงักไปพักหนึ่ง "โจวซื่อกรุ๊ป?"

ในขณะที่กำลังพูด เธอก็เปิดดูการ์ดเชิญ

งานเลี้ยงครบรอบ

หร่วนซิงหว่านหันหน้าไปมองโจวฉือเซิน "คุณรู้เรื่องนี้ไหมคะ?"

โจวฉือเซินอืมแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน "ผมรู้"

หร่วนซิงหว่านเดินตามเขาไป ปิดประตูห้องทำงาน "แล้วคุณ... จะไปไหม?"

โจวฉือเซินมองมาที่เธอแล้วพูดเบาๆ "ที่รัก เขาส่งมาให้คุณ ไม่ได้ส่งมาให้ผม"

หร่วนซิงหว่าน "..."

โยนปัญหาเก่งจริงๆ

เรื่องที่โจวฉือเซินลาออกจากตำแหน่งท่านประธานโจวซื่อกรุ๊ป หลังจากมีการวิพากษ์วิจารณ์ที่ดุเดือดผ่านไปแล้ว หลังจากตกตะกอนมาหนึ่งเดือน เรื่องราวต่างๆก็ถูกลืมไปช้าๆ ทุกคนก็กลับไปใช้ชีวิตของตัวเอง

และพนักงานของโจวซื่อกรุ๊ป ก็ค่อยๆยอมรับว่าท่านประธานของโจวซื่อกรุ๊ป เปลี่ยนจากโจวฉือเซินเป็นโจวจู้นเหนียนแล้ว

แต่ที่จริงแล้วการเปลี่ยนแปลงบุคลากรตำแหน่งสูงของบริษัทไม่ค่อยมีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขามากนัก แค่ไม่ไล่ออกหรือหักเงินเดือนพวกเขาก็พอแล้ว

เรื่องจริงพิสูจน์แล้วว่า หนึ่งเดือนที่ผ่านมา สถานการณ์โดยรวมของบริษัท ไม่ได้เกิดความวุ่นวายอะไรขึ้น ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเป็นระเบียบเหมือนปกติ

และโจวจู้นเหนียน จากลูกชายคนโตของตระกูลโจวที่ถูกผู้คนลืมไปหลายปี ก็กลายเป็นคนที่ทุกคนจะต้องพูดถึงในงานเลี้ยง ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาของหนานเฉิง

แต่คำพูดวิพากษ์วิจารณ์ของเขา มันแตกต่างจากโจวฉือเซินคนละขั้ว

คนหนึ่งเย่อหยิ่งและโหดเหี้ยม อีกคนหนึ่งอ่อนโยนและเป็นสุภาพบุรุษ

เห็นได้ชัดว่าแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ไม่แปลกใจที่คนหนึ่งเป็นลูกชายคนโตของตระกูลโจว อีกคนเป็นลูกนอกสมรส

งานเลี้ยงครบรอบครั้งนี้ ก็คือการพาคนพวกนั้นมารวมตัวกัน

โจวจู้นเหนียนก็น่าจะรู้ว่าด้วยนิสัยของโจวฉือเซิน เขาไม่มีทางไปร่วมงานแน่นอน ดังนั้นเขาจึงส่งการ์ดเชิญมาให้หร่วนซิงหว่านโดยตรง

สำหรับโจวฉือเซิน แค่หร่วนซิงหว่านไป เขาต้องไปแน่นอน

หร่วนซิงหว่านวางการ์ดเชิญไว้ข้างๆ ตอนที่โจงเสียนตาย เธอเคยบอกแล้วว่า เธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลโจวอีก

แล้วก็ไม่มีทางตอบตกลงเพียงเพราะเห็นแก่หน้าโจวจู้นเหนียน

สองวันต่อมา หลินหนานมาที่นี่สองสามครั้ง มารายงานโจวฉือเซิน ล้วนแต่เป็นเรื่องงานที่ออกแลนด์

และเมื่อหลินหนานออกไป เขาก็มักจะเห็นขนมที่โจวฉือเซินซื้อให้หร่วนซิงหว่าน แต่เธอกินไม่หมด แล้วบอกให้เขาเอากลับไปด้วย

ถึงแม้ว่าหร่วนซิงหว่านจะเคยไปโจวซื่อกรุ๊ป แล้วก็เคยซื้ออะไรให้พวกเขากินบ่อยๆ แต่ครั้งนี้หลินหนานรู้สึกแปลกๆ แต่แปลกตรงไหน เขาก็บอกไม่ถูก

