สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 710

ในห้องเงียบอย่างผิดปกติ ผ่านไปสักพัก เจียงหยุนจู๋จึงพูดว่า "ประธานโจวพูดแบบนี้กล่าวหาผมเกินไปแล้ว ผมไม่รู้เลย

จริงๆ ว่าใครคือหลินจื้ออาน และก็ไม่เข้าใจ ประธานโจวทำไมถึงได้มองผมแบบนี้"

โจวฉือเซินยิ้มอย่างเงียบๆ "คุณอาจจะไม่ยอมรับ แต่หลินจื้ออานไม่น่าจะเต็มใจทำเรื่องเหล่านี้เพียงลำพัง"

"ถ้างั้นผมจะตั้งหน้าตั้งตารอ" 

ทันทีที่โจวฉือเซินพูดจบ ก็มีลูกน้องรีบร้อนเดินเข้ามา พูดบางอย่างกับโจวฉือเซินด้วยเสียงเบา 

เจียงหยุนจู๋ยืนอยู่ด้านข้าง จัดระเบียบชุดสูท ใบหน้าผ่อนคลาย

เมื่อโจวฉือเซินหันไปมองเขาอีกครั้ง สีหน้าก็เย็นเยือกขึ้น ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อย "แผนการไม่เลว"

เจียงหยุนจู๋ยิ้มอย่างเรียบๆ  เป็นการตอบ

โจวฉือเซินถอนสายตา แล้วเดินจากไป

หลังจากที่เขาออกไปแล้ว เจียงหยุนจู๋มองเจียงชูหนิงที่อยู่บนเตียง พูดว่า "ในเมื่อมีนายคอยดูหนิงหนิง ฉันก็เบาใจ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปก่อน"

เจียงซ่างหานลุกขึ้น พูดช้าๆ ว่า "คุณออกจากตระกูลเจียงมาเป็นเวลานานขนาดนี้ ไม่คิดจะกลับไปดูบ้างเหรอครับ อีกไม่กี่วัน ก็จะเป็นวันครบรอบการเสียชีวิตของพ่อคุณแล้ว "

เมื่อเขาได้ยินประโยคครึ่งหลัง ใบหน้าของเจียงหยุนจู๋ก็ค่อยๆ เย็นลงทีละน้อย 

เจียงซ่างหานเดินไปที่เบื้องหน้าของเขา ถามเรียบๆ ว่า "ทำไมเหรอ พูดแทงใจดำคุณเข้าแล้วเหรอครับ ?"

เจียงหยุนจู๋สบตากับเขา น้ำเสียงแสดงถึงความโหดเหี้ยมอยู่ภายใน "ฉันไม่ได้เป็นคนตระกูลเจียงอีกต่อไปแล้ว นายไม่มีสิทธิ์ที่จะมาพูดแบบนี้กับฉัน"

เจียงซ่างหานพูดอย่างเรียบๆ "อย่างนั้นหรือ แต่ผมทำไมรู้สึกว่า คุณยังคงนึกถึงตระกูลเจียงเสมอไม่เคยลืม"

"ตระกูลเจียงที่แห่งนั้น มีอะไรให้ควรค่าแก่การนึกถึง"

"ก็จริง สำหรับคุณแล้ว มันเป็นอดีตที่เต็มไปด้วยความน่าอับอายอย่างแท้จริง"

เจียงหยุนจู๋สีหน้าตึง มือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวกำหมัดแน่น

เจียงซ่างหานไม่พูดอะไรอีก หันหลังไปอุ้มเจียงชูหนิงที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงขึ้น แล้วเดินตรงออกไป 

เมื่อเดินไปถึงประตู เจียงหยุนจู๋ก็พลันพูดว่า "นายคิดว่า นายท่านในตอนที่ท่านมีชีวิตได้กระทำเรื่องพวกนั้น ท่านยังมีจิตสำนึกอยู่ไหม?อย่าลืมสิ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เพราะตระกูลเจียง โจวจู้นเหนียนจะเป็นอัมพาตตั้งหลายปีขนาดนี้ได้อย่างไร โจวฉือเซินก็จะไม่มีทางเป็นอย่างทุกวันนี้"

เจียงซ่างหานหันศีรษะมองเขา สีหน้าเย็นชา "ที่คุณพูดแบบนี้ เพื่ออยากจะเรียกร้องความเห็นอกเห็นใจจากผม หรือว่าความรู้สึกผิด?คุณผิดหวังแล้วล่ะ ผมไม่มีให้"

เมื่อพูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้า

เจียงหยุนจู๋มองแผ่นหลังของเขา กำหมัดแน่น จนเส้นเลือดปรากฏขึ้น

เมื่อเจียงชูหนิงตื่นขึ้น เธอรู้สึกว่าศีรษะยังคงวิงเวียนอยู่ เธอยกมือขึ้นขยี้ตา เพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเธอเองนั้นอยู่แปลกที่

เมื่อเธอมองไปทางซ้ายขวา จึงเพ่งสายตาไปที่ส่วนบนของศีรษะ 

จินตนาการกับความเป็นจริงไม่เหมือนกันเลย

เธอโดยไม่รู้ตัว ก็เปล่งเสียงเรียกเข้าออกมา

เจียงซ่างหานไม่แม้แต่จะมองเธอ "ตื่นแล้วก็ลุกลงไปเดินเอง"

"ไม่...ไม่ใช่......" เจียงชูหนิงพูดอย่างยากลำบาก "ฉันเวียนหัว แล้วก็ไม่มีแรง......"

มือที่พึ่งยกขึ้นมา ราวกับกำลังทั้งหมดของเธอถูกใช้ไปหมดแล้ว 

เจียงซ่างหานพูดเสียงเรียบว่า "ถ้างั้นก็หุบปาก"

คนภายใต้อ้อมกอดจำต้องก้มหัวลง 

เจียงชูหนิงปิดปากลงเงียบๆ 

ในขณะนี้ผู้คนจำนวนมากรวมตัวกันที่ชั้นล่าง และแม้แต่รถตำรวจก็มา

คืนที่ฝนตกนี้ ชัดเจนว่าเหมือนจะยาวนานเป็นพิเศษ 

ท่ามกลางฝูงชน มีเสียงพูดคุยเบาๆ

"คนนี้ตายน่าสงสารเกินไปแล้ว ตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้น"

"จิ๊ จิ๊ ฉันเห็นกับตาที่เขาตกลงมา ยังได้ยินเสียงกะโหลกแตกด้วย"

"ดูแล้วอายุก็ไม่ใช่น้อยๆ มีเรื่องอะไรให้คิดไม่ตกเหรอ"

"เฮ้ พวกเธอไม่รู้สึกเหรอ ว่าคนที่ตาย ดูคุ้นหน้าคุ้นตานะ"

"พอเธอพูดอย่างนี้แล้ว เหมือนจะคลับคล้ายคลับคลานิดหน่อย"