สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 728

เห็นเพ้ยซานซานกับโจงเหวินป๋อออกไปแล้ว หร่วนซิงหว่านจึงเป่าลมหายใจออกมา เคลื่อนสายตากลับไป

เจียงชูหนิงตามหร่วนซิงหว่านเข้ามาในห้องทำงาน นั่งลงตรงข้ามเธอเอามือยันแก้ม: "พี่คะ พี่ซานซานไปเดตเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหัว: "ไม่ใช่หรอก เธอ......"

ในทันทีหร่วนซิงหว่านก็ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายเรื่องอย่างนี้กับเจียงชูหนิงยังไง

เจียงชูหนิงถอนหายใจ: "จริงๆแล้วฉันพอมองออกนะคะ"

"มองอะไรออก?"

"พี่ซานซานไม่ชอบผู้ชายคนนั้น"

หร่วนซิงหว่านได้ยินแล้วก็ขำออกมา: "เธอมองออกจากตรงไหนล่ะ"

เจียงชูหนิง: "ตอนที่พี่มองโจวฉือเซิน ในดวงตาพี่มันเป็นประกาย"

หร่วนซิงหว่าน: "......"

เจียงชูหนิงพูดต่อ: "แต่ตอนที่พี่ซานซานมองผู้ชายคนนั้น สีหน้ากลับฝืนใจมากๆ คาดว่าพ่อแม่คงบังคับให้คบกับเขา แต่เธอน่าจะไม่ได้เกลียดผู้ชายคนนั้นหรอก แค่ให้เขาอยู่ในฐานะเพื่อนเท่านั้น"

หร่วนซิงหว่านถามขึ้นด้วยความสงสัย: "เธอรู้ได้ยังไงว่าสาเหตุมาจากพ่อแม่?"

เจียงชูหนิงเบะปาก: "เรื่องอย่างนี้ ฉันถือเป็นคนที่มีประสบการณ์มาแล้วนะคะ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มบางๆ ก็ใช่

เธอเกือบลืมไปแล้วว่า เพื่อหลบเลี่ยงการหมั้นหมายกับเจียงซ่างหาน เจียงชูหนิงถึงได้แอบตามพวกเขามาที่หนานเฉิง

เจียงชูหนิงคิดๆแล้วพูดขึ้น: "พี่คะ การชอบใครสักคน มันเป็นความรู้สึกยังไงกันแน่ ทำไมฉันถึงรู้สึกเฉยๆ ไม่มีตรงไหนที่มันแปลกไปจากเดิมเลย"

หร่วนซิงหว่าน: "นั่นเพราะ เธอยังไม่ได้เจอคนที่ชอบจริงๆไง"

เมื่อก่อนเจียงชูหนิงบอกว่าชอบโจวฉือเซิน แต่นั่นเป็นเพราะเธออยากยกเลิกการหมั้นหมายกับเจียงซ่างหานต่างหาก

ภายหลังเหมือนได้เจอกับเสี่ยวเฉิน ก็เคอะเขินทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง เพียงแต่นี่เป็นการแสดงออกตามปกติของเด็กผู้หญิงในช่วงวัยนี้แบบเธอ ที่ต่างก็หลงเสน่ห์เด็กผู้ชายอายุไล่เลี่ยกันทั้งนั้น

เจียงชูหนิงฟุบลงไปบนโต๊ะ: "ฉันก็คิดว่าสักวันหนึ่ง จะได้เจอใครสักคนที่ทำให้ดวงตาของฉันมันเป็นประกาย ในตอนที่ฉันมองเขา"

หร่วนซิงหว่าน: "ต้องเจออยู่แล้วแหละ"

......

ในร้านอาหาร

หลังจากสั่งอาหารเสร็จ เพ้ยซานซานกระแอมออกมาเล็กน้อย: "เอ่อ......"

โจงเหวินป๋อ: "ซานซาน วันนี้ขอโทษด้วยนะครับที่เข้ามาโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า สร้างความรำคาญให้คุณแล้ว"

เพ้ยซานซานรีบโบกๆมือ: "ไม่ค่ะๆ ฉันควรจะเป็นฝ่ายขอโทษคุณสิถึงจะถูก เป็นเพราะแม่ฉันทั้งนั้น คำพูดของเธอคุณไม่ต้องเก็บมาใส่ใจหรอกนะคะ"

ไม่มีใครเข้าใจนิสัยแม่ของเธอได้ดีไปกว่าเธออีกแล้ว โจงเหวินป๋อกลับไปคราวนี้ คาดว่าคงโดนลากตัวไปซักไซ้สักครึ่งวันแน่ๆ

โจงเหวินป๋อยิ้ม: "คุณน้าก็ไม่ได้พูดอะไร เธอแค่เป็นห่วงคุณเท่านั้นเอง"

เพ้ยซานซานถอนหายใจ: "ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน แต่ว่า......"

เห็นเธออยากจะพูดแต่เงียบไป โจงเหวินป๋อจึงพูดต่อ: "ในเมื่อพวกเรามีโอกาสได้นั่งอยู่ตรงนี้อีกครั้ง งั้นผมขอพูดตรงๆเลยแล้วกันครับ ซานซาน ตั้งแต่ที่ผมได้เห็นหน้าคุณครั้งแรก ผมก็ชอบคุณซะแล้ว ทั้งยังรู้สึกว่าเราคุยกันได้ดี แต่นี่อาจจะเป็นแค่ความคิดของผมฝ่ายเดียว"

โจงเหวินป๋อพูดต่อ: "จริงๆแล้วคราวนี้ก็เป็นผมเองที่อยากมาหาคุณ คุณน้าแค่ให้โอกาสนี้แก่ผมไปตามสถานการณ์พอดี ถ้าคุณรู้สึกว่าตรงไหนที่ผมยังทำได้ไม่ดีพอ คุณพูดออกมาได้เลยครับ คนสองคนคบกัน ก็ต้องเรียนรู้ซึ่งกันและกันอยู่แล้ว"

เพ้ยซานซาน: "ไม่ๆๆค่ะ เป็นเพราะฉันเอง เพราะฉันเอง......"

แต่สาเหตุคืออะไรนั้น เพ้ยซานซานก็บอกไม่ได้ ถ้าแม่เธอรู้เข้า เธอต้องโดนตีตายแน่ๆ

โจงเหวินป๋อ: "ซานซาน ผมไม่ใช่คนประเภทที่คิดว่าผู้ชายเป็นฝ่ายเหนือกว่า ทั้งยังยอมรับความรักที่เคยผ่านมาของคุณได้ รวมไปถึงตัวผมเอง ก็เคยมีความรักมาก่อน แต่พวกนั้นมันเป็นเรื่องของอดีตไปแล้ว อนาคตสิถึงจะสำคัญกว่า ไม่ใช่เหรอครับ?"

เพ้ยซานซานขยับๆปาก หมดหนทางที่จะโต้แย้ง

ที่เขาพูดมันมีเหตุผลจริงๆ

โจงเหวินป๋อ: "เชื่อว่าคุณก็คงรู้สึกได้ว่า พ่อแม่ของพวกเราต่างก็พอใจซึ่งกันและกันมาก ต่อไปในเรื่องของครอบครัว คงไม่มีอะไรให้ต้องกลุ้มใจแน่ๆ วันนี้ที่ผมมาก็อยากถามว่า เราสองคนจะลองพูดคุยกันก่อน เพื่อเป็นจุดเริ่มต้นได้ไหม"

"ฉัน......"