เพราะเมื่อเขาเอาของกินกลับไป สายตาของประธานโจวก็ดูเป็นมิตรขึ้นไม่น้อย

มันน่ากลัว

หลังจากที่หลินหนานออกไปด้วยความหวาดกลัว สุดท้ายหร่วนซิงหว่านก็อดสงสัยไม่ได้ "คุณยกโจวซื่อกรุ๊ปให้โจวจู้นเหนียนแล้วไม่ใช่เหรอ เรื่องที่ออกแลนด์... ยังมีงานอะไรอีก?"

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว "อยากรู้เหรอ?"

ดูเหมือนเธอจะรู้แล้วว่าเขาจะพูดอะไรต่อ หร่วนซิงหว่านหันหน้าหนีทันที "ไม่อยาก"

โจวฉือเซินพูด "ผมจำได้ว่ามีคนเคยบอกว่า ผู้หญิงบอกว่าไม่อยาก หมายถึงอยาก"

หร่วนซิงหว่าน "..."

เรื่องดีๆไม่เคยจำ เรื่องไม่ดีกลับจำได้แม่น

เห็นว่าเธอไม่ถามอะไรอีก โจวฉือเซินก็พูดช้าๆว่า "เมื่อสามปีก่อนที่ผมไปทำงานที่ออกแลนด์ ลงทุนทำโปรเจกต์หนึ่งในนามของผมเอง"

มันกระตุกความอยากรู้อยากเห็นของหร่วนซิงหว่านขึ้นมาอีกครั้ง เธอถาม "จากนั้นล่ะ?"

"จากนั้น หลังจากที่โปรเจกต์นั้นเผยแพร่สู่ท้องตลาด ราคาหุ้นก็พุ่งสูงขึ้น ผมก็กลายเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุด"

หร่วนซิงหว่าน "..."

ไอ้คนรวยที่น่าหมั่นไส้

หร่วนซิงหว่านก้มหน้าลง เธอไม่อยากสนใจเขา

สองวันต่อมา

หลินหนานกลับมาถึงโจวซื่อกรุ๊ป เขาไปยื่นจดหมายลาออกให้โจวจู้นเหนียน

โจวจู้นเหนียนถอนหายใจ "ไม่คิดให้ดีก่อนเหรอ?"

"ขอบคุณความไว้วางใจของคุณชายใหญ่ครับ ผมคิดว่า ความสามารถของผม ไม่เพียงพอที่จะรับตำแหน่งรองประธานโจวซื่อกรุ๊ปครับ"

"ดูเหมือนว่า ระหว่างโจวซื่อกรุ๊ปกับโจวฉือเซิน นายเลือกเขา"

หลินหนานไม่ตอบ เขาพยักหน้าเบาๆ

โจวจู้นเหนียนวางจดหมายลาออกไว้บนโต๊ะ "ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็ไม่บังคับนาย แต่อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานเลี้ยงครบรอบแล้ว นายน่าจะคุ้นเคยกับงานนี้มากกว่าฉัน งานหลายอย่างมีแค่นายเท่านั้นที่ทำได้ แบบนี้ได้ไหม รอให้งานเลี้ยงครบรอบสิ้นสุดลงแล้ว นายค่อยลาออก ได้ไหม?"

โจวจู้นเหนียนพูดขนาดนี้แล้ว หลินหนานไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

"นายน้อยบอกมาได้เลยครับ"

โจวจู้นเหนียนยื่นเอกสารสองสามฉบับให้เขา "นี่คือข้อมูลของบริษัทสองแห่งที่จะร่วมมือกันช่วงนี้ รายละเอียดที่เป็นรูปธรรม ให้นายเป็นคนตรวจสอบ นอกจากนี้ ยังมีเรื่องของงานเลี้ยงครบรอบ ฉันไม่ค่อยเข้าใจ จึงให้พวกเขาร่างโครงร่างไว้ชั่วคราว นายดูว่ามีอะไรไม่เหมาะสมก็เปลี่ยนได้เลย ไม่จำเป็นต้องบอกฉัน"

หลินหนานรับเอกสารมา "ครับ"

ถือเอกสารพวกนั้นกลับมาที่ห้องทำงาน หลินหนานเปิดดูเอกสารฉบับแรกที่อยู่ข้างบนสุด มันคือข้อมูลของฉินซื่อกรุ๊ป

หลังจากพลิกดูหน้าต่อไปคร่าวๆแล้ว เขาก็เปิดดูเอกสารอีกฉบับ มันคือบริษัทที่อยู่ภายใต้ชื่อของเจียงหยุนจู๋

สองคนนี้...

ตอนที่ประธานโจวอยู่ที่โจวซื่อกรุ๊ป พวกเขาก็อยากได้โปรเจกต์ใหม่ของโจวซื่อกรุ๊ป ตอนนี้ประธานโจวไม่อยู่แล้ว เลยทำให้พวกเขามีโอกาส

หลินหนานเปิดดูเอกสารงานเลี้ยงครบรอบของโจวซื่อกรุ๊ปอีกครั้ง นอกจากงานเลี้ยงปกติที่เหมือนในปีก่อนๆ แล้วยังมีงานเลี้ยงการกุศลของโจวซื่อกรุ๊ปเพิ่มเข้ามา

หลินหนานดูรายการของประมูลที่จะจัดขึ้น สายตาของเขาก็หยุดอยู่ที่บทความแนะนำของประมูลชิ้นหนึ่ง

ตอนเย็น โจวฉือเซินได้รับโทรศัพท์จากหลินหนาน

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สะทกสะท้าน เปลี่ยนจากคำว่าเรียบง่ายที่ว่า "ว่า" เป็น "มีเรื่องอะไร?"

หลินหนานพูด "ประธานโจวครับ งานเลี้ยงครบรอบของโจวซื่อกรุ๊ปมีงานเลี้ยงเพื่อการกุศลเพิ่มเข้ามา หนึ่งในรายการของประมูลมีแหวนวงหนึ่ง ซึ่งเป็นแหวนหมั้นของคู่สามีภรรยาหลินจื้ออานเมื่อยี่สิบปีก่อน คนที่เอาออกมาประมูลคือเจียงหยุนจู๋ครับ"

มือที่กำลังพลิกหนังสืออยู่ของโจวฉือเซินก็หยุดชะงัก "ที่มาของแหวนได้รับการยืนยันแล้วรึยัง?"

"ยืนยันแล้วครับ แหวนวงนี้เดิมทีฉินหยู่ฮุยเป็นคนดูแล และยังเคยเอาออกไปจัดแสดงที่งานนิทรรศการเครื่องประดับ ถ้าผมเดาไม่ผิด คุณหร่วนซิงหว่านก็น่าจะเคยเห็นแล้วครับ"

โจวฉือเซินพูดช้าๆ "ดูเหมือนว่า งานเลี้ยงครบรอบครั้งนี้ คงต้องไปเท่านั้น"

"มันคือกับดักของเจียงหยุนจู๋แน่นอนครับ..."

"เขาไม่มีอำนาจอยู่ในมือ จะวางกับดักนี้ได้ยังไง"

หลินหนานพูด "ครับ ผมจะเตรียมการเดี๋ยวนี้ครับ"

โจวฉือเซินพูด "ส่งรูปแหวนมาให้ฉัน"

"ครับ"

หลังจากวางสาย หลินหนานก็ส่งรูปภาพมาทันที

โจวฉือเซินเปิดดู ขยายภาพใหญ่

ในตอนนี้เอง หร่วนซิงหว่านก็อาบน้ำเสร็จแล้วออกมาจากห้องอาบน้ำ เธอเช็ดผมพร้อมกับพูดว่า "ดูอะไรอยู่คะ?"

โจวฉือเซินวางโทรศัพท์ลง "ไม่มีอะไร"

หร่วนซิงหว่านพูด "หลินหนานไม่ได้โทรหาคุณเหรอ?"

โจวฉือเซินหยุดชะงัก "ทำไมเหรอ?"

"วันนี้เขาจะลาออกไม่ใช่เหรอ โจวจู้นเหนียนตอบตกลงรึเปล่า"

"เขามีขา ถ้าเขาอยากจะไปโจวจู้นเหนียนก็ห้ามเขาไม่ได้"

หร่วนซิงหว่านเบะปาก แต่ฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้ว น่าจะสำเร็จแล้ว

เธอหันกลับเข้าไปในห้องน้ำ "ฉันไปเป่าผมดีกว่า